Vigo: mesa redonda Projecto ALT. procrea en feminino

Publicado o por

Desde Inma-López-Silva-685x1024o Centro Camões de Vigo:
“Já começou o Festival Alternativo das Artes Cénicas de Vigo – ALT16 que se prolonga até ao próximo dia 13 de março!
No âmbito da nossa colaboração com o ALT.16, no dia 12 de março, às 12.00, está agendada no Centro Camões em Vigo (Casa Arines, Praza Tenente Almeida, s/n.) uma mesa redonda “Projecto ALT. procrea en feminino” com a participação de Louisa Merino (artista multidisciplinar), Mercé de Rande (criadora e diretora), Sara Molina (dramaturga), Fefa Noia (diretora CdG), Inma López Silva (crítica, professora de Teoria Teatral e escritora) e Lola Correa (dramaturga e diretora do ALT).”

Allariz: acto de entrega do I Premio Antón Risco de Literatura Fantástica a Antonio Manuel Fraga

Publicado o por

“OAntonio Manuel Fraga sábado 12 de marzo, ás 12:00 horas, terá lugar na Fundación Vicente Risco (Rúa San Lourenzo, 3), en Allariz, a entrega do I Premio Antón Risco de Literatura Fantástica, patrocinado pola Fundación Vicente Risco, Urco editora, Gráficas Sacauntos, Libraria Aira das Letras de Allariz, Livraria Traga-Mundos de Vila Real, Fina Rei Reposteiros Artesáns e Restaurante O Pingallo. A obra gañadora desta primeira edición do premio foi Querido H. P. Lovecraft, de Antonio Manuel Fraga, unha novela epistolar que narra os últimos días e os medos máis profundos do escritor estadounidense de pulps Robert E. Howard.”

Entrevista a María do Cebreiro

Publicado o por

EntrevistaMaría do Cebreiro a María do Cebreiro na revista Palavra Comum:
“(…) – Palavra Comum (P): Como entendes o processo de criação literária e, em geral, a artística?
– María do Cebreiro (MdC): Como un camiño cara ao coñecemento, o que non equivale a un xeito de saber, porque se soubese o que quero escribir non o escribiría. Como unha xanela aberta ao descoñecido, un modo de atoparme co que non sei de min ou de reconciliarme co que me asusta. Como unha pregunta que desencadea outra pregunta. Como un espazo de alegría e de liberdade.
– P: Qual consideras que é a relação -ou qual deveria ser- entre as diversas artes (literatura, música, artes plásticas, teatro, audiovisual, etc.)?
– MdC: Por unha banda semella que na contemporaneidade se lles outorga ás prácticas interartísticas un valor de seu, como se o feito de que un obxecto cultural sexa “híbrido” o fixese máis suxestivo ca outro que non o sexa. Con todo, tamén me pregunto se existe ou se algunha vez existiu a “pureza medial” nas artes. Na medida en que a nosa percepción e a nosa sensibilidade están mediadas por experiencias estéticas de natureza moi diversa (visuais, sonoras, táctiles…) o lóxico é que isto se traduza na tentativa de escribir dun xeito sensorial. E imaxino que os pintores ou artistas audiovisuais atoparán nas palabras potencialidades expresivas que lles pode resultar interesante e mesmo obrigado explorar. (…)
– P: Que visão tens sobre a literatura galega?
– MdC: Que goza dunha saúde excelente, sobre todo –e agardo que non sexa un xuízo de parte- no ámbito da poesía.
– P: Que perspectiva tens sobre a língua e a cultura galegas (e os vínculos com a Lusofonia e outros espaços culturais)?
– MdC: Penso que na actualidade o desafío é entender que calquera literatura, incluída a galega, circula nun contexto global. Cómprenos pensar colectivamente o que implica para unha tradición cultural como a nosa o proceso de mundialización, tanto nas posibilidades que abre (por exemplo, cada vez hai máis autores galegos máis traducidos ao inglés que ao castelán) como nos condicionamentos, quizais non sempre tan positivos (por exemplo, unha certa best-sellerización, que me parece cada vez máis operante no ámbito da narrativa). (…)”

Darío Xohán Cabana: “Hai dous ou tres anos da actividade poética de Manuel María que son un auténtico milagre”

Publicado o por

Entrevista???????????????????????????????????? a Darío Xohán Cabana na Real Academia Galega:
“(…) – Real Academia Galega (RAG): Manuel María. Antoloxía poética é froito do traballo de dúas persoas, vostede e Amelia Outeiro. Foi difícil poñerse de acordo na escolma?
– Darío Xohán Cabana (DXC): Casualmente, coincidimos nos gustos dunha maneira case milagrosa. Durmimos e vivimos xuntos, e iso marca moito (ri). É unha escolma de lectores de poesía que levan máis de corenta anos lendo a Manuel María. Tanto eu como a miña muller lemos moita poesía e ela é mellor lectora incluso ca min, porque fai unha lectura máis lenta e reflexiva. Non tiñamos outra pretensión que escoller poemas moi bonitos, e punto. (…)
– RAG: Da escolla feita dedúcese que teñen predilección pola que chama no limiar liña lírica persoal.
– DXC: Gústanos tamén. Hai poemas do íntimo na primeira época, pero tamén en libros como Mar maior ou nos últimos que escribiu, fundamentalmente a partir do ano 1980, con versos que poñen os pelos de punta pola súa beleza e, sobre todo, pola súa intensidade emocional. Na última época Manuel María consegue unha intensidade emocional cunha economía de medios extraordinaria: poemas que parece que non son case nada son un mundo lírico. Por exemplo, “Alta tarde” (incluído n’A luz resucitada), que é dunha eficacia expresiva e unha densidade lírica milagrosa: “Déixome ir indo, na alta tarde, /cara á noite que me leva / como o río a folla vagamunda. / Non ofrezo resistencia: voume/ sulagando amodiño na dozura / da luz que me agarima / como se unha aza levísima / rozara os meus ensoños. / Camiño estantío cara á noite / coa certeza de que a miña / materia corporal ten de facerse / clara, sonora e transparente / como un fráxil vidro delicado. / A noite e o meu corpo son / un único latexo. Unha luz soia”. (…)
– RAG: Que lle pide daquela ao Día das Letras Galegas de 2016?
– DXC: Nada, porque va dar máis do que lle poda pedir. Probablemente a celebración do Día das Letras Galegas de 2016 sexa única no que eu alcanzo a ver, porque Manuel María estivo en toda Galicia e en gran parte dos lugares da emigración. Coñecía Galicia á perfección, entre outras cousas porque deu centos de recitais e conferencias, estivo en contacto con ducias de sociedades e entidades, en vilas e mesmo aldeas, porque a onde o chamaban ía. Ademais da súa función como escritor, tiña outra función única, a de ser unha especie de sacerdote ambulante do galeguismo. Ninguén deu tanto coma Manuel María á construción dunha cultura nacional, e vanllo pagar agora. Mágoa que el non estea para velo.”