Entrevista de Iago Martínez a María do Cebreiro, publicada en xullo de 2011 no Xornal, recuperada a través do blog do autor, Disimulen:
“Iago Martínez (IM): Fogar impronunciable remite a Beckett e, como di o libro, á “identidade como desposesión”.
– María do Cebreiro (MdC): Sempre encontrei máis interesante unha certa rebeldía con respecto ao sentimento de arraigo que a afirmación identitaria. Non vou entrar en se é necesaria ou non, pero a afirmación identitaria paréceme pouco estimulante dende o punto de vista intelectual. Sutura as linguaxes, os discursos, pouco máis imos poder sacar dela. En cambio, da resistencia a ese proceso si que poden saír cousas interesantes, cando menos no que ten que ver co recoñecemento dos conflitos, e ao final o sentido político das cousas xérao o conflito, non o acordo. O acordo o que xera é unha linguaxe de himno máis ou menos eficaz socialmente –cada vez menos, creo eu–, pero dende o punto de vista do alimento para o pensar non vai moi lonxe. (…)
– IM: Cito textualmente: “O que é digno de ser defendido non necesita lugares de memoria”.
– MdC: É esa tensión que hai no literario entre a conmemoración e o que se resiste á conmemoración. Subxace ao ensaio unha especie de corrente que agora mesmo na filosofía política se presenta como unha crítica da representación. Estou pensando en Badiou ou Rancière. Unha crítica da linguaxe como representación e da política como representación. Eu creo que a linguaxe e a política, se ben nunca están á marxe á representación, non deben aspirar a iso. Máis ben, o seu poder é o de destruír os pactos. Igual que cando di Rancière que a democracia está máis cerca do que rompe o pacto que do que o compón, eu tamén creo que o político na poesía ou na literatura está máis cerca do que rompe esa linguaxe do consenso, da representación, da conmemoración. Hai sempre unha relación violenta entre poder e poesía, porque ao final a política necesita a palabra do poeta para lexitimarse, para quedar como o fermoso, o memorable, o sagrado. E á inversa, moitos poetas pactaron ou necesitaron esoutro terreo da conmemoración, supoño que para facerse fortes e perpetuarse. Para min o máis interesante é a linguaxe que resiste a iso. (…)”.