Arquivo da categoría: Entrevistas
Cuestionario Proust: Henrique Monteagudo
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Henrique Monteagudo:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Optimismo da vontade, pesimismo da razón.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Intelixencia e honestidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Comprensión e apoio.
4.– A súa principal eiva?
– Precipitación.
5.– A súa ocupación favorita?
– Aprender.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A realización plena.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A perda da miña dona ou dunha filla.
8.– Que lle gustaría ser?
– Músico.
9.– En que país desexaría vivir?
– País, neste que vivo. Cidade: Nova York.
10.– A súa cor favorita?
– Todas as do mar, desde o azul opaco ata o verde cristalino.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A dos chuchameles.
12.– O paxaro que prefire?
– O mascato.
13.– A súa devoción na prosa?
– Borges, Poe, Saramago, Cunqueiro, Martín Sarmiento.
14.– E na poesía?
– Rosalía de Castro, Fernando Pessoa.
15.– Un libro?
– Os camiños da vida.
16.– Un heroe de ficción?
– Éitor.
17.– Unha heroína?
– Antígona.
18.– A súa música favorita?
– Son moi ecléctico: desde a medieval e a clásica ata o jazz e o rock and roll.
19.– Na pintura?
– Giorgio de Chirico, Magritte, Seoane.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Malala Yousafzai.
21.– O seu nome favorito?
– Durandal.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A pesadez e a mala educación.
23.– O que máis odia?
– O ruído.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco.
25.– Un feito militar que admire?
– A resistencia británica contra a ofensiva nazi en 1940-42.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Talento para a música.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– A morte non me preocupa moito, preocúpame moito máis a doenza.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Tornadizo, tendendo a ansioso.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A gula e a lascivia.
30.– Un lema na súa vida?
– Hinc et nunc, que é o reverso complementario de Tempus fugit.”
María Reimóndez: “As alternativas están aquí mais é preciso darlles visibilidade”
Entrevista
de Carme Vidal a María Reimóndez en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): O seu ensaio [A alternativa está aquí] parte dunha crítica da que define como cooperación que opera coa caridade. Trátase aínda dun modelo imperante?
– María Reimóndez (MR): As ONGs son produto dunha sociedade que construíu certas estruturas que beben da lóxica dominante, herdeira da caridade cristiá e da colonización. Calquera persoa que se achegase a ese mundo tanto hai vinte anos coma hoxe o primeiro que atopaba era este sistema de cooperación que chegaba á cidadanía mediante potentes mecanismos de mercadotecnia. As persoas que tiñan inquedanzas eran os primeiros espazos que atopaban. Esa foi unha das razóns da creación de Implicadas no Desenvolvemento, crear novos espazos que son minoritarios no sector, tamén polo apoio social que teñen. O número de persoas que contribúen con asociacións que traballan desde a caridade é inmenso comparado coas que o fan con entidades críticas. O traballo que desenvolven as organizacións hexemónicas é mesmo contraproducente, reafirma os conceptos nos que se basea a pobreza e son organizacións que operan na superficialidade, nas intervencións e nas mensaxes. Seguen o impulso da caridade e non van ás raíces dos problemas, que están sobre todo no imaxinario. (…)
– SG: A alternativa está aquí chega ás librarías pouco despois de publicar tres libros de poesía, Presente continuo, Moda galega reloaded -revisión do publicado en 2002- e Cousiñas. A poesía responde ás mesmas preocupacións que o ensaio?
– MR: Dáse unha continuidade. Os temas que me interesan ou me conmoven son os mesmos cando escribo ensaio, narrativa ou poesía. A crítica patriarcal ecoa ás veces sobre a miña escrita e a doutras autoras feministas que facemos narrativa moi ensaística mais eu creo que é ao revés, que no meu caso e no doutras moitas autoras empregamos as capacidades como autoras de ficción para o ensaio e a min persoalmente interésanme que os libros de pensamento en calquera formato teñan a capacidades de chegar polo entretemento, polo lúdico ou polas emocións, que son tan humanas como a suposta razón. A poesía é un vínculo excepcional entre persoas porque crea comunidades de consensos afectivos arredor dos textos. É un espazo de encontro que vive tamén na oralidade. Na alternativa poderían estar incluídos tamén recitais e actos literarios que se realizan en moitos lugares. A poesía é tamén unha maneira de reflexionar e de chegar ás emocións novamente, niso tamén é moi feminista. Permite chegar a persoas moi diversas e provocar pensamento, que é o que me interesa da escrita. (…)”
Cuestionario Proust: Manuel Portas
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Manuel Portas:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A tenacidade (obstinación ou terquidade, visto desde outro prisma).
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A modestia.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Sinceridade e alegría.
4.– A súa principal eiva?
– A impulsividade.
5.– A súa ocupación favorita?
– Non facer nada, ler e escribir, por esa orde.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A felicidade dos que me rodean.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Morrer, obviamente.
8.– Que lle gustaría ser?
– De maior, ser escritor.
9.– En que país desexaría vivir?
– Visitar, todos os que puider. Vivir no meu, aínda que máis libre.
10.– A súa cor favorita?
– O azul turquesa, o vermello, o verde mazá, o negro,…
11.– A flor que máis lle gusta?
– O lirio selvaxe.
12.– O paxaro que prefire?
– A bubela.
13.– A súa devoción na prosa?
– Ufff, moitas devocións: Duras, Cunqueiro, Bolaño, Saramago, Flaubert, Eça,…
14.– E na poesía?
– Moitas tamén: Rosalía, Benedetti, Pessoa, Prevert…
15.– Un libro?
– O Merlín, sen dúbida.
16.– Un heroe de ficción?
– Obelix.
17.– Unha heroína?
– Emma Bovary
18.– A súa música favorita?
– Moitas, depende do momento, mesmo a comercial. Pódeme o ritmo.
19.– Na pintura?
– Varios, moitos. Matisse, Goya, Miguel Ánxelo, Laxeiro,…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Non existen.
21.– O seu nome favorito?
– Os dos meus fillos, claro.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A petulancia, a arrogancia, o papanatismo.
23.– O que máis odia?
– A prepotencia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler, porque Aznar non ten dimensión histórica.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún. A violencia nunca merece admiración.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A prudencia.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De ningunha maneira. En todo caso, durmindo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A alegría hiperactiva.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia.
30.– Un lema na súa vida?
– Vive e deixa vivir.”
Uxía Casal: “O momento máis eufórico da creación é posiblemente o inicio”
Entrevista
a Uxía Casal en La Voz de Galicia:
“- La Voz de Galicia (LVG): Como é, para ti, o proceso de creación?
– Uxía Casal (UC): Resulta difícil contar de xeito racional como o fas. Tes unha idea do que queres escribir, e vas dando forma aos personaxes, teñen que crecer e evolucionar. Xenoveva tiña que viaxar, ver moito, bo e malo? Logo hai que comprimir, o relato esixe economía de medios, o reto é expresar o máis posible con menos. É coma un cadro impresionista, tes unha visión de conxunto, ves o cadro ao lonxe.
– LVG: Parece que o relato é fácil de ler, pero moitos esixen unha segunda lectura.
– UC: O relato para o público xeral, coma Vidas exemplares, ou Saturno tamén é deus, require un esforzo do lector, quen ten que completalo. Hai suspense, terror, e o final está sempre moi traballado.
– LVG: Fálame da novela.
– UC: Non me sinto cómoda escribindo novela negra. Escribín algunha de ficción e suspense, O faro de Arealonga, por exemplo, que tivo boa acollida. Ten acción, misterio, tamén reflexión. Trata da autonomía, do afán de superación, protagonizada por unha anana xornalista amiga dun fareiro científico. (…)”
Carlos Negro: “Hai todo un mercado especializado que pauta o que as mozas deben comprar, vestir, pensar”
Entrevista
de Montse Dopico a Carlos Negro en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Parte o libro [Penúltimas tendencias] dalgunha experiencia concreta ou foi unha reflexión que se foi sedimentando co tempo?
– Carlos Negro (CN): Máis ben foise sedimentando, si. Dicíanme que o meu libro anterior, Makinaria, que está centrado nos mozos adolescentes, era moi masculino. Entón pensei en tratar un tema diferente, pensando tamén no público xuvenil, que é o desa presión sobre as mulleres para que todo sexa “fashion, chic e sexy”. E foi un reto, a verdade. No caso de Makinaria si que partira do que vía, en mozos próximos. Neste caso, foi máis ben unha reflexión de máis tempo, orientada a esa crítica dos estereotipos.
– MD: O libro apunta á imposición dun modelo de beleza non só irreal, senón reprodutor de roles patriarcais.
– CN: Un modelo de beleza que tamén se está a estender aos homes, aínda que a presión é maior sobre as mulleres. O libro ten tamén un sentido das metamorfoses dunha moza, que poderían ser varias. Da procura da propia identidade, fronte a un modelo de beleza moi pechado e canonizado. Mais tamén hai outras ideas, como o amor romántico. E, nese aspecto, o libro é unha reacción contra o escrito por Federico Moccia. Eu vía que os alumnos o collían na biblioteca, que estaba moi de moda. Tiña curiosidade e lino. E quedei asustado. Ademais de estar pesimamente escrito, era profundamente reaccionario no seu contido. Era o tópico da muller fascinada polo ‘machito’. Unha muller aparentemente liberada pero que o que quere é ser modelo de televisión, presentadora ou parella dun chico guapo, á sombra do seu mozo. (…)
– MD: Tanto este libro como o anterior son moi distintos de Far-West, Cultivos transxénicos… Mais o tema da revisión da masculinidade xa podía percibirse.
– CN: Si, en Héleris xa había unha revisión diso, no sentido do que o nacionalcatolicismo impoñía sobre o que debía ser unha muller e un home no tempo da posguerra. De todas maneiras con Cultivos transxénicos pechei unha etapa. Agora xa non estou tanto co tema da identidade colectiva, a memoria do rural, a identidade nacional…, senón co tema da identidade de xénero… Aínda que isto é unha reflexión que fago a posteriori, non é algo planificado. Vou buscando cousas novas que contar. Tento non repetirme. De feito, polo medio publiquei en Positivas Abelcebú, un libro satírico que non tiña que ver cos anteriores. Busco temas noves, voces novas, cada un co seu estilo. Non é tampouco que teña un estilo recoñecible. Parece que son un escritor diferente ao cambiar de libro, porque son proxectos distintos. Son etapas. (…)”
Cuestionario Proust: Baldo Ramos
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Baldo Ramos:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Ser paciente e non preguntar máis do debido.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A humildade e que sexan sinceras.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que non me traizoen máis do necesario.
4.– A súa principal eiva?
– Non saber confesarme como deus manda.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ver medrar os meus fillos
6.– O seu ideal de felicidade?
– Que sexan felices cando medren.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Morrer e non decatarme.
8.– Que lle gustaría ser?
– De maior? Uf, xa me pasou o tempo de poder escoller.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galicia que se entendera a si mesma.
10.– A súa cor favorita?
– O negro negro.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A rosa de cor azul.
12.– O paxaro que prefire?
– O que non se deixa ver con facilidade.
13.– A súa devoción na prosa?
– Imos rezar algo por Faulkner ou Onetti.
14.– E na poesía?
– Os poetas sen sotana.
15.– Un libro?
– De papel.
16.– Un heroe de ficción?
– O que non pretende ser críbel.
17.– Unha heroína?
– A que non cre demasiado en si mesma.
18.– A súa música favorita?
– A música barroca.
19.– Na pintura?
– O expresionismo abstracto norteamericano.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– A xente que fai ben a cambio de nada.
21.– O seu nome favorito?
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A falta de sinceridade.
23.– O que máis odia?
– A xente que non sabe escoitar.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hai tantos persoeiros da maldade, que resulta difícil escoller.
25.– Un feito militar que admire?
– O compromiso dos soldados que senten que traballan para unha ONG.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O de ser árbore.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Cos ollos ben abertos
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O do morcego que descubriu as contrapartidas da luz.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia e a incredulidade.
30.– Un lema na súa vida?
– Vive e deixa vivir.”
Cuestionario Proust: Carlos Pereira
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Carlos Pereira Martínez:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Considérome unha persoa honesta e con moita curiosidade intelectual.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honestidade e a humildade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Ás amizades non lles pido nada.
4.– A súa principal eiva?
– A dispersión, certa desorde e as típicas arroutadas de xenio dos Aries.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler, debuxar, investigar, escoitar música. A masonería.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Unha xubilación con saúde e activa culturalmente, na compaña da muller que amo e coas fillas coa vida encamiñada.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A morte das miñas fillas.
8.– Que lle gustaría ser?
– Ademais de historiador, que xa me enche, concertista de piano (unha utopía, vamos).
9.– En que país desexaría vivir?
– Onde vivo, Galicia, con algunha escapada a Uruguay, onde nacín.
10.– A súa cor favorita?
– O vermello.
11. – A flor que máis lle gusta?
– A rosa.
12.– O paxaro que prefire?
– A rula.
13.– A súa devoción na prosa?
– Mark Twain, Gabriel García Márquez, Juan Carlos Onetti, Mario Benedetti, Philip Roth, Amos Oz, Antón Riveiro Coello…
14.– E na poesía?
– A Xeración do 27, Antonio Gamoneda, José Ángel Valente, Pessoa, a xeración dos 80 de Galicia, Pilar Pallarés, Eva Veiga, Olga Novo…
15.– Un libro?
– Pedro Páramo, de Juan Rulfo, El Aleph, de Jorge Luis Borges, La tregua, de Mario Benedetti, The Road, de Cormac McCarthy, As rulas de Bakunin, de Antón Riveiro Coello.
16.– Un heroe de ficción?
– Os de territorios de fronteira: Hiram Abif, Parsifal, Don Quixote, Martín Fierro…
17.– Unha heroína?
– Isis, Antígona, Leonora…
18.– A súa música favorita?
– A clásica: nela, sobre todas as cousas, Beethoven. Logo Bach, Bartok, Shostakovich… Puntualmente, para evocar a mocidade, Hendrix, Bob Marley, Dylan..
19.– Na pintura?
– O Bosco, Velázquez, Goya, Blake, os surrealistas europeos, Luís Seoane, Alfonso Costa, Manuel Ayaso.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– José Gervasio Artigas, Garibaldi, Gandhi…; as mulleres que defenderon a Coruña en 1589 (María Pita, Inés de Ben…), María Deraismes, miña nai.
21.– O seu nome favorito?
– Isis e Cloe, os das miñas fillas. Para home, Ares.
22.– Que hábito alleo non soporta?
-A hipocrisía e a fachenda.
23.– O que máis odia?
– Todo o que teña relación co fascismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Todos os tiranos mesiánicos e xenocidas, de calquera cor (Hitler, Franco, Stalin, Pol Pot…).
25.– Un feito militar que admire?
– As guerras de emancipación americanas.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Poder dominar moitas linguas.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmindo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Con ganas de facer cousas e resistindo (non sempre) á tentación da preguiza.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Todos os que non nos firan.
30.– Un lema na súa vida?
– Pasiño a pasiño faise camiño.”
Ramón Caride: “Hoxe poría ao personaxe a loitar contra a corrupción política”
Entrevista
a Ramón Caride en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Como foi a experiencia [O Capitán Aspanitas e o misterio das Burgas]?
– Ramón Caride (RC): Pois a verdade é que me gustou. Pasáronme o material que tiñan, as curtametraxes de animación e os pequenos anuncios feitos co persoaxe real e eu intentei recoller o espírito de todo ese traballo e crear unha aventura sinxela e ao mesmo tempo interesante de ler. Tamén me atraía o feito de poder ubicar a historia no casco vello, que me parece que é bastante descoñecido, e achegarlle aos pequenos o Ourense monumental e ao mesmo tempo facer unha pequena guía das zonas termais. Motivados polo libro xa estiven con rapaces de Muros e Bertamiráns que organizaron excursións para coñecer a cidade, cousa que me comprace.
– LVG: ¿Non limita o espírito do creador o traballar con tantos elementos predefinidos?
– RC: Pois por un lado si, pero por outro tamén adiantas traballo. Xa sabes que personaxes hai e o que se trata é de afondar neles. Variei algo a historia orixinal do heroe, que no libro non é un elemento independente, senón que aparece como resultado da confabulación dos catro nenos. Facer o libro foi moi divertido, incluso sóubome a pouco. Chegou un momento que me din conta que xa me pasara de páxinas. (…)”
Xavier Alcalá: “Os galegos apoiaron a revolución contra Batista por razóns ideolóxicas e prácticas”
Entrevista
de Montse Dopico a Xavier Alcalá en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): A base da novela [Verde oliva] son as lembranzas e a documentación de Juana Maseda. Que outras fontes e arquivos che axudaron a reconstruír a memoria dos galegos que viviron a ditadura de Batista?
– Xavier Alcalá (XA): Enfronteime ás memorias dunha axente secreta, membro dunha organización que non deixaba nada por escrito; aínda máis, que tiña por sistema memorizar anacos de información para que non puidese revelala enteira nin baixo tortura… Nun caso así non che queda outra que confiares na memoria do informante (e na súa vontade de contar o que foi certo). Ora, contrastei moita documentación: libros sobre a revolución contra Batista, e a revista Bohemia, que apoiou a revolución e é unha fonte veraz, sobre todo polo material gráfico que ofrece. Tamén falei con persoas que pasaron o período da revolución en Cuba e lembran os feitos vistos desde fóra. Houbo moito galego –miles deles– metidos na loita, outros que a apoiaron, e outros que non foron alleos ao que pasou. Escoitei moita xente, algunha notoria, como don Manuel Fraga.
– MD: Precisamente a memoria, -como na triloxía sobre os evanxelistas-, e a emigración -en todos os teus outros libros sobre os galegos en América-, son dous alicerces fundamentais de toda a túa obra. Quixeches narrar aspectos da emigración galega menos coñecidos? -Como a participación na colonización de América-.
– XA: Eu crieime entre “cubanos” e “arxentinos”, e non podemos esquecer que son un inmigrante (castelán) a un país de emigrantes (Galicia) casado cunha inmigrante dun país de inmigrantes (Arxentina). O “non ser destes pagos” é unha constante na miña vida; e, despois, a profesión fíxome andar polas Américas e por Europa, e así fun descubrindo miles de vidas de emigrantes galegos, e clasificándoas: as dos que fixeron “o normal” e as de suxeitos extraordinarios. Por exemplo, falando coa avoa da miña muller en Buenos Aires, e con Eduardo Blanco-Amor en Ourense, descubrín que “el basco Santamarina” (apelido que me cheiraba a galego) era un fidalgo galego conquistador das pampas, con historia tráxica; ou outro exemplo: un velliño de Río Gallegos contoume que “el gallego Soto”, xefe da maior revolución obreira anarquista da Historia, a dos anos 20 na Patagonia, era “galego de verdade, de Ferrol”. Certo: Xaime Bello conseguiume a súa partida de nacemento, e con ela fixemos aos historiadores esclarecer un punto nunca coñecido de semellante personaxe. (…)”
