Entrevista
de Montse Dopico a Paco Castro Alvarado en Praza:
“Un home queda pechado, por accidente, no seu lugar de traballo. É fin de semana, polo que non ninguén vai vir rescatalo. As horas pasan e, só cos seus propios recordos, non lle queda máis remedio que enfrontarse cos seus medos. Coa súa propia vida e co seu pasado. Unha infancia no medio rural que deixou feridas abertas. Mais que tamén lle transmitiu o saber que lle permitirá liberarse. Diso vai Nunha presa de terra (Laiovento), a primeira novela de Paco Castro. Un ollar ao rural que se afasta de idealizacións costumistas. Que chanta na terra da nenez a crítica dun mundo urbano que rebela máis que nunca a descomposición dun sistema que practica a violencia cos máis febles. En forma de usurpación de dereitos. Do mesmo xeito que antes fixera cos labregos.
– Praza: Comeza o libro cunha cita de John Berger. O cal é xa bastante significativo. Cal é, en xeral, a imaxe que querías deitar sobre o rural?
– Paco Castro Alvarado: Si, é significativo. John Berger é o autor que máis dentro chega na vida, na cultura e na psicoloxía labrega. Escribiu esa triloxía de relatos marabillosa que reflicten ben o proceso de desaparición desa cultura coas súas resistencias e as súas tensións. E ese ensaio epílogo de Porca terra a min paréceme o máis lúcido e comprometido que se ten escrito sobre a cultura labrega e a psicoloxía dos labregos e das labregas.
Desde hai moito tempo pensaba en escribir unha novela que rescatara esa realidade, que levantara acta dese proceso de destrución. Quería facelo percorrendo ese espazo tan transitado en Galiza que vai do rural ao urbano e do urbano ao rural sen caer no ruralismo tradicional nin no costumismo. Penso que modernizar a literatura galega non é facer literatura urbana e parecíame moi mal que a literatura non recollese ese proceso de transformacións bestiais que se estaban producindo no rural galego. Procesos que tiveron e teñen unha importancia decisiva na normalización cultural e lingüística de Galiza. (…)”
Manuscritos: Francisca Herrera Garrido
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica.
Santiago Lopo: “A través do tempo, o poder controla o ritmo das nosas vidas e ata do noso pensamento”
Entrevista
de Montse Dopico a Santiago Lopo no Magazine Cultural Galego:
“A aparencia de liberdade é só quimera nunha sociedade de consumo que controla as persoas a través de múltiples mecanismos. Un deles é o tempo. A obsesión por aproveitalo ate o último segundo. Esta é unha das reflexións das que parte a novela Hora zulú, de Santiago Lopo, editada por Galaxia e gañadora do premio García Barros 2012. Un libro no que a suposta loucura revela, por veces, lucidez. No que unha historia chea de intriga, armada con textos de orixe diversa, nos vai levando cara a un xeito de rebelión. Falamos co autor. (…)
– Montse Dopico: En todo o libro (desde as primeiras mencións á marea negra até a propia historia do Profesor), se amosan as inquedanzas ecoloxistas como cuestión de fondo. Mais parece que, alén diso, se quere apuntar a como a sociedade industrializada nos rouba a vida, o tempo, a liberdade. Era esa a idea?
– Santiago Lopo: En efecto, esa é unha das ideas que subxace durante toda a novela: a escravitude temporal. Non somos libres, o poder tennos controlados de moitas maneiras, e unha delas é por medio do tempo, un dos nosos bens máis prezados. Dende que nacemos, a sociedade de consumo recórdanos obsesivamente que o estamos a perder e non podemos recuperalo, así que nos ofrece multitude de estímulos para aliviar esa suposta “anguria”. A través da medición do tempo, o poder controla o ritmo das nosas vidas e ata do noso pensamento, un feito que se acentuou a partir da Revolución Industrial. (…)”
Día de Rosalía 2014 nos centros de ensino (XII)
O Día de Rosalía 2014 celebrouse no IES Salvador de Madariaga da Coruña deste xeito:
A Coruña: conferencia de Xulio Pardo de Neyra sobre A literatura erótica galega
O
martes 18 de marzo, ás 20:00 horas, en Portas Ártabras (Rúa Sinagoga, 22) da Coruña, Xulio Pardo de Neyra pronunciará a conferencia A literatura erótica galega, nun acto organizado pola A. C. O Facho, dentro do seu ciclo Língua, Literatura e Naçom.
Cuestionario Proust: Alejandro Tobar
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Alejandro Tobar:
«1.– Principal trazo do seu carácter?
– Son polo xeral unha persoa constante.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A coherencia, que de seu implica moitas outras.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Afecto.
4.– A súa principal eiva?
– Talvez que ás veces perdo o tempo da maneira máis parva.
5.– A súa ocupación favorita?
– Todo o relacionado cos libros, con moita diferenza sobre o resto.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Non teño un ideal de felicidade. Irase vendo.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Supoño que a dor e a enfermidade na esfera íntima.
8.– Que lle gustaría ser?
– Estou contento co que son.
9.– En que país desexaría vivir?
– No que vivo, en Galicia. Pero se puidese nacer de novo e saber o que sei, a historia sería distinta: se cadra, Noruega.
10.– A súa cor favorita?
– Non teño unha cor favorita. As paredes das casas gústanme en branco.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Sucede que son alérxico ao pole.
12.– O paxaro que prefire?
– A pega, por exemplo.
13.– A súa devoción na prosa?
– A pluma de Thomas Mann na novela A montaña máxica.
14.– E na poesía?
– Moito me gustou no seu momento a poesía da vangarda histórica latinoamericana. Oliverio Girondo paréceme moi bo.
15.– Un libro?
– Volvo sobre A montaña máxica de Mann. Pero hai tantos!
16.– Un heroe de ficción?
– Encántame Sherlock Holmes e faime graza Philip Marlowe.
17.– Unha heroína?
– Khadula, a protagonista da novela A asasina.
18.– A súa música favorita?
– O mesmo Schubert ca Willie Colón. Agás á actual radio-fórmula, que me parece a todas luces un atraso cultural, a case todo lle atopo algo de bo.
19.– Na pintura?
– Non coñezo moito, pero poden chegar a gustarme moitos estilos distintos. Os murais de Lugrís parécenme de marca maior.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Heroes, non; valoro en todo caso determinadas facetas de xente moi diversa: Rosalía, Steinbeck, Ricado Darín, Albert Pla, Turguéñief, etc.
21.– O seu nome favorito?
– Tampouco non teño un nome favorito.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Non me convence a xente que berra nin a que de natural é porca.
23.– O que máis odia?
– O nacionalismo español paréceme desprezable. Trátase por desgraza dun hábito moi común co que debemos lidar acotío. Odio non, pero desprezo xa digo que moito.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Os ditadores e os sátrapas. Pero tamén os Rockefeller e compañía.
25.– Un feito militar que admire?
– Sen querer restarlles valor a determinados acontecementos históricos, coido que feitos militares non admiro ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Non sei cantar. E gustaríame.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen sufrimento.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Calmo e polo xeral aceptablemente positivo.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– O boísmo, que, non sendo unha boa doutrina, considero respectable.
30.– Un lema na súa vida?
– Non adoito rexerme por lemas.”
A Coruña: presentación de Papá, que son os sorrisos?, de María Canosa
O
martes 18 de marzo, ás 18:30 horas, na Biblioteca Municipal Infantil e Xuvenil da Coruña (Rúa Durán Loriga, 10, baixo), Papá, que son os sorrisos?, de María Canosa, con debuxos de Dani Padrón, publicado por Galebook. No acto haberá un xogo sobre os sorrisos, co que as persoas que acheguen un poema, un conto ou un debuxo sobre o que represente o que son os sorrisos para elas, terán un agasallo da man da editorial Galebook.
Lino Braxe: “Eu son, fun e só serei un poeta, que se gaña a vida como pode”
Entrevista
a Lino Braxe en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Se falamos de xéneros? Teatro, poesía,… Que che ofrece cada un?
– Lino Braxe (LB): O teatro ofréceme paixón, a sensación de estar vivo e de compartir esa vida con outras persoas, o que para un solitario empedernido coma min é toda unha regalía. A poesía é para min o mesmo que dicía Beethoven do seu amor “O meu anxo, meu todo, meu deus”.
– NG: E en canto á canle? Tamén tocaches un pouco tódolos paus. Prefires o directo do teatro, a televisión, a radio?
– LB: A radio é o medio ideal para un poeta. Es anónimo. Ninguén ve o teu rostro. Fas o teu programa e marchas para casa a escribir poemas. Nun tempo vivín así. Pero non tiven sorte cos xefes que tiña na radio e decidín deixar “aquela mina abandonada” que era como definía Orson Welles á radio.
– NG: Como foron os comezos? Sempre tiveches esta vocación ou de pequeno querías ser outra cousa?
– LB: Até os doce anos eu fun educado, non polos meus pais, senón por certo entorno familiar, para ser militar. Pero a esa idade escribín un poema. Desde aquela xa non existiu nada máis na miña vida que a poesía.
– NG: A cal dos teus proxectos lle tes ese agarimo especial? Que obra, poema ou serie recordas especialmente?
– LB: A obra da que gardo un recordo máis nidio é “Hamlet” que dirixín hai uns anos. Creo que o meu mellor poema foi Banquete, por moito que me gusten outros moito máis, mais eu sempre falo desde a opinión do público. O programa de radio do que teño máis morriñas foi Prohibido durmir a sesta que presentaba coa miña amiga e compañeira Ana Pontón. A xornalista, non a política, claro. (…)”
Santiago: presentación de Galicia en Cuba. Lingua, Rosalía, loitas, de Xosé Neira Vilas
Vigo: conferencia de Xosé Carlos López Bernárdez sobre A evolución cara á modernidade do retrato galego
