O
xoves 20 e venres 21 de marzo, ás 18:00 horas, e o sábado 22 de marzo ás 11:00 horas, no Centro Ágora da Coruña, e dentro de CoruñaMayúscula, terá lugar un obradoiro de poesía impartido por María Canosa. O prezo é gratuíto e hai un máximo de 15 prazas (en caso de superarse este máximo, realizarase unha selección entre as persoas inscritas atendendo á calidade dos textos enviados. A inscrición pódese realizar ate o domingo 16 de marzo. A preinscrición a este obradoiro pódese efectuar aquí.
Neste obradoiro literario comezarase pola descuberta do que é a poesía en si, partindo da base de ideas preconcibidas, que pode estean a limitar o universo poético. Por iso, realizarase unha pequena lectura crítica de textos que se someterán a análise, e servirán de base para a creación de novos textos poéticos por parte dos asistentes. Levaranse a cabo técnicas de mellora de lectura e dramatización de textos poéticos, facendo fincapé na modulación e a importancia da mesma. O obxectivo principal é a descuberta da conxugación de sinxeleza e grandiosidade na poesía como unha primeira aproximación.
Pontevedra: recital Onde pousar o verso, por Dores Tembrás
O
mércores 12 de marzo, ás 20:00 horas, no Museo Provincial de Pontevedra, terá lugar un recital poético de Dores Tembrás, baixo o título Onde pousar o verso, dentro do festival Miradas de mulleres organizado pola Deputación de Pontevedra.
Madrid: recital poético Mulleres na Terra
Día de Rosalía 2014 nos centros de ensino (VII)
O Día de Rosalía 2014 celebrouse no CEIP Plurilingüe Alexandre Bóveda, de Chapela (Redondela) do seguinte xeito:
Cuestionario Proust: Verónica Martínez Delgado
Desde 
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Verónica Martínez Delgado:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– A forza de vontade e o entusiasmo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A intelixencia.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que continúen a selo.
4.– A súa principal eiva?
– O exceso e a persistencia ou a insistencia.
5.– A súa ocupación favorita?
– Estudar, investigar, ler e escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Deixar de sentir frustación e insatisfacción vitais.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Quedar sen o meu traballo actual.
8.– Que lle gustaría ser?
– O que xa son e nai.
9.– En que país desexaría vivir?
– Neste, pero coas mentes máis abertas e os ollos menos miopes.
10.– A súa cor favorita?
– Violeta.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A verónica.
12.– O paxaro que prefire?
– A águia.
13.– A súa devoción na prosa?
– Moitos, pero escollo a Elisabeth Smart e a Berger.
14.– E na poesía?
– Sophia de Mello, Alexandre O´Neill, Lois Pereiro, Silvia Plath, Luisa Castro, Gioconda Belli…, e moitos e moitas excepcionais do noso país que non cito para non esquecerme dalgún importante.
15.– Un libro?
– Moitos pero quédome con Poesía última de amor e enfermidade, co libro sen título, Te regalo un cuento, Minimaladas, O principiño…
16.– Un heroe de ficción?
– O bibliotecario Chen Ching.
17.– Unha heroína?
– De ficción Xiu de O tren de Zhou Yu e históricas: Camille Claudel, María Pita e María Soliña.
18.– A súa música favorita?
– Calquera de Wim Mertens ou de Chef Baker. Tamén algunhas de Carmen Consolli.
19.– Na pintura?
– Kirchner.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Calquera muller do rural ou da costa, da idade da miña nai ou da miña avoa, calquera muller que parira na casa, por poñer exemplos coñecidos, a nai de Alberte Momán ou de Rafa Villar.
21.– O seu nome favorito?
– Brede e Airas.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O coqueteo sen finalidade e que te xulguen.
23.– O que máis odia?
– Calquera tipo de maltrato, xogar coas debilidades das persoas, a envexa, a falta de congruencia e as mentiras.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Case a calquera gobernante actual.
25.– Un feito militar que admire?
– A Revolución Rusa.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O de dominar calquera arte, sobre todo a música e a pintura.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– De velliña, na cama, soa, esgotada de vivir.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O optimismo incondicional.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que levan a erros cometidos sen mala vontade.
30.– Un lema na súa vida?
– Debes tentalo porque ao mellor, chegas e podes. Nunca volvas atrás.”
Parlamento das Letras: Rosa Aneiros
Entrevista
de Armando Requeixo a Rosa Aneiros no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo: ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Rosa Aneiros (RA): Digo, como xa fixo aquí María do Cebreiro, que lle sobra a insistencia nas carencias. É o que as autoras e autoras queren que sexa. Outra cousa ben diferente é a recepción: fáltanos público e apoio institucional para a súa proxección. (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– RA: Creo que a diversidade temática, de xéneros, de autores, de editoriais e de estilos permite chegar a todo tipo de públicos, algo fundamental para soster un mercado literario. A calidade é moi boa e a presenza crecente de tantas mulleres ofrece unha ollada diferente e rica dunha literatura en constante movemento. Porén, e como citaba antes, a batalla por gañar lectores e lectoras é cada día máis dura pola escasa visibilidade que as nosas letras teñen. (…)”
Eli Ríos: “Interésame que a poesía provoque o pensamento”
Entrevista
de Carme Vidal a Eli Ríos en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Que hai detrás dun poemario que se titular Anamnese?
– Eli Ríos (ER): Está tomado polo lado da Filosofía. Pensamos que a poesía é algo impreso no libro mais a poesía é tamén algo que levamos dentro e temos que sacar. Trátase de poesía narrativa na que dúas persoas se encontran e unha pensa que xa coñecía a outra e vanse dando circunstancias particulares que fan saír o coñecemento. O argumento dá pé a que o eu lírico fago ese proceso de chegar ao coñecemento que hai dentro. (…)
– SG: En María, recén publicado e gañador do Premio de Poesía Figurante, a súa vontade era recuperar a memoria dunha muller, María Soliña, sempre contada por homes, a través dunha voz feminina.
– Eli Ríos (ER): Estamos nunha sociedade na que a Lei Wert está a facer idiotas funcionais, aprenderemos a ler e sumar mais pouco máis. Non se procura a curiosidade, que nos fagamos preguntas, a investigación. Na literatura acontece o mesmo, os éxitos de venda son libros que non fan pensar, que nos queren sumir na amnesia colectiva. Estamos a quedar sen recursos nas aulas. O enfoque do libro é dirixirse ao lector e dicirlle: espabila, que non che vou dar todo feito! Interésame que a poesía provoque o pensamento. Non quero dar respostas senón que se fagan preguntas.
– SG: A poesía pode loitar contra esa amnesia colectiva?
– ER: Todo libro que faga pensar, aínda que só sexa un verso contribúe a que espertemos. Os poemas do libro comezan cunha cita dun autor que me leva a escribir, ese poeta conseguiu que participase activamente na literatura, no proceso doutra persoa. A min gustaríame que co meu libro acontecese iso.
– SG: Vostede é unha das autoras que participa no portal de crítica literaria feminista A Sega que fai agora un ano. Que significou a súa creación?
– ER: Pois que era necesario. Estamos a falar de leis que nos impiden ser donas do noso corpo e na literatura acontece o mesmo. Os grandes críticos son voces masculinas. Cando unha escritora como Fina Casalderrey entra na Academia é como un fito: “entrou unha muller”, dicían, e nin se fala da súa traxectoria e todos os méritos que ten. Seguimos nese estado en que as voces femininas, e non só as galegas, están sempre vistas desde o punto de vista do home, xa que os críticos son masculinos. Nós quixemos darlle voz ás escritoras que non saen na prensa, que non están na Academia, que están invisibilizadas. (…)”
Ana Romaní: “O libro está escrito desde un xénero que vive a experiencia do despezamento e do espolio”
Entrevista
de Montse Dopico a Ana Romaní en Magazine Cultural Galego (a entrevista orixinal é de 2011):
“(…) – Montse Dopico (MD): O poemario [Estremas] amosa moitas outras conexións cos anteriores. Por exemplo, Estremas podería lerse como unha continuación de Camiñan descalzas polas rochas de Das últimas mareas. As mulleres de Camiñan descalzas rebélanse contra a Historia. En Estremas tamén. Neste sentido, Estremas é como un punto de chegada, dunha sorte de reivindicación dunha rebelión que acaba estourando -e son as mulleres as que a protagonizan-. Por que?
– Ana Romaní (AR): Non sei se punto de chegada pero si creo que establece unha certa continuidade cos libros anteriores nese sentido. Estremas amosa a rabia e a furia, non a disimula, tamén o cansazo e a urxencia. Creo que é un libro que soña, insiste e persevera na procura doutro lugar. Fala do confinamento e da súa rebelión, cuestiona as tramas da uniformización. Nese sentido paréceme un libro sobre a acción e o movemento. Canto ao protagonismo das mulleres, eu diría que o libro está escrito desde un xénero que viviu e vive a experiencia do despezamento e do espolio, da expulsión, da substracción do corpo e da linguaxe. Está escrito desde ese xénero que se dispuxo a cambiar o mundo e para iso cambiou a súa vida, creo que fixemos grandes cambios sociais que naceron de dolorosos cambios persoais, que naceron do máis íntimo. Estremas está escrito desde esa experiencia dun xénero para falar de todos e de todas, de seres colectivos á procura. (…)
– MD: Hai tamén nos poemarios sempre unha relación importante co pasado. “As linguas perdidas das escravas que fun” en Arden. É unha rebelión sobre como nos construíu o pasado, en especial ás mulleres? Nese sentido, é un poemario que mira máis o futuro, ante un presente que parece máis desacougante que nunca?
– AR: Creo que nos libros anteriores a indagación demórase nos procesos de construción persoal e colectiva, como o pasado conflúe no presente a desvelalo. Non é unha arqueoloxía do que xa foi senón mais ben as raíces que alimentan algunhas das percepcións e estados do que está sendo. As dinámicas do feminismo andaron necesariamente por eses camiños de análise de como se foi configurando esa construción do ser “mulleres” e ao tempo na procura dunha restitución da historia negada, da memoria ausente. Eses procesos que son persoais tamén, claro, impregnan o substrato de Das Últimas Mareas e de Arden. En Estremas hai un cambio nese sentido, creo que o tempo é moi relevante na configuración do libro, pero este é como un tempo suspendido, un tempo que é pasado que é presente que é futuro coexistindo, sen diacronías, como se o poema operase nun presente que xa é pasado e enxerga un futuro. Ao fin por entre os silencios dos poemas alenta creo un desexo de futuro. (…)”
Rianxeiras vivas fronte a rianxeiros mortos, comunicado da Plataforma Literaria A Sega
Rianxeiras vivas fronte a rianxeiros mortos
Seguramente
en Rianxo tamén se fixo e pode que se siga facendo a sega. Porén, resulta difícil sabelo porque semella que o único que queda desta vila mariñeira son os nomes dos rianxeiros mortos. Homes ilustres. Mais mortos. Pouco máis se sabe e se fala a día de hoxe de Rianxo, se ben ao arredor dos seus monumentos hai unha fermosa vila viva pola que camiñan rianxeiras tamén vivas, non só a que vai pola ribeira, senón as que falan con seseo e cheísmo e din cousas como “cando ti mamabas eu xa roía codia”.
Coa nosa literatura por veces semella pasar o mesmo que acontece en Rianxo. Sábese moi pouco de quen non son homes ilustres e sábese sobre todo dende parámetros que non só ignoran senón que estigmatizan a escrita e a lectura coñecedora do 50% da humanidade. Estes son os motivos que levaron á creación d’A Sega hai agora un ano, dacabalo entre o mes que celebramos unha autora que de vello se dicía que escribía coma un home ou que era unha chorona corpórea da “patria” e o mes que as mulleres tomamos para falar de nós e para saír as rúas de todo o mundo.
A eses rianxeiros mortos cómpre lelos con novos ollos. E cómpre que non ocupen todo e todos os espazos. Aquí, na Sega, impórtanos que a literatura do 50% da humanidade sexa visible e teña un tratamento digno. Mais tamén sachamos en cuestións que van alén da superficie e tentamos reformular dende as nosas intervencións case semanais o propio concepto do coñecemento. Nosoutras cremos nos coñecementos plurais, non só daquelas que teñen o recoñecemento institucional ou do patriarcado. Practicamos o coñecemento das mans que segan e das mans que pescan, dende o noso monte e os nosos mares rexeitamos conceptos elitistas e pechados de quen debe falar e quen calar. Sobre todo porque ao final falan e calan sempre os mesmos e as mesmas, respectivamente.
Nas nosas mans que segan e que pescan o coñecemento reformúlase como un espazo ético e de aprendizaxe. Por iso se cadra o máis interesante acontece mentres segamos. Nos debates que mantemos no interior da nosa crecente estrutura horizontal e aberta, na que segadoras de diversas latitudes e parámetros aprendemos e medramos, damos saída ás nosas curiosidades e visións converxentes ou diverxentes dos textos. O noso non é o traballo solitario da crítica que busca marcar un canon dende o poder hexemónico, nin sequera o traballo meritorio de moitas bitácoras que buscan a divulgación. Na Sega experimentamos, argumentamos, colaboramos e cantamos mentres imos botando gabela a gabela as nosas visións sobre libros e outros formatos da cultura.
Seguramente, como lles pasa ás mulleres que segan e pescan, o noso traballo non sexa recoñecido, seguramente non levaremos premio ningún nin cobraremos xornal de ningún medio de comunicación polo noso pensamento. Mesmo hai quen hai pouco falaba destes espazos da crítica en internet coma “nichos”, fronte a, puidemos entender, a crítica “como deus manda”. Nosoutras cremos nos nichos só para quen está morta, o noso espazo na rede, ben ao contrario, está vivo e vizoso e permítenos existir mentres os mundos do “como deus manda” nos exclúen. Mais que ninguén se alporice, hai sega alén de internet! Este ano prometemos accións vizosas dende os cantos de quen sega co riso na boca pero sen esquecer o foucín da man. Seguramente nin nosoutras nin moitas das autoras das que falaron entrarán no panteón de rianxeiros ilustres mais nós seguiremos traballando polas vivas, rianxeiras ou non.
Pontevedra: XII Xornadas da Muller, o sábado 22 de marzo
