Cuestionario Proust: Arantxa Nogueira, desde Lecturafilia
Entrevista a Arancha Nogueira en Lecturafilia:
“1. O principal trazo do teu carácter? Difícil… se fose un, creo que o compromiso, a lealdade.
2. Que calidade aprecias máis nun home? A disidencia (ergo, a autocrítica).
3. E nunha muller? A xenerosidade.
4. Que agardas das túas amizades? Que me sigan querendo, con todo (tamén con todo o que significa querer).
5. O teu principal defecto? Son moi sensíbel e moi arroutada. Mala combinación.
6. A túa ocupación favorita? Ler, escribir, bailar, beber cervexa coa xente que quero e coa que estou aprendendo a querer.
7. O teu ideal de felicidade? A miña xente querida, unha casa con galería e “unha biblioteca que nos sobreviva a todas”.
8. Cal sería a túa maior desgraza? Ficar soa (sen o mar, sen o barco e sen un nós ao que dicir nós).
9. Que che gustaría ser? Feliz. Tamén actriz de musical.
10. En que país desexarías vivir? En Galiza, nunha Galiza outra (na de Feijóo non, desde logo).
11. A túa cor favorita? O verde-fraga.
12. A flor que máis che gusta? O estralote.
13. Que paxaro prefires? Son ornitofóbica! Pero ás aves que non voan non lles teño tanto medo… por exemplo, o fraileciño.
14. Os teus autores/as favoritos en prosa? Virginia Woolf, Milan Kundera, Eduardo Blanco Amor, Berta Dávila…
15. E poetas? Wislawa Szymborska, Sylvia Plath, Ana Cristina Cesar, Ana Romaní, Lupe Gómez, María Lado…
16. Un heroe de ficción? O pequeno vampiro.
17. Una heroína? As Sailormoon.
18. O teu músico ou música favorito/a? Ataque Escampe (sempre fan) e este ano escoitei moitísimo a Zahara.
19. O teu pintor ou pintora preferido/a? Marc Chagall e ultimamente estou obsesionada con Alice Neel.
20. O teu heroe ou heroína na vida real? Podería dicir, por exemplo, miña avoa. Pero, en xeral, todas as miñas amigas.
21. O teu nome favorito? Xan e Celtia (así digo sempre que se van chamar as miñas fillas futuras!).
22. Que hábito alleo non soportas? A falta de compromiso.
23. Que é o que máis detestas? O narcisismo.
24. Unha figura histórica que che poña mal corpo? Unha só? E de que historia? Desta que nos contaron case todo o mundo me pon mal corpo…
25. Un feito histórico que admires? Calquera levantamento dun colectivo oprimido fronte a un poder opresor.
26. Que virtude desexarías posuír? A paciencia.
27. Como che gustaría morrer? De vella, nun soño grande e demorado.
28. Cal é o estado máis común do teu ánimo? Melancólico.
29. Que defectos che inspiran maior indulxencia? Os que parten da inocencia.
30. Tes unha máxima ou lema de vida? Vivir intensamente, que se non para que.”
Vídeo da presentación de Sete dias com Elisa, de Óscar Senra Gómez
A Estrada: presentación de Tomas falsas, de Manuel Pereira Valcárcel
Vigo: Ledicia Costas asina exemplares da súa obra na Libraría Cartabón
Raúl Santos gaña o XXXIII Premio Torrente Ballester da Deputación da Coruña
Desde a Deputación da Coruña:
“Raúl Santos Ageitos coa novela Cornucopia e María Cureses de la Vega coa novela Ni luz ni llanto son os gañadores da XXXIII edición do Premio Torrente Ballester de narrativa da Deputación da Coruña. A concesión do xurado fíxoa pública esta mañá o deputado de Cultura, Xurxo Couto, acompañado polos comisarios do premio en lingua castelá e en lingua galega, Susana Pedreira e Ramón Rozas.
“Hoxe é un día feliz para a literatura deste país e para a literatura en xeral, porque dous novos nomes veñen sumarse á nómina dos Premios Torrente Ballester de narrativa da Deputación da Coruña” asegurou Xurxo Couto, ao tempo que indicou que “este é un un dos premios máis veteranos dos que convoca esta institución e un dos premios literarios máis prestixiados do panorama literario galego”.
Neste sentido, os dous comisarios fixeron fincapé en que as dúas persoas gañadoras da presente edición son un autor e unha autora que están comezando no mundo literario. “Congratulámonos de que a persoa gañadora vaia ver a súa primeira obra publicada grazas a este premio porque unha das vocacións do Torrente Ballester é o de abrir camiños e situar novos nomes no panorama literario” asegurou Ramón Rozas. Pola súa banda, Susana Pedreira tamén se referiu a esta circunstancia asegurando que “o Torrente Ballester descubriu a grandes escritores como Ignacio Martínez de Pisón que gañou hai 30 anos e despois chegou a ser Premio Nacional de Narrativa, e premiou hai 25 anos a Manuel Rivas que tamén foi Premio Nacional de Narrativa, e quen sabe se a actual premiada, María Cureses, seguirá o mesmo camiño”.
A novela Cornucopia de Raúl Santos, de Ribeira, foi proposta como gañadora por unanimidade por un xurado composto por Xesús Fraga, Montse Dopico, María Marco, Nazaret López e Ricardo Losada. Na acta, o xurado indica que “é unha parodia moi ben construída, e cargada de ironía, sobre o papel do escritor e a literatura”. No mesmo informe tamén salienta que “se apoia sobre nunha estrutura fragmentaria na liña da literatura posmoderna, pero sen perder nunca o fío nin o ritmo; cunha narrativa moi fluída e con vocación de establecer unha complicidade coa persoa lectora, pero sen por iso ser compracente”. (…)”
70 minutos con Ledicia Costas
Coloquio: A poesía galega feminina actual Alba Cid e Olga Novo
Vídeo da presentación de Lugar de Incendios
Carlos Callón: “Entendín que o libro podía contribuír a falarmos das nosas fraxilidades e limitacións”
Entrevista de Clara Rial a Carlos Callón en Nós Diario:
“- Nós Diario (ND): Como xorde A abertura da boca?
– Carlos Callón (CC): Eu o que máis escribo é ensaio e poesía. A resposta que rematei por darme a min mesmo de por que escribo estes dous xéneros é que é un xeito de achegarme á verdade. No caso dos ensaios procurando exactitude e no caso da poesía tentando dar palabras a aquelas partes da vida para as cales a linguaxe non chega. A única forma de tentar facer iso é a través do xénero poético.
Eu vou escribindo poemas e non sei se finalmente van dar nun libro ou non. Cando relín os que levaba escrito durante unha etapa e posteriormente, cando apareceu o título, A abertura da boca, foi cando decidín darlles vida como libro.
– ND: Que temas aborda?
– CC: Tiña xa unha serie de poemas escritos, mais sempre hai unha peneira desde que o escribes ata que o publicas. Atopei nunha exposición información sobre o ritual da abertura da boca. Trátase dun proceso polo cal, tras a morte dunha persoa no Antigo Exipto, facían que unha momia estivese preparada para recuperar as funcións de falar, ollar, respirar…, para que volvese á vida e desmomificar. De volta á casa xurdiu un poema e, ao escribilo, pareceume a metáfora perfecta do que era o proceso de saída da depresión. Reparei en que, con estes versos, o que procuraba eu, metaforicamente, era abrir a boca, e xustamente coincidía co feito de que abrir a boca é falar, escribir… Vin que ese era o elemento que unificaba todos os textos que levaba escritos. (…)
– ND: Cal cre que é a situación do panorama poético na Galiza?
– CC: O panorama é magnífico, o que falta é apoio institucional. É algo descorazonador ver como non podemos mercar nas librarías libros premiados e recoñecidos. Temos que recorrer a determinados espazos e nunhas poucas vilas para conseguir novidades en galego, mesmo libros que son amplamente recoñecidos. É o que máis me desacouga, ver como podemos facer para saltar este cerco. Para iso precisamos do apoio das institucións, sobre todo do Goberno galego, que ten que ser o primeiro en apoiar e impulsar a cultura do país. Tamén os concellos e as deputacións, que non sempre están á altura, e o Goberno español, que ten responsabilidades e que dista de estar á altura.”
