Entrevista
a Arancha Nogueira en Lecturafilia:
“(…) – Lecturafilia (L): Por que escribir poesía?
– Arancha Nogueira (AN): E por que non? É unha pregunta complicada, xa que polo menos no meu caso, a escolla da voz poética como a miña voz non foi algo totalmente consciente. Comecei escribindo relatos, na infancia e adolescencia, e pouco a pouco fun pasando á poesía porque me parecía que era o xeito máis honesto de expresar o meu discurso. De todos xeitos, xa falando desde a opinión, penso que a poesía é unha forma de expresión brutal (no sentido máis literal da palabra): en moi pouco, un bo poema pode remover moito. É como un trebón que te deixa no sitio. Nunca deixarei de admirar esa capacidade da poesía, que penso comparten, por exemplo, certos tipos de música. Por suposto, outros xéneros teñen outras características e conseguen outras cousas nas lectoras (ou polo menos en min). Pero non podo evitar que a poesía sexa o meu predilecto por esa capacidade de abrir en canle a quen a le. (…)
– L: Cal é o xermolo do poemario O único lugar onde ficar inmóbil?
– AN: O xermolo deste poemario foi, realmente unha desilusión tremenda con practicamente todo: comecei a escribir os poemas que agora conforman o único lugar onde ficar inmóbil nun momento duro na miña vida: de depresión, de incertidume e de soidade, e continuei escribindo sobre iso a medida que pasaba o tempo, a pesar de atoparme mellor, xa que estes últimos anos, a nivel social, foron tamén un enorme foco de desilusión. Iso tamén me axudou a comprender que ese estado de desesperanza non era só meu, senón algo compartido. Se ben comezou como unha decepción profunda por unha perda emocional, pronto esta se universalizou (se podo definilo así) como unha decepción xeral, con respecto ao que acontece ao noso redor, a como avanza o mundo, a este capitalismo e patriarcado salvaxes que nos oprimen, nos silencian, nos deprimen, nos angustian. E que están en todas partes, irredentos. Por iso penso que é un poemario moi deste momento, moi xeracional, se podemos definilo así. (…)
– L: Como ves o panorama poético a nivel mundial e galego? Cres que as novas voces farán que a poesía chegue a máis persoas?
– AN: A verdade é que vexo o panorama poético excelente, non tanto a nivel de visibilización como de produción. No caso galego, creo que a pesar de tratarse dun sistema literario minoritario e periférico, a situación da poesía é marabillosa. A produción é grande, estanse a facer moitas cousas que eu cualificaría como vangarda poética e que me interesan moitísimo e ademais penso que as novas poetas mulleres galegas teñen unha calidade excepcional. Vivimos tamén nun momento no que estas novas poetas se entrecruzan con aquelas que levan escribindo desde mediados do século pasado, e esa intersección paréceme tamén moi interesante. Mágoa que moitas desas persoas que están a día de hoxe producindo moito e moi interesante non cheguen aos circuítos das grandes editoras, que publican basicamente os mesmos nomes e que silencian a unha parte da poesía galega actual que eu considero moi válida (e aí entra o tema da visibilización). Porén, tamén me interesan as estratexias de representación que se empregan alén do circuíto editorial, que á fin é un negocio: desde o mundo do fanzine á autoedición, a aposta por editoras pequenas (como é o meu caso), a poesía oral, a performance… Moitas das autoras que nomeei anteriormente nesta entrevista utilizan estes medios para espallar a súa obra, e penso que tamén a súa existencia fai que a poesía se estenda para alén do reducido público tradicionalmente lector de poesía. Polo tanto, si, penso que as novas voces están facendo moitísimo polo rexurdimento da poesía e por desencaixala do seu nicho, o cal sempre é favorábel (nada peor que facer sempre o que se fixo sempre). (…)”
Arquivos da etiqueta: Arancha Nogueira
Nace en Pontevedra a revista Ligeia, especializada en poesía contemporánea, xornalismo e investigación literaria
“Nace
en Pontevedra a revista Ligeia, publicación bilingüe (gal/esp) especializada en poesía contemporánea, xornalismo e investigación literaria. Fundada, editada e dirixida polos poetas e escritores pontevedreses Marcus Daniel Cabada (1995) e Tamara Andrés (1992), baixo a dirección artística da tamén pontevedresa Paula Estévez (1995) e o consello editorial do poeta e crítico sevillano Pedro Luis Ibáñez Lérida, comeza a súa actividade o 17 de maio de 2018, Día das Letras Galegas, co afán de “unir pontes entre as culturas e as xeracións do máis local ao máis universal, sempre desde unha concepción poética, estética e moral”. As súas bases, que subliñan unha necesidade de continuidade do espírito literario e cultural, definen Ligeia como “libre, independente, plural e apolítica”. Asemade, propón aproximarse en esencia a revistas fundamentais para a literatura do século XX, como Litoral, Mediodía ou Gallo, mantendo sempre valores de identidade como “a curiosidade, xenerosidade e o bo facer común”.
NÚMERO 1: RECUPERAR AS MANS. Máis de 70 autores de 14 países distintos (España, Alemaña, Marrocos, Túnez, EE. UU., Colombia, Irlanda, Arxentina, Perú, Costa Rica, Nicaragua, Brasil, Francia e Chile) compoñen o primeiro número da revista Ligeia, baixo o título de ‘Recuperar as mans’. Entre eles, escritores, poetas, profesores, investigadores, xornalistas, artistas, fotógrafos, tradutores ou críticos literarios.
CONTIDOS MÁIS SALIENTABLES:
1. POESÍA GALEGA. Autoras/es amplamente recoñecidos e premiados, como Marta Dacosta, Oriana Méndez, Arancha Nogueira, Amauta Castro, Eli Ríos ou Emma Pedreira (recente Premio da Crítica Española 2018), xunto con aquelas novas xeracións de poetas emerxentes en lingua galega.
2. POESÍA HISPANOAMERICANA. Inéditos de Silvio Mattoni (investigador do Conicet), Liliana Díaz Mindurry (Premio Planeta na Arxentina, 1998), Winston Morales (Premio Excelencia 2018 do Círculo de Xornalistas de Huila), Cristianae Grando (Laureada UNESCO-Aschberg de Literatura 2002), Osvaldo Sauma (Premio Latinoamericano EDUCA, 1985), Randall Roque (Premio Internazionale di Poesia Castello di Duino, 2007, recoñecido pola UNESCO), entre moitos outros.
3. POESÍA HISPANOMAGREBÍ. Edítase, anexa, unha microantoloxía periódica de autores magrebíes en lingua hispana que, por ausencia de soporte, vense dificultados a publicar nos seus respectivos países. Poetas como Aziz Tazi (Premio Rafael Alberti de poesía da Consellería de Educación da Embaixada de España en Rabat), Mohamed Doggui (profesor do Instituto Cervantes de Túnez) ou Khédija Gadhoum (supervisora do programa de español no Departamento de Linguas Romances da Universidade de Georgia) compoñen a primeira edición.
4. XORNALISMO. Unha das grandes apostas de Ligeia é a de construír un “periodismo de calidade, profundo e rigoroso, mais no por iso menos creativo e literario”. Entrevistas aos recoñecidos e premiados poetas hispanoamericanos Óscar Hahn e Piedad Bonnett, ao poeta e tradutor irlandés Keith Payne, ao xornalista Xosé Mexuto (director de Sermos Galiza) e un perfil a Xosé Manuel Beiras son algunhas das publicacións periodísticas do número.
5. INVESTIGACIÓN. Ademais de erixir as súas bases na creación literaria, Ligeia proponse contribuír ao eido da investigación, fundamental para o coñecemento e intercambio entre culturas. En colaboración co Centro de Estudos Galegos da Universidade Christian-Albrechts de Kiel (Alemania), publícase a investigación inédita ‘Neira Vilas en la diáspora: la construcción de un imaginario’, sobre o tema da migración na triloxía O ciclo do neno, do autor galego Xosé Neira Vilas.
6. PLURALIDADE. En contraste con autores recoñecidos, o número inclúe obras de novos creadores aínda inéditos, como os pontevedreses Carlota Corredoira (poesía) e Eladio Pomares (ilustración). Polo tanto, a edición abrangue idades comprendidas entre os 15 e 83 anos, en consonancia coas súas bases editoriais de pluralidade, igualdade e transxeracionalidade.
Prezo: 4,50€*
Edición dixital gratuíta en .pdf
Web: www.revistaligeia.com (en funcionamento o 1 de xuño)
Depósito Legal 745/2017
ISSN 2603-7416
Revista literaria de difusión cuadrimestral
*A recadación íntegra da venta de exemplares será destinada á financiación das edicións.”
Compostela: lanzamento de O único lugar onde ficar inmóbil, de Arancha Nogueira
A Coruña: Libros a monte 2018
Compostela: presentación de A descomposición da luz, de Arancha Nogueira
A quinta feira 25 de xaneiro, ás 19:00 horas, en Chan da Pólvora (Rúa de San Pedro, 74), en Santiago de Compostela, preséntase a plaquette A capacidade de descomposición da luz, de Arancha Nogueira. No acto participan, xunto á autora, o o editor, Jorge R. Durán, e o cantante Sanny.
O cuarto de Arancha Nogueira
Artigo
de Arancha Nogueira na Sega:
“Eu non sei cal é o meu cuarto. Se cadra por iso me custou tanto escribir este texto.
O meu cuarto foron moitos cuartos, e agora é un cuarto, e non sei cando será outro.
De pequecha, o meu cuarto estaba en Ourense, nun piso que agora habitan outros, uns outros que non coñezo, que farán o cuarto seu. O meu cuarto pasou por Madrid, por Porto, por Belfast. Paseou por Arxentina, por Balears, por Andalucía. Agora vive en Compostela. Pero non é o meu cuarto.
O meu cuarto sempre é caos. Supoño que coma min. Hai roupa no chan, roupa nos armarios, roupa enriba dos armarios e debaixo dos armarios. Servilletas con apuntes. Billetes de tren. Como se quixeran recordarme algo.
O meu cuarto é entropía.
Na cama si, na cama son eu. Escribo ás veces. Enriba dela, sempre enriba dela, como se houbese algo no chan. No chan hai roupa. Supoño que tamén hai medo, estrés, fatiga, dicir adeus, chorar, chorar soa, ir correndo, non almorzar, volver correndo, laca de unllas de hai moitas semanas. Talvez por iso sempre escribo enriba da cama, e por iso sempre levo o edredón a todos os cuartos que non son os meus cuartos. O edredón laranxa e o edredón verde, a todos os cuartos.
O meu cuarto ten ás veces as sabas suxas, as sabas limpas; a xanela aberta, a xanela pechada; botellas de auga baleiras, ou cheas; cinco libros enriba da mesiña e ás veces menos; a roupa do día seguinte pendurada da cadeira, e outras veces nada, e outras veces música.
Ás veces no meu cuarto estou eu soa; outras veces compártoo. (…)”
“Escuras andoriñas”, por Arancha Rodríguez Fernández
Artigo 
de Arancha Rodríguez na Sega:
““Eu quería entender que estaba a acontecer. En que momento me equivoquei.” Así definía María Alonso, a autora, o propósito de Transmigrantes nunha entrevista no Diario Cultural.
E é ese “equivoquei” o que marca un peso invisíbel pero omnipresente que acompaña á lectora ao longo de todo ese traxecto, de ida (e de volta?).
Transmigrantes, publicado por Axóuxere Editora, preséntanos unha realidade tan palpábel como escondida: a dunha mocidade emigrada para “medrar profesionalmente” que remata servindo copas ou limpando váteres en (inserte grande metrópole do imaxinario occidental); poñamos, Londres. O mérito deste libro reside precisamente nesa ansia de dinamitar o mito da emigración actual como unha panacea chea de oportunidades, unha mentira construída á medida do aparello do poder e a ideoloxía neoliberal. E iso consegue facer desde a primeira páxina.
Se ben a análise compartida –e por suposto, aparente– da falla de políticas públicas que incentiven o emprego no noso país (e raianos), así como a falla de oportunidades e precarización das máis mozas que dá lugar a situacións insostíbeis, Transmigrantes pon en dúbida que a solución a esa situación sexa unha fuxida. E non fala Alonso de fuxida no senso pexorativo (alomenos, non para quen foxe), senón da idea da procura desesperada dun futuro nun lugar que é vox populi que é “máis avanzado”, que ten “máis oportunidades”, que é “máis cosmopolita”. Así, miles de mozas e mozos, título en man ou en pendrive, rematan sen saber moi ben como en Inglaterra, en Alemaña, en Canadá ou en Australia. Alentadas pola idea consabida de que alí atoparán algo “do seu”, así como por unha frustración inherente aos anos de paro e precariedade posteriores aos estudos. Atopando, no mellor dos casos, traballiños na hostelería, en hoteis ou en academias, se teñen moita sorte, estas comunidades transmigrantes (trans, porque migran sen saber ben onde, con que obxectivo, ou cando voltarán; considéranse en transición) van palpando pouco a pouco unha nova decepción: a de sentírense estafadas por esa idea competitiva e neoliberal do “home feito a si mesmo”. E sen teren conseguido o que ían buscando. (…)”
“Conducir no Afganistán”, por Arancha Rodríguez
Crítica 
de Arancha Rodríguez na Sega (foto de Paula Gómez del Valle):
“O camiño de descuberta do mundo é sempre un camiño violento, sórdido; cheo de tropezóns e de obstáculos. Se a ese camiño se lle engade o peso de ser muller, masticalo faise case imposíbel.
Non obvia Angélica Freitas (Pelotas, Brasil – 1973) esta natureza do percorrido, presentándonos un libro cun título igual de cru: um útero é do tamanho de um punho. Editado por Kriller71 nunha preciosa edición bilingüe portugués-español, o poemario semella un pedazo de carne sen cociñar, sangrante e imprevisíbel, que un xigante enorme nos fai tragar mentres esmaga as nosas gorxas.
Ler um útero é do tamanho de um punho é complicado; é ao tempo inmensamente certo. Navega a autora por temas tan recurrentes como o corpo, a hixiene, o sexo, evitando a discreción. Por que ninguén fala do noxo?, parece berrar esta obra. Por que ninguén fala do medo.
Talvez porque molesta.
uma mulher gorda
incomoda muita gente
uma mulher gorda e bêbada
incomoda muito mais
A natureza da muller no mundo, estranxeira a todo lugar máis que a si mesma -estranxeira ás veces de si mesma- parece empañar tamén todo o poemario. A súa anatomía, a súa voz; todo é censurábel. Se cadra o camiño de descuberta do mundo era, despois de todo, unha penitencia. (…)”
Pontevedra: recital poético con Arancha Nogueira, Lara Dopazo, Macky Chuca e Tamara Andrés
Allariz: III Poemagosto. Festival da poesía
