Entrevista a Ramón Villares no Zig-zag da Televisión de Galicia:
“O 30 de outubro hai 100 anos saía a rúa o primeiro número da revista Nós, unha iniciativa editorial que se insería dentro do proxecto de modernización e europeización da cultura galega que proclama o grupo. Publicaron 144 números entre 1920 e 1936. Vicente Risco era o director literario e Castelao o director artístico. Falamos do seu legado co catedrático de historia Ramón Villares. A entrevista pode verse aquí.”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Diana Varela: “Tratei de trasladar a arañeira que ten a burocracia”
Agustín Agra é o autor de Silencio, oito relatos entre a ciencia e a vida con Humboldt como fío condutor
Desde o Zig-zag da Televisión de Galicia:
“Nos relatos de Silencio, os personaxes son científicos de distintas épocas, desde Copérnico a Pasteur. O libro precisou dous anos de documentación e tres de escrita e reivindica liberdade de pensamento. Aparecen tamén algunha figuras femininas, mulleres que foron silenciadas ao longo da historia. A entrevista pode verse aquí.”
Teresa Moure: “Com Sopas New Campbell quero fechar o ciclo dos elefantes como metáfora da culpa”
Entrevista a Teresa Moure na Televisión de Galicia:
“Sopas New Campbell é o novo título de Teresa Moure publicado por Cuarto de Inverno. A autora regresa á metáfora dos elefantes no armario e á personaxe ficticia da filósofa Ana Brouwer. A entrevista pode verse aquí.”
Aldaolado: “O noso humor non é o chiste polo chiste. Hai un fondo crítico”
Entrevista de Montse Dopico a Lucía Aldao e María Lado en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): A idea de sacar un libro [Ninguén morreu de ler poesía] foi proposta de Xerais?
– María Lado (ML): Era unha idea nosa que eu lle propuxen a Fran Alonso. Xa pensaramos había tempo en facer un libro Aldaolado, pero tampouco nos convencía a idea de baixar do escenario e pornos a vender o noso propio libro…
– Lucía Aldao (LA): A iniciativa foi máis cousa de María. Como é sabido, eu teño máis alerxia e medo a publicar…
– ND: Coñecéronse nun recital. Lucía tiña 17 anos e María fora con Yolanda Castaño…
– ML: Fora un recital na Fundación Seoane. Un insigne poeta dos 90 chegara moi tarde e deixara o coche parado no medio da rúa cun papel que poñía: “estou estragado, o meu dono volve en cinco minutos”. Pareceunos unha xenialidade…
– LA: Eu fora a aquel recital, de Letras de Cal, para ver as caras da xente que lera ou estudara. E tiven por primeira vez a sensación de: “mira, esta movida pode ser divertida”.
– ML: É que nese momento a xente tiña moito costume de contar batalliñas sobre os poemas nos recitais. Ás veces a explicación sobre o poema era máis longa que o propio poema. Foi a primeira vez que vin que, se había algo de chiste, a xente quedaba contigo. E foi o que acabamos facendo como Aldaolado. O que contamos é algo tanxencial ao poema, algo relacionado: unha imaxe, unha sensación…
– ND: Así naceu o humor de Aldaolado?
– LA: Cando empecei a facer recitais xa contaba parvadas ao empezar, pero facíao para perder o medo. Non era unha estratexia. Era unha maneira de conectar cos ouvintes. Despois xa vin que o facía máis xente…
– ML: Si, logo vimos que é un recurso común na narración oral, por exemplo. Pero nós comezamos a facelo de maneira máis intuitiva.
Lucía: Como ademais os nosos textos son serios, o humor é un modo de quitar ferro. Cando eu tiña 17 anos, o humor era tamén unha maneira de mostrar que era unha persoa divertida e con saúde mental pese ao dramatismo dos meus textos. (…)”
Xabier Maceiras: “Escoitar á xente maior para min é unha necesidade vital”
Entrevista a Xabier Maceiras en El Ideal Gallego:
“(…) – El Ideal Gallego (EIG): Que temáticas abarca [Crónicas de Arteixo II]?
– Xabier Maceiras (XM): Variadísima. Afortunadamente teño xente que me conta historias en case todas as parroquias pero segundo a poboación que teña o lugar sempre dá lugar a máis anécdotas ou menos. Aquí se fala desde os achados arqueolóxicos do xacemento do Reiro (Chamín), do castro de Pastoriza, da lenda do galo de Barrañán, do Rexurdimento en Arteixo, dos naufraxios, das Casas do Concello…
– EIG: Casas? Houbo varias?
– XM: O Concello actual inaugurouse nos anos 70 e o anterior derrubouse hai uns anos. Houbo varias e unha delas aínda está en pé, en Figueiroa.
– EIG: O de falar coa xente maior é un dos teus traballos diarios.
– XM: É un traballo que levo facendo toda a vida, é unha necesidade vital. O Arteixo de antano está chegando ao seu fin e queda a memoria viva desa xente que o viviu, pero cando marchen só quedarán os recordos que lles queden aos seus fillos das cousas que contaban. Este é o meu gran de area para intentar que esas historias non se perdan. Ademais, este libro só polo prólogo de Miguel Sande xa vale a pena telo feito. (…)”
Cantiga de Leviatán: Francisco X. Fernández Naval presenta o seu último libro na Illa Lobeira
“Tempo para a esperança (Carvalho Calero na sua voz)”, fragmento da entrevista realizada por Francisco Salinas Portugal a Carvalho Calero (1989)
Xabier Maceiras: “Eu entendo que Arteixo está medrando e a xente estase indo e con ela a memoria”
Entrevista a Xabier Maceiras en La Opinión:
“(…) – La Opinión (LO): Cal é o obxectivo que se marca con este novo libro [Crónicas de Arteixo II]?
– Xabier Maceiras (XM): Realmente non me marco ningún obxectivo. O obxectivo é co blog. Crónicas de Arteixo II é un fillo do blog, igual que foi Crónicas de Arteixo I. O obxectivo que me marco co blog é encontrar historias e a seguir recuperando a memoria. O blog fixo seis anos en setembro. Procuro facer unha publicación semanal. Desde setembro de 2014 o blog tivo o seu primeiro fillo. En 2017 con 38 historias que publicaramos no blog. En 2020 volve con 50 historias. Fixeron unha viaxe da rede ao papel.
– LO: Curiosamente fai o recorrido inverso do habitual, vai da rede ao papel e non de papel á rede.
– XM: Efectivamente. Primeiro é o blog e logo o papel. Eu entendo que o papel para moita xente que mo demanda e así mo fixeron saber.
– LO: Crónicas de Arteixo I que acollida tivo?
– XM: Moi boa. De feito co tirón de Crónicas II houbo xente que me preguntou por Crónicas I.
– LO: Cre que se estas historias non as plasmase nun libro se poderían perder co paso do tempo?
– XM: Seguramente algunha si. O libro empeza en O Reiro con fotos atopadas. As historias máis recentes son coas que máis disfruto, con xente que viviu o Arteixo dos 50, 60 e os 70. Eu entendo que Arteixo está medrando e a xente estase indo e con ela a memoria. Para algunhas historias chegamos a tempo para recuperalas.
– LO: Por iso é tan importante recuperar a memoria.
– XM: Eu teño a fortuna de ter amigos e coñecidos. Falo de xente maior, pero non vai vivir eternamente.
– LO: Gustaríalle ter vivido estas historias que conta no libro do Arteixo de hai 50 anos?
– XM: O mundo actual no que vivimos, de présas, non me gusta. Non me gusta o ritmo de vida que levamos. Entón, si que me gustaría facer unha viaxe no tempo. Se cadra para ver como era a miña vida na infancia, onde había máis socialización. Hoxe está cada un ao seu. Eu teño esa necesidade vital de socializar. (…)”
García Lorca volve percorrer Santiago nun libro do editor e escritor Quique Alvarellos
Desde a Televisión de Galicia:
“Na mesma Quintana que inspirou un dos seis poemas en galego de Federico García Lorca quedamos con Quique Alvarellos, autor e editor do libro Federico García Lorca en Santiago de Compostela. Con el falamos desta Quintana e dalgúns dos lugares en que Lorca pasou os seus días composteláns.
O libro dá boa conta da visita menos coñecida de Lorca a Santiago. En viaxe de estudos en 1916. No 32 volvería xa como o poeta que foi. Veu a dar unha conferencia ao, na actualidade, Instituto Rosalía de Castro. Nesta viaxe as amizades e os encontros vano marcar. Un moi especial foi no bar Viño, aínda aberto.
Tamén con Luís Seoane, Cunqueiro ou Ánxel Fole entre outros compartiría o seu tempo e as ansias de galeguismo e cultura. Moitos estarían na homenaxe popular que a cidade lle fixo a Lorca no Hotel Compostela. Debuxou e fíxolle un poema a unha costureira que lle amañou un pantalón. Anacos do Lorca máis galego e compostelán. Páxinas dun paseo pola cidade que, en palabras do poeta, acabou por hipnotizalo.”
A entrevista pode verse aquí.
