Entrevista
de Montse Dopico a Xosé Monteagudo en Magazine Cultural Galego:
“- Montse Dopico (MD): O libro [O curioso mundo das persoas normais] baséase nun feito real. O caso dun home que vivira toda a vida nun hospital. O que ti escolles é, a partir desta idea, tentar comprender o noso mundo desde fóra del para evidenciar, se cadra, o absurdo que pode ser o que nos parece normal. Era esa a idea de partida?
– Xosé Monteagudo (XM): A idea de partida era a de contemplar a realidade desde un ángulo diferente. Esa posibilidade foi o que me atraeu da noticia. Pero non comecei a escribir a novela cunha idea predeterminada sobre o que ía contar e menos aínda que no seu conxunto se puidese extraer do relato a idea de que a realidade ten moito de absurdo. Creo que para un escritor non é bo coñecelo todo sobre a realidade que vai retratar. Estou convencido de que os apriorismos réstanlle vida propia á ficción. O escritor, cando escribe, tamén descobre. É algo que sempre teño moi presente. Tamén nesta novela, onde eu fun descubrindo a través dos ollos de Tomás, o personaxe, a realidade que lle tocou vivir e saquei con el as miñas propias conclusións. (…)
– MD: O protagonista abúrrese a primeira vez, e a única, que pasa unha fin de semana fóra do hospital. E o que observa é que as persoas normais están atrapadas, máis pechadas ca el. E crecentemente necesitadas de tranquilizantes. Se cadra este é o miolo da novela: apuntar a como vivimos pendentes de cousas absurdas. É así? En que sentido?
– XM: Probablemente eu, como autor, son a persoa menos indicada para contestar á pregunta de cal é o miolo da novela. Moitas veces os lectores fan unha interpretación das miñas novelas que non se corresponde coa visión que eu tiña do texto mentres o escribía. Pero esa interpretación do lector é tan válida coma a miña, e seguramente estará moito máis atinada ca a que eu teña. Porque o lector non está condicionado na súa interpretación por ideas previas e o autor, si. O lector ve o que hai no texto. O autor non pode deixar de ver o que quixo que houbese. Así que contestando á túa pregunta, a miña intención, á cal responde o propio título da novela, era suscitar no lector unha reflexión sobre a realidade dándolle un punto de vista diferente desde o cal contemplala. Que a conclusión a esa perspectiva que eu ofrezo sexa a que ti apuntas ou outra diferente, creo que non me corresponde a min afirmalo.
– MD: No estilo, hai certas conexións tamén coas novelas anteriores. A sinxeleza é un dos trazos. Que é o que procuras, cando concibes o estilo das obras?
– XM: Non sei moi ben o que é a sinxeleza en literatura. Sobre todo se trato de definila en relación co seu oposto. O contrario de sinxelo é complicado? Especificamente se falamos do estilo, ese contrario pode ser rebuscado, ampuloso, rechamante? De ser así, o meu estilo é certamente sinxelo. Aínda que eu prefiro falar de transparencia. O mellor estilo para min é aquel que non se interpón entre o lector e a historia. A credibilidade literaria dun relato creo que se esvaece se o estilo non se axusta ao que conta. E iso sucede tanto por exceso coma por defecto. O que procuro sempre é o lector se somerxa no relato e que avance na lectura da novela sen tropezar a cada paso coas palabras ou coas frases. O que dicía Flaubert do estilo, xustamente. Por suposto, conseguir iso, ou tratar de conseguilo polo menos, paréceme a tarefa máis difícil. Esixe corrixir moito e sacrificar ás veces frases máis brillantes pero menos efectivas para o desenvolvemento do relato. Alén do ritmo do fraseo, o que procuro en cada novela é dotar o narrador de personalidade de seu, dunha entidade que sen decatarse se grave na memoria do lector. (…)”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Cuestionario Proust: Modesto Hermida
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Modesto Hermida:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Sensible, irritable.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Intelixencia e lealdade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Sincera afectividade.
4.– A súa principal eiva?
– Un certo descontrol emotivo.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler, escribir, viaxar.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Saúde, capacidade de subsistencia, proximidade coa familia e coas amizades.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder os fillos ou que se atopasen en serias dificultades.
8.– Que lle gustaría ser?
– Tal como estou, xubilado, non ansío ter nin ser.
9.– En que país desexaría vivir?
– Sen lugar a dúbidas. No que vivo, Galicia.
10.– A súa cor favorita?
– Vermellos e azuis.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Camelia alba plena.
12.– O paxaro que prefire?
– Merlo, xílgaro, cotovía, lavandeira. Gústanme os paxaros.
13.– A súa devoción na prosa?
– Saramago, Jorge Amado, García Marquez, Clarín, Alberto Méndez, Luís Landero, Camus… É imposible falar de preferencias excluíntes.
14.– E na poesía?
– Celaya, Juan de Yepes, González Tosar, López Casanova, Miguel Hermández, Benedetti… Aínda máis difícil simplificar.
15.– Un libro?
– Non se pode dicir un libro unicamente pero, de simplificar porque arderan todos, El Quijote de la Mancha.
16.– Un heroe de ficción?
– Non me gustan os heroes de ficción.
17.– Unha heroína?
– Estamos na mesma.
18.– A súa música favorita?
– Clásica, jazz, fado…, segundo momentos.
19.– Na pintura?
– Impresionismo e outras avangardas.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Mandela, Che.
21.– O seu nome favorito?
– Sabela.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Intolerancia, lercheo, envexa.
23.– O que máis odia?
– A inxustiza social.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler, Franco, etc. Houbo e hai tanto f… de puta.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Intelixencia e xenerosidade.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Gustaríame non morrer.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Equilibrado, con brotes de desvío en ambos sentidos.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que teñen que ver coa gula, coa luxuria, coa preguiza…
30.– Un lema na súa vida?
– Honestidade e solidariedade.”
Intervención da Secretaria xeral da AELG no Diario Cultural ao fío do derrubamento da casa natal de Ricardo Carvalho Calero
Mercedes Queixas
valora este feito e fala do proxecto Casas de Escritores-as da AELG, desenvolvido entre os anos 2008 e 2010.
Pode escoitar as declaracións de Mercedes Queixas Zas, Secretaria xeral da AELG aquí (minutos 14:50 a 20:30).
Pode ver a catalogación da casa natal de Ricardo Carvalho Calero aquí.
Cuestionario Proust: Rosa Aneiros
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xesús Constela:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Vulnerabilidade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A tolerancia.
3.– Que agarda das súas amizades?
– A lealdade.
4.– A súa principal eiva?
– A impaciencia.
5.– A súa ocupación favorita?
– O tempo coa xente que quero. Non importa facendo que.
6.– O seu ideal de felicidade?
– A felicidade dos meus.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A dor dos meus.
8.– Que lle gustaría ser?
– Querida.
9.– En que país desexaría vivir?
– Aquí.
10.– A súa cor favorita?
– Verde.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A Armeria marítima ou herba de namorar.
12.– O paxaro que prefire?
– O mascato ou o colibrí.
13.– A súa devoción na prosa?
– García Márquez e Cunqueiro.
14.– E na poesía?
– Olga Novo e Manuel Antonio.
15.– Un libro?
– Nós nus.
16.– Un heroe de ficción?
– Moitos. O último, aínda que non é exactamente un heroe, o borracho da canción «Bajaste del Norte» de Leon Gieco.
17.– Unha heroína?
– Moitas, sobre todo as que son máis reais: Mamá de Mariana Ruíz Johnson ou Mamá África de Chico César, por exemplo.
18.– A súa música favorita?
– Actualmente aquela que permite coreografías con imitacións de comportamentos animais ;).
19.– Na pintura?
– Quintana Martelo e David Pintor.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Os meus pais.
21.– O seu nome favorito?
– O da miña filla.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A intransixencia.
23.– O que máis odia?
– O egoísmo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hai moitas ás que non lles permito nin a categoría de desprezo…
25.– Un feito militar que admire?
– O papel xogado polos Capitáns de abril.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A empatía.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Vale que non me gustaría morrer?
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Variable.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia.
30.– Un lema na súa vida?
– Nunca choveu que non escampase.”
Francisco Pillado deixa a dirección de Laiovento
Desde
Praza:
“Pancho Pillado abandona a dirección da editorial Laiovento. Fixo oficial a súa renuncia ante notario, acompañado de Suso Couceiro e Pepe Carreiro, dúas das persoas que máis o teñen acompañado nos últimos anos no traballo da editorial e que, en principio, continuarán dirixindo o proxecto, que botou a andar en 1991. Pillado asegura estar “desmotivado e demoralizado”, “canso” dun labor editorial “á contra”, nun escenario difícil, no que denuncia a falta de apoio da Xunta e a “invisibilización” da cultura galega nos medios de comunicación. “Durante todos estes anos fun feliz co traballo, pero agora non desfruto. Traballei sempre sen remuneración ningunha, e agora xa non me compensa”, asegura.
Pillado, presidente de honra da Fundación Praza Pública, fala da crise económica, que en máis dunha ocasión denominou como “espolio”, como fixo por exemplo no prólogo de Banqueiros: “dun tempo a esta parte, a palabra crise é, sen dúbida, o eufemismo utilizado con maior frecuencia para explicar unha realidade cada vez máis triste, ruín e inxusta”. E cita, por exemplo, o dato coñecido hai uns días, de que os galegos e galegas gastan 15,3 millóns de euros menos en libros. “Isto é unha barbaridade” -di Pillado- “e supón un desastre para as editoriais e tamén para librarías como Couceiro na Coruña, que vén de anunciar que pecha”.
Denuncia igualmente a “invisibilidade” da cultura galega, os libros en galego e as editoriais do país nos medios de comunicación: “Estanse publicando libros interesantes, o problema non está aí. Mediaticamente non existimos. Non quero caer no mecanismo fácil de botarlles as culpas aos demais, pero se un lector non sabe da existencia dun libro, se non sae nos medios, se é relegado nas librarías a un lugar secundario, non o vai mercar”.
Fala tamén do Goberno galego, “inimigos da cultura galega”, e en xeral do “nulo” apoio das administracións. Pon o exemplo dun libro colectivo sobre o decreto de plurilingüísmo que hai uns anos lle pediu que coordinase ao maxistrado Luís Villares: “A obra, coa participación de xuristas e profesores, demostraba que o decreto era anticonstitucional. Sabes cantos libros mercou a Xunta? Mercou oito libros, supoño que para darllos aos altos cargos da consellaría”. (…)”
Berta Dávila: “Cando escribimos ficción contamos moitas verdades”
Entrevista
de Carme Vidal a Berta Dávila en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Moitas críticas valoran a madurez da novela [O derradeiro libro de Emma Olsen].
– Berta Dávila (BD): As miñas mellores especulacións consistían en poder publicala mais todo o que aconteceu foi inesperado. Que me desen un premio como o Repsol e que se publicase de seguido e que fose tan ben recibido non era algo que estivera nos meus cálculos. Todo foi moi rápido e sorprendente. Cando estaba a escribir o libro en marzo, tiña a certeza de que era un texto pouco vendíbel, pouco interesante para un premio, pensaba que non se ía publicar nunca.
– SG: A súa novela que ten como protagonista unha escritora nace ao contemplar unha fotografía de Anne Sexton a quen homenaxea na novela. É un xogo de complicidade de creadoras?
– BD: A filla de Emma chámase igual que a de Anne Sexton. Xurdiu dunha fotografía na que estaba diante dunha máquina de escribir. Para min era a imaxe dunha escrita confesional, moi valente. O que fai Emma Olsen é facer unha retrospectiva con respecto a si mesma e contarnos o que quere que saibamos. A ficción é iso, contar o que queremos que os demais vexan de nós. Hai xente que pregunta se coincido con determinadas frases que di Emma Olsen e ás veces coincido e ás veces non mais é un xogo interesante. Notas como as persoas que o leron entran no texto. (…)
– SG: En poucos meses publicou un volume de poesía, unha novela e un libro de literatura infantil. Como se fai esa travesía literaria?
– BD: As datas de publicación non coinciden coas da escrita. Comecei a traballar con Inma Doval, autora das ilustracións, en A fuxida no ano 2011. Cando o puxemos na man da editorial aínda non saíra Raíz da Fenda e non rematara O derradeiro libro de Emma Olsen. Normalmente traballo en varios proxectos ao tempo, igual que fago na lectura, e iso explica tamén que prolongue os meus tempos de escrita. (…)”
Cuestionario Proust: Xosé María Lema Suárez
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xosé María Lema Suárez:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Disque a tenacidade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A tolerancia.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Lealdade, apoio verdadeiro nas ocasións en que se lles precisa.
4.– A súa principal eiva?
– A impaciencia, quizais. E tamén a indecisión, como volver repasar un cento de veces as respostas a este cuestionario.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler, escribir, viaxar…, e non agocho o meu vezo de ver non poucos partidos de fútbol televisados, ou asistir en directo ós do meu C. D. Baio, un club que non ten reparos en amosar na insignia o que para outros é símbolo do fracaso: un farol vermello.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Saúde e traballo para todos, empezando polos meus. Que a lingua galega teña garantida a supervivencia sería outro motivo que me faría feliz.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A morte de calquera familiar próximo, sobre todo dun fillo ou dun neto.
8.– Que lle gustaría ser?
– De mozo quería ser futbolista. Agora cantante de orquestra (non é brincadeira).
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galicia coa súa lingua dona e señora da propia casa (e coas invitadas que se queiran). Polo que se está vendo, iso só será posible nunha Galicia liberada.
10.– A súa cor favorita?
– Azul celeste entre as suaves; a vermella entre as fortes.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A chorima, flor amarela que engalana na primavera as toxeiras e as xesteiras, alegrando o monte. Ata o nome é bonito.
12.– O paxaro que prefire?
– O pincaouro, por dicir algún (e para que se busque no dicionario, o Gran Xerais por suposto), pois eu, malia nacer na aldea, non era moi amigo de andar ós niños.
13.– A súa devoción na prosa?
– Non son devoto ó completo de ningún autor ou autora, senón dalgunha das súas obras concretas (na resposta á preg. 15 cito algúns títulos).
14.– E na poesía?
– Aínda non sendo bo lector de poesía, atráenme a dos poetas do mar, en especial os do mar inquedo da Costa da Morte (cos seus tombos, rutías, cabezos, furnas, faros…), desde López Abente e Zapata a outros/as máis actuais (que cito nas derradeiras páxinas da novela Costa do Solpor, pois tomei cousas deles).
15.– Un libro?
– Sempre en Galiza (Castelao) e Memorias dun neno labrego (Neira Vilas) marcáronme de mozo. Como as novelas que máis me atraen son as de ficción histórica e de aventuras: A illa do tesouro, O nome da rosa, Os piares da Terra…
16.– Un heroe de ficción?
– William de Barkerville (o monxe sabuxo d’O nome da rosa), Jack Shareburg (d’Os piares da Terra) e tamén, madia leva, o meu Chavián do Vao, de Costa do Solpor.
17.– Unha heroína?
– Mariña de Lobeira, a valente moza fidalga desta mesma novela, que renuncia á gloria individual a prol da vitoria colectiva.
18.– A súa música favorita?
– Variada, empezando polos pop dos setenta. Cancións clásicas en idiomas diversos, que ás veces mesmo me atrevo a cantar cos amigos. Predilección por certos cantantes (J. Brel, Aute, Serrat, Sabina, Sinatra, Mini e Mero, Uxía, un novo valor coma Xiana Lastra…) e pola música brasileira e irlandesa (dúas baladas fermosas: Carrickfergus, The fields of Athenry), ademais da galega, claro (unha canción nosa: Quen puidera namorala). Para o canto coral, as óperas de Verdi.
19.– Na pintura?
– A impresionista e postimpresionista da Francia de finais do séc. XIX, pola súa luminosidade e vivo cromatismo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Todos os perseguidos por razón do seu pensamento, relixión, raza, lingua, sexo, orientación sexual… Tamén entran no meu Olimpo heroico os docentes que seguen dando en galego as matemáticas e outras materias científicas. E esas mociñas do Bierzo que nun video de youtube defenden Galicia e o galego. E os falantes do valego de Estremadura… Por sorte, aínda temos xente con moita autoestima, mal que lles pese a algúns.
21.– O seu nome favorito?
– Mariña, Sabela, Irimia, Iria, Uxía, Antía, Andrea, Xiana, Xela, Mencía, Minia…, para mulleres; Denís, Alexandre, (H)adrián, Xoán, Xián, Breogán, Breixo, Roi, Uxío, Iago…, para homes. Na onomástica galega hai onde escoller.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A mentira, a hipocrisía (nos políticos, sobre todo).
23 – O que máis odia?
– A intolerancia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– A calquera ditador, e ós gobernos que en democracia utilizan a súa maioría para impoñer ditaduras veladas.
25.– Un feito militar que admire?
– As revoltas irmandiñas do séc. XV: por unha vez o asoballado pobo galego atreveuse a tomar a xustiza pola man contra os poderosos, que chamaron ós pés compañeiros.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Un poder especial para facer de verdade unha xustiza igualitaria (ou que é o mesmo: poder desfacer a INxustiza gallardoniana).
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Como non nos queda outra… que sexa máis ben tarde ca cedo, e que polo menos sexa sen dor.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Pesimista esperanzado. Se baixas os brazos devórante os intolerantes: para amolalos hai que resistir. Aínda que vaia de derrota en derrota, sempre agardo a vitoria final.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ira incontrolable ante a opresión, a inxustiza, a mentira, a hipocrisía… dos poderosos.
30.– Un lema na súa vida?
– Non facer mal a ninguén, deixar un bo recordo na vida e poñer o meu gran de area na tarefa colectiva de que o idioma galego perviva outras mil primaveras máis. Non comprendo como hai gobernantes que se empeñan xustamente no contrario. A historia os xulgará; estou seguro.”
Xesús Rábade Paredes: “Quizais a esquerda, en Galicia e no mundo, pretendeu liberarnos coas armas do inimigo”
Entrevista
de Montse Dopico a Xesús Rábade Paredes en Praza:
“(…) – Praza (P): Sobre ruínas recolle poemas escritos entre o 2007 e a actualidade. Dalgunha maneira, é como Lugar do canto, unha escolma de poemas (aínda que non houbese publicación de libros polo medio). Era a idea? Como os seleccionaches?
– Xesús Rábade Paredes (XRP): Trátase dun libro de elaboración pausada, como teño por oficio. Todo o material de Ruínas, que entra, moi parcialmente, a integrarse xa en Lugar do Canto (autoescolma polifónica da miña traxectoria), viña pulsando en min desde a publicación de Os anos da memoria (2006) e vaise decantando nun proceso demorado ata fins de 2013. Dun proxecto inicial de 200 poemas, vai quedando a metade aproximada na versión definitiva. (…)
– P: Soñar no exilio comeza xa, precisamente, coa reivindicación do idioma, que é outra das constantes da túa literatura. Hai, neste libro, como nos anteriores, homenaxe á palabra. Por un lado, como temática. Por outro, polo coidado do léxico. Algo, se cadra, máis necesario ca nunca?
– XRP: Como deixo anotado, o maior monumento que os galegos ofrecemos ao mundo, elaborado desde hai máis de dous milenios, é o da lingua propia, principal testemuña da nosa identidade. A que máis nos define. O galego vertebra toda a miña creación, como debera vertebrar toda a vida de Galicia. Por iso me preocupa gravemente o seu futuro: o futuro desta e o futuro daquel, que é un mesmo futuro liberado ou cegado. Depende dos galegos, de todos os galegos. A pasividade e a tendencia autodestrutiva dun importante sector da nosa xente e a ineficacia dos poderes públicos e dos medios na promoción e consolidación do idioma poñen a este en situación moi crítica. Por outra parte, a homenaxe á palabra que mencionas é perceptible en toda a miña obra, pois nunca é outro o papel dun escritor: tratar de preservar como algo moi valioso o que coidaron e nos doaron os maiores para pasárllelo sen moito deterioro aos herdeiros que veñan.
– P: Se a crítica do conformismo, da narcotización colectiva é unha constante nos teus libros, neste a chamada a espertar é, se cadra, aínda máis urxente. O libro rebélase contra a rendición, a negación, a mansedume, a domesticación social baixo o discurso da “democracia”. É unha cuestión de adurmiñamento ou máis ben de medo inoculado?
– XRP: Se tivera que definirme, diríache que son inconformista e así definiría boa parte na miña creación. Tal actitude, coa da rebeldía, é a que mellor lle cómpre a estes tempos, negadores como poucos da dignidade humana. E quen teña por oficio o traballo coa palabra (creativa, informativa ou crítica) non debe colaborar con poderes destrutores e ilexítimos. O medo, certamente, paraliza, como saben moi ben os desalmados, e enténdese que a xente sinta medo. O que xa non se entende é que tantas bocas e plumas que deberan ser conscientes calen tanto ante a vileza de quen manda ou baixen a caluga para renderlle preito. (…)”
Cuestionario Proust: Xesús Constela
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xesús Constela:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Ás veces fico tan absorto ao longo dun momento que na miña casa dicían que estaba nunha nube, a nube Constela! O meu reino non é deste mundo…
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Que teñan unha boa capacidade para escoitar (no senso máis amplo da palabra)
3.– Que agarda das súas amizades?
– Os meus amigos son todos tan grandes que sempre me sorprenden. Nunca serei quen de lles agradecer que sexan como son, e xustamente por iso quizais o que desexo é que sexan sempre así.
4.– A súa principal eiva?
– Un pesimismo que ás veces abrangue todo. (O mundo de cando en vez non é redondo.)
5.– A súa ocupación favorita?
– Nunca pararía de viaxar, de enchouparme de ulidos novos, de linguaxes novas, de comidas novas, de novos códigos de conduta…
6.– O seu ideal de felicidade?
– Sol, area, mar, tranquilidade…
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A morte dos meus. Que hecatombe!
8.– Que lle gustaría ser?
– Sempre sentín unha envexa enorme de quen pode expresarse a través da música.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nun país que non tivese que estar a se reivindicar a cada momento.
10.– A súa cor favorita?
– Non sei. Azul, quizais. En todas as súas tonalidades.
11 – A flor que máis lle gusta?
– Adoro as magnolias e as camelias. Son a ledicia (un tanto efémera) do meu xardín (e xa que logo da casa) en pleno inverno. Son flores valentes que plantan cara ás xeadas cunha fermosura que abafa.
12.– O paxaro que prefire?
– Da Terra o merlo. Quedei namorado del cando nunha hedra da casa descubrimos un niño e seguimos a evolución dos poliños até que medraron e marcharon. Foi abraiante. Unha experiencia sen par. De fóra gústanme os tucanos, meu Deus! con eses peteiros tan impresionantes! Que paxaros tan estraños!
13.– A súa devoción na prosa?
– Esa narrativa que me atrapa e me transporta e me leva e me sacode e me axita, esa narrativa que me sorprende dende a primeira liña tanto pola lingua como pola mensaxe.
14.– E na poesía?
– O Pablo Neruda do Canto general. Nunca cansarei de lelo. Todo canto me move e me conmove está aí.
15.– Un libro?
– Cien años de soledad. Muchos años después, frente al pelotón de fusilamiento, el coronel Aureliano Buendía había de recordar aquella tarde remota en que su padre lo llevó a conocer el hielo… Despois deste comezo o autor (re)inventa o mundo. Que grande aquel Gabo!
16.– Un heroe de ficción?
– David, o pastor que acabou con Goliat.
17.– Unha heroína?
– A nai Coraxe de Brecht.
18.– A súa música favorita?
– Adoro a mestizaxe. Que fermosa é a mestura, non?
19.– Na pintura?
– Brueghel o vello. Canto falan eses cadros!
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Eses personaxes anónimos que son quen de daren todo polos demais e nunca van aparecer nos xornais nin na televisión. Sen eles/as o mundo sería puro lixo.
21.– O seu nome favorito?
– Son de nomes tradicionais.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Non soporto os “trepas”. Non podo con eles!
23.– O que máis odia?
– Esa chuvia que non cesa neses días escuros en que a chuvia non cesa ao longo de meses en que a chuvia non cesa e a mente se vai enchendo de mofo e queremos fuxir pero non podemos.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hai tantas que non teño espazo. Dende o primeiro homínido que utilizou a forza bruta para se erguer sobre os seus conxéneres e descubriu que o poder era seu, a lista de energúmenos resulta insoportábel. Mal raio os parta a todos!
25.– Un feito militar que admire?
– Se por feito militar vale una revolución non podo evitar pensar na revolución francesa. Liberté, Egalité, Fraternité.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Penso que xa o dixen… pero canto me gustaría saber cantar ben!
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmindo (placidamente).
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A dúbida.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os despistes.
30.– Un lema na súa vida?
– Son corredor de fondo!”
Rafa Vilar: “Para os nosos gobernantes a nosa literatura e a nosa cultura carecen de importancia”
Entrevista
a Rafa Vilar en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Se algo podemos dicir de ti, Rafa, é que es un escritor comprometido co teu tempo. Ten que implicarse a poesía no momento no que se atopa?
– Rafa Vilar (RV): Penso que a implicación social sempre estivo, con maior ou menor grao, presente na poesía. Supoño que nunha época actual, marcada pola crise (que é máis que económica), esta presenza tende a ser maior, nas temáticas, no tratamentos dos asuntos, etc.
– NG: Como definirías a túa obra? Como te definirías como escritor?
– RV: A miña, penso, que é unha obra sincera e humilde; unha poesía espida que procura a complicidade -emocional e intelectual- dos posíbeis lectores e lectoras. Como escritor, como na vida, síntome como “clase obreira”, nin máis, nin menos.
– NG: E como foi a evolución dende os inicios da túa actividade?
– RV: Pois foi unha evolución tranquila; non fixen grandes mudanzas na miña escrita, se acaso pequenas innovacións. Nese sentido, a miña percepción é de bastante coherencia na miña evolución poética. (…)”
