Arquivo da categoría: Narrativa
Noites de safari de Marleen Malone, por Emma Pedreira
Artigo de Emma Pedreira na Plataforma de Crítica Literaria A Sega:
“Faltar faltan textos narrativos eróticos no noso sistema literario e, de poñernos lilás, faltan textos narrativos eróticos galegos escritos por mulleres conscientes e reclamantes dunha sexualidade digna e en clave de xénero, é dicir: textos conacentristas. Se ben algunha editora fai o seu esforzo (Positivas dá ao prelo cada dous anos o resultado dun certame adicado á temática), en poesía estamos servidas. Case non nos damos remexido entre a profusa produción poética que hai arredor da fame ou da vida dos nosos abaixos en verso libre e isto contraponse coa xa pesadísima imposición narrativa dos abaixos deses señores que se despepitan para ensinarnos como escribir e mesmo tamén como escribir sobre o que nos ferve no lugar de ebulición (e non falo do cerebro, nin das musas, nin nada diso que entra en efervescencia no momento de escribir).
Son moi escasas as señoras narradoras que deciden escribir de xeito desinhibido sobre (o seu) sexo e erotismo e, se cadra, isto é debido aos prexuízos que sempre se dan sobre a obra feminina: o autobiografismo. Todo o que sae ao público asinado con nome de muller será rigorosamente filtrado por unha tendencia biográfica onde parte do narrado ten que devir de parte do vivido como se non soubesemos ficcionar. E así, calquera fala de como lle gusta –ou non, o asunto-.
Se cadra é por iso que Iolanda Zúñiga sae a medias con Marleen Malone nisto das gañancias do seu Noites de safari. E na responsabilidade de se todo falla. Porque de lelos, estes libros deberían lerse en horizontal e cunha soa man e non consultando a foto e a biografía e a Wikipedia da autora e, se cadra buscar o anonimato dun alias refrenda ese noxo que sentimos nosoutras cando ficcionamos e desde a crítica tratan de retratarnos domésticamente.
Noites de safari é un libro de relatos e máis un libro de caza. Un tratado de fauna de costumes nocturnas. Tamén un “espello de príncipes”, ese manual medieval de conduta que empregaba a fábula para adestrar futuros señoritos, retratando un xeito concreto de actuar para logo dicir: así non.
Zúñiga ou, mellor dito, Malone desmárcase do erotismo autocompracente e sensual onde algunhas autoras volven colocar as súas protagonistas embaixo dos depredadores sexuais ou tratan de achegar unha conduta sexual propia que é pouco menos que incrible e idealizada. (…)”
Bueu: presentación de Bibliópatas e fobólogos e mesa redonda con Emma Pedreira
Betanzos: presentación de O segredo da vella librería, de Xabier López López
Susana Sánchez Arins: “Acho essencial pôr sobre a mesa, duma vez, após mais de oitenta anos, a questão dos repressadores”
Entrevista a Susana Sánchez Arins en Lecturafilia:
“(…) – Lecturafilia (L): De onde xorde o teu libro Seique?
– Susana Sánchez Arins (SSA): No início, da necessidade de ajustar contas. Raivava-me conhecer o nome de um represor e esse que gozara do privilégio do anonimato. Pretendia fazer justiça poética, que é um termo que aprendim na escola e que agora descobrim ser possível. Depois, no processo de escrita, foram aderindo-se, como penugens, outras necessidades, dignificar a memória oral, dar espaço às represões familiares, às sofridas polas mulheres, à arte de contar…
– L: Por que escribilo dunha forma tan novidosa que combina a poesía co ensaio biográfico e histórico?
– SSA: No início, novamente, a minha intenção era outra. Eu pretendia construír um romance clássico, um tolstoi, um adichie. Porém, amedida que ia conhecendo a história familiar, mudavam as versões sobre os fatos e, amedida que pesquisava nos arquivos, na imprensa, encontrava o baleiro, a ausência de dados, de informações. E caim na conta de que isso tinha que ter reflexo no livro. E reparei em que isso era o que me incomodava nos romances sobre o 36 que lera: a redondeza que oculta a dificuldade para recuperarmos as histórias, o sucesso da (des)memória franquista. (…)
– L: Cal é a razón pola que falas de represaliados e tamén de represores como teu tío Manuel?
– SSA: Acho essencial pôr sobre a mesa, duma vez, após mais de oitenta anos, a questão dos repressadores. Nos últimos anos, foi posto o foco nas vítimas do golpe de estado e o estado de terror posterior, e era importante, pois a democracia atual, que só por isso não deveríamos chamar assim, não reconheceu nunca estas vítimas. Com todo, considero que é incompleta a história se não colocamos os nomes, os feitos, as maneiras de actuar, de quem foi responsável desse estado de terror: quem foram, que poder tinham, como fizeram, como acabaram. O tio Manuel é um desses represadores, mas provavelmente atuou como a maioria. Sabendo dele, sabemos de muitos. (…)
– L: Cres que a literatura pode cambiar a concepción androcéntrica do mundo?
– SSA: O machismo assenta no simbólico. Não há lei que nos obrigue a buscar um maridinho com quem ter duas crianças e casar e manter a casa. Mas uma percentagem muito elevada das mulheres escolhe esse caminho. Porque somos aprendidas desde meninhas a querer isso, nos contos, nos filmes, nos comentários da rua. Atendendo a isto, mudar o campo do simbólico, questioná-lo, é essencial. Não acho que a literatura poda mudar conceições, acho que DEVE contribuir a mudar conceições. (…)”
Antonio Tizón publica Un home estraño
Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
“Nova entrega da serie protagonizada polo inspector Xosé Sanchez Pereiro. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Entrevista a Héctor Cajaraville e Carlos Negro no Diario Cultural
Desde o
Diario Cultural da Radio Galega:
“Héctor Cajaraville con Kusuma e Carlos Negro con Aplicación Instantánea, premios Merlín de Literatura infantil e Jules Verne de Literatura xuvenil. As entrevistas poden escoitarse aquí.”
Emma Pedreira: “Tamén temos seres mitolóxicos femininos malvados”
Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
“”Tamén temos seres mitolóxicos femininos malvados”. A intersexualidade de Romasanta no centro de Besta do seu sangue, a novela coa que Emma Pedreira gaña o Premio Xerais. A entrevista pode escoitarse aquí.”