Entrevista
a Xabier López en Faro de Vigo, desde Xerais:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Vostede mesmo confesou que Cadeas é a súa novela máis arriscada e ambiciosa desde Doutor Deus. En que senso é arriscada e en que senso é ambiciosa?
– Xabier López (XL): Se emparello unha e outra novela é porque ambas as dúas obedecen a un “programa” estrutural singular, que as sitúa como textos, digamos, ao límite, tanto no fondo coma na forma. Nelas, ademais de contar ou intentar contar historias (a vocación dun narrador, á fin e ao cabo), maniféstase dalgunha maneira a problemática inherente á novelística toda: é en verdade a novela ese “espello no camiño” do que falaba Stendhal? (…)
– FdV: Coa obtención do Premio Xerais, copa vostede un bo feixe de premios conseguidos ata o de agora. Os premios son fundamentais para a boa saúde da literatura galega actual ou ben se podería prescindir dalgúns deles?
– XL: Ben, iso de “copar” non creo que sexa exactamente así. Certo que houbo temporadas da miña vida nas que houbo certa “acumulación” de premios, mais hai que pensar que xa levo máis de quince anos publicando. E nese tempo, como é de imaxinar, houbo de todo; novelas premiadas e outras que, a non levar premio ningún, obtiveron outro tipo de recompensas: lectores, traducións a outras linguas… Polo demais, creo que os premios literarios son estímulos tan bos coma calquera outros para a promoción dun escritor e, por extensión, do sistema literario onde se inscribe. Faltan, iso si, máis axudas a un sector, o editorial, obrigado a ver como os poderes públicos se esquecen de que as industrias culturais xeran tanta riqueza ou máis que outras que si merecen de vello a súa atención. Para cando, poño por caso, un plan “Pive” para o mundo do libro e a lectura?
– FdV: Cando vostede gañou o Xerais, declarou que Cadeas reflectía ese obxectivo seu de que a literatura “comezando pola forma, é ou debe ser sempre algo máis”. “Algo máis” que? É que acaso, salvo contar novas historias, queda algo por inventar en literatura?
– XL: Nada queda por inventar, certo. Pero os lectores sabemos que o mundo se reinventa con cada libro novo que abrimos. Sobre todo naqueles que nos teñen por suxeitos activos.”
Cuestionario Proust: Xosé María Álvarez Cáccamo
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xosé María Álvarez Cáccamo:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O entusiasmo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A xenerosidade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Unha boa comunicación.
4.– A súa principal eiva?
– A tendencia ao exceso.
5.– A súa ocupación favorita?
– A creación de poesía visual e obxectual.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ideal e felicidade son conceptos demasiado monumentais. Sobardan as coordenadas da miña visión do mundo.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A perda dun fillo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Artista en París no tempo das vangardas.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Galiza liberada.
10.– A súa cor favorita?
– Certas tonalidades entre verde e azul.
11.– A flor que máis lle gusta?
– As cerdeiras en flor.
12.– O paxaro que prefire?
– A garza.
13.– A súa devoción na prosa?
– Valle Inclán.
14.– E na poesía?
– A lírica galegoportuguesa medieval.
15. Un libro?
– Pedro Páramo.
16.– Un heroe de ficción?
– Guillermo Brown, o protagonista dos relatos de Ritchmall Crompton.
17.– Unha heroína?
– Alejandra, a protagonista de Rayuela.
18.– A súa música favorita?
– Beethoven.
19.– Na pintura?
– Antoni Tàpies.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Non sinto atracción ningunha por heroes nin heroínas da vida real. Non son reais.
21.– O seu nome favorito?
– Beatriz.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A indolencia.
23.– O que máis odia?
– O fascismo.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco.
25.– Un feito militar que admire?
– Son incapaz de admirar feitos militares.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da interpretación musical.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– De ningunha maneira. Morrer é algo que non me gusta nada.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Un expectante estado de tranquilidade.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os da xente a quen quero.
30.– Un lema na súa vida?
– Fago meu este lema de Jean Cocteau: «Conseguírono porque non sabían que era imposíbel.».”
A Coruña: recital de poesía e intervencións artísticas en Local dispoñible. Almacén cultural
Pontevedra: Vermú literario con Anxos Sumai
O
sábado 14 de decembro, ás 12:30 horas, na Libraría Paz de Pontevedra (Rúa Peregrina, 29), terá lugar un Vermú ente libros con Anxos Sumai, que conversará coa xornalista Carme Vidal.
A Coruña: presentación de A Terra Queima, de Xurxo Souto e Lalo Carnota
O
sábado 14 de decembro, ás 19:30 horas, na Librería Arenas (Cantón Pequeno, 25) da Coruña, preséntase A Terra Queima, de Xurxo Souto e Lalo Carnota, publicado en Xerais. No acto, xunto ao autor, participa Manuel Bragado.
O corazón da Branca de Neve, de Francisco Castro
Entrevista
de Nacho Alonso a Francisco Castro en Fervenzas Literarias:
“(…) – Fervenzas Literarias (FL): Dous anos despois da publicación dese libro [In vino veritas] retoma o xénero neste O corazón da Branca de Neve.
– Francisco Castro (FC): Expresaba Walt Whitman: “Contradígome! Si, contradígome!” (risos). Cando aseguraba que non volvería escribir este tipo de novela estaba totalmente convencido diso, pero O corazón da Branca de Neve naceu pegada –e non o oculto- ao premio de novela por entregas do xornal La Voz de Galicia. Por mor das características dese premio, onde case que tes a obriga de manter intrigado ao lector ao longo de trinta e un capítulos, a escrita que mellor lle acae a ese xénero seguramente sexa a novela negra.
E aparte do propio premio, estaba o personaxe do inspector Hermida, que levaba tempo roldándome polo meu maxín. Hermida trátase dun policía entrañable, real, que o lector pode identificalo doadamente… Da conxunción de todo iso que acabo de comentar naceu O corazón da Branca de Neve. Polo tanto, desdíxome do dito hai dous anos. E aínda digo máis… O inspector Hermida terá continuidade en futuras novelas.
– FL: Con esta novela acadou o premio de novela por entregas de La Voz de Galicia. Unha das características dese certame é a estrutura que ha de ter a novela: trinta e un capítulos de 3.500 caracteres cada un deles. Foille un reto cinguirse a unha estrutura tan ríxida?
– FC: Eu sentíame, á hora de escribir O corazón da Branca de Neve, como eses operarios que fan albanelería fina. Foi un reto, a verdade. O meu obxectivo era cumprir formalmente cos 3.500 caracteres por capítulo establecidos nas bases do premio; de feito, os trinta e un capítulos do libro teñen exactamente eses 3.500 caracteres, nin un arriba nin un abaixo.
Cando tes que facer unha novela cunha estrutura tan ríxida sempre está a tentación de non complicarte e darlle á historia unha estrutura clásica: presentación, nó e desenlace. Porén, eu quería ofrecer ao lector, a pesar do formato tan ríxido, unha novela coral, onde apareceran varios personaxes con cadansúa historia, non só a pesquisa de Hermida.
Iso axudoume a introducir unha denuncia sobre varias cousas, como o feminicidio de xénero que estereotipa ás rapazas a ter un corpo determinado ou unha crítica social sobre as mulleres ás que lles rouban os bebés.
Ao final, se vas sumando cousas, os retos eran moitos. Debía cumprir cos caracteres por capítulo, estaba a necesidade de manter a intriga ao longo do mes no que se publicou a novela en La Voz de Galicia e, por suposto, estaba o reto literario.
– FL: En O corazón da Branca de Neve vostede abarca un tema que está de fonda actualidade, como é o roubo de meniños para entregalos a familias que non poden ter descendencia. É doado ficcionar a realidade?
– FC: Aínda que soe a tópico coido que a novela negra ten a obriga de estar pegada á realidade, ha de retratar a época na que vive. O escritor Dashiell Hammett debuxaba nas súas novelas aquela América de finais dos 40 e comezos dos 50. Aos que facemos novela negra hoxe tócanos reflectir o que está a acontecer na actualidade. Polo tanto, no meu caso, non foi difícil. (…)”
Outes: entrega dos premios Barbantia da Cultura 2013
A poesía une no novo Cantos na Maré arredor de Rosalía
Desde
Sermos Galiza:
“A poesía está na traxectoria creativa dos artistas convidados a esta nova edición de Cantos na Maré, o Festival Internacional da Lusofonía que, un ano máis, se desenvolverá en Pontevedra o próximo día 11. Crearán conxuntamente un repertorio exclusivo para o Festival Internacional da Lusofonía que dirixe Uxía. O Festival virá este ano acompañado dun programa de actividades que van desde charlas por parte de Amancio Prada, Uxía e Najla Shami arredor do seu achegamento creativo a Rosalía, un taller técnico e unha demostración didáctica por protagonizada por Budiño.
Con distintas procedencias, a poesía une a Amancio Prada, Vítor Ramil, Gabriela Mendes, Luiz Caracol e Budiño, protagonistas do concerto colectivo que terá lugar no Pazo da Cultura de Pontevedra o 11 de xaneiro de 2014. (…)
Cantos na Maré xirará xirará este ano en torno á figura de Rosalía de Castro, á maneira dun peche musical do ano no que se celebrou o 150 aniversario da publicación da súa obra Cantares Gallegos. “Cantos na Maré é moito máis que un festival, é un encontro de xeografía humana, onde persoas doutras culturas entran en contacto coa nosa”, apuntou Uxía.”
A Coruña: presentación de Cadeas, de Xabier López
O
venres 13 de decembro, ás 20:30 horas, na Biblioteca da Asociación de Veciños Atochas-Monte Alto-A Torre (Campo de Marte, s/n) da Coruña, preséntase Cadeas, de Xabier López, publicado en Xerais. No acto, coorganizado pola Asociación, a editorial e a Libraría Sisargas, participan, xunto ao autor, Francisco X. Fernández Naval e Fran Alonso.
Ferrol: presentación de Ámote Leo A. Destino Xalundes, de Rosa Aneiros
O
venres 13 de decembro, ás 19:30 horas, na Galería Sargadelos de Ferrol (Rúa Rubalcava, 30-32, esquina Rúa María), preséntase Ámote Leo A. Destino Xalundes, de Rosa Aneiros, publicado en Xerais. No acto, xunto á autora, participará o Clube de Lectura Pantasmas de Papel de Neda.
