Arquivo da categoría: Entrevistas

Cuestionario Proust: Ramón Caride

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Ramón Caride:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– En canto ao meu traballo de escritor, a insistencia. Case nunca abandono unha idea interesante, aínda que ás veces tarde anos en levala ao papel.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Hai xente que fala moito e non di nada. Saber escoitar é moi importante.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que sigan sendo os meus amigos, pero non é de balde. A amizade hai que coidala.
4.– A súa principal eiva?
– Non son quen de falar dos meus defectos en público.
5.– A súa ocupación favorita?
– Depende da estación do ano, ou da hora. Estes días, a de escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
-Saúde, traballo e sorte, nesa orde, para a miña familia.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Supoño que a máis inesperada.
8.– Que lle gustaría ser?
– Cando era pequeno, astronauta. Pero levo moitos anos sen pensalo. Son o que son.
9.– En que país desexaría vivir?
– Todos teñen o seu… bo e malo. Mellor viaxar o máis que se poida.
10.– A súa cor favorita?
– Depende de para que.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Calquera que teña aroma, e non sexa artificial.
12.– O paxaro que prefire?
– Calquera que me cante de boa mañá.
13.– A súa devoción na prosa?
– Teño libros, non devocións. As devocións, non son os santos favoritos?
14.– E na poesía?
– Véxase a anterior.
15.- Un libro?
– O que estou escribindo. Non poño o título porque dá mala sorte.
16.– Un heroe de ficción?
– Douche tres de cómic, para levar a contra: Hellboy, Daredevil, Batman.
17.– Unha heroína?
– A raíña de Saba.
18.– A súa música favorita?
– O rock dos anos setenta.
19.– Na pintura?
– Toda, do realismo para diante. Ou para tras. O realismo non.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Calquera nai de familia, coa que está caíndo.
21.– O seu nome favorito?
– Sara e Uxía, son as miñas fillas
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A fachenda desmesurada, os que van para estatua e/ou académico/a.
23.– O que máis odia?
– Véxase a anterior, sempre no terreo artístico.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Nunca me parei a pensalo. Pero agora que o dis hai moitas. Non caberían.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún, estou vacinado (fixen a mili).
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da música, entre outros.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De ningunha. Pero se me apuras, sen dor, e rápido. Como a case todos.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A que hora?
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Non son moralista, en xeral. Cando algo me cabrea, cabréame.
30.– Un lema na súa vida?
– Nunca te fies dos cuestionarios. Nin dos consellos, tampouco deste.”

Marcos Abalde: “Temos que escolher entre consumo de ansiolíticos ou a organizaçom da barricada”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Marcos Abalde en Magazine Cultural Galego:
““Este é um sistema criminal baseado na exploraçom do ser humano polo ser humano, na irresponsabilidade mais absoluta com a terra e as geraçons futuras e na administraçom da fame e o medo”. Asim explica o dramaturgo Marcos Abalde, e toda a sua obra é denúncia desse facto. Como ele mesmo o define, teatro-sabotagem. Rutura, colapso. Fenda no miolo do poder. E assim é A cegueira, (Xerais), o texto com o que ganhou o XX prémio Álvaro Cunqueiro. Falamos com ele desta e do resto das suas obras.
– Montse Dopico: A cegueira remite-nos, em primeiro lugar, ao extermínio do povo palestino, mas poderia ser qualquer outro povo massacrado pola barbárie administrada polo Estado. Qual é a cegueira à que aponta, em relaçom com isso, A cegueira?
– Marcos Abalde: É a cegueira da que fala Günter Anders. A cegueira desta Idade Escura, destes Tempos Sombrios que padecemos, onde o industrialismo e a tecnocracia chegárom a semelhante expansom que já nom nos permite ser conscientes das consequências dos nossos atos. A desproporçom é tam grande que apenas umha minoria pode intuir a monstruosidade que implica o trabalho e o consumo. Ao mesmo tempo, o regime tenta desacreditar todas as ferramentas colectivas de defesa para que a maquinária do mal poda funcionar a pleno rendimento. No século XIX pensava-se que a educaçom das classes populares ia resolver de maneira automática as injustiças. Depois da passagem do século XX hoje sabemos que há um novo tipo de analfabeto com um conhecimento técnico altamente especializado e que passa as tardes a jogar com a Wii. O horror nom se ignora, prefere-se ignorar. (…)”

Entrevista a Xosé Vázquez Pintor

Publicado o por

Entrevista a Xosé Vázquez PintorXosé Vázquez Pintor en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Ti es hoxe un escritor que tocou todos os paus da literatura: Poesía, Relato, Novela, Ensaio, Teatro, e en todos con éxito de abondo. Cal é o segredo desa polivalencia xenérica?
– Xosé Vázquez Pintor (XVP): Non hai segredo. Hai amor e ousadías. Cadaquén un mundo seu que necesita emerxer dende a solaina. Noite e día ensoñación e sorte.
– NG: Es un home e un escritor comprometido coa realidade e coa cultura deste país. Cal é hoxe, segundo o teu xuízo, o panorama social e cultural que vivimos?
– XVP: A lúa anda no minguante (que ten un dobre valor cando non vai eivada) e o sol en sombra ou cacharelas. O contradito case sempre seica foi así. Son os nosos astros con espello. O mundo Gallaecia é o recantiño natural que ten de seu a prehistoria digna no granito e nas estrelas; mais… o paso do tempo venta solano ou travesío e o futuro da vida é case sempre unha poutada, un couto. Velaí vén polo noso mes de maio o Xosé María Díaz Castro, o Poeta dos Vilares, coa Penélope Atlántica, máis grandeira acaso cá fición. O panorama pode ser unha orquestra de moda ou o realismo suxo de ocasión: predador, afoute e descarado que nos manca e doe dende o repaso das idades. Con/fiamos aínda na roca namentras alguén dos algures ispe cada vez máis a nosa terramar dende os tantos anos das esperas. O ceo aínda non pinta solidario. “Aran os bois e chove”. Mais o outro tempo en craro de noso virá.
– NG: Tampouco esquecemos que es mestre, e iso ten moito que ver nesa realidade. Por onde vai o futuro do ensino?
– XVP: Non debería ir xa por onde o levan. O dogmatismo e o rancio do sistema educativo é tamén un couto que conduz arteiramente cara a doma, a ignorancia, o despiste e a penuria. Aburren e creban as mentes. Mais aínda hai rostros e voces limpas, fermosas, solidarias, cultas… Dende a solaina da miña xubilación véxoas vir e seinas, son futuros, atmosferas onde a vida sabe e quere sempre estar. Espabilar: é o designio fronte ao resignio. Dende xa. (…)”

Cuestionario Proust: Xoán Carlos Domínguez Alberte

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xoán Carlos Domínguez Alberte:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Vitalidade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Sinceridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Permanencia.
4.– A súa principal eiva?
– Non estar activo máis horas.
5.– A súa ocupación favorita?
– A (agri)cultura.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Que o rural galego estea poboado con xente de todas as idades que viva ben.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ver esborrallarse a casa do meu interior.
8.– Que lle gustaría ser?
– Profesor de lingua non estranxeira.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galiza próspera e soberana.
10.– A súa cor favorita?
– O verde do outono tenro.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A das roseiras do país.
12.– O paxaro que prefire?
– A curuxa.
13.– A súa devoción na prosa?
– Otero Pedrayo talvez.
14.– E na poesía?
– O poder da palabra que se expande entre Mahmud Darwix e Luís Pimentel.
15.– Un libro?
– Dous de mil: Pedro Páramo e Os camiños da vida.
16.– Un heroe de ficción?
– Astérix.
17.– Unha heroína?
– As viúvas dos vivos e as viúvas dos mortos. Calquera delas.
18.– A súa música favorita?
– Clásica.
19.– Na pintura?
– Carlos Maside.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Castelao.
21.– O seu nome favorito?
– É composto: Celtia Minia ou ben ao revés.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A traizón.
23.– O que máis odia?
– Non procurar o ben común.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Calquera fascista; nin sequera son dignos de chamalos polo nome.
25.– Un feito militar que admire?
– A resistencia da guerrilla antifranquista.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A constancia.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Felizmente.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A fabulación.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os feitos para gañar unha ración de pan de subsistencia.
30.– Un lema na súa vida?
– Denantes mortos que escravos.”

Ignacio Vidal Portabales: “No eido literario a esixencia de corrección política é moi fácil confundila coa censura”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Ignacio Vidal Portabales, en Magazine Cultural Galego:
“Un grupo de homes desnortados, sen nada xa que perder, deciden seguir as ensinanzas doutro home aínda máis desafiuzado ca eles, que vive nun tonel como Dióxenes, o filósofo grego. Así comeza Dióxenes en Dolorida, de Ignacio Vidal Portabales, a novela gañadora do XXX Premio Blanco Amor, editada por Xerais. Incapaces de xestionar os conflitos que xurdiran nas súas vidas de parella, os protagonistas procuran acubillo no propio grupo, no que tratan de exorcizar as súas frustracións. Escolleran, para iso, un camiño antisocial. Que os revela como seres, moitas veces, repulsivos. Falamos con Vidal deste libro, que desorientou a crítica co machismo do discurso dos personaxes.
– Montse Dopico: Aínda que esta é a túa primeira obra de ficción publicada, supoño que entre textos académicos algo terías escrito antes. É así? Por que non publicaches narrativa ata agora?
– Ignacio Vidal Portabales: A dicir verdade, non é o meu primeiro premio, pois na miña mocidade —onde vai!— gañei algúns premios de poesía; un certo pudor impídeme mencionalos, porque eu síntome, basicamente, coma un aprendiz. Logo, as miñas ocupacións profesionais leváronme por outros camiños, aínda que sempre tiven a tentación de recuperar as miñas afeccións literarias. Nos últimos anos, cando xa os meus fillos non demandaban tanta atención, decidín concentrar os meus esforzos na narrativa. Teño algúns traballos no caixón e vou, pouco a pouco, traballando neles, coa esperanza de publicalos algún día. Pero se non sucede, non vou quedar frustrado. (…)”

Gustavo Pernas: “Somos unha suma de anacos sen discurso, ensarillados por un pensamento único e débil”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Gustavo Pernas en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Primeiro, preguntarche polo premio. O que supuxo para ti, (aínda que non é o primeiro premio que tes…). Haberá posibilidade de levalo a escena?
– Gustavo Pernas (GP): O premio dáche a posibilidade de facer visible a túa obra, de publicala. O teatro está maltratado desde o punto de vista editorial e literario e son moi poucas as posibilidades de publicar teatro sen a rede que supón para os editores que a obra estea premiada. Hai, afortunadamente, excepcións entre os editores como é o caso de Edicións Laiovento grazas a singularidade do seu director, Francisco Pillado, que estimula aos dramaturgos a seguir escribindo. Con Laiovento publiquei tres títulos. Este é o segundo libro que publico con Xerais.
Respecto da posibilidade de levar Isóbaras a escena, nada me sería máis grato, pero un espectáculo con oito actores é unha superprodución neste momento de crise, algo inasumible para unha compañía como a nosa, Áncora Produccións. Sería máis doado que a producise unha compañía institucional coma o CDG. Pero o seu director di que tamén para eles se trata dunha superprodución, imaxínate como está o percal. Hai anos o premio Álvaro Cunqueiro ofrecía máis facilidades para a posta en escena, agora está demediado no seu alcance como case todo. (…)
– MD: É teatro social, mais tamén ten un ronsel de teatro do absurdo (se cadra…). Como o definirías ti?
– GP: Sempre me gustou o termo de “transversal” porque non se acomoda ben a ningunha clasificación. Os xéneros aparecen esvaídos. Comedia ou drama? Hai humor pero tamén situacións dramáticas. A estrutura non é aristotélica pero hai puntos de xiro marcados, non é unha obra de teatro absurdo nun sentido estrito, xoga con elementos realistas na construción dos personaxes pero tamén escapa dese modelo sobre todo cando toma curso ese xogo coral que ten un carácter moi poético e rítmico que nos achega ao ritual e mesmo ao posdramático.
É teatro social na medida en que se ocupa dos conflitos actuais e expón situacións nas que se poden ver identificadas moitas persoas, non elude o compromiso autorial pero pescuda, afonda na busca formal. Por outro lado creo que Isóbaras ten unha forte compoñente poética. En fin, creo que ao ser transversal, ao non pertencer a escolas ou movementos definidos corre un risco nestes tempos uniformes, falsamente plurais. (…)”