Entrevista 
de Armando Requeixo a Carlos Negro no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo (AR): ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Carlos Negro (CN): Sóbralle cultura mortuoria, ese aire a defunto con coroas de flores. Fáltalle aparato loxístico, verdadeiro apoio institucional, márketing sen complexos e quizais unha maior independencia con respecto á mitoloxía política xurdida do nacionalismo do século XX. Fáltalle, como a case todas as literaturas do mundo, un público lector máis consciente e masivo. (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– CN: Chove, pero non sei cando escampará. Sobre todo a nivel de uso da lingua, pois se a sociedade do século XXI deixa que se esfarele o idioma como signo distintivo, tanto dará se un grupiño de toleiráns escribimos ben, mal ou regular. (…)”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Basilio Losada: “Vivín sempre no exilio soñando unha Galicia ideal”
Entrevista 
a Basilio Losada en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Que supón este premio?
– Basilio Losada (BL): Sorprendeume, pero supoño que se debe a que levo toda unha vida de servizo a Galicia e aos galegos. Recibín moitas fórmulas de recoñecemento desde Galicia polo meu labor de defensa da lingua, e dei centos de conferencias por toda España, fundamentalmente, por Cataluña.
– LVG: Cando comezou o seu traballo en defensa da lingua?
– BL: Aos 5 anos xa estaba fóra de Galicia. Meu pai atopou traballo en Madrid e eu pasei de vivir no paraíso a facelo nunha cidade inhóspita, brutal, cunha lingua que non coñecía. Así foi como sufrín ese complexo de inferioridade, ao falar unha lingua que ninguén coñecía nin estaba recoñecida. Cando fun á universidade foi cando o meu sentimento de Galicia se converteu nunha consciencia de Galicia e vontade de servizo, así que decidín dedicar a miña vida ao país, e convencer á xente, sobre todo aos emigrantes que chegaban cunha maleta e unha caixa de zapatos cun queixo, que falar galego non é falar mal, é falar ben, como outras tantas formas de falar ben.
– LVG: Como ve a situación da lingua na actualidade?
– BL: Actualmente, xa se eliminou o complexo de inferioridade, antes ríanse de nós por falar galego. O cultivo do galego avanzou moito e os mozos non teñen ese complexo esterilizador. Agora o reto é integrar a lingua galega na vida común de todos porque é unha herdanza. Antes o 90?% da xente do campo falaba galego e intentaba ocultar a súa realidade expresiva. Eu sufrino tamén, moito, e por iso tamén aprendín moi ben o castelán, e vivín sempre no exilio soñando unha Galicia ideal. Temos que lembrar que a gran creación ao longo de mil anos de historia foi construír a nosa lingua, e sería horrible que se perdese. A xeración que o permitise sería culpable ante a historia. (…)”
Pere Tobaruela: “Propoño un debate arredor do mundo da edición”
Entrevista 
a Pere Tobaruela en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿De onde xurde a idea da novela por entregas [Sempre perden os mesmos]?
– Pere Tobaruela (PT): Dunha reflexión sobre o momento da literatura galega. Custa que público en xeral merque narrativa para adultos. Quitando un par de excepcións, como poden ser Os fillos do mar ou os premios Xerais, non é doado que un libro en galego pase da primeira edición. Penso que hai algo que non funciona ben, e é unha crítica que estendo a min mesmo. Non conseguimos enganchar co lector ou ben o público non está afeito a ler en galego. Así que decidín saír pola tanxente: aquí non hai a escusa do prezo, trátase dunha novela por entregas, de balde, que segue a idea decimonónica que xa usaban algunhas revistas en Inglaterra.
– LVG: E funciona?
– PT: Fíxeno máis por intuición que por convencemento. O día 23 saíu o primeiro capítulo e, cada venres, engadirei un novo, así durante doce semanas. O contador que inclúe o blog xa leva máis de mil visitas, iso dá idea de que está a ter boa resposta, é unha iniciativa que esperta curiosidade.
– LVG: E economicamente resulta?
– PT: Non é unha ruína. Eu estou vendendo a marca, a Pere Tobaruela. Evidentemente, as miradas curtopracistas poden pensar que non saco rendemento económico, pero quen sabe, nun futuro (…)”
Manuel Lorenzo Baleirón fala do libro Tonas de laranxa, que escribiu xunto coa súa filla María Lorenzo
Entrevista a Antonio Seijas en Radiofusión
“O 
debuxante aresán Antonio Seijas plasmou en banda deseñada a novela de Agustín Fernández Paz. O premiado escritor confesoulle que o anuncio da prensa sobre o que xiran as Cartas de inverno fora real. Como tamén é real, unha casa de indianos de San Martiño do Porto que ilustra a portada das primeiras edicións do libro. A acción desta novela de medo que comeza cunha cita de Lovecraft, localízase en Doroña en Vilarmaior. Agustín Fernández Paz falaba en 1995 en Radio Fene das dificultades de transmitir o medo a través dunha novela. Iso era máis doado nos tempos da Santa Compaña, cando non había luz eléctrica. Antonio Seijas falou tamén das diferencias entre 1995 e o momento de hoxendía. Pasaron 17 anos e daquela non había Internet nen teléfonos móbiles. A novela gráfica utiliza a linguaxe da banda deseñada para transmitir desacougo. (…)
A entrevista completa pódese escoitar ou descargar aquí.” Desde Radiofusión.
Valentim R. Fagim e José Ramom Pichel: “Nom há outra: ser galego tem de ser mundial”
Entrevista 
a Valentim Fagim e José Ramom Pichel no Portal Galego da Língua:
“Valentim Fagim e José Ramom Pichel som os autores de O galego é uma oportunidade, publicado por Através Editora. A tese central do livro, expressa no próprio título, aponta para o entendimento da língua galega como um recurso valioso que precisa de ser ativado neste momento histórico preciso.
– Portal Galego da Língua: Quais som as razões que vos levárom a defender esta ideia?
– Valentim Fagim: Todos os governos, hoje mais do que nunca, gostam de falar em termos de gestom e de eficácia. Deste ponto de vista, a prori tam neutro e inodoro, estamos certos que a gestom da língua galega na Galiza seria avaliado pola Moody´s como C, especulativo.
– José Ramom Pichel: Estamos acima de um tesouro, umha língua que é nossa (os galegos/as) mas também deles (brasileiros/as, portugueses/as, angolanos/as, etc.). Um tesouro que podemos decidir se é ou nom é mais operativo a nível internacional. E agora que as estatísticas de falantes som muito desalentadoras, é o momento de dar umha viragem à estratégia feita até agora. Temos de apostar por umha via norueguesa com duas estratégias para o nosso idioma, umha estratégia local (a oficial) e umha estratégia local e internacional (a reintegracionista). Ganhamos todos e todas. Entre 2014 e 2016, Brasil vai estar em todos os ecráns galegos, e provavelmente entrará em espanhol. De nós depende, que entre no seu jeito de falar o galego, conhecido internacionalmente como português. (…)”.
Alberto Ramos: “O pesimismo contáxiase máis que a peste, haberá que superalo con rebeldía e coraxe”
Entrevista 
a Alberto Ramos en Praza:
“(…) – Praza (P): Tres libros e tres premios, dá máis alegrías a literatura que o xornalismo?
– Alberto Ramos (AR): Eu téñolle un pánico atroz aos editores, non porque me caian mal, pero non teño a valentía de ir cun manuscrito a dicirlle a un editor se mo publica. Por iso prefiro presnetarme aos premios dende o anonimato e se gañas, gañas, e senón nada. O xornalismo leva moito tempo de velorios, de despedimentos, de compañeiros e compañeiras que perden o traballo a un ritmo de vertixe. Alegrías, practicamente ningunha e non ten trazas de que iso vaia mellorar. Hai quen di que vivimos demasiado ben, non sei quen viviu tan ben do xornalismo, eu dende logo non e a maioría tampouco. Sempre hai algunha excepción, algún ex director, algún tertuliano… (…)
– P: En Todos os días imos atopar eses velorios, esas escasas alegrías do oficio e o xeito en que se xestionan?
– AR: No libro está reflectida a situación dos medios de comunicación, pero ese é un pano de fondo, a escusa. Para min o destacable é a ruptura dunha rutina. Sempre din que a rutina é alienante, pero a alienación real tamén é a ausencia dunha rutina. Esa destrución é o principal no libro e iso pode entendelo un xornalista, quen saíu escaldado do téxtil, os do metal, os do naval, os funcionarios que están perdendo dereitos… Ese medo é algo moi colectivo, entendémolo todos. (…)”.
Manuel Veiga: “O meu dicionario humorístico é un complexo vitamínico e debería distribuirse en farmacias”
“O 
Diario Cultural da Radio Galega realizou unha entrevista a Manuel Veiga polo seu libro Do G ao Z. Dicionario indignado e humorístico, publicado en Xerais. Durante a entrevista, realizada por Anxo Quintela, o autor asegura que o dicionario busca o humor, a ironía e abarca moitos temas en extensión moi curta e a partir dunha selección e criterio moi persoal. Logo, Manuel Veiga asegura que xoga no libro con rexistros distintos e maneiras moi diferentes para «tratar de sorprender o lector en cada páxina e saírlle por onde non o espera». Manuel Veiga define o libro como un «complexo vitamínico», que che proporciona suxerencias e che dá ideas, e ironiza asegurando que debería distribuírse en farmacias. A entrevista, en mp3, pode escoitarse ou descargarse neste enlace.” Desde Xerais.
Agustín Fernández Paz: “Daríame raiba que me leran só porque o libro entra no exame”
Entrevista 
a Agustín Fernández Paz en El Progreso:
“(…) – El Progreso (EP): Acaba de ser nomeado Doutor Honoris Causa pola universidade de Vigo.
– Agustín Fernández Paz (AFP): Estou abrumado, todos os premios fanme moita ilusión, pero ser nomeado Doutor Honoris Causa pola universidade da cidade na que vivo é toda unha honra.
– EP: E ademais estrea libro, un compendio sobre a súa vida [O rastro que deixamos]…
– AFP: A orixe deste libro remóntase a hai tres anos. Por aquel entón diagnostícanme un cancro e eu prexubílome. Entón propoño ao editor publicar un conxunto de textos que teño acumulados a moreas no meu ordenador. Isabel Soto fixo a selección.
– EP: Que temas saíron?
– AFP: A obra está dividida en dúas partes: unha é de recordo da nenez e a outra sobre o oficio de escribir. En xeral hai unha liña común biográfica, tanto na parte da memoria como na da escrita. Eu sempre digo que as novelas se escriben con fíos da vida. (…)”.
Branca Novoneyra: “Nada que non me transforme con intensidade ten espazo hoxe nos meus poemas”
Entrevista 
de Montse Dopico a Branca Novoneyra en Dioivo:
“Hai un movemento cara á luz nos dous poemarios de Branca Novoneyra, Dentro do labirinto e Cristal escuro. Unha procura da saída, unha viaxe a través dos simbolos. Pero é no segundo onde todo se concentra. En poemas de poucos versos. Algúns como haikus. Nos que só queda o esencial.
– Dioivo: No caso de Dentro do labirinto, había unha peza de danza creada a partir do poemario. Con Cristal escuro tamén é así?
– Branca Novoneyra: Si. Presenteino na Galería SCQ con Linde, unha instalación sonora que materializa a poesía fóra do papel. Para a produción da peza contei con Mónica de Nut no espazo sonoro e con Jesús Andrés Tejada nos visuais. Linde é un espazo simbólico onde a palabra procura unha última fronteira. (…)”.
