Desde
Xerais:
“A Cadea SER Galicia emitiu unha entrevista ao escritor Antonio Tizón sobre a súa novela A antesala luminosa, publicada en Xerais. A entrevista pode escoitarse nesta ligazón.
Arquivo da categoría: Entrevistas
Cuestionario Proust: Rafael Lema
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Rafael Lema:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Tesón.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Esforzo.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Estar cerca.
4.– A súa principal eiva?
– Ter ética nun mundo de chupóns.
5.– A súa ocupación favorita?
– Escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Vivir na miña casa coa miña xente.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder un sobriño.
8.– Que lle gustaría ser?
– Almirante do mar océano.
9.– En que país desexaría vivir?
– España.
10.– A súa cor favorita?
– Azul celeste.
11. – A flor que máis lle gusta?
– Centaurea bazarensi.
12.– O paxaro que prefire?
– Arao.
13.– A súa devoción na prosa?
– Proust.
14.– E na poesía?
– Seferis.
15.– Un libro?
– En busca do tempo perdido.
16.– Un heroe de ficción?
– Ulises.
-17.– Unha heroína?
– Justine (Sade).
18.– A súa música favorita?
– Pandereteiras.
19.– Na pintura?
– El Greco.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Inés de Castro.
21.– O seu nome favorito?
– Amelia.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– As drogas.
23.– O que máis odia?
– Os narcos.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Stalin.
25.– Un feito militar que admire?
– A conquista de México (nela participou o meu parente Hernando de Lema).
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Voar.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Na cama e de vello.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Entusiasmo no que fago, asombro pola creación allea.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– O medo.
30.– Un lema na súa vida?
– Saúde e terra.”
María Canosa, 6 libros por ano
Desde
La Voz de Galicia:
“Tempo de nacer e tempo de morrer; tempo de plantar e tempo de colleitar; tempo de laiarse e tempo de bailar; tempo de chorar e tempo de rir… A longa letanía sobre os tempos é un clásico do libro do Eclesiastés que segue a ser válida. Así, para María Canosa (Cee, 1978), «os tempos da escrita nunca se corresponden cos da edición». Un exemplo do que di é que no último ano a escritora publicou seis títulos, un deles en tres linguas distintas. Isto pasou porque fóronselle acumulando orixinais: «Vagalume de versos (Galaxia) levaba catro anos desde que foi aceptado na editorial e Druídas (Embora) publicouse aos poucos meses; cada un ten o seu tempo, todos acumulan retraso».
Canosa leva 21 libros publicados e parécelle pouco probable outro ano con seis títulos, un feito debido «non a que fose máis produtiva escribindo, senón publicando». Agora ten máis orixinais xa rematados, pero algúns non os quere publicar: «Son moi persoais, outros son poemas… Ás veces fago limpeza do que teño e desboto: necesito distancia de lectora para autocorrixirme e autocriticarme». A diversidade é unha das características destes seis títulos: «Son todos moi distintos», asegura. Así, Papá que son os sorrisos? (Galebook) «é o primeiro libro en formato dixital para min». É un álbum ilustrado por Dani Padrón que sae en dobre formato: papel e electrónico.
A filla da escritora protagoniza Ana xa chegou (Everest), «un álbum ilustrado tamén por Padrón que conta os primeiros pasos no mundo dun bebé, Ana, pero dende a óptica dun dos seis primeiros bonecos; foi case máis idea de Dani -cando viu o boneco da miña filla e gustoulle- que miña». (…)
María Canosa apunta algunhas claves creativas: «Escribo moito por impulsos, pero as historias non son tan impulsivas. Non preparo moitos guións porque os fago na cabeza, un guión moi esquemático… Non quero prescindir do que me vai pedindo a escrita». Agora pasou o tempo da publicación e volve o tempo da escrita.”
Conversa con Xosé Antonio Perozo, presidente de Gálix
Desde
o Diario Cultural da Radio Galega:
“No Día internacional do libro infantil conversamos co presidente de Gálix, a Asociación Galega do Libro Infanto-Xuvenil, Xosé Antonio Perozo.” A entrevista completa pode escoitarse aquí.
Agustín Fernández Paz: “Os ecos de tantas páxinas de BD andan polos meus libros”
Entrevista
de Eduardo Maroño a Agustín Fernández Paz en Praza:
“(…) – Praza (P): En 1984 publicas un Para lermos cómics, un libro divulgativo sobre a banda deseñada, a súa historia, linguaxe e recursos dende unha perspectiva galega. Que che moveu a elaborar este traballo?
– Agustín Fernández Paz (AFP): En anos anteriores (o primeiro creo que é de 1975) eu fora publicando artigos en diversos lugares, explicando a linguaxe dos cómics e defendendo a súa lectura. E desde 1979, que é cando os do Colectivo Avantar publicamos o primeiro libro da serie O Noso Galego, comecei a abordar a utilización didáctica do cómic, trasladando ao papel o que facía na aula. O libro que citas responde a unha colección divulgativa que promovía Xavier Senín desde a Consellería de Cultura: uns manuais breves e de linguaxe sinxela pensados para calquera lector. Senín pediume un sobre cómics, e de aí saíu ese libro, unha achega á socioloxía e á linguaxe da banda deseñada. (…)
– P: Coñecida a túa afección pola banda deseñada e sendo como es escritor, nunca tiveches a tentación de escribir unha historia para ser publicada directamente como cómic?
– AFP: Agás algunhas curtas colaboracións con Xan López Domínguez, non se me presentou a posibilidade de colaborar con ninguén como guionista, que é o que eu podería facer ben.
– P: E consideras que as túas lecturas de banda deseñada influíron na túa escrita?
– AFP: No proceso da escrita están presentes todas as lecturas (e todo o cine) da miña biografía; é inevitable, xa que logo, que estean tamén os cómics. E non me refiro só ao superficial, como pode ser a inclusión dalgúns heroes do cómic como personaxes de relatos: Spiderman, Batman. Eu creo que sobre todo están presentes nos argumentos e no desenvolvemento das tramas. Os ecos de tantas páxinas de BD andan polos meus libros. (…)”
Carmen Caramés: “Quixen ser a voz das que non a teñen porque unha relación de dominación non lles permite alzar a súa”
Entrevista
de Montse Dopico a Mª Carmen Caramés en Praza:
““Primeiro foi a necidade de non asumir os indicios,/ despois a covardía de baixar a voz e erguer os cóbados, /logo a catalepsia brutal do medo,/ e, sempre,/ o satélite orbital da vergoña.” Mª Carmen Caramés tenta, con palabras coma estas, poñerse no lugar dunha muller maltratada no seu poemario Dos días escuros (Xerais), co que gañou o XVII Premio Johán Carballeira do Concello de Bueu. A autora tratou, neste libro, de “entender”. De reparar no medo ou na indiferenza dos demais “que poden resultar tan paralizantes para a vítima”. Falamos con ela. (…)
– Praza (P): Parece un libro escrito moito desde a emoción, o estilo é moi directo, malia estar coidado. Era a túa idea, ou simplemente saíu así?
– María do Carmen Caramés (MCC): Non tiña unha idea preconcibida de como ía resultar. A empatía foime marcando o camiño e, salvadas todas as distancias, tentei meterme nos zapatos das vítimas, sentir o que elas podían sentir, ver o mundo da maneira en que elas o verían…, tentei sobre todo entender. Recoñezo que chegou a resultarme doloroso porque reparei en aspectos nos que ata entón non reparara como son o medo, a vergoña ou a indiferenza dos outros que poden resultar tan paralizantes e perniciosos para a vítima do maltrato.
– P: O libro é como un percorrido polas fases do maltrato, (os sucesivos desenganos…). Podes explicar, nese sentido, como concibiches cada unha das partes?
– MCC: Eu quería contar unha historia na que calquera muller maltratada puidese espellarse, e entendo que esa historia comeza sempre nunha relación afectiva, nun, ás veces, mal concibido amor. A primeira parte, Incipit, fala precisamente dese comezo, cando nada fai presaxiar o deterioro da relación; na segunda parte, que dá título ao libro, Dos días escuros, a vítima empeza a ser consciente, asume e narra a súa condición de muller maltratada; na terceira busca os motivos externos da súa situación, rastrexa especialmente o legado das Testadoras que contribuíron á xénese da súa identidade; pero a busca de respostas require tamén un exame da propia conduta e actitude ante o maltrato: Reflexións sobre un tratado de (meta)física cuántica; finalmente, a última parte, Explicit ou o último desengano, é un chamamento desesperado á sociedade indiferente que xa non se asombra ante a barbarie. (…)”
Cuestionario Proust: Vítor Vaqueiro
Desde 
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Vítor Vaqueiro:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A constáncia, a paciência, a pontualidade.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A lealdade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Lealdade.
4.– A súa principal eiva?
– Por vezes, uma atitude amoladora, por mor da repetição de cousas já ditas.
5.– A súa ocupación favorita?
– A escrita, a leitura e a conversa.
6.– O seu ideal de felicidade?
– O que vivo no momento presente.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A morte da minha companheira.
8.– Que lle gustaría ser?
– O que sou.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Galiza, com menos chuva.
10.– A súa cor favorita?
– Azul marinha, preta.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Não tenho grandes preferências florais.
12.– O paxaro que prefire?
– Tampouco não tenho grandes preferências ornitológicas, embora estarem agora os abutres na crista da onda.
13.– A súa devoción na prosa?
– Por ordem alfabética: Bernhard, Borges, Cunqueiro, Faulkner, Sebald, Valle.
14.– E na poesía?
– Com o mesmo critério: Hölderlin, Pessoa, Rosalía, Valente, Vallejo.
15.– Un libro?
– A morte de Virgílio, de Hermann Broch; Tirano Banderas, de Valle.
16.– Un heroe de ficción?
– Long John Silver, bucaneiro; Queequeg, arpoador.
17.– Unha heroína?
– Mãe Coragem.
18.– A súa música favorita?
– A do barroco, Bach sobre todo; também o blues: John Lee Hooker, B. B. King…
19.– Na pintura?
– Brueghel e Cézanne.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Maria da Fonte, “com as pistolas na mão, para matar os Cabrais que são falsos à nação”.
21.– O seu nome favorito?
– Não me desagrada Vítor.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A impaciência.
23.– O que máis odia?
– O arribismo, o oportunismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Difícil: Francisco Franco? Augusto Pinochet? Richard Nixon? Há tantas!!
25.– Un feito militar que admire?
– Sem ser, nem de longe, um admirador do feito militar, diria que as batalhas da Pontesampaio e Dien Bien Phu polo seu caráter emancipador.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Não aspiro a possuir grandes dons. Fico satisfeito com o que tenho. Sou austero, não, obviamente, no sentido “popular” do termo.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sem dor e numas poucas horas.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– O que deriva do otimismo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Qualquer que não seja consequência da premeditação ou da ruindade.
30.– Un lema na súa vida?
– “Delimitação precisa de objetivos, decisão e confiança nas próprias forças.””
Poétic@.gal, o poemario dixital que presenta Fran Alonso no Zig-zag
Desde
o Zig-zag da Televisión de Galicia:
“Fran Alonso, escritor e poeta de xa longo percorrido, presenta o seu poemario dixital Poétic@.gal, onde ofrece todo un abano de sentimentos e diferentes estados vitais. A entrevista completa pode verse aquí.”
Entrevista a Marta Dacosta sobre Cinsa
Desde
Diario Cultural da Radio Galega:
“Coñecemos a edición dixital de Cinsa, un poemario de Marta Dacosta que a autora define coma un album de palabras e imaxes que dende o persoal e familiar devén colectivo. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Raúl Dans: “Parece que non es escritor se escribes teatro”
Entrevista
de Carlos Loureiro a Raúl Dans en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Ti mesmo nesta última década de século decides dar un paso fundamental para o teu teatro: pasar de actor a autor. Foi dura esta decisión? E por que ter que emigrar (?) na procura dun maior afondamento na escrita deste xénero literario?
– Raúl Dans (RD): Daquela, no ano 1990, en Galicia non había onde formarse no eido da escritura teatral e cinematográfica. E case tampouco no resto do estado, a verdade. As publicacións tamén eran moi escasas. Os primeiros ensaios de David Mamet editáronse en España por eses anos. Merquei o volume Escrito en restaurantes estando en Barcelona, onde asistía ao Seminario de Dramaturxia Textual que impartía Sanchis Sinisterra na Sala Beckett e no que coincidín con Lluïsa Cunillé. Tamén asistín ao primeiro curso que Robert McKee impartía en España sobre guión cinematográfico. Aínda non sabía ben que ía facer coa miña vida nese momento, porque os papeis que me ofrecían para actuar no teatro non acababan de convencerme e eu necesitaba comprometerme de verdade cos personaxes que interpretaba. Por outro lado, había uns anos que me integrara no colectivo de profesionais da dobraxe na Coruña e aquel oficio apaixonábame. A dobraxe de películas e series satisfacía dalgunha forma os meus anceios de actuar e procurábame estabilidade económica. Entón Manolo Lourenzo faloume dunha convocatoria de bolsas para estudos artísticos da Deputación da Coruña e do seminario de Sanchis Sinisterra e… En fin. Máis ou menos, así foi a cousa.
– NG: E incidindo neste cambio, será que te decataches de que o que realmente perdura no tempo é especialmente o texto?
– RD: Si. Había tamén algo diso. Era desolador pensar en ter que actuar cada noite para que ao final todo esvaecese e cunha pouca de sorte quedase algo na memoria dos espectadores. Tamén había algo de vaidade, a vaidade da sinatura. E tamén desa vaidade que fai que penses que hai cousas por facer e que ti podes facelas. Pero sobre todo había, cada día máis, un medo incontrolable a subir ao escenario e enfrontarme ao público. Sabía que o teatro era a miña vida e necesitaba atopar unha forma de manter o meu vínculo coa escena. Escribir textos teatrais pareceume unha boa opción. (…)
– NG: Se a calidade dos textos teatrais en galego nada ten que envexar á existente noutros idiomas, que falta, que ten que ocorrer, para que esta calidade se vexa enriba dos escenarios?
– RD: Estréanse bos textos galegos, aínda que na meirande parte das ocasións teña que ser o propio autor quen monte a obra no seo da súa compañía teatral. Tamén ocasionalmente un autor sen compañía chega aos escenarios, pero non é o habitual. Cómpre máis apoio institucional, máis compromiso por parte das compañías subvencionadas. Aínda que está claro que non lle podes obrigar a ninguén a montar un texto que non lle gusta, tampouco se pode permitir que un dos piares fundamentais de calquera sistema teatral –o autor- permaneza na invisibilidade. (…)
– NG: A túa forte irrupción na autoría temos que situala na obra Matalobos. Espazo galego, temática puramente galega… e unha boa cantidade de personaxes… e premiada. Sentiches que a pasaxe de actor a autor estaba máis que xustificada? Por que esta temática, este espazo…?
– RD: Con Matalobos quixen escribir un western. A idea xurdiu en Barcelona, vendo unha reportaxe sobre caseiros galegos, unha xente que non tiña nada, nin a terra que traballaran durante décadas e mesmo xeracións. Pensei que alguén pode chegar a morrer e a matar loitando contra unha inxustiza tan grande. Así naceu Pedro Matalobos, o protagonista da obra. Seica durante a reunión do fallo do Rafael Dieste daquel ano -refírome a 1993, o ano que Matalobos recibiu o galardón-, un membro do xurado dixo que se notaba que o autor da obra mamara a vida no campo. Trabucábase. Pero ese comentario fíxome sentir verdadeiro orgullo, fíxome pensar que realmente si podía converterme en escritor, porque conseguira dar vida a un mundo que non era o meu. Pasados eses primeiros momentos empezaron as dúbidas. Por iso escribín a miña seguinte obra, Lugar: para disipar as dúbidas sobre as miñas capacidades como dramaturgo. E así sucesivamente. Con cada nova obra trato de quitarme da cabeza a idea de que en realidade non sirvo para isto. (…)”
