Cuestionario Proust: Alfonso Álvarez Cáccamo

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Alfonso Álvarez Cáccamo:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Son optimista pero cos pés na terra. Sinto curiosidade por todo. Góstame aprender, e sinto unha enorme satisfacción cando aprendo e comprendo, especialmente no eido da Historia.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A fidelidade e a xenerosidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– O mesmo que eu tento dar: un trato comprensivo e xeneroso.
4.– A súa principal eiva?
– Teño moitas. Non sei dicir cal é a máis notábel. Quizais a dificultade para comprender a Física, a Astrofísica e as Matemáticas.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler, pintar ao óleo e tocar o piano.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Polo que atinxe á miña persoa, manterme en aceptábeis condicións mentais e físicas, nesa orde. Polo que atinxe ao mundo, que se cumpran definitivamente, catro séculos despois, as tres máximas da Revolución Francesa: igualdade, fraternidade e legalidade.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Enviuvar.
8.– Que lle gustaría ser?
– Xa son maior para ser outra cousa, pero se volvese nacer, cousa que vexo difícil, o meu soño sería ser director de orquestra, compositor e un pianista capaz de interpretar con mestría, e para propio goce, todas as partituras dos clásicos.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galiza dona do seu destino.
10.– A súa cor favorita?
– Anil.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A gardenia.
12.– O paxaro que prefire?
– O papagaio.
13.– A súa devoción na prosa?
– Valle Inclán, Méndez Ferrín, Cunqueiro, Torrente Ballester, García Márquez, Dostoievski, Tomás Mann, Irene Nemirovsky… Imposíbel citar un só autor/a.
14.– E na poesía?
– Xosé María Álvarez Cáccamo, Xavier R. Baixeras, Xosé María Álvarez Blázquez, Celso Emilio Ferreiro, Rosalía de Castro, Baudelaire… Imposibel citar un só autor/a.
15.– Un libro?
– Dificilísimo quedar cun só libro. Quizais Crime e castigo.
16.– Un heroe de ficción?
– Asterix.
17.– Unha heroína?
– Pipi Calzaslargas.
18.– A súa música favorita?
–  Beethoven.
19.– Na pintura?
– Édouard Manet entre moitos outros/as.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Alexandre Bóveda.
21.– O seu nome favorito?
– Non teño un nome favorito. Os nomes favoritos veñen dados polas persoas favoritas que os leven.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A desorde.
23.– O que máis odia?
– O egoísmo e a prepotencia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco, Videla, Pinochet, Hitler…
25.– Un feito militar que admire?
– A resistencia de Stalingrado.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Nos sentidos, unha boa vista. Na forma de ser, a capacidade de transmitir acougo aos demais.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen sufrimento, entre a xente amada.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Ilusionado por facer cousas.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os excesos dos larpeiros. A indecisión en aspectos superficiais.
30.– Un lema na súa vida?
– Tentar ser feliz.”

Isaac Alonso Estraviz: “O objetivo da AGAL era fazer realidade o que todo o nacionalismo vinha defendendo: aproximar, até identificar, o galego na escrita ao português”

Entrevista de Montse Dopico a Isaac Alonso Estraviz en Praza:
“- Praza (P): Um livro [Conversas com Isaac Alonso Estraviz] que percorre tantos anos de uma vida não se faz em dois dias. Como foi o processo, como foram as conversas com Bernardo?
– Isaac Alonso Estraviz (IAE): Tiveram lugar em 2005. Naquela altura Bernardo era presidente da AGAL e eu secretário. Decidiu fazer-me umas entrevistas. Escolheu umas etapas da minha vida e elaborou umas perguntas que depois nalguns momentos iria mudando. Pegou numa gravadora e ia-me fazendo as perguntas e gravando o que eu lhe dizia. Foram bastantes horas. Terminou o grosso do trabalho no verão desse ano na sua casa de Burela. Segundo ele perguntava eu respondia sem prévia preparação. Como nalgumas respostas não estava seguro, andando o tempo foram esclarecidas e ampliadas. (…)
– P: Também participou, em Madrid, do associacionismo cultural galego. Teve relação com a gente de Brais Pinto, foi um dos impulsores de Lóstrego e participou da Irmandade Galega. Como o condicionaram as crises do nacionalismo galego o seu trabalho e ativismo naqueles grupos?
– IAE: Em Madrid os galegos só nos distinguíamos se defendíamos ou não a nossa língua e cultura. Tu eras galego e ninguém che perguntava pola ideologia política. Aí radicava o de poder entrar ou não em certos círculos. Sim que me condicionou, como me segue a condicionar atualmente. O que não sei é o quanto. Sou otimista hoje como quando tinha vinte anos. Mas nunca compreendi nem compreenderei jamais a capacidade dos galegos para se dividirem, subdividirem e estarem sempre nessa atitude. Enquanto não assumamos que só unidos podemos salvar Galiza, estamos a perder o tempo e atraiçoar a nossa pátria. (…)”

Xerardo Neira presenta o seu libro O capador de boinas

Desde Rúas Magazine:
O capador de boinas, a nova obra de Xerardo Neira (Santiago de Compostela, 1978), introduce ao lector nunha trama detectivesca seguindo os pasos do cura do lugar.  Neira, biólogo, periodista e literato, foi recoñecido, ao longo da súa carreira literaria, con varios premios entre o que destacan o Premio Antón Avilés de Taramancos de Relato de Aventuras, por O rei dos lobos e o Premio de Novela Curta do Concello do Valadouro, por Da terra de Deus. Aproveitamos a presentación da súa nova novela, O capador de boinas, para achegarnos a este prometedor escritor. (…)
– Rúas Magazine: P: O capador de boinas é unha historia de detectives protagonizada por un cura. Algún parecido co padre Brown de G.K. Chesterton?
– Xerardo Neira: Orixinalmente, o elemento primordial na miña obra era o capador de boinas, e claro, descubrir a identidade deste misterioso malfeitor é misión para un detective, unha persoa que, ben sexa profesional ou afeccionado, debe destacar polo seu intelecto, as súas habilidades e os seus recursos. Barallei outros posibles investigadores, como un cabo da Garda Civil ou o médico, pero o que máis lle acaía á obra, dado o ambiente no que se desenvolve, era o cura, que moitas veces, nas parroquias rurais de Galicia, é o eixo ó redor do cal xira o mundo. Quero dicir con isto que, no meu ‘casting’ de protagonistas, o feito de que o papel principal quedase reservado para o cura deuse logo dun simple proceso de eliminación: achegando un argumento teolóxico, poida que estivese predestinado. (…)”

Alva Martínez Teixeiro: “No âmbito português e brasileiro, quando sabem que sou galega, o comentário mais habitual é mas és quase portuguesa

Entrevista a Alva Martínez Teixeiro no Portal Galego da Língua:
“(…) – Portal Galego da Língua (PGL): Vens de publicar na Laiovento o ensaio Nenhum vestígio de impureza. Que vai encontrar o leitor nesta tua última obra?
– Alva Martínez Teixeiro (AMT): Nos últimos tempos, está a produzir-se, por um lado, uma intensificação no processo de divulgação e/ou no conhecimento da obra andreseniana, tanto no âmbito dos países de língua portuguesa, quanto no alargamento da difusão internacional da mesma segundo uma nova conceção. Nesta linha de pensamento, o objetivo geral que persegui neste ensaio foi o de dar a conhecer (de maneira mais aprofundada) a escrita de Sophia de Mello Breyner Andresen, figura central e basilar na poesia portuguesa do século XX.
Neste sentido de (re)descoberta plena da sua escrita complexa e plural, o leitor vai encontrar no ensaio a consensual admiração perante a palavra e o retorno poéticos à pura necessidade intelectual de beleza, verdade e sabedoria, absolutamente diferentes dos standards estéticos da sua época. Porém, encontrará também –e isto é relativamente novidoso– o espanto perante a obscuridade que se percebe sob a superfície luminosa da sua obra, ligada aos temas da consciência da quebra da unidade com o ideal ou da superficialidade e da pobreza espiritual do mundo contemporâneo.
Enfim, nas páginas do livro procurei explorar as diferentes possibilidades de interpretação desta obra paradoxal, com base no claro-escuro, para demonstrar a verdadeira dimensão da sua exigência de esclarecimento, a partir da oposição contra qualquer forma de mistificação ontológica e/ou moral, como a indiferença, a alienação, a mentira ou a injustiça. (…)
– PGL: E da ótica oposta, como é que vem a Galiza nesse âmbito [mundo académico portugués e brasileiro]?
– AMT: De modo geral, não existe um conhecimento muito aprofundado quanto à Galiza, mas há um certo sentido de proximidade, de facto, quando as pessoas sabem que sou galega, o comentário mais habitual que ouço é “Ah! Mas és quase portuguesa”…
Desde este ponto de vista, procuro aproveitar todas as oportunidades possíveis –e escassas– de divulgação da cultura galega entre os alunos de literatura e cultura brasileira, por exemplo, estabelecendo comparações entre o processo de formação da identidade brasileira e o processo de (re)construção da nossa identidade nacional nas aulas de Literatura do Século XIX ou, ao falar do ‘Orientalismo’ na literatura ocidental, referindo a figura de Cunqueiro ao lado de Borges, pois, se um dos alunos procura um livro de Cunqueiro na biblioteca da faculdade –aliás, uma biblioteca razoavelmente bem dotada de bibliografia galega–, já terá valido a pena. (…)”

Cuestionario Proust: Carmen Blanco

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Carmen Blanco:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A liberdade e o amor, que son o mesmo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A bondade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Lealdade.
4.– A súa principal eiva?
– A persistencia na paz, no amor, na liberdade e na responsabilidade.
5.– A súa ocupación favorita?
– O amor e a liberdade.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A utopía libertaria.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Un mal irreparable nas persoas que máis quero e o avance de calquera tipo de totalitarismo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Unha persoa que fai ben.
9.– En que país desexaría vivir?
– En calquera en paz e con quen amo. Amo todos os lugares.
10.– A súa cor favorita?
– O negro da liberdade total e o branco do amor total.
11. – A flor que máis lle gusta?
– As brancas ou negras absolutas.
12.– O paxaro que prefire?
– O paxaro do gozo.
13.– A súa devoción na prosa?
– Nestes momentos fragmentos de Christine de Pizan, Valle-Inclán, Camus, Carla Lonzi, Claudio Rodríguez Fer… E sempre a aberta autoría da vida verdadeira, imprescindible…
14.– E na poesía?
– Nestes momentos fragmentos de cantares de mulleres, Safo, Shelley, Pimentel, Valente… E sempre a poesía da vida e Claudio Rodríguez Fer.
15.– Un libro?
Un cuarto de seu de Virginia Woolf.
16.– Un heroe de ficción?
– Todos os homes sabios, bos e defensores da liberdade fronte aos poderes: Peter Pan na súa inocencia, os sabios de Verne…
17.– Unha heroína?
– As mulleres sabias, boas e defensoras da liberdade fronte aos poderes: Alicia a do país das marabillas, Lisístrata a pacifista…
18.– A súa música favorita?
– A música do amor e algúns nomes de música compartida: Orff, Ferré, Patti Smith…
19.– Na pintura?
– A boa pintura da vida. Cousas do Bosco ou Leonor Fini e a creación de Van Gogh, Granell e Isaac Díaz Pardo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– As xentes anónimas loitadoras e resistentes. Meus pais, na súa modestia, os primeiros. E, polas prácticas boas e os ideais de avance, Emma Goldman, as Mulleres Libres, Fourier, Gandhi, as xentes anarquistas parias e humildes…
21.– O seu nome favorito?
– Mariña.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Os indignos, como a covardía…
23.– O que máis odia?
– Non odio e, precisamente, considero nefasto o odio, que deriva do medo patolóxico e é a orixe de todos os males menores e maiores: a crueldade, a envexa, a avidez, os celos, as guerras…
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Todas as autoritarias, xerárquicas, prepotentes, dogmáticas, totalitarias, integristas, imperialistas, racistas, sexistas…
25.– Un feito militar que admire?
– Admiro a resistencia pacífica. Todas as guerras son perniciosas. Agardo que un día desaparezan os exércitos e os seus esforzos se dediquen só a tarefas humanitarias.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Facer feliz a quen quero e ser útil para todas as causas útiles que eu elixa.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– En paz e sen causar dor a quen amo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Total liberación mental e esperanza na resolución dos conflitos persoais e sociais do mundo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os nacidos do mantemento na vida e dos seus instintos vitais básicos de conservación e reprodución, e, sobre todo, os derivados do amor e da xenerosidade: toda prodigalidade…
30.– Un lema na súa vida?
Amo mais non teño amo, dito nas Novas noites nosas de Vermella con lobos.

Elena Gallego: “Somos a memoria”

Entrevista a Elena Gallego en Radiofusión:
Elena Gallego prepara a cuarta entrega de Dragal, unha saga de novelas que se levará á televisión e que hoxe en día deron lugar a un proxecto educativo en liña. Barállase asimesmo a súa conversión en videoxogo e banda deseñada. As historias da vida real con elementos máxicos que beben da tradición galega, dan para moito segundo a escritora. A autora defende a memoria histórica e que os rapaces saiban de onde veñen e comproben que “o que temos nós, vale tanto coma calquera cultura do mundo”. Dragal estase a traducir ao español, porque interesa en América Latina. No 2014 sairá xa ao mercado o primeiro volume da saga en inglés.
A entrevista completa pódese escoitar aquí.”

María Xosé Queizán: Arredor de Carolina Otero

Entrevista de Marga do Val a María Xosé Queizán en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Facemos ou non unha diferencia entre Carolina Otero e a Belle Otéro?
– María Xosé Queizán (MXQ): En principio non acredito en bicefalias, se é iso o que queres dicir. Era unha única persoa, un só carácter, de ferro como a Tour Eiffel.
– SG: O solpor da cupletista foi publicado por primeira vez pola Editorial Nigra (1995), nunha colección de relatos breves, despois entrou na casa de Xerais nunha edición non venal en 1998, un agasallo, agora a mesma editorial ábrelle a porta e volve saír á rúa, está vez acompañado dun texto, “Carolina Otero: a liberdade arrogante”. Que é o que nos fará volver sobre a Otero?
– MXQ: No meu caso hai dous motivos: o de dar a coñecer ao público un texto que valoro. O precioso regalo de Xerais, unha edición con debuxos de Natalia Pérez García, só chegou a una minoría, ás amizades da editorial e miñas.
Outra razón é o estudo dunha personaxe moi interesante, un paradigma de muller libre, arrogante e nada común. De ser una creación novelesca, parecería demasiado fantástica para ser real e a súa vida rocambolesca. Nós, escritoras galegas, comprobamos a súa existencia, sabemos que saíu pobre aos 11 anos dunha aldea de Galicia, non tiña nada que perder, valeuse por si, e chegou a ser a muller máis famosa, glamurosa e rica dun momento histórico, a Belle Époque. Resulta evidente que merece a pena seguirlle os pasos e cismar nunha ser quimérica que comprendemos. (…)
– SG: Lese neste pequeno ensaio: “Carolina Otero, como persoa, tampouco é santa da miña devoción”. Por que?
– MXQ: É unha grande impostora, unha das peores condicións dunha persoa, cando menos a que máis me alporiza e anoxa. Sacáballe cartos e xoias aos millonarios e grandes mandatarios, coa venda do corpo. Non me dan pena os estafados, pero tampouco considero decente o seu negocio. Que se saiba, nunca deu cartos para unha causa xusta, nin demostrou compaixón por ninguén. Non era unha boa persoa, creo.
– SG: Así e todo lemos: “O abuso do poder, a transgresión dos dereitos da persoa, iso que as feministas conseguimos que significase a violación: un delito contra a liberdade, xa o declara Carolina”.
– MXQ: Si. Foi clarividente. Separa a violación do aspecto biolóxico, da virxindade, do himen que é onde a sociedade patriarcal sitúa a honradez feminina. Ela quere ser persoa, unha ser libre que toma decisións propias, non se somete ao poder dun bruto que abusa dela. Defende a autonomía persoal e se identifica máis cos homes que coas mulleres. Non se problematiza coa síndrome Wolstonecraft. (…)”

Cuestionario Proust: Concha Blanco

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Concha Blanco:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Discreción.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honradez.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Amizade auténtica. Que saiban estar comigo tamén nos momentos malos.
4.– A súa principal eiva?
– Non sempre deixo ver os meus sentimentos máis tenros.
5.– A súa ocupación favorita?
– Depende do momento. Nesta etapa, estar coa neta. Tamén, de sempre, ler e escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Máis que felicidade, digo “momentos felices”. Estar rodeada da familia e doutra xente que sei que tamén está a gusto comigo.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Enfermidades e/ou falecementos desta xente que quero.
8.– Que lle gustaría ser?
– Estou a gusto comigo e coa profesión elixida.
9.– En que país desexaría vivir?
– En Galicia estou moi ben.
10.– A súa cor favorita?
– Tendo en conta os meus apelidos, Blanco Blanco, está moi “claro”: a cor branca.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A papoula. É fermosa e pode vivir en solos inhóspitos.
12.– O paxaro que prefire?
– A bubela.
13.– A súa devoción na prosa?
– Valoro a claridade e un toque de elegancia neste xénero, pero sen exceso de retórica, que daquela perdería para min o seu encanto.
14.– E na poesía?
– Gústame unha poesía na que poida polo menos intuír o que o autor ou autora transmite (sentimentos, loanzas, reivindicacións…).
15.– Un libro?
– Calquera título de Castelao.
16.– Un heroe de ficción?
– O gato con botas.
17.– Unha heroína?
– Carapuchiña Vermella.
18.– A súa música favorita?
– A música de piano e acordeón.
19.– Na pintura?
– A obra dos pintores simbolistas.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Miña nai, sen dúbida.
21.– O seu nome favorito?
– Dous: María e Ana.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Hai varios que encerraría dentro de actitudes de mala educación (empurróns, gritos, enganos con picaresca…).
23.– O que máis odia?
– A envexa e os celos, que moitas veces veñen da man.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– A axuda que prestan ante catástrofes en calquera país do mundo.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Máis memoria.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen decatarme, sen dor e tranquila.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Tranquila e optimista.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os autoeloxios, a presuntuosidade, a fachenda (só me afectan ao oído).
30.– Un lema na súa vida?
– Mans que non dades, que buscades?”