Tabela dos libros. Maio de 2018

Desde o blogue Criticalia, de Armando Requeixo:
“Co primeiro luns de mes, chega a nova Tabela dos Libros que ofrece a lista de títulos que Francisco Martínez Bouzas, Inma Otero Varela, Mario Regueira, Montse Pena Presas e eu estimamos como os máis recomendables entre os publicados nas últimas semanas.”

Isabel Soto e Xavier Senín publican María Victoria Moreno. Sementadora de futuro

Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
“‘Ela apostou polo xénero conscientemente en galego e fíxoo cunhas obras que no seu contexto son totalmente innovadoras’. Isabel Soto e Xavier Senín publican en Xerais a obra María Victoria Moreno. Sementadora de futuro. A entrevista pode escoitarse aquí.”

Compostela: Seminario Mundos/Galiza, impartido por Lois Diéguez, os 23 e 30 de maio

O Seminario Mundos/Galiza é unha actividade da A. C. O Galo, onde se tratará outro xeito diferente de viaxar e sobre recursos culturais de Galiza con capacidade de xerar turismo de calidade. Tamén de como a nosa impronta está presente en algúns itinerarios de países estranxeiros, deseñados pensando nun viaxeiro interesado en comprender a identidade e as realizacións dos pobos que visita e en sentir as sensacións e emocións que isto trae consigo.
O Seminario constará de dúas sesións e impartirao o escritor Lois Diéguez.
O lugar será o Centro Sociocultural do Ensanche. Rúa Frei Rosendo Salvado nº 16, baixo. Santiago.
Datas e hora: Mércores 23 e mércores 30 de maio de 2018, ás 18:30 h., ambos os dous días.
Terá unha duración de hora e media cada unha das dúas sesións, será de balde, e contigo poden vir a el un máximo de 2 persoas mais.
O número de prazas é limitado e as persoas socias da AC. O Galo teñen prefencia para ocupalas, as non socias entran naquelas que queden libres. Por isto as persoas non socias debedes anotarvos axiña en ogalo.ac@gmail.com e asemade neste correo electrónico deben apuntase as/os socias/os da A. C. O Galo.
Para anotarse cómpre indicar:
1.- NOME, APELIDOS, DI
2.- TELÉFONO DE CONTACTO e CORREO ELECTRÓNICO

Este é o programa:
1ª Sesión: Mércores, 23 de maio 2018, ás 18:30 h.
Vello Mundo/Galiza
1.1. Portugal: Itinerario Inés de Castro
1.2. Irlanda (Dublín): Bru Na Boinne (Newgrange), Túmulo neolítico.
1.3. Catalunya: La Vall de Boí, Festa del Foc.
1.4. Bulgaria (Kazanlak): Túmulo tracio.
1.5. Itinerario Exeria: Palestina (Monte Nebo, Val do Xordán…), e Exipto (Tebas).
2ª sesión: Mércores, 30 de maio 2018, ás 18:30 h.
Galiza
2.1. A Cultura inmaterial: Fachas de Castelo, Taboada (Lugo).
2.2. A paisaxe: Miradoiros da Ribeira Sacra.
2.3. O Entroido: Oso de Salcedo, A Pobra do Brollón (Lugo).
2.4. Os Monumentos: Viaxe á Catedral de Santiago seguindo a Rosalía de Castro.”

Arantza Portabales: “Vivimos na era da comunicación e nunca tan sós estivemos, tan incomunicados”

Entrevista de Montse Dopico a Arantza Portabales en Praza:
“Catro mulleres que deixan mensaxes nun contestador. É o fío condutor de Deixe a súa mensaxe despois do sinal, (Galaxia), a última novela de Arantza Portabales. Un monllo de voces en primeira persoa que se intercalan para irnos esfiañando, cada unha, a súa propia historia, nunha estrutura próxima aos microrrelatos autónomos. Mulleres que se enfrontan a situacións límite das que van saíndo ao medrar, ao liberarse, cada unha ao seu xeito, das súas ataduras, facéndose máis fortes.
– Praza (P): Nada máis comezar a ler, coñecemos as catro protagonistas: Marina, Carmela, Sara e Viviana. As catro envían mensaxes a contestadores porque, por diversas razóns, precisan facelo. Como xorde a idea desas catro mulleres falando cun contestador?
– Arantza Portabales (AP): Xorde dun relato que fago cun blog no que participo frecuentemente. É ao facer ese relato cando me decato do descubrimento que me supón, como creadora, atopar unha voz narrativa que permite aos personaxes falar sen medo, sabendo que quizais non os escoiten. O contestador dá ás miñas mulleres ese punto de liberdade necesario para dotar de verdade e sinceridade as súas historias.
– P: A estrutura do libro, en pequenos capítulos nos que se intercalan as voces de cada unha das protagonistas, lembra un xénero que dominas ben: o microrrelato. A través destes capítulos curtos, imos descubrindo as historias das catro protagonistas e a relación entre elas. Cal pode ser a relación entre a estrutura desta novela e o microrrelato? É dicir, de que xeito o teu traballo co microrrelato puido levarte á escrita desta novela?
– AP: Construír unha novela a base destas chamadas que en si mesmas constitúen case microrrelatos autónomos, deume a confianza para abordar unha novela longa, sen saír dun terreo que me é coñecido, o da narrativa breve. Non son unha autora de grandes descricións, nin que se recree nos detalles.
Supoño que esta novela é unha transición da microliteratura á novela longa, pero sen saír da miña zona de confort, dando o mellor de min mesma. Coido que un dos grandes atractivos da novela é a intensidade das historias, que se debe precisamente á brevidade e concisión dos seus capítulos. O lector non ten acougo. Todo é importante e esencial.
– P: Na túa novela anterior, Sobrevivindo, a personaxe principal é tamén unha muller, que “loita contra si mesma e contra o mundo”. Se cadra as catro protagonistas de Deixe a súa mensaxe tamén poderían definirse así, ou polo menos Viviana e Sara. Cal é a relación entre Deixe a súa mensaxe e Sobrevivindo?
– AP: Sobrevivindo é a historia dunha muller que ten que reinventarse para saír adiante. É unha muller adiantada ao seu tempo. Forte e brava. Poderíase dicir que me lembra un pouco á Scarlett O´Hara de Foise co vento. Nese senso, as catro mulleres de Deixe a súa mensaxe despois do sinal, vense abocadas tamén a resolver o seu futuro de por si, son personaxes tremendamente valentes, porque como autora púxenos en situacións límite.
Dende o punto de vista técnico, podería dicirse en que en ambas as dúas novelas, a historia se lle presenta ao lector coma un crebacabezas que debe encaixar para entender a novela. Así mesmo destacaría que tanto Val Valdés en Sobrevivindo como as mulleres do contestador están moi soas. A soidade e a incomunicación son temas moi recorrentes na miña escrita. (…)”

Cuestionario Proust: Antonio Tizón

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Antonio Tizón:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
− A bipolaridade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
− A serenidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Comprensión.
4.– A súa principal eiva?
– A indisciplina, agravada pola confianza desmesurada na inspiración.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir e ler.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Escribir e ler sen pasar noites en branco.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Morrer a destempo, a morte a destempo dos meus seres queridos.
8.– Que lle gustaría ser?
– Un bo trobador ou xograr do século XXI.
9.– En que país desexaría vivir?
– No meu país: Galicia.
10.– A súa cor favorita?
– Azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Caravel.
12.– O paxaro que prefire?
– Pardal.
13.– A súa devoción na prosa?
Xabier Quiroga.
14.– E na poesía?
– Rosalía.
15-. Un libro?
Follas novas.
16.– Un heroe de ficción?
– O probe emigrante do primeiro poema cronolóxico de Cantares, “Adiós, ríos, adiós fontes…”.
17.– Unha heroína?
– A muller revolucionaria de “A xusticia pola man”.
18.– A súa música favorita?
– A música popular.
19.– Na pintura?
– Igual que na literatura: o realismo simbólico, máxico, tan cotiá como fantástico.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– María Dominga Cordeiro García, a miña avoa, que non sabía ler nin escribir, que tiña o don da elocuencia.
21.– O seu nome favorito?
– María da Alba.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A mala educación.
23.– O que máis odia?
– A guerra, a corrupción, a impunidade do poder fronte ao crime.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco, pola súa proximidade xeográfica, por ser o máximo responsábel dun dos maiores xenocidios humanos, políticos, económicos, sociais, culturais e lingüísticos que rexistra a historia da Humanidade.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A elocuencia.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Con lucidez, coa memoria intacta, cando me chegue a hora, tranquilamente na cama, coma miña avoa, ou sentado ao pé da lareira, coma meu avó; non coma miña nai que, cando morreu, levaba xa moito tempo morta, sen lucidez, sen memoria.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A oscilación.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A folganza, a gula.
30.– Un lema na súa vida?
– Teño moitos, entre os que hai un que descubrín durante o proceso creativo da miña primeira novela, A antesala luminosa, e que podería formularse así: “De todos os misterios da vida, considero que o máis resistente é o amor, porque sobrevive ás maiores calamidades: o paso do tempo, a distancia, a loucura e a morte”.”