Arquivo da categoría: Entrevistas

Cuestionario Proust: Santiago Jaureguízar

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Santiago Jaureguízar:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– O desencanto.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O sentido do humor.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Fidelidade e que non me chamen a mediodía mentres estou comendo.
4.– A súa principal eiva?
– O mal carácter.
5.– A súa ocupación favorita?
– Pasmar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Todo o que acontece nos soños.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Quedarme sen café.
8.– Que lle gustaría ser?
– Corsario (marítimo).
9.– En que país desexaría vivir?
– En Estados Unidos, Alemaña, Gran Bretaña, Xapón,… en calquera potencia capitalista e moderna.
10.– A súa cor favorita?
– Vermella sangue.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As calas que coidaba un meu avó vasco cando nos visitaba en Ribadeo.
12.– O paxaro que prefire?
– O pardal. Son pardos e abundantes coma as ratas, pero voan e non amolan.
13.– A súa devoción na prosa?
– George Simenon, Norman Mailer, Xosé Cid Cabido.
14.– E na poesía?
– A poesía provócame baixóns de tensión, pero leo con gusto a Lois Pereiro.
15.– Un libro?
– A illa do tesouro.
16.– Un heroe de ficción?
– Maigret.
17.– Unha heroína?
– A que consumía Lou Reed.
18.– A súa música favorita?
– Todo o que hai entre Corelli e Rage Against The Machine, incluído Miles Davis.
19.– Na pintura?
– El Greco, Rothko, Haring.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Os heroes e os deuses morreron na vella Grecia.
21.– O seu nome favorito?
– Calquera que non sexa o meu.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A falta de educación.
23.– O que máis odia?
– Que me falen polas mañás antes de tomar un café.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Os pistoleiros que mataban rojos en Ribadeo.
25.– Un feito militar que admire?
– Non sei que pode ter de admirable un feito militar. Interésame a derrota de Darío por Adriano.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Don de xentes.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Caendo da cama.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Enfadado co mundo, somnolento.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A contradición entre as ideas e os modos de vida.
30.– Un lema na súa vida?
– Un dito chinés: Unha viaxe de mil quilómetros empeza cun paso.”

Antón Riveiro Coello: “A miña literatura está moi apegada á terra que habito e aos territorios da infancia”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Antón Riveiro Coello en Magazine Cultural Galego:
“Naufraxios afectivos habitan Acordes náufragos (Galaxia), o último libro de Antón Riveiro Coello. Case todos erguidos sobre a base de historias de amor. O autor de Laura no deserto volve nesta obra ao relato, aínda que anuncia xa que está a preparar unha nova novela, ambientada na actualidade e relacionada coas ilusións rotas das xeracións máis novas. Falamos con el.
– Montse Dopico (MD): Xa contas no libro que son relatos de distintas épocas, ligados ao mar e ao amor. Por que reunilos nun libro?
– Antón Riveiro Coello (ARC): A idea primeira era recuperar A canción de Sálvora, unha noveliña curta que tivera certo éxito cando saíra publicada na colección Relatos Históricos da desaparecida editorial A Nosa Terra. Pero despois, mentres botaba a ollada atrás e repasaba moitos dos relatos publicados en diferentes formatos durante os últimos vinte anos, decateime de que había case unha ducia deles nos que se daban certas complicidades, non só temáticas e de estilo. E por iso decidín darlles unha volta e recuperar aqueles que, baixo o meu punto de vista, tiñan máis calidade e podían formar parte dun conxunto no que se daban diversas constantes como o fantástico, o amor, o naufraxio ou a música.
– MD: Trátase de relatos fantásticos, que non deixan de ter, algúns, unha base histórica. En realidade, isto é algo que fixeches moito nas túas obras anteriores. Pero desta volta decántaste máis pola fantasía. Era, se cadra, necesario para ti, como autor, tras o proxecto de Laura no deserto?
– ARC: Laura no deserto foi posterior a todos estes relatos e, aínda que a base histórica adoita estar presente tanto nas miñas novelas coma nos relatos curtos, sospeito que en min cohabitan dous escritores, un máis realista que se ocupa das distancias longas e outro máis fantástico que opta polas curtas. De feito, se repaso a miña narrativa curta o tema fantástico preside os máis dos relatos. E isto coido que se debe a que, para min, o relato é o mellor instrumento co que podemos afrontar o fantástico. Manter esas pautas nunha novela para adultos é dende logo un reto moi difícil, por non dicir case imposible. Non obstante, co relato hai como un pacto co lector e, nesta medida, máis aceptada, pódese crear unha visión nova sobre os obxectos cotiáns e ofrecer un mecanismo para converter en realidades palpables os pequenos misterios das cousas. (…)”

Sabela González: “O obradoiro é a escusa perfecta para usar a imaxinación”

Publicado o por

Entrevista a Sabela González en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Por que decidiu inscribirse no obradoiro de escrita creativa?
– Sabela González (SG): Creo que vin a convocatoria a través do Facebook e nese momento xa me apuntei. Pensei que sería a escusa perfecta para usar a imaxinación e ademais, por ser un obradoiro con máis xente, unha boa forma de perder a vergoña de amosar o que escribes. Tiña xa cousas a medio facer pero nunca daba conseguido acabalas, e nese sentido tamén foi unha axuda, igual que aprender a criticar o que escribes e saber criticar e apreciar o que escriben os demais.
– LVG: Daquela, o seu era xa un caso de vocación pola escrita.
– SG: Si, tiña vocación. O libro xa empezara a escribilo, pero as sesións no obradoiro foron unha axuda para atopar os camiños polos que tirar cando me atopaba perdida ou non sabía como seguir. Empezara no 2001 pero por traballo ou estudos sempre se demoraba. Os obradoiros tamén foron unha boa forma para obrigarme a rematalo e compartir as opinións foi moi útil, sabendo ademais que Francisco Castro é editor, polo que valoras os seus consellos xa non só como autor, senón tamén como alguén responsable de publicacións.
– LVG: Din que a escrita é unha actividade solitaria, pero tamén existe esa dimensión social e participativa.
– SG: É certo que escribes só, pero tamén son boas esas postas en común. Cada vez que remataba unha sesión saía con moitos ánimos, coas forzas necesarias para darlle un novo impulso ao que escribo. E tamén necesitas distanciarte, coller perspectiva e así achegarte mellor á túa propia escrita.”

Cuestionario Proust: Teresa Moure

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Teresa Moure:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A paixão.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A lealdade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Tudo. Tudo e ainda mais.
4.– A súa principal eiva?
– A paixão também; é virtude e falta.
5.– A súa ocupación favorita?
– Com efeito, não respostar entrevistas. E a maioria das que se me vêm à cabeça agora mesmo rebordam o que é correto numa entrevista.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Nem sonho que exista a felicidade.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Que não me amassem aquelas pessoas a quem amo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Pipi Calzaslargas
9.– En que país desexaría vivir?
– Em Libertária, alguma vez tenho escrito sobre ela. Visto desde a terra, numa Galiza libertada e libertária.
10.– A súa cor favorita?
– O lilás pelo que significa. O negro por contê-las todas.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Passei a minha infância num jardim peculiar, duma beleza absoluta. Daquele paraíso conservo vivas as imagens de flores exóticas. Desculpem-me, que não pretendo fazer-me a rara. Mas, se devo ser sincera, as minhas flores são amarilis de Ceilão, estrelícias e medinilas.
12.– O paxaro que prefire?
– Um mamífero sempre. Porque um pássaro?
13.– A súa devoción na prosa?
– Tenho muitas devoções. Adoro as histórias entrelaçadas de Amin Maalouf ou de García Márquez e o lirismo despido de Clarice Lispector o de Hiromi Kawakami. Vejo-me marcada por textos de John Coetzee, de John Berger, de Marguerite Duras… Mas na prosa sou inconstante: quanto mais leio, mais gosto do último que acabo de ler. Autores e obras que li nos últimos anos como A elegância do ouriço de Muriel Barbery, A mulher que mergulhou no coração do mundo de Sabina Berman ou o esplêndido O museu da inocência de Orhan Pamuk estão entre as minhas mais caras preferências.
14.– E na poesía?
– Sempre é difícil reduzir as preferências a nomes, mais ainda na poesia onde às vezes fico atada a uns poucos versos. Sem dúvida, Alejandra Pizarnik, Mario Benedetti, Fernando Pessoa e Wislawa Szymborska, mas nem só.
15.– Un libro?
– Cien años de soledad. Foi uma noite sem dormir porque não podia fechar as páginas.
16.– Un heroe de ficción?
– Satanás, que disse «não servirei».
17.– Unha heroína?
– Lilith, que também não foi obediente.
18.– A súa música favorita?
– Adoro a música brasileira, por exemplo, de Adriana Calcanhotto ou os fados de Carminho ou de Gisela João e o estilo refinado da música portuguesa de Madredeus ou Rodrigo Leão. Mas também gosto de REM, Queen, os Ramones e os Cramberries. Sem nada a ver com o anterior, escuto com frequência, para escrever, música clássica e gosto com delírio das árias das óperas de Verdi. Gosto das baladas de Silvio Rodríguez e de todos os sons possíveis em Eric Clapton… Vejo que, quando me ponho a escolher, sai um pouco de tudo e nada muito definido para uma resposta.
19.– Na pintura?
– Para dar uma referência terão que ser as Guerrilla girls, pintando o mundo doutra perspectiva, mas anônimas e, portanto, inacessíveis. Sabemos que eram mulheres da pintura, sabemos o que queriam da pintura, mas nem sempre sabemos exatamente o que pintavam por aquilo de não sabermos bem quem eram. Dos famosos-famosos Magritte ou Klimt.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Qualquer avó que cuida das netas, quem reserva na horta um espaço para as flores, qualquer um que limpe um quarto e siga a respeitar a quem o sujou. E, com efeito, todas as pessoas que se erguem enfermas, rotas, angustiadas, ou com poucas esperanças, mas prestas a mudar o mundo para quem vier detrás.
21.– O seu nome favorito?
– Hmmm, o nome dizem os antigos que abre as portas da alma, assim que os nomes importantes devem ser calados.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Não sou exigente nesse ponto. Os hábitos são apenas culturas e eu vejo-me bem como nômade que observa e aceita todas as culturas.
23.– O que máis odia?
– A apatia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Judas. Não suporto a hipocrisia.
25.– Un feito militar que admire?
– Embora eu seja das poucas pessoas que acham justificadas as armas nalguns contextos de violência do sistema, não simpatizo com o mundo militar, com a sua disciplina férrea e a sua habitual forma de pisar por riba das pessoas por atender um mandado. Assim que, postas e escolher uma revolta armada, igual a preferida era uma que vi a outra noite num muro de facebook, quando Eva lhe disse a Adão: «Que eu saí da tua costela? Tu saíste da minha cona!». Assim, sem armas nem vontade de causar feridas… mas rebelde e carregada de razão.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A frialdade, a capacidade de tomar as coisas com distância.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Vivendo. Sem trégua.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Efervescente.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os atos espontâneos, as saídas de tom que derivam do excesso de energia pessoal.
30.– Un lema na súa vida?
– Já descansarei quando estiver morta.”

Miguel Anxo Fernández: “O modelo da pescuda a pau seco para resolver un enredo caducou na narrativa policial actual”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Miguel Anxo Fernández en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Frank volve quedar en Galicia nesta novela [Bícame, Frank]. Que nada máis comezar remítenos a temas de actualidade: prima de risco, violencia de xénero, movemento dos indignados… Xa na entrega anterior estaban as vagas de lumes. Responde isto, en parte, a un esforzo progresivo por achegar as historias que contas á actualidade?
– Miguel Anxo Fernández (MAF): Nas tres primeiras entregas, o contexto medioambiental e temático eran Los Angeles, Hollywood e o mundo do cine, sen por iso manifestar Frank Soutelo desinterese pola problemática social de cada momento. En Un nicho para Marilyn (2002), era o tráfico de cadáveres lustrosos e de ilustres, que casos hai, abondo… En Luar no inferno (2006), as “snuff movies”, asasinatos en directo diante da cámara. En Tres disparos e dous friames (2008), o acoso sexual ás aspirantes a estrelas do cine. Superado ese ciclo, considerei que era chegada a hora de que Frank aterrara en Galicia, pois a fin de contas viña a Muros con frecuencia, a visitar a súa tía Castora.
E aí naceu Lume de cobiza (2011), centrada na terrible vaga de lumes de 2006. Como, naturalmente, a nosa realidade non é a mesma de Los Ángeles, houben de crear novos personaxes: o ex–garda civil Poncio e a segurata Dalia Maxino, cualificada como detective privada á espera dunha oportunidade profesional… Entendo que a novela policial xa non responde ao modelo convencional. O lector demanda solucións (ou reflexións…) sobre o acontecer e os conflitos diarios, e os detectives teñen a particularidade de poder chegar a onde o cidadán común non pode… Entendo ao detective como a prolongación do lector, que procura complicidades nas tramas e ao tempo desexa divertirse lendo. O modelo da pescuda a pau seco para resolver un enredo, penso que caducou na narrativa policial actual. Realmente, agora, o de dar solución a un caso, pasou a ser a coartada para fins máis ambiciosos… (…)
– MD: Tamén hai varias referencias, na novela, á cultura galega: Uxía, Cabanillas, Vento mareiro…. Era só un xeito de darlle verosimilitude á historia, xa que transcorre aquí, ou ten que ver co debate que houbo noutrora de “galeguización” das tramas?
– MAF: Certo, son trazos de contexto, pois a fin de contas está en Galicia e tería moito de inverosímil que esquecese esas referencias. Non, responde a un criterio autoral, coa vantaxe de que Frank procede doutra cultura e iso permíteme facer referencias continuadas á cultura norteamericana: música, cine, costumes… Entendo que galeguizar as tramas acrecenta a credibilidade, pero ao tempo hai que ser moi coidadoso, non pasarse de freada. (…)”

Entrevista a Francisco Castro sobre O corazón da Branca de Neve

Publicado o por

Desde Coristranca, blogue do Club de Lectura do CPI Alcalde Xosé Pichel de Coristanco:
“(…) – Coristranca (C): En que te inspiraches para construír a historia [O corazón da Branca de Neve]?
– Francisco Castro (FC): Eu xa tiña bastante desenvolvido o personaxe do Inspector Hermida na miña cabeza. Un policía vigués, no final da súa carreira, con algún trauma persoal importante (cóntase na novela) que o fai infeliz. Pero sobre todo, un tipo honrado, un señor serio que quere facer o mellor que pode o seu traballo e atrapar aos delincuentes. Sobre o que preguntades, debo dicir que a clave deuma unha nova da prensa que falaba dunha rapaza, embarazada, e que estaba sendo explotada sexualmente por un grupo de proxenetas. Cando foi liberada pola policía, declarou que lle dixeran que así como dese a luz ían vender o seu bebé. De aí naceu o inicio da historia. (…)
– C: Tiñas claro desde os comezos ese final ou mudáchelo durante a escrita?
– FC: Tíñao máis ou menos claro. Cando escribes novela policial, na que a arquitectura interna da historia é tan importante, adoitas telo todo case que claro antes de poñerte a escribir. Logo hai sorpresas, claro. E personaxes que cobran un protagonismo que ti non pensabas darlle. Pero, en liñas xerais, estaba todo moi medido antes de me sentar a escribir. (…)”