Desde
o Instituto de Estudos Miñoranos:
“O Concello de Gondomar convoca a XI edición do Premio Literario Conde de Gondomar.
– Poderán participar todos os mozos/as do Val Miñor que teñan entre 10 e 20 anos.
– O certame conta co apoio do Instituto de Estudos Miñoranos e a Deputación de Pontevedra.
Nesta XI edición, organizada pola Concellaría de Educación, establécense dúas modalidades, Poesía e Relato Curto. Poderán concorrer todos os autores de 3º Ciclo de Educación Primaria, ESO e Bacharelato que residan no Val Miñor e non superen os 20 anos.
Os e as participantes poderán presentar, individualmente, unha única obra, por cada unha das modalidades, de tema libre que deberá remitirse, antes do día 13 de abril de 2013, ás Oficinas do Concello de Gondomar (Rexistro), na seguinte dirección: Praza Doutor Latino Salgueiro s/n 36380 Gondomar.
Todos os interesados que desexen maior información poderán consultar as bases do certame no Concello.”
A demisión de Ferrín deixa á vista unha grave crise na RAG de desenlace incerto
Desde Sermos Galiza:
“Como reacción “desbordada” cualificaron algúns dos académicos a demisión de Ferrín, despois da xuntanza do plenario onde se lle pediron contas á executiva máis unha explicación pública ás acusacións de nepotismo por contratación de familiares. Mentres, outro sector do que forman a corporación de Tabernas, en especial o literario, optou por demandar ao presidente que reconsiderase a súa demisión. Tamén a Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG) e o Centro PEN Galicia fixeron pública a súa vontade de que o escritor máis recoñecido da nosa literatura contemporánea seguise a presidir a institución da rúa Tabernas.
Se ben é certo que ninguén manifesta ter visto con bos ollos a demisión de Ferrín, non todo o mundo coincide á hora de facer a diagnose da situación. O pleno mostrara dúas posicións distintas e as posteriores declaracións do secretario da RAG, Xosé Luís Axeitos, agudizarían o desencontro. (…)”.
Parlamento das Letras: Calros Solla
Entrevista
de Armando Requeixo a Calros Solla no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo (AR): ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Calros Solla (CS): Fáltalle quen as lea.
Sóbralle a impostura dos que arremeten contra o inimigo pola mañá; ao mediodía, partillan con el mesa e mantel e, pola noite, poñen a cama. (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– CS: Partimos dun pretérito ‘mais-que-perfeito’ e agarda por nós un futuro hipotético. O presente anda choqueleando no medio. (…)”.
Francisco X. Fernández Naval: “A División Azul é un tema da nosa historia e alguén tiña que contar o que sucedeu”
Entrevista 
a Francisco X. Fernández Naval en Diario de Ferrol, desde Xerais:
“(…) – Diario de Ferrol (DF): Era consciente da estrañeza que provoca a División Azul?
– Francisco X. Fernández Naval (FFN): Desde logo non era un tema que eu tivese próximo, emocional e ideoloxicamente. Pero foron unhas circunstancias nas que participaron 3.000 galegos durante tres anos e alguén ten que contar o que sucedeu. É historia e merece a pena.
– DF: A obra [A noite branca] ten dúas liñas literarias unha crónica familiar e outra bélica. Como as traballou?
– FFN: Hai unha historia de reconstrución da familia a través de cartas e fotografías, unha memoria silenciada que quería sacar á luz. Logo, na participación galega na II Guerra Mundial axudoume moito o meu amigo o historiador Núñez Seixas; facilitoume moita documentación, e outra atopeina eu. Teño que dicir que hai acontecementos e relacións que están ficcionadas, pero a base histórica dos sucesos é completamente real.
– DF: Esa implicación levouno incluso a facer unha viaxe en caravana por toda Europa ata a fronte de batalla.
– FFN: Si, ata Novgorod. Repetimos a viaxe que os primeiros voluntarios, e o meu parente Alfredo Rodríguez, realizaron entre os meses de xnllo e outubro de 1941. Foi un proxecto complexo, vivido con moita intensidade.
– DF: A novela conéctase coa súa obra máis eoñecida ata hoxe, O bosque das antas.
– FFN: Si, recuperei a personaxes e un universo literario anos despois co que pecho un ciclo.
– DF: A novela está a ter unha excelente recepción crítica e xa vai pola segunda edición.
– FFN: As primeiras críticas son moi boas, e agradézoas, pero emocióname como está a funcionar entre os lectores. Na miña familia había un certo desacougo, afortunadamente xa superado.”
Miro Villar: “Breizh é un diálogo entre as fisterras atlánticas”
Entrevista 
a Miro Villar en Compás da Costa:
“(…) – Compás da Costa (CdC): Breizh parte de varias viaxes á Bretaña francesa, pero despois segue unha “lóxica itinerante”. Cal foi a túa fonte de inspiración?
– Miro Villar (MV): Foi a primeira viaxe. Este libro, aparte de todo o substrato sobre o haiku do que falei antes, ten unha viaxe física, que é cando por primeira vez coñezo a Bretaña nunha das viaxes organizadas polo Seminario de Estudos Comarcais da Costa da Morte, tendo como guías excelentes ó presidente do SEMESCOM, Xosé María Lema Suárez, e tamén ó que fora Director Xeral de Patrimonio en Francia, un bretón que coñece perfectamente a zona. Isto abriunos moito a ollada sobre esta xente, a arquitectura, o megalítico… É dicir, embarcarnos fóra dunha ollada turística, que non o é, senón como un diálogo con esa cultura. Calquera persoa galega, ten na súa imaxinación estas terras estremeiras como poden ser Bretaña ou Irlanda. Son fisterras atlánticas que están moi preto de nós. A obra trata de enlazar este diálogo entre terras que son próximas. Algo do que xa falaran Castelao ou Manuel María.
– CdC: Naquela viaxe, cando tomabas notas no teu caderno, xa tiñas na mente realizar un libro de haikus?
– MV: Non, pero os cadernos de viaxes normalmente non admiten notas longas, senón que son apuntamentos. A posteriori, reflexionando sobre esa suxestión de Jacinto Pascoal percibín que o haiku podía ser a estrofa ideal para recoller todo iso. Pola concisión, polo inmediato, porque permitiría recoller moitas das cousas que puiden observar. (…)”
Manuscritos: Xosé Daniel Costas Currás
Desde o blogue Caderno da crítica, de Ramón Nicolás.
Santiago: presentación de Monicreques, de Xosé Daniel Costas
Muxía: actos de homenaxe a Rosalía de Castro
O ILG súmase ao Consello da Cultura e nega ter presionado á Academia
Desde Sermos Galiza:
“O ILG agardou para se manifestar o tempo preciso que marcan as convocatorias oficiais da entidade. Despois da xuntanza do Consello Científico desenvolvida na mañá deste xoves, a entidade da Universidade de Santiago afirma que “desexa desmentir categoricamente as imputacións” formuladas por Xosé Luís Axeitos ademais de expresar a vontade de “seguir colaborando de maneira activa e leal coa Real Academia Galega, sen máis pretensión que a de contribuír solidariamente ao estudo, desenvolvemento e promoción da lingua galega”.
Lembra que os membros do ILG que forman parte do plenario da Academia están alí a nivel persoal e non actuan como colectivo no seu funcionamento interno. En canto á posición sobre o decreto do plurilingüismo, o ILG lembra que xa ten manifestado a súa “firme e manifesta oposición” facendo seus “en todos os seus aspectos a análise elaborada pola Real Academia Galega”. Reafirma o ILG a súa “lealdade e compromiso” coa Academia, e deixa ver que a entidade non presentara recurso xa que “carece de personalidade xurídica propia e non pode acudir aos tribunais” mais, de todas maneiras, sinala que “non mudou a súa posición nin, por suposto, promoveu ningún tipo de acción para orientar ou condicionar as decisións da RAG”. Chama finalmente á colaboración de institucións e entidades que teñen como obxectivo a defensa, promoción e difusión da cultura e lingua galega.”
Manuel Rivas: “Teño que repensar se quero continuar na Academia nesta situación”
Entrevista 
a Manuel Rivas en La Voz de Galicia:
“(…) «A circunstancia actual da institución non é a mesma que cando eu entrei e este cambio obrígame a repensar se debo ou non permanecer como académico», apunta Rivas.
O escritor considera, «aínda que sexa algo inxenuo», que debe quedar algunha esperanza para resolver a situación porque, declara, «eu pediría que Ferrín agotase o seu actual mandato». Rivas asegura sentirse incómodo «con algunhas acusacións vertidas desde o anonimato por académicos» e pide que se abandonde o «cainismo que tantos estragos causa no país para adoptar isto que antes se chamaba altura de miras».
O escritor tamén considera que hai unha «considerable desproporción entre as cuestións que son motivo de polémica e as repercusións das mesmas». Rivas lembra que non sucedeu «nada ilegal» e que pode ser «necesario que a Academia poña en marcha un regulamento para establecer contratacións públicas». Igual que outros consultados, o escritor sinala que a valoración do presidente e da súa xestión «é globalmente boa e esta circunstancia aínda fai máis difícil entender por que a situación acaba en dimisión». Na opinción de Rivas «a situación debería reconducirse desde unha confianza básica, desde unha certa unidade que pense no país e que abandone comportamentos cainitas que non benefician á cultura galega nun momento moi grave para a mesma». (…)”.
