O mércores 18 de marzo, ás 20:00 horas, en Portas Ártabras (Rúa Sinagoga, 22, baixo), na Coruña, farase na Coruña a primeira presentación do histórico nº 100 da revista A Trabe de Ouro. No acto intervirán o director da revista, Xosé Luís Méndez Ferrín, o editor Olegario Sotelo Blanco, o colaborador Xosé Luís Axeitos e o escritor Manolo Rivas.
A Coruña, Teixeiro, Curtis, Oleiros: visitas de Pedro Feijoo a varios centros educativos
O escritor Pedro Feijoo, autor das novelas Os fillos do mar e A memoria da choiva, visitará varios centros educativos. Esta é a axenda de actos:
– Mércores, 18 de marzo:
10:30-12:00 h. Centro de Educación para Adultos do Cárcere de Teixeiro (Curtis). Encontro co alumnado do club de lectura do centro.
13:15-14:15 h. IES David Buján de Cambre. Encontro co alumnado dos clubs de lectura.
16:15-18:00 h. IES Fernando Wirtz da Coruña. Encontro co alumnado de 1º de Bacharelato.
– Xoves, 19 de marzo:
10:00-12:00 h. IES Monte das Moas de Coruña. Encontro co alumnado do centro e dos clubs de lectura do IES Ramón Menéndez Pidal e IES Agra do Orzán.
12:30-14:10 h. IES Miraflores (Oleiros, A Coruña) Encontro co alumnado de 1º de Bacherelato.
Rianxo: Catro singraduras en honra de Manuel Antonio
Compostela: presentación de Mares de Queijo, de Ramiro Vidal Alvarinho
Marta Dacosta reedita en formato dixital Cinsa
Marta Dacosta reedita o seu libro Cinsa, actualizado en edición do Instituto de Estudos Miñoranos (IEM) realizada por Miguel Anxo Mouriño. Trátase dunha edición dixital que pode ser descargada de balde. Cinsa foi escrito hai once anos e concibido como unha especie de álbum de poemas en que ás veces hai unha anotación gráfica: fotografías actuais realizadas por Alfredo López, Tokio, ou a propia autora; imaxes antigas ou o debuxo titulado “Cronopio e tartaruga” de Aldán López Dacosta. Neste enlace pódese descargar o libro.
Coñécense os/as gañadores/as dos XXIV Premios Irmandade do Libro
Desde Sermos Galiza:
“Que Yolanda Castaño era a gañadora como autora do ano xa se adiantara uns días antes de que a Federación de Libreiros entregara este sábado os seus premios. Contos do mar de Irlanda, de Xurxo Souto, sería o recoñecido como mellor libro do ano. (…)
Canda el, fixéronse públicos os nomes gañadores das outras edicións que recaeron no IES Castro Alobre de Vilagarcía como centro de ensino, na editorial Alvarellos polo fomento da lectura, Xiqui Xoque, Fiú fiú! (Galaxia) como libro infantil e xuvenil do ano e Urco Colección Gótica como Obra editorial.
Na modalidade de librarías foi premiada O Pontillón mentres que a La Región mereceu o recoñecemento de honra dos Premios Irmandade do Libro.
A Ruta Literaria Costa do Solpor, por Xosé María Lema Suárez
Desde o blog de Xosé María Lema Suárez, Costa do Solpor e La Voz de Galicia:
“No web da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG) acaba de publicarse a Ruta Costa do Solpor, que se vén sumar a outros tres roteiros da zona xa existentes neste sitio da Rede: a “Ruta pondaliana” (de M. Ferreiro), a “Costa da Morte” (de F. X. Fernández Naval) e “Fisterra” (de Modesto Fraga).
Esta nova ruta conta cun total de 39 páxinas, distribuídas do seguinte xeito: a) unha sinopse introdutoria (5 páxinas); b) a 1ª parte: a ruta polos escenarios reais da Costa da Morte (26 pp.) e c) a 2ª parte: a ruta fóra da Costa da Morte (6 pp.). O texto vai acompañado dun total de 60 ilustracións, a maior parte fotografías dos escenarios naturais da Costa da Morte (50).
A sinopse introdutoria leva o evocador título «D’A Illa do Tesouro a Costa do Solpor», pois nela sintetízanse dous detalles contidos no derradeiro capítulo da famosa novela de R. L. Stevenson que deixaron a porta aberta a unha continuación da aventura. Iso é o que se conta en Costa do Solpor: o regreso da illa do tesouro, pois esta novela empeza onde acaba a obra stevensoniana.
A 1ª parte é a fundamental, pois transcorre polos principais escenarios da novela pola Costa da Morte, basicamente os concellos de Fisterra, Muxía e Camariñas, con breves incursións nos de Vimianzo e Cee. Trátase, polo tanto, dunha ruta para facer en autobús ou en coche particular, aínda que dentro dela hai tramos de poucos quilómetros para facer a pé.
O punto de partida é a vila de Vimianzo, co seu castelo medieval, e, a partir de aquí, unha viaxe con doce paradas recomendadas: a primeira paradas nas ruínas do pazo de Boallo (Berdoias), que tanto deron que falar estes días no concello vimiancés, pois na época en que esá ambientada a narración estaba habitado polo fidalgo Rodrigo Sancho de Leis e a súa familia, que son algúns dos personaxes reais da novela.
A 2ª, 3ª e 4ª paradas xa sería na vila de Fisterra e o seu cabo, pois na súa baía fora onde botara áncoras a Hispaniola para reparar os estragos dun temporal. A visita a Fisterra motiva a recitación de poesías de poetas fisterráns que inspiraron algunhas pasaxes (Móñica Góñez, A. Nerium…).
A 5ª parada sería en Corcubión, e a 6ª, 7ª, 8ª e 9ª no concello de Muxía, pois nel atópase boa parte dos escenarios principais: a casa do Crego Sabio, a furna da Buserana, a praia da Arnela, etc.
A 10ª, 11ª e 12ª paradas están no concello de Camariñas, lar nativo dos principais protagonistas galegos e onde transcorreron importantes acontecementos: o cabo Vilán, a costa norte do concello camariñán, o Monte Branco, as enseadas de Santa Mariña, A Ponte do porto, Camelle etc. Do cabo Vilán a Santa Mariña recoméndase que se faga a ruta a pé, pois nela atópanse as mellores paisaxes naturais desta ruta.
Cada unha das paradas aparece referenciada co capítulo e mesmo coa páxina correspondente na novela, para que o lector ou lectora lembre con precisión o momento. As fotos tamén van situadas estratexicamente para que a imaxinación dos lectores poda situarse no lugar e no momento.
A 2ª parte é para os lugares situados fóra da Costa da Morte, que en Galicia se remite á cidade vella da Coruña, coa Torre de Hércules. Fóra de Galicia (e de España), cítanse cidades portuarias do sur de Gran Bretaña (Bristol –de onde procedían os protagonistas ingleses-, Falmouth e Plymouth, principalmente), da Bretaña francesa (St.-Malo), de Portugal (Lisboa e O Porto) de África e do Brasil.”
Compostela: presentación de A boneca de Blanco Amor, de María Xosé Queizán
Madrid: coloquio-recital Poesía galega en Madrid. Presente e futuro
Manuel Portas: “Non creo que a creación teña que se submeter á función pedagóxica horaciana”
Entrevista de Montse Dopico a Manuel Portas en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Como a túa novela anterior, Faneca Brava, este novo libro, Amor en alpargatas, ten moito de historia familiar. Mais desta volta parece que de fondo están os problemas do nacionalismo. Era ese o tema ao que querías apuntar? Por que neste momento?
– Manuel Portas (MP): Certamente hai un marco familiar ao que pertencen varios dos personaxes principais, mais non só. Ora, non creo que se trate da historia dunha familia ao estilo da que podiamos encontrar en Faneca Brava, unha especie de xogo sinfónico do clan familiar como marco humano da acción narrativa, senón de historias de amor entre individualidades que se entrelazan.
A contorna nacionalista é o pano de fondo, non é a materia da novela. Non é unha obra de temática política. A biografía dos personaxes protagonistas está situada nese contexto humano e histórico. Pertencen á xeración daqueles mozos e mozas que iniciaron a súa actividade política nos estertores do franquismo e os primeiros tempos da transición. Foron quen lle deron forma ao primeiro nacionalismo organizado da nova etapa que se abría, coas súas grandezas e as súas miserias, os que fraguaron unhas estruturas que herdamos no seu momento os que pertencemos a xeracións posteriores.
Por outra parte, como ben sabes, o momento de edición dunha novela non se corresponde co momento en que termina a súa creación. Amor en alpargatas foi escrita hai moito máis dun ano e a data da súa saída ao mercado depende dos lóxicos calendarios editoriais.
– MD: Non deixa de ser tamén unha historia de afectos náufragos, que tamén estaban bastante presentes en Un dedo manchado de tinta ou en Faneca Brava. Aínda que a nova novela non é coral, como as anteriores. Que teñen en común e en que se diferencian?
– MP: Pois non o sei ben, a verdade. Poida que en Denso recendo a salgado e n’Un dedo manchado de tinta houbese máis protagonismo desa colectividade coral que constitúe o mundo dos personaxes. En Faneca Brava, pese á importancia do ser colectivo, e sobre todo en Amor en alpargatas, os protagonismos individuais teñen moita máis presenza. Penso que o xogo das temporalidades e dos puntos de vista cambiantes si son algo que teñen en común. (…)”