Entrevista
de Ramón Nicolás a Pedro Feijoo no seu blogue, Caderno da crítica:
“(…) – Ramón Nicolás (RN): Como se concibiu esta novela [A memoria da choiva]?
– Pedro Feijoo (PF): O proceso foi longo, vén xa de moi atrás. Sempre sospeitei que en Rosalía había moito máis do que se contaba e supoño que comecei a darlle voltas hai ben de tempo. Sempre pensei que hai páxinas e páxinas sobre o Inferno de Dante e nós temos ese inferno aquí.
A raíz da publicación de Os fillos do mar brindóuseme a oportunidade de ter certa tranquilidade e paz para abordar este proxecto que se estendeu ao longo de algo máis de dous anos.
– RN: O proceso de documentación para a elaboración da novela sospéitoo longo e intenso…
– PF: Cousas deste tipo xa non é que non se poidan facer sen documentarse senón que hai que ser moi insistente con moita xente…. Alonso Montero ou Axeitos axudáronme moito a establecer contactos e obter información. Era complicado porque, ademais, sendo Rosalía quen é resulta incrible a pouca información que hai…, por exemplo: se quería rañar na árbore xenealóxica era como ter un crebracabezas coas pezas moi afastadas e o labor consistía en ir dun sitio a outro e facer preguntas incómodas… Todo este traballo previo, en xeral, púidome levar seis meses intensos de dedicación case exclusiva. (…)”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Cuestionario Proust: Begoña Caamaño
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Begoña Caamaño:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A alegría.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A bondade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que me queiran como eu as quero.
4.– A súa principal eiva?
– A preguiza.
5.– A súa ocupación favorita?
– A lectura.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Viver nun mundo sen inxustizas cheo de mulleres e homes libres e felices.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A dependencia física e a demencia.
8.– Que lle gustaría ser?
– Boa persoa.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Galiza liberada (e con menos choiva).
10.– A súa cor favorita?
– Lila.
11.– A flor que máis lle gusta?
– O tulipán.
12.– O paxaro que prefire?
– As andoriñas.
13.– A súa devoción na prosa?
– Cortázar, Clarice Lispector.
14.– E na poesía?
– Ana Romaní, Miguel Hernández.
15.- Un libro?
– Todo canto amei, de Siri Hustvedt.
16.– Un heroe de ficción?
-Trancos (nesa faceta, do Señor dos aneis).
17.– Unha heroína?
– Ana Karenina, a Malinche.
18.– A súa música favorita?
– Folk, Uxía.
19.– Na pintura?
– Kandinski.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Frida Khalo.
21.– O seu nome favorito?
– O que ten calquera das persoas que amo.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A ruindade.
23.– O que máis odia?
– O fascismo, a intolerancia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco, Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– A toma da Bastilla; o asalto ao cuartel de Moncada.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Estar dotada para a música.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmindo, sen dor.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A alegría.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A preguiza, os medos.
30.– Un lema na súa vida?
– Canto máis feliz sexan os demais, máis feliz serei eu.”
Cuestionario Proust: Cesáreo Sánchez Iglesias
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Cesáreo Sánchez Iglesias:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Ser corredor de fondo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A tenrura filla da honestidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– O respecto mutuo na diferenza de pensamento.
4.– A súa principal eiva?
– Querer facer moito en pouco tempo.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escoitar os sons da natureza en silencio.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ser correspondido nos afectos.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Prefiro non convocala.
8.– Que lle gustaría ser?
– Aquel que me soño cando amo.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Galiza, nunha Galiza independente.
10.– A súa cor favorita?
– O azul de Fra Anxélico.
11.– A flor que máis lle gusta?
– O xasmín.
12.– O paxaro que prefire?
– O malvís.
13.– A súa devoción na prosa?
– Pedro Páramo.
14.– E na poesía?
-Safo e Uxío Novoneyra, Pessoa e T. S. Eliot.
15.- Un libro?
– A Divina Comedia.
16.– Un heroe de ficción?
– Tiresias.
17.– Unha heroína?
– Sherezade.
18.– A súa música favorita?
– Bach e Bob Dylan. A música galega de banda.
19.– Na pintura?
– Piero della Francesca e Maruxa Mallo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– As maquiladoras de Cidade Juárez.
21.– O seu nome favorito?
– Os nomes enteiros: Alexandra.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A arrogancia.
23.– O que máis odia?
– A hipocrisía.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– O ditador de cada tempo. Leopoldo II de Bélxica. Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– A autodefensa do pobo vietnamita. Os Vietcong.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– En cada idade quixen ter un diferente.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Coa xanela aberta ao mar ou ás carballeiras da infancia, cos meus.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A tensión de querer facer cousas.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que, non facendo dano, a persoa non consegue corrixir.
30.– Un lema na súa vida?
– Buscar nas persoas e nas cousas o que teñen de humildade.”
Cuestionario Proust: Víctor F. Freixanes
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Víctor F. Freixanes:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O entusiasmo, para ben e para mal. E a paixón polas cousas nas que creo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A coherencia nos principios e a lealdade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Cariño, que intento tamén darlles a elas.
4.– A súa principal eiva?
– A impaciencia. Hai que saber agardar. Non por chegar antes chegas mellor.
5.– A súa ocupación favorita?
– Tocar o piano.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Estar coa miña xente, coa miña muller e os meus fillos, e saber que son felices.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder a algún deles.
8.– Que lle gustaría ser?
– De maior? Escritor. Pero levo unha vida…
9.– En que país desexaría vivir?
– Hai tempo que non ten volta: o meu país é este e, malia as moitas frustracións, síntome a gusto nel.
10.– A súa cor favorita?
– A vermella.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As rosas e as camelias. As rosas vermellas e as camelias brancas.
12.– O paxaro que prefire?
– O merlo, cando canta na viña.
13.– A súa devoción na prosa?
– Autores? Otero Pedrayo, Álvaro Cunqueiro, Eduardo Blanco Amor… En castelán? Torrente Ballester, Alejo Carpentier, Ernesto Sábato. En portugués? Jorge Amado, Miguel Torga, Cardoso Pires, algunhas novelas de António Lobo Antunes… Outros? Faulkner, Kafka, Italo Calvino, Albert Camus, Dostoievski, o Thomas Mann de Doctor Faustus…
14.– E na poesía?
– Non son moi lector de poesía. Xohana Torres, Álvaro Cunqueiro, Mendez Ferrín…
15.- Un libro?
En castelán: El siglo de las luces de Alejo Carpentier e Sobre héroes e tumbas de Ernesto Sábato. En galego: Merlín e familia de Cunqueiro e calquera novela de Otero Pedrayo.
16.– Un heroe de ficción?
– Alonso Quijano.
17.– Unha heroína?
– Madame Bovary.
18.– A súa música favorita?
– O jazz. Duke Ellington, Bill Evans, Abe Rábade en Zigurat ou Astor Piazzola.
19.– Na pintura?
– O meu irmán, Xosé Freixanes, a serie de Nova York de Jorge Castillo, Luís Seoane, Pollock…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Non teño. Se acaso a marea solidaria do “Prestige”.
21.– O seu nome favorito?
– Os dos meus fillos, Denís e Tristán.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A envexa.
23.– O que máis odia?
– O egoísmo insaciable do capital que nos asoballa.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Adolf Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O don das linguas, é unha das miñas carencias.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Na cama, sen dor e rodeado da xente que quero.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Procuro cultivar o optimismo estratéxico, porque ninguén se apunta ás catástrofes, pero ás veces se me cae a moral.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os excesos do corazón.
30.– Un lema na súa vida?
– Non te desanimes nunca. Cando parece que as cousas non saen, con tesón e entusiasmo acaban saíndo.”
Cuestionario Proust: Darío Xohán Cabana
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Darío Xohán Cabana:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A obstinación.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A bondade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Amizade.
4.– A súa principal eiva?
– Os ataques de cólera.
5.– A súa ocupación favorita?
– Traducir poesía.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Vivir sempre coa miña familia.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Non quero pensar nela.
8.– Que lle gustaría ser?
– Xubilado.
9.– En que país desexaría vivir?
– Aquí, que xa estou afeito.
10.– A súa cor favorita?
– O arco da vella.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As espontáneas dos pasteiros.
12.– O paxaro que prefire?
– O ouriol.
13.– A súa devoción na prosa?
– Por exemplo, o autor de La mort le roi Artur.
14.– E na poesía?
– Por exemplo, Dante.
15. Un libro?
– As tres partes d’Os tres mosqueteiros (con Vinte anos despois e O vizconde de Bragelonne).
16.– Un heroe de ficción?
– Ulises.
17.– Unha heroína?
– Rotbaf Luden.
18.– A súa música favorita?
– Leonard Cohen e por aí.
19.– Na pintura?
– Botticelli.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Fidel Castro.
21.– O seu nome favorito?
– Leonor.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Tirar comida.
23.– O que máis odia?
– O fascismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Desprezar, Fernando VII. Odiar, Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– A Revolución de Abril.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Cantar ben.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Non me gustaría.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Oscilante: entre o entusiasmo e o desánimo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que non lle fan mal a ninguén.
30.– Un lema na súa vida?
– Non ter lemas.”
Cuestionario Proust: María Xosé Queizán
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
“Dou comezo hoxe, e para min é moi gratificante facelo cunha escritora que admiro como é María Xosé Queizán, a unha serie de apuntamentos que acollerán as respostas de escritoras e escritores de noso ao arquicoñecido, minimamente retocado, cuestionario Proust. Sen dúbida, un método un pouco inquisitorial e bastante vintage pero, talvez, operativo para ir coñecendo un pouco máis a personalidade das persoas que teñen a ben colaborar e construír tamén esta bitácora compartindo as súas respostas. Grazas!
1.– Principal trazo do seu carácter?
– A insubmisión.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A integridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Cariño.
4.– A súa principal eiva?
– A obstinación.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A igualdade entre as persoas.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Deixar de pensar.
8.– Que lle gustaría ser?
– O que son.
9.– En que país desexaría vivir?
– No que vivo.
10.– A súa cor favorita?
– Ocres, siena, as follas mortas.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A da magnolia nigra.
12.– O paxaro que prefire?
– O cóndor.
13.– A súa devoción na prosa?
– Marguerite Yourcenar.
14.– E na poesía?
– Eugénio de Andrade.
15.- Un libro?
– La Segunda Creación de Ian Wilmut, Keith Campbell e Colin Tudge.
16.– Un heroe de ficción?
– Frankenstein.
17.– Unha heroína?
– Antígona.
18.– A súa música favorita?
– O jazz.
19.– Na pintura?
– Patinir.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Rosa Luxemburgo.
21.– O seu nome favorito?
– Zoila.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A impostura.
23.– O que máis odia?
– O patriarcado.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– José María Aznar.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Traballar con lucidez moitos anos.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Con sentido e sen dor.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O optimismo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os físicos.
30.– Un lema na súa vida?
– Autonomía.”
O Fogar das Palabras: un novo espazo para os xéneros fantásticos en galego
Desde
Praza:
“As historias de ciencia ficción, fantasía, steampunk e demais xéneros do mundo fantástico, teñen unha nova rampla de lanzamento. A libraría-taller O Fogar das Palabras en Santiago de Compostela abre outra vía de achegamento aos xéneros que van máis alá da simple ficción. Pero ademais, este espazo ofrecerá talleres de creación, de autoedición e mesmo unha plataforma para quen queira iniciarse na creación literaria desde os xéneros que tratarán os dous responsables do proxecto: Fernando Cimadevila e David Cortizo. Falamos con eles para que nos expliquen algo máis sobre esta iniciativa.
– Praza: Que é este lugar, O Fogar das Palabras?
– Fernando Cimadevila (FC): Pois podemos dicir que é unha mestura entre libraría e taller literario. Nós somos, antes que libreiros, editores. David é editor de Urco Editora e eu de Contos Estraños. Por iso decidimos crear un lugar onde poder levar adiante o noso labor como editores e ao mesmo tempo achegar aos lectores, aos autores e a aqueles que queren entrar no mundo literario, unha ferramenta para entrar neste mundo, a través dos talleres e a autoedición que ofertamos grazas ao selo propio que temos que é O Fogar das Palabras. (…)
– P: Hai elementos propios na ciencia ficción galega e a fantasía galega?
– David Cortizo (DC): Na ciencia ficción non, na fantasía ao mellor si polo substrato céltico e no terror o que xa comentaba Fernando, o agro-terror.
– FC: Outro punto sería a ambientación. En vez e ambientar as historias en Gran Bretaña, ambientalas en Galicia xa lles dá un punto distintivo.
– DC: Agustín Fernández Paz ten unha novela fantástica na que aparecen elementos como meigas e personaxes da mitoloxía galega.
– FC: En tal caso o importante é que se escriban cousas. (…)”
Mercedes Queixas: “A forza da nosa literatura non deixa de abraiarme”
Entrevista
a Mercedes Queixas en La Voz de Galicia:
“Ademais de filóloga, investigadora e profesora -imparte clases no colexio Xosé Pichel de Coristanco- Mercedes Queixas Zas (A Coruña, 1968) é secretaria da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega.
– La Voz de Galicia (LVG): ¿Que ten de particular a web da AELG?
– Mercedes Queixas (MQ): É unha páxina moi potente e hoxe en día é o maior centro de documentación e de coñecemento sobre os escritores e escritoras actuais. É unha ágora, unha porta de entrada á súa vida e á súa obra que conta con máis de 420 socios e socias, a inmensa maioría da xente que está a crear na literatura galega.
– LVG: ¿Superouse xa o receo dalgúns escritores cara Internet?
– MQ: Eu penso que todo pode convivir. De feito segue a haber unha produción dinámica en papel, pero ao mesmo tempo os autores e autoras xa se están incorporando ás edicións dixitais. Estamos dando mostras de vivir canda o tempo actual e de buscar plataformas para achegarnos a todo tipo de públicos, porque haberá lectores que preferirán sentir o papel e outros que prefiran manexarse noutro soporte. A literatura non ten barreiras de seu e non imos ser nós os que llas poñamos.
– LVG: ¿E no seu caso é dos que prefiren o papel ou emprega o ordenador a cotío?
– MQ: Eu tiven o meu tempo de transición porque son gutemberiana, unha recén chegada ás novas tecnoloxías; non son diso que xa se chama nativo dixital, pero moi recentemente me decatei de que cada vez emprego menos o papel, polo menos para unha escrita máis elaborada. Aínda o preciso para tomar notas, para recoller ideas que xorden no tempo menos pensado e no lugar menos acaído, pero cando xa me dispoño a elaborar iso fágoo directamente sobre o teclado.
– LVG: ¿En que está a traballar agora?
– MQ: Estou elaborando unha nova historia xeral da literatura galega. Será nun formato divulgativo para intentar que calquera persoa, independentemente da súa formación se achegue a unha literatura que leva en activo desde finais do século XII, que tivo épocas brillantísimas así como outras de sombras provocadas sempre por axentes externos, e que agora segue a dar unhas mostras de vitalidade, de forza, de capacidade de creación e renovación que a min non deixa de abraiarme.”
Parlamento das Letras: María do Cebreiro
Entrevista
de Armando Requeixo a María do Cebreiro no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo: ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– María do Cebreiro (MdC): Eu penso que habería que superar a concepción “deficitaria” da literatura galega. Ningunha literatura pode telo todo! Así que eu diría que o que lle sobra á literatura galega é esa conciencia carencial que ten, para min bastante inxustificada. (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– MdC: Na poesía, o ámbito que mellor coñezo, paréceme magnífico. Hai autores novos (Samuel Solleiro), moi novos (Gonzalo Hermo) ou novísimos (Ismael Ramos) polos que sinto un grande respecto. Penso que, cando a literatura que está a facerse xusto agora dá razóns fundamentadas para a esperanza, non pode pedirse moito máis. (…)”
Helena Miguélez: “O estereotipo da Galiza sentimental nace para impedir a liberación nacional”
Entrevista
de Carme Vidal a Helena Miguélez en Sermos Galiza:
“Profesora na Universidade de Gales, para Helena Miguélez o estereotipo responde ás relacións de poder con España e naceu coa funcionalidade de someter e aplacar calquera intento de liberación nacional.
– Sermos Galiza (SG): Como nacen os estereotipos da identidade galega creados arredor do sentimentalismo, morriña, saudade ou lirismo?
– Helena Miguélez (HM): Responden a relacións de poder, en contraposición coa historicidade que falaba das orixes celtas, dun pobo guerreiro e bravo. Xérase a idea de que a galega era unha terra lírica, poética, feminina, producida desde o contexto español. O nacionalismo cultural apropiouse do sentimentalismo que se atopa en moitos textos españois sobre Galiza. O concepto de saudade de Ramón Piñeiro toma parte deste estereotipo. (…)
– SG: Como llle afectou isto á crítica das escritoras contemporáneas?
– HM: Durante moito tempo, cando se trataba a escrita das mulleres, entendíase desde o sentimental e o persoal. Non atopei unha crítica feminista aberta aínda que si un libro que me pareceu moi certeiro, que foi o poemario Pornografía, de Lupe Gómez. Trátase dun dos textos nos que mellor se entende a necesidade de saír desa trama; de feito, no prólogo sinala que os seus poemas son fríos, xornalísticos e antisentimentais. Fuxiu do diagrama da literatura feminina como escrita de emocións. (…)”
