Entrevista a Emma Pedreira en Lecturafilia:
“1. O principal trazo do teu carácter? A coherencia.
2. Que calidade aprecias máis nun home? O sentido do humor.
3. E nunha muller? O mesmo.
4. Que agardas das túas amizades? Empatía.
5. O teu principal defecto? Falar sen filtros (un eufemismo para bocachancla?).
6. A túa ocupación favorita? Observar.
7. O teu ideal de felicidade? A tranquilidade absoluta: silencio, espazo e saúde.
8. Cal sería a túa maior desgraza? A falta dos meus seres queridos.
9. Que che gustaría ser? Unha creadora viaxeira, sempre en movemento por fóra e por dentro.
10. En que país desexarías vivir? Nun onde os dereitos de todos os seres fosen respectados.
11. A túa cor favorita? Depende do momento. Ultimamente o amarelo.
12. A flor que máis che gusta? A caléndula.
13. Que paxaro prefires? A andoriña.
14. Os teus autores/as favoritos en prosa? Cristina Sánchez-Andrade, Jeanette Winterson, Sarah Hall, Angela Carter, Marilar Aleixandre, Pilar Pedraza.
15. E poetas? Olvido García Valdés, Joyce Mansour, Anne Sexton, Olga Novo…
16. Un heroe de ficción? O barón rampante.
17. Unha heroína? –
18. O teu músico ou música favorito/a? P. J. Harvey.
19. O teu pintor ou pintora preferido/a? As miñas referencias de pintura ultimamente están nas paredes das rúas. Muralistas (Lidia Cao, Nana, Cestola na cachola, Lula Goce) e grafiteiras anónimas.
20. O teu heroe ou heroína na vida real? Son máis de heroicidades anónimas, de persoas que loitan polos dereitos cada día, que tiran da vida coas mans, sen grandes publicidades.
21. O teu nome favorito? Encántanme os que rematan en –el.
22. Que hábito alleo non soportas? O cuñadismo, o pois anda que eu, o pois eu máis…
23. Que é o que máis detestas? A falta de empatía.
24. Unha figura histórica que che poña mal corpo? Calquera ditador.
25. Un feito histórico que admires? Os que teñan que ver coas liberdades, os dereitos e as identidades.
26. Que virtude desexarías posuír? A paciencia.
27. Como che gustaría morrer? Rindo.
28. Cal é o estado máis común do teu ánimo? Paso da euforia á negrura con moita facilidade.
29. Que defectos che inspiran maior indulxencia? Os que veñen de serie coa inocencia.
30. Tes unha máxima ou lema de vida? O caso é non levar un gholpe!”
Vigo: presentación de A lista da compra, de María Besteiros
Ribeira: presentación de Murmurios (de) ausentes, de Xabier L. Marqués
Pontevedra: encontro co poeta Isaac Xubín
A Coruña: presentación de Amaterasu, de Olga Patiño
Dodro: presentación do número 6 da revista Follas Novas
A Coruña: Carlos Garrido presenta O escándalo do léxico galego
Compostela: presentación de Cabanillas/Otero Pedrayo, de Manuel Castelao Mexuto
Vídeo da presentación en Vigo de Dicionario da nova literatura galega
Roberto Pascual: “Traslado que tipo de país, de nación, queremos construír na Galiza con estas diversidades”
Entrevista de Antón Escuredo a Roberto Pascual en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): Como traballou esta historia tan dura?
– Roberto Pascual (RP): É o primeiro texto de ficción que escribo e dar o salto á creación desde o ensino era como un abismo. Tiña claras dúas premisas. Primeiro, facer o teatro que a min me gusta, o que considero máis innovador desde a escena. Desta maneira saíu unha peza que, desde o punto de vista estilístico, permitíame moito xogo escénico, moita mestura de distintas disciplinas artísticas.
Ten un proceso de documentación mais desbota moitos elementos para que opere o silencio e outro tipo de linguaxes escénicas que non sexan só a palabra. En segundo lugar, quería falar dunha cuestión que ás veces é invisíbel no noso contexto, que semella que non é unha realidade galega. O propio xurado, di que é un tema insólito na cultura galega, que nunca se abordou desta maneira e con esta estrutura no teatro de aquí.
É certo que fala de migración, de redes de trata de mulleres con fins de explotación sexual, mais tamén fala da burocracia do noso sistema, das políticas do Frontex que son máis de protección que de axuda ás persoas que precisan asilo ou que son vítimas de redes de trata. Mulleres que son obrigadas a utilizar os seus corpos, como Sophie, para saldar unha débeda que repercutirá no seu futuro, no seu desenvolvemento e na súa autoestima e integridade como persoa. Sophie é unha personaxe moi complexa.
– ND: Foi difícil a inmersión nesa personaxe tan complexa?
– RP: Partín de historias de vida. Traballei con algunhas ONG como voluntario e coñecín a realidade diversa de moitas mulleres en situación de prostitución mais con algúns fíos en común. Todas son vítimas de redes e todas operan da mesma maneira para amedrentar, para utilizar os corpos destas mulleres como un salvoconduto nos seus negocios e logo para soster un negocio moi rendíbel. Cantas situacións se viven no noso país para celebrar nun puticlub certos éxitos?
Elas, como indica o nome da peza, empregan un nome de guerra para saír á fronte. Compároo como algo bélico, as mulleres sempre teñen que estar preparadas como nun combate para ofrecer a mellor cara e un agarimo que non é máis que unha carauta. Sophie ten que facelo renunciando a atender ben os seus fillos.
Lin moitos ensaios e quixen tratar dignamente esta cuestión. Foi moi inspiradora a socióloga Silvia Pérez Freire, que fala da “vítima perfecta”. Ás veces os medios de comunicación sensacionalistas crean un relato épico das migracións ou unha traxedia moi lacrimóxena e eu non quería facer isto. Entendo que a arte diferénciase da socioloxía e do xornalismo en que ten que crear situacións de esperanza, de beleza e situacións de contradición. Creei unha personaxe por momentos contraditoria, vital mais perigosa e por veces autodestrutiva. (…)”