Entrevista a Rosa Aneiros no blogue gastronómico Bolboretas no bandullo:
“(…) – Bolboretas no bandullo: Encontras algunha relación entre literatura e gastronomía?
– Rosa Aneiros: O que non atopo é nada que as diferencie nidiamente… o pracer,a fame, a aprendizaxe, o tempo de elaboración, o exercicio de construír algo novo, a dúbida, tardar moito tempo en facer algo que outros engolen nun abrir e pechar de ollo, a satisfacción, a resaca, a fartura, a curiosidade… Todos son elementos comúns a unha e outra e, a fin de contas, as dúas buscan saciar os nosos máis elementais apetitos como seres humanos. (…)

A cociña éme un espazo case estraño onde o que mellor fago é recoller utensilios e ingredientes que xa non se utilizarán na cocedura e dar conversación. A quen cazolea e a quen come. Talvez por iso, a cociña converteuse na república libre das palabras máxicas. E, co que mellor bolen e rebolen é coa crema de cabaza: doada de comer, lixeira para falar.

O conto da crema de cabaza para toupas, toupiñas e outras desastres na cociña (ou como a receita é o de menos)

A nena ben sabía que lograr uns bos ingredientes vén sendo o máis complicado nalgúns casos. Non é o seu, xaora, tan só debía ir de excursión, polo que puxo as botas máxicas. Achegouse á cabana vella e recolleu unha cabaza feitiña e dúas patacas. Parou no soto e arrincou unha cebola da trenza e logo colleu un allo da caixa. Abriu o arcón e sacou dúas tiras de pemento, unha cabaciña, un anaco de porro, unha cenoria, e un tomate, todo conxelado. Deu as grazas á avoa por ser como unha formiga que amoreaba celosamente as colleitas do verán para o ermo do inverno. Velaí case os ingredientes todos, pensou. O caderno di que me falta o sal, o aceite, a nata, a margarina e o caldo de galiña. Claro que tamén poderían arramplalos da cociña da avoa, pero iso xa sería botarlle moita cara. E pensou a nena que se non tivese cabana, soto nin arcón, tería que ir de viaxe á tenda para xuntar todo o citado e preparar unha crema de cabaza.. Podería ser de brócoli, chícharos ou porro, pero a ela a que lle gusta de verdade é a de cabaza. Talvez porque é tan laranxa como as trenzas de Pipi Langstrum e canto máis come, máis lle amita á rapaza que ten un cabalo e un mono e vive soa e anda en globo. (…)”