Entrevista
de Xosé Duncan a Antonio Manuel Fraga en Lermos.gal:
“(…) – Lermos.gal (L): Quen é Antonio Manuel Fraga?
– Antonio Manuel Fraga (AMF): Se me tivese que definir, relacionándome coa literatura, son un lector. Querer traspasar a miña condición de lector foi o que me levou a escribir. Son moi afeccionado ás historias. De neno escoitábaas dos meus maiores, despois pasei a ler e a devorar libros e xa máis tarde, por evolución natural, comecei a escribir para contar as historias que a min me gustaban, que me inspiraban as cousas que eu lía ou que non atopaba escritas e que eu quería escribir.
Rematou por se converter nunha afección permanente ao longo dos anos e que, por circunstancias da vida, deuse a situación na que tiven tempo de adicarme a ela. Ademais de contar co apoio de xente que me animou a dar o paso, do cal estou moi contento. (…)
– L: Que desexas que atopen os lectores nas túas obras? Alén das análises de sintaxe, linguaxe e narrativa que lles poidan facer os críticos e os entendidos, cal sería a experiencia lectora que te faría sentir realmente satisfeito?
– AMF: Que lle guste a historia. Iso téñoo clarísimo. Sempre digo que a miña aproximación á lingua é o máis respectuoso posíbel por ser alguén cunha formación totalmente allea a ela. Eu non son filólogo, nin xornalista; son enxeñeiro e tento facelo o mellor que podo. Si que trato de ser moi coidadoso no tema da linguaxe, da sintaxe, da estrutura… Mais iso penso que son as patas nas que se debe apoiar unha boa historia.
O que a min me gustaría é que os lectores me dixesen ‘canto gocei ao ler o teu libro porque me gustou a historia, porque me interesou, porque me foi atrapando pouco a pouco’ e non ‘que sintaxe tan profunda e coidada tes ou que vocabulario tan excelso…’. Sempre busco que as historias sexan boas, ese é o meu obxectivo principal.
– L: É xa un tema moi manido neste tipo de entrevistas mais, como ves o panorama literario galego actual e que che gustaría que mudase nel?
– AMF: Eu o panorama literario galego, a nivel de creación, véxoo nun momento moi bo. Hai moita xente facendo cousas moi distintas, traballando moito e sacando historias moi interesantes e apetecíbeis como lector. Despois, a outro nivel, non me vou poñer a laiar como sempre porque é algo que non me gusta e prefiro buscar solucións pero tampouco son quen de aportalas.
Oxalá que a literatura galega puidese ser unha marca exportábel como foi a música irlandesa no seu momento, que xa ten un prestixio polo ben que se fan as cousas alí. Gustaríame que estas historias traspasasen as nosas fronteiras e gañasen certo recoñecemento e seren un reclamo para o público de fóra. Porque se temos que vivir do cada vez máis pírrico mercado nacional, imos costa abaixo. Evidentemente as cousas non se están a facer ben mais tampouco teño as solucións.”
A dramaturxia contra a invisibilidade
Artigo
de Alberto Ramos en Praza:
“(…) Algo esta a moverse: a elaboración dunha proposta da lei de artes escénicas, o fornecemento de Escena Galega ao dobrar o pasado verán o número de compañías que aglutina ou o estoupido de novas formacións como son A Panadaría ou ilMaquinario.
A todas estas circunstancias hai que unirlles a creación dunha asociación profesional de dramaturgos e dramaturgas que en próximas semanas se dará a coñecer. Este colectivo únese así ao asociacionismo profesional no sector, do mesmo xeito que con anterioridade xa o fixeron os actores e as actrices na AAAG -que vén de cumprir trinta anos- ou as compañías, reunidas na asociación Escena Galega. Agora, os autores e autoras dramáticas buscan a unidade para facer fronte ás dificultades que atopan no seu desenvolvemento profesional.
Os atrancos son xa coñecidos e, probablemente, comúns para o resto de profesións dentro das artes escénicas. “Hai unha falta absoluta de promoción, non hai encontro entre os profesionais e, dentro do sistema editorial, resulta case imposible que se publique un texto dramático. Tampouco se atopan espazos de formación, agás en contadas ocasións, e institucións como o Centro Dramático Galego, fóra dos tempos de Cristina Domínguez, non se preocuparon por traballar a formación dos dramaturgos”, explica Santiago Cortegoso unha situación que ben se podería resumir nunha palabra rotunda e clara: invisibilidade.
Deste xeito, o traballo dos autores teatrais enfróntase a unha sorte, por dicilo dalgún xeito, de frustración á hora de emprender o seu traballo. “Tes a sensación de que escribir é un traballo en balde. Pensemos unha cousa: a concepción de toda peza de arte é unha mensaxe de emisores e receptores múltiples. Aquí falta a recepción porque a edición de textos é mínima e a dificultade para levala a escena, grande”, apunta pola súa banda Fran Godón. Nesta análise coincide tamén autores con gran saída, como é o caso de Cándido Pazó. “No meu caso, se eu non escribise cunha idea clara de montaxe, sexa cunha compañía propia ou cunha que me fai encarga, se non teño a data de estrea de antemán, resúltame complicado. Porque neses casos non tería vontade, sería complicado. Entendo esa frustración”, sinala Pazó. (…)”
Bases do 4º Concurso de Micro-relatos Ozocogz
O galego, protagonista no congreso da Modern Language Association
Desde
Praza:
“A Modern Language Association (MLA) celebrou do 7 ao 10 de xaneiro en Austin (Texas, EUA) o seu congreso anual. Trátase do evento máis importantes de linguas e culturas do mundo e o galego e a literatura galega tiveron unha presenza protagonista, con catro paneis específicos, que acolleron a presentación de numerosos relatorios. O pasado ano a entidade creou unha sección permanente dedicada especificamente ás nosas letras. O congreso celebrado en Austin foi a primeira cita na que este protagonismo do galego se fixo oficial.
Os catro paneis dedicados aos estudos galegos foron Dialogues across the Miño: Galician-Portuguese Linguistic, Literary, and Cultural Relations (Diálogos a través do Miño: Relacións Lingüísticas, Literarias e Culturais galego-portuguesas); Translation, Bilingualism, Glocalization: New Linguistic Approaches in Galician Studies (Tradución, Bilingüísmo, Glocalización: Novas achegas lingüísticas nos estudos galegos); Rethinking the Rexurdimento: Nineteenth-Century Galician Literary Production in Castilian (Repensando o Rexurdimento; A produción literaria galega en castelán no século XIX); e Weaving, Burning, Growing: Material Readings in Galician Literature (Tecendo, queimando, crecendo: Lecturas de materiais na literatura galega).
Cómpre salientar, para valorar a importancia outorgada ao galego no congreso que, fronte aos catro paneis cos que contou a nosa literatura, outras linguas coma o catalán, o grego, o holandés, o turco ou o húngaro dispuxeron dun só panel, o hebreo de dous e as linguas escandinavas de tres.”
A Coruña: presentación do Caderno de Estudos Xerais Evocación e lembranza de Manuel Espiña Gamallo
Fernando M. Cimadevila: “O sistema editorial galego non buscou novos lectores”
Entrevista
de César Lorenzo Gil a Fernando M. Cimadevila en BiosBardia:
“(…) – BiosBardia (B): Non sei como enfoca un escritor a creación dunha serie de novelas cun protagonista tan marcado como son as de Basilius Hoffman. Que nace primeiro, un proxecto de novela ou un personaxe que se vaia desenvolvendo sen unha medida prevista?
– Fernando M. Cimadevila (FC): A xénese desta historia foi, en efecto, Basilius Hoffman. Eu tiña claro que quería escribir unha serie con el de protagonista pero tamén sabía que a saga ía limitarse a cinco títulos. Nas aventuras de Basilius están depositados todos os meus desexos literarios, é dicir, aquelas cousas que o meu eu lector de cando era mozo gustaría de ver reflectidas en libros. Pensar nunha pentaloxía permíteme incluír todas as cousas que me apetecen, todas as referencias que fun gañando co tempo. Durante catro anos fun dono dunha libraría especializada en cómic e en literatura fantástica. Foron tempos de moita aprendizaxe. Moito do que absorbín daquela aparece logo na saga do Basilius. (…)
– B: Pensa vostede que a literatura galega non pensa nos lectores?
– FC: O sistema editorial en galego non buscou novos lectores durante moito tempo. Viviu pensando na venda institucional e deixou sen labrar nin sementar a renovación do seu lectorado. Non hai literatura no mundo que non atenda os seus diversos públicos. A sociedade galega é xa ampla abondo e tamén madura en moitos casos como para saber escoller aquilo que máis lle interesa. Insisto: non se combateu o preconcepto sobre as letras galegas, deixou que se espallase nas novas xeracións, que xa foron alfabetizadas na nosa lingua, que non había propostas que encaixasen cos seus gustos e intereses. Tamén penso que estas eivas, quizais por culpa da crise, se están a intentar corrixir.
– B: Neste tempo de crise, xa non só as editoriais teñen que traballar na difusión dos libros que publican. Os autores teñen que ter moitas máis capacidades alén da de saberen escribir.
– FC: Con certeza. Hoxe o labor de escrita é, no mellor dos casos, só a metade do traballo dun escritor que queira publicar e gañar lectores. Hai que achegarse á xente, contactar con blogs de lectura, visitar clubs, facer presentacións… Manexar e manter a atención nas redes sociais… É un traballo cansado e, sinceramente, non sei até que punto compensa. Quero dicir, pasar horas e horas no facebook facendo promoción en que se concreta? Cantos lectores se gañan? Hai outras vías, como ter axente literaria (no meu caso aínda non me conseguiu ningunha nova publicación) pero ao final sen un gran selo detrás, o fomento esixe moito do autor e réstalle tempo e folgos para o principal, que é escribir. (…)”
Compostela: presentación de Fontán, de Marcos Calveiro
O
mércores 13 de xaneiro, a partir das 18:00 horas, na Gentalha do Pichel (Rúa Santa Clara, 21) de Santiago de Compostela, Marcos Calveiro falará sobre a súa obra narrativa Fontán, publicada en Galaxia.
María Alonso publica Despois do cataclismo
Desde
o Diario Cultural da Radio Galega:
“”Levamos séculos vivindo nunha distopía”. María Alonso publica Despois do cataclismo, unha historia sobre un futuro que se asemella ao pasado, en Urco Editora. A entrevista completa pode escoitarse aquí.”
Adolfo Caamaño gaña o certame Modesto R. Figueiredo
Desde
La Voz de Galicia:
“O premio galego de narracións curtas Modesto R. Figueiredo deste ano xa ten dono. Trátase de Adolfo Caamaño Vázquez, escritor de Pontevedra, que gañou a convocatoria con Pinball do Pombal. O xurado reuniuse o sábado 9 de xaneiro no municipio de Teo, xa que este Concello colabora coa Fundación Pedrón de Ouro, organizadora deste concurso literario, unha participación que, segundo recoñece do Concello teense supón unha «honra».
Ao premio Modesto R. Figueiredo, que este ano chegou á edición número corenta e un, o que o converte no certame máis antigo e consolidado de Galicia, presentáronse 45 traballos orixinais. O gañador recibirá un premio de mil euros, pero non é o único recoñecemento en metálico, xa que o xurado tamén concedeu dous accésits. O primeiro foi para Sagradas Escrituras, de Diego Giráldez (O Porriño), e o segundo correspondeulle a obra Monsieur Bocskai, de Lionel Rexes (Alfoz). Nos dous casos, a asignación é de 400 euros. O xurado tamén tomou en consideración o texto A primeira pedra para a súa publicación, per sen dotación económica.
A entrega farase no concello de Teo o vindeiro 22 de xaneiro. Na selección das obras participaron como xurado Mercedes Queixas, en representación da Asociación de Escritores e Escritoras en Lingua Galega (AELG); Eli Ríos, como integrante da organización do Pedrón de Ouro; X. M. Regueira, como membro do Concello de Teo; Manuel Guede, do Pen Clube de Galicia; X. R. Fandiño, presidente do Pedrón de Ouro; e David Otero, secretario do Pedrón e do xurado.”
Vilaboa, Culleredo: tertulia sobre Culleredo na Idade Media, con Carlos Pereira
O 
mércores 13 de xaneiro, ás 11:30 horas, na Biblioteca Xosé Cardeso Liñares de Vilaboa (Culleredo), terá lugar unha tertulia de historia a cargo de Carlos Pereira Martínez, baixo o título de Culleredo na Idade Media. A entrada será libre para o público interesado.
