O venres 20 de decembro tivo lugar no Centro Sociocultural o acto de entrega dos premios do II Certame de Poesía Xosé M. López Ardeiro, o VI Premio de Novela Curta e o VII Premio de Pintura Negreira en Cor, promovidos polo Concello de Negreira.
Yolanda López López resultou a gañadora do certame poético con Paisaxes subterráneas, e obten o premio da publicación de 150 exemplares do poemario.
O xurado selecionou á obra Cita con Lola de Rocío Leira Castro como vencedora no certame de Novela Curta. A pintura “Augas abaixo” de Manuel Carballeira Rivas, acadou o VII Premio de Pintura Negreira en Cor.
O acto contou coa participación do secretario xeral de cultura da Xunta de Galicia, Anxo Lorenzo, que estivo acompañado polo concelleiro de educación e cultura, Luís Calviño e o de xuventude e deportes, Manel Hombre.
Roi Vidal: “Non arriscar fai que moita xente acabe asociando teatro galego a humor chocalleiro”
Entrevista de Montse Dopico a Roi Vidal en Magazine Cultural Galego:
“(…) – Montse Dopico (MD): Por que chamas Teatro a un libro de poemas que non ten moito que ver co teatro?
– Roi Vidal (RV): Pois, unha, para que me fagades esa pregunta, por xogar e por provocar unha interrogación, claro. E tamén porque son teatreiro, ademais de poeta, polo que xogo co meu mundo, co que teño máis cerca. Dábame certo morbo chamar Teatro a un libro de poesía. Pero o certo é que , segundo eu o vexo, o libro si que ten moito que ver co teatro. (…)
– MD: O Ano Vidal Bolaño favoreceu avances mais quedan cousas por facer. Que balance xeral podes facer del?
– RV: O meu balance do ano Bolaño é moi negativo. Só se fixo o obrigado, e a maioría das cousas partiron de iniciativas demasiado achegadas a RVB, como o CDG, ou as compañías Antroido e Teatro do Aquí. En xeral, a profesión non se sentiu moi identificada. A excepción de cousas como a Santa Bolaña, que saca o teatro á rúa e o mete nos bares. Algo que me gustou moito, máis que toda esa vacua parafernalia das celebracións institucionais, é o feito de que a Asociación de Veciños As Brañas de Andrés, do barrio de Vista Alegre, lle pedise ao concello de Santiago poñerlle o nome de Saxo Tenor á praciña na que está a casa onde naceu meu pai. Quero velo como un síntoma de que a sociedade, polo menos a compostelá, ao contrario do que acontece co campo cultural, si toma a Vidal Bolaño como algo propia a reivindicar. E agora que se acabaron os fastos, o camiño debe ir por aí. De abaixo arriba, que é como se constrúen os mellores edificios. (…)”
José María Durán Medraño gaña o Premio Ramón Piñeiro de Ensaio
Desde o blogue de Galaxia:
“A obra Da natureza de escritores, artistas e vermes. Ensaio sobre o pracer do traballo nun diálogo con Karl Marx, da que é autor José María Durán Medraño, resultou gañadora do Premio Ramón Piñeiro de Ensaio 2013, que organizan conxuntamente a Secretaría Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia e Editorial Galaxia coa colaboración de Gas Natural-Unión Fenosa. A xuntanza do xurado realizouse hoxe, día 21 de xaneiro de 2014, ás 11:00 horas, no Centro Ramón Piñeiro, en Santiago de Compostela. O ensaio premiado nesta oitava edición do Premio Ramón Piñeiro, que está dotado con 3.000 euros ha ser publicado por Editorial Galaxia o durante este ano.
O xurado valorou moi especialmente a orixinalidade do tema e do seu enfoque, que afronta un asunto de actualidade e abre unha reflexión nova sobre a concepción do traballo na sociedade contemporánea. O autor establece un vencello entre a teoría do valor do traballo e o pracer, empregando as achegas recentes do pensamento para subliñar a dimensión creativa e estética do traballo, ademais da social. O xurado recoñece así os méritos dunha obra na que se valorou tanto a exposición e a análise das ideas, como o rigoroso labor de argumentación dun ensaio escrito desde unha prespectiva orixinal e provocadora.
O xurado, que concedeu o premio por maioría, estivo formado por Luís Alonso Girgado, Marilar Aleixandre, Xaime Subiela, Dolores Vilavedra e Carlos Lema, como secretario con voz e voto, salientou a calidade dos trece orixinais presentados, así como a variedade de temas abordados neles.”
Anxos Sumai: “Nestes tempos, as persoas están disociadas e a sociedade, esquizofrénica”
Entrevista de Alberto Ramos a Anxos Sumai en Praza:
“(…) – Praza (P): Unha primeira pregunta de periodista folgazán. Como definiría A lúa da colleita?
– Anxos Sumai (AS): É un libro que ten máis lecturas das que fun consciente mentres a escribía. Cando a traballaba, pretendía mostrar unha concepción holística do ser humano, coas súas partes de sombra e as súas partes de luz. E despois do escrito, decateime de que ía reflexionando sobre moitos temas que me interesaban, que me preocupaban… Definilo con maior concreción cústame moito. Tería que escribir un libro enteiro para explicalo. [Ri] (…)
– P: Estamos disociados?
– AS: Estamos disociados en moitos casos. O que busco retratar aquí, levando situacións ao extremo, pouco ten que ver coas persoas con enfermidades mentais. O que procuro falar é de todo o mundo e sobre como todos sufrimos este tipo de disociacións. Por iso Nuria precisa parar e pensar no que se escindiu dentro dela. Eu non intento falar dunha enfermidade psiquiátrica, senón de como somos todos e todas. Vivimos dun xeito tan acelerado que nin nos concedemos ese último momento do día para parar e pensar. Imos ás carreiras e, cando nos decatamos, que nos queda por vivir? Nada. Son as circunstancias do momento actual. Nestes tempos, as persoas están disociados e a sociedade, esquizofrénica. (…)
– P: Nunha entrevista no Zig Zag afirmaba que vostede escribía moito, pero publico pouco. Por que agardou cinco anos entre a súa primeira novela, Así nacen as baleas, e esta segunda?
– AS: Non tiña nada que dicir, nada que fose necesario contar. Eu escribo moito, sigo escribindo relatos en libros colectivos e esas cousas… Pero algo que tivese a entidade dun libro meu? Non tiña nada que contar. Para que facelo? Para que forzar? Eu non teño que publicar un libro cada ano. Por sorte ou por desgraza non vivo de escribir. Malia que me gustaría vivir de escribir nestes tempos, teño un traballo marabilloso. Pódome permitir ser moito máis selectiva. Publico só o que me apetece, son moi autocrítica, quizais excesivamente autocrítica… É que non tiña nada que escribir, é absurdo. [Ri] Eu estiven publicando moito na primeira década do século, na radio, en Anxos de Garda, na prensa, etc. Cheguei a ser consciente de que me estaba aborrecendo a min mesma, a miña forma de escribir xa non me valía, estábame a repetir constantemente. Non tiña nada especial que contar, foi unha vertixe. Había que parar, cumpría pensar. (…)”
As vidas de Xabier Paz, conversa con Vítor Vaqueiro
Desde
Sermos Galiza, conversa entre Vítor Vaqueiro e Xabier Paz:
“(…) – Vítor Vaqueiro (VV): Se compararmos os dous últimos romances aos que me acabo de me referir, Renacer e As vidas de Nito, vê-se, do meu ponto de vista, um feito importante: o primeiro é, por seguirmos uma convenção clássica, um romance histórico, com alicerces em grande parte documentais, em quanto As vidas de Nito constitui um exercício da memória e da experiência persoal. Valentin, um dos protagonistas d’As vidas de Nito, considera “que se deve escribir primordialmente do que se conhece a fondo”, opinião que eu poderia assinar, ainda que tenha de reconhecer que a minha aversão polo romance histórico tenha um ponto de exageração. Então: qual é a diferença anímica, psíquica —se é que existe— à hora de abordares estes dous romances? Como enfrentaste cada um dos dous processos? Em qual dos dous te sentiste mais cômodo? E, em relação com o anterior, até onde chega o caráter autobiográfico do texto?
– Xabier Paz (XP): Avondas perguntas e nenhuma farrapo de gaita. Talvez estes temas dariam para um seminário de 40 horas. Na minha escrita há um denominador comum: escrevo sobre o que me interessa, sobre o que eu quero conhecer e tamém sobre o que me inquieta —os demônios interiores—. O corolário seria que aspiro a espalhar esse ponhamos “conhecimento” e reflexões, que me parecem de interesse; afinal, um perigoso desejo didático.
Diferenças poucas, ainda que as vidas sejam mais autobiográficas; nas novelas históricas vão também os demônios interiores. Por exemplo, no Renacer as relações de Aretino com a mãe, o papel da família … No meu caso, na medida em que sempre vai algo próprio no texto, no processo da escrita há sempre um momento doloroso, embora também haja outros momentos humorísticos. Cómodo não estou quase nunca. Não sou um artesão que domina as ferramentas e saiba exatamente a cada momento na fase em que está e qual vai ser o resultado de seu trabalho. Enquanto escrevo estou aguilloado pelas dúvidas e a insegurança.
A principal diferença vai no processo, não tanto na escrita. Num caso, nas tramas históricas, dedico muitas horas a documentação. Na preparação é quando mais desfruto. A história de Artemísia, a pintora, cativou-me. Quando escrevi As vidas… , como eu disse, já estava bem documentado, tinha tudo dentro, ainda que a memória seja tão traidora. As vidas de Nito é uma obra na que apanhei muito material autobiográfico, com sucedidos verídicos, mesmo que as diferenças de Casiano e um servidor sejam óbvias. (…)
– VV: Eu achei muito interessante essa atenção pola raridade, representada pola parelha Cham e Eng, ou por Edward Mordake, que merecia chamar-se Edward Mistake, os quais, em resumo, são prolongações de Nito —na infância, um ser raro, ou polo menos visto assim polo Nito adulto—. Resulta interessante a escolha das fichas, muitas com referência à termodinâmica, ou ao evolucionismo, ao clássico The two cultures, de Snow, que já tem meio século e como se fosse ontem. Não é certo que na tua obra —Folhas do bacalhau, Materia de Lucrecio— existe uma reivindicação constante sobre o papel da ciência e sobre a relação entre a ciência e a literatura?
– XP: Sim. Como já disse antes, com alguma arrogância, a minha escrita, em geral, pode ser vista como um exercício a meio caminho entre a antropologia, a filosofia e a política. Eu não acho que existam compartimentos estanques, estâncias incomunicáveis na mente humana. O pensamento no estado de vigília é um. Até mesmo o pensamento mágico não é independente do ambiente cultural em que é produzido. O ser humano tem facetas, ou momentos, como desejarmos, mas a esquizofrenia, a cisão, é uma patologia. O grande erro da escola moderna foi arredar Ciências e Letras como se fossem áreas distantes e mesmo antagónicas. A filosofia, não como lista de biografias, mas como disciplina do correto pensar para bem viver, e a matemática, não como receituário de fórmulas, mas como arte do raciocínio, são muito parenteadas. Eu não entendo como se pode estar abandonando a filosofia no ensino oficial. O utilitarismo grosseiro está fazendo muito dano por fabricar pessoas unidimensionais.
O processo de conhecimento não deve ser entendido de uma única maneira, usando a lógica formal, mas também o sentimento e a intuição. Neste sentido, na minha obra há uma reivindicação, mormente implícita, da ciência. Sem reflexão não há criação e em todo avanço científico há criação e até mesmo poesia, ou seja, um outro modo de ver as coisas. Pensemos na ação dos fermentos ou nas propriedades dos raios X. Se não há poesia neles não sei onde estará. (…)”
Memorias dun neno labrego: entrevista a Xosé Neira Vilas
Vigo: mesa redonda Celso Emilio Ferreiro. Un poeta galego en Venezuela
Entramos na biblioteca do debuxante Siro López
Cuestionario Proust: Ledicia Costas
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Ledicia Costas:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– O inconformismo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A integridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que comprendan a miña vea tola, que me queiran e que me fagan rir.
4.– A súa principal eiva?
– A introversión.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir, recitar e durmir. Cústame escoller.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Que as persoas que quero estean ben.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A perda dun ser querido.
8.– Que lle gustaría ser?
– Gústame ser Ledicia Costas. Aínda que confeso que me encantaría ser actriz fixa das pelis de Tim Burton.
9.– En que país desexaría vivir?
– Inglaterra, aínda que non a cambiaría por Galicia.
10.– A súa cor favorita?
– Negra.
11. – A flor que máis lle gusta?
– As mimosas.
12.– O paxaro que prefire?
– Os bufos.
13.– A súa devoción na prosa?
– Non son moi devota… Saramago, Michael Ende, Boris Vian.
14.– E na poesía?
– Sylvia Plath, Alejandra Pizarnik.
15.– Un libro?
– O Ensaio sobre a cegueira.
16.– Un heroe de ficción?
– Son Goku.
17.– Unha heroína?
– Pippi Langstrumpf.
18.– A súa música favorita?
– Badalamenti, Mike Olfield.
19.– Na pintura?
– Tamara de Lempicka, Salvador Dalí.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Só un? Mary Wollstonecraft.
21.– O seu nome favorito?
– O do meu avó Marciano.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A prepotencia, o exceso de ego.
23.– O que máis odia?
– A violencia en xeral e a machista en particular.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Adolf Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– Os tratados de paz.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Sempre quixen ter o don da teletransportación, aínda que empezo a crer que ía producirme un exceso de estrés.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmindo. Ou soñando, para ser aínda máis concreta.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A Ledicia.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– O despiste, a desorde, a impulsividade.
30.– Un lema na súa vida?
– Non son de lemas. Sorrirlle á vida, sen máis.”
Convocado o II Premio Muíño do Vento de textos de contraportada
BASES DO II PREMIO MUÍÑO DO VENTO DE TEXTOS DE CONTRAPORTADA
“1. Con obxecto de promover a calidade dos textos que acompañan o libro na contraportada ou lapelas e mais de resaltar a súa importancia pola información que transmite ao futuro lector, así como de darlle visibilidade ao traballo asociativo realizado nos barrios -a parte menos visible das cidades-, a Asociación Sociocultural Muíño do Vento, do barrio de Canido (Ferrol), convoca o II Premio Muíño do Vento de Textos de Contraportada para obras de Literatura Infantil e Xuvenil editadas en galego.
2. Poderán presentarse ao premio todos os libros de literatura infantil e xuvenil publicados no ano 2013, calquera que sexa o seu xénero literario.
3. Establécese un único premio consistente nunha peza da ceramista Susana González Amado.
4. Entregarase o premio ao autor ou autora do libro, independentemente da autoría do texto presentado.
5. O premio outorgarase por maioría de votos e poderá ser declarado deserto.
6. O xurado será escollido pola Xunta Directiva da Asociación Muíño do Vento, e a súa decisión será inapelable.
7. Non poderán presentarse ao premio autores/as socios/as da Asociación Muíño do Vento.
8. As persoas que concorran ao premio deberán remitir, antes do día 28 de febreiro de 2014, unha fotocopia da capa e da contracapa da obra, así como o seu enderezo, teléfono de contacto e dirección de correo electrónico, a:
Asociación Sociocultural Muíño do Vento
Rúa Pintor Máximo Ramos nº 7-9, 2ºC
15401, Ferrol
Se optan polo envío mediante correo electrónico, deberán achegar a capa e a contracapa escaneadas nun documento PDF, ademais do enderezo, teléfono de contacto e dirección de correo electrónico, ao mail premiodecontraportada@muinhodovento.es.
9. No caso de envíos de textos por parte das editoriais, a asociación convocante presupón que os autores ou autoras dos libros presentados teñen coñecemento da súa participación.
10. Na primeira quincena de marzo, daranse a coñecer os títulos das obras finalistas mediante a publicación na páxina web. Os autores/as deberán remitir un exemplar da obra antes do día 31 de marzo de 2014, ou, en todo caso, dentro dos 15 días seguintes a seren avisados por parte da asociación convocante.
11. A entrega do premio terá lugar o día 3 de maio no transcurso dun acto músico-festivo no lugar do barrio onde estean presentes os maios participantes na festa dos Maios, tradicional no barrio de Canido.
A persoa premiada recibirá o seu recoñecemento da man do alumnado premiado no concurso Inventa unha flor, convocado en centros educativos de Canido. Do mesmo modo, o autor ou autora entregará cadanseu recoñecemento ás autoras e autores escollidos por cada escola participante.
12. Despois da entrega do premio, a documentación a chegada polos participantes será destruída.
13. Os libros presentados polos finalistas entregaranse ás bibliotecas correspondentes dos centros educativos do barrio, a menos que, canda o envío por parte dos autores/as, estes soliciten a súa devolución.
14. A aceptación do premio por parte do gañador/a implica a súa conformidade para que a Asociación Muíño do Vento poida utilizar publicitariamente o seu nome en relación co premio.
15. A participación neste certame presupón a aceptación destas bases. O xurado estará facultado para resolver todas aquelas cuestións que non se establezan nelas.
Canido-Ferrol, xaneiro de 2014″