O
martes 18 de marzo, ás 18:30 horas, na Biblioteca Municipal Infantil e Xuvenil da Coruña (Rúa Durán Loriga, 10, baixo), Papá, que son os sorrisos?, de María Canosa, con debuxos de Dani Padrón, publicado por Galebook. No acto haberá un xogo sobre os sorrisos, co que as persoas que acheguen un poema, un conto ou un debuxo sobre o que represente o que son os sorrisos para elas, terán un agasallo da man da editorial Galebook.
Lino Braxe: “Eu son, fun e só serei un poeta, que se gaña a vida como pode”
Entrevista
a Lino Braxe en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Se falamos de xéneros? Teatro, poesía,… Que che ofrece cada un?
– Lino Braxe (LB): O teatro ofréceme paixón, a sensación de estar vivo e de compartir esa vida con outras persoas, o que para un solitario empedernido coma min é toda unha regalía. A poesía é para min o mesmo que dicía Beethoven do seu amor “O meu anxo, meu todo, meu deus”.
– NG: E en canto á canle? Tamén tocaches un pouco tódolos paus. Prefires o directo do teatro, a televisión, a radio?
– LB: A radio é o medio ideal para un poeta. Es anónimo. Ninguén ve o teu rostro. Fas o teu programa e marchas para casa a escribir poemas. Nun tempo vivín así. Pero non tiven sorte cos xefes que tiña na radio e decidín deixar “aquela mina abandonada” que era como definía Orson Welles á radio.
– NG: Como foron os comezos? Sempre tiveches esta vocación ou de pequeno querías ser outra cousa?
– LB: Até os doce anos eu fun educado, non polos meus pais, senón por certo entorno familiar, para ser militar. Pero a esa idade escribín un poema. Desde aquela xa non existiu nada máis na miña vida que a poesía.
– NG: A cal dos teus proxectos lle tes ese agarimo especial? Que obra, poema ou serie recordas especialmente?
– LB: A obra da que gardo un recordo máis nidio é “Hamlet” que dirixín hai uns anos. Creo que o meu mellor poema foi Banquete, por moito que me gusten outros moito máis, mais eu sempre falo desde a opinión do público. O programa de radio do que teño máis morriñas foi Prohibido durmir a sesta que presentaba coa miña amiga e compañeira Ana Pontón. A xornalista, non a política, claro. (…)”
Santiago: presentación de Galicia en Cuba. Lingua, Rosalía, loitas, de Xosé Neira Vilas
Vigo: conferencia de Xosé Carlos López Bernárdez sobre A evolución cara á modernidade do retrato galego
Eli Rios: “A figura de Maria Solinha está amplamente tratada na nossa tradiçom mas (quase) todas som narradas com perspetivas masculinas”
Entrevista
a Eli Rios no Portal Galego da Língua:
“(…) – Portal Galego da Língua (PGL): Vés de ganhar em 2013 o I Prémio de Poesia Figurante e de publicar na sua editora o poemário Maria. Que vai encontrar o/a leitor/a nesta obra?
– Eli Rios (ER): Um poemário que precisa da pessoa que lê. Nom há respostas mas sim perguntas sobre cada quem tem de voltar sobre elas (se quiger).
Nom estamos perante uma poesia intimista nem de costumes. Maria traz até a tona do verso temas tam complexos, e com múltiplas leituras, como a sociedade patriarcal, o lesbianismo, a maternidade, a crise económica, a indefensom aprendida, a transmissom numa voz feminina…
– PGL: Por que demorou tanto em ser umha mulher quem tratasse da figura de Maria Solinha, a priori, tam atrativa na perspetiva feminista?
– ER: A figura de Maria Solinha está amplamente tratada na nossa tradiçom: aí temos as músicas de Carlos Núñez e Teresa Salgueiro, Luar na Lubre, etc, a biografia feita por Encarna Otero, o filme A paixón de María Soliña… mas todas (excetuando a biografia antes mencionada) bebem da transmissom patriarcal, som narradas com perspetivas masculinas ou, simplesmente, repetem as estrofes escritas por Celso Emilio Ferreiro.
Maria nom procura o rigor histórico nem inventar nada. Só tenta fazer uma viagem ao futuro e “dar” uma oportunidade de “vingar-se” da injustiça a todas aquelas marias que nalgum momento foram silenciadas pela sociedade patriarcal. Recordemos que no processo contra Maria Solinho havia oito mulheres mais… Esta tentativa de “re-apropriaçom” da historia por parte das vozes femininas e a liberdade criativa usando umha personagem histórica é sempre bem vista na narrativa e com óticas patriarcais mas na poesia continua sendo “freak”. Por quê? Pois pelo mesmo que no tratamento informativo da morte dumha mulher se focaliza o “morbo”, pelo mesmo que as instituiçons acham que nom devemos gerir o nosso próprio corpo, pelo mesmo que um homem sente que nos agradam os comentários sobre o nosso físico quando caminhamos pela rua… Resta muito por andar nom só no feminismo mas também na educaçom das pessoas e isso nom se faz num dia. A literatura vai da mao da sociedade. Em pleno século XXI lembro o caso do Lusocuria da Verónica Martinez Delgado que trata o tema da sexualidade feminina e foi qualificado pela crítica como um libro “porco” dumha autora “frustrada”. Nessas estamos ainda aqui na Galiza… (…)”
Coñécense os finalistas do II Premio Muíño do Vento de Textos de Contraportada
“Reunido 
o xurado do II Premio Muíño do Vento de Textos de Contraportada, formado por Sari Alabau Albors, Carmen Cuesta García, Ánxeles Pernas García, Elia Rico Lagarón e Antonio Yáñez Casal, que actúa en calidade de secretario, con voz e sen voto, acordou declarar como finalistas os textos das obras A illa de todas as illas, de Xabier P. DoCampo; As crónicas de Landereina: Bágoa de Lúa, de Sabela González; A Terra Queima, de Lalo Carnota e Xurxo Souto, e O Castañeiro de Abril, de Antonio Manuel Fraga.
Ferrol, 10 de marzo de 2014″
O xornalista Camilo Franco fala do seu proxecto Queres ser arte contemporánea?
Cuestionario Proust: Diego Ameixeiras
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Diego Ameixeiras:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Perseveranza, coido.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A bondade, a intelixencia, o sentido do humor.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Lealdade, risas, silencios cómodos.
4.– A súa principal eiva?
– A timidez.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir. Ler, ver películas, o fútbol.
6.– O seu ideal de felicidade?
– O sol, a luz, os días longos.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Prefiro non pensalo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Escritor.
9.– En que país desexaría vivir?
– Polo momento, aquí.
10.– A súa cor favorita?
– O vermello e o negro.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Ningunha en especial.
12.– O paxaro que prefire?
– A Larry Bird, a Charlie Parker.
13.– A súa devoción na prosa?
– Rubém Fonseca, Andreu Martín. Hai moitos.
14.– E na poesía?
– José Ángel Valente.
15.– Un libro?
– O seminarista (Rubém Fonseca), Prótesis (Andreu Martín).
16.– Un heroe de ficción?
– Os personaxes marxinais de David Goodis.
17.– Unha heroína?
– Teena Brandon (Hillary Swank) en Boys don’t cry.
18.– A súa música favorita?
– Curtis Mayfield: Move on up, por exemplo.
19.– Na pintura?
– Os grafitis que había pola ribeira do Miño, en Ourense.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Os meus pais.
21.– O seu nome favorito?
– Os alcumes dos escritores das novelas de peto.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Falar (moito) por non estar calado.
23.– O que máis odia?
– O medo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Aos xenocidas.
25.– Un feito militar que admire?
– Aos desertores.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da música.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen provocar demasiado sufrimento aos que me rodeen.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Vixiante.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Pasado o tempo, todos.
30.– Un lema na súa vida?
– Imos por partes.”
Día de Rosalía 2014 nos centros de ensino (XI)
O
Día de Rosalía 2014 celebrouse no IES María Sarmiento de Viveiro coa participación no graffitiRosalía o luns 24 de febreiro.
No IES O Couto de Ourense, temos estas fotografías das actividades realizadas:
Brasília: Elena Gallego participa no XI EIDE (Encontro Internacional de Escritoras), a celebrar entre o 13 e o 17 de marzo
Desde
Xerais:
“Espallar a maxia do dragón galego e buscar novos lectores para a súa triloxía fantástica é o obxectivo co que a escritora galega Elena Gallego Abad participa no Encontro Internacional de Escritoras (XI EIDE Brasil) que se celebra en Brasília do 13 ao 17 de marzo.
Promovido pola Academia de Letras e Música do Brasil, o XI EIDE celébrase por vez primeira nun país de lingua portuguesa, e reúne na Capital Federal do Brasil a escritoras, xornalistas e formadores de opinión de varios países, evidenciando o espírito creativo das mulleres e a súa capacidade de produción literaria. A programación xeral do evento abrangue unha serie de palestras, talk shows, oficinas e performances. Tamén unha exposición de libros, con lanzamentos e presentacións.
A saga Dragal será unha das obras literarias presentadas durante este encontro. Elena Gallego Abad impartirá unha palestra cuxo texto será publicado pola Fundação Alexandre Gusmão – FUNAG, vinculada ao Ministerio de Relações Exteriores de Brasil, nunha antoloxía bilingüe (castelán e portugués). Ademais de participar neste XI EIDE Brasil, durante os últimos días Elena Gallego xa mantivo encontros con editoras cariocas, que amosaron o seu interese por unha posible tradución de Dragal ao portugués. Máis información na web do encontro.”
