Arquivos da etiqueta: Francisco Castro

Taboleiro do libro galego (XIX), por Ramón Nicolás

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
“Primeira entrega deste ano do Taboleiro do libro galego que recolle, segundo os datos obtidos dalgunhas librarías galegas, as novidades editoriais máis vendidas en lingua galega ao longo do mes de xaneiro. O meu agradecemento, nesta ocasión, ás seguintes librarías: Biblos, Casa do Libro de Vigo, Torga, Couceiro, Andel, Aira das Letras, Pedreira, Á lus do candil, Carricanta, Suévia e Libros para Soñar.

NARRATIVA
1º-. A memoria da choiva, de Pedro Feijoo, Edicións Xerais.
2º-. Vento e chuvia. Mitoloxia da antiga Gallaecia, de Manuel Gago e Manel Cráneo, Edicións Xerais.
3º-. Sete Caveiras, de Elena Gallego, Edicións Xerais.
4º-. O corazón da Branca de Neve, de Francisco Castro, Editorial Galaxia.
5º-. Legado nos ósos, de Dolores Redondo, Editorial Xerais.
6º-. O derradeiro libro de Emma Olsen, de Berta Dávila, Editorial Galaxia.

POESÍA
1º-. Moda galega reloaded, de María Reimóndez, Positivas.
2º-. Caderno do Nilo, de Cesáreo Sánchez Iglesias, Xerais.
3º-. Ningún precipicio, de Olalla Cociña, Toxosoutos.
4º-. Nimbos, de Xosé María Díaz Castro, Galaxia.
5º-. Sobre ruínas, de Xesús Rábade Paredes, Ed. Alvarellos.

ENSAIO-TEATRO
1º-. Historia de Galicia, de Anselmo López Carreira, Edicións Xerais.
2º-. Exhortación á desobediencia, de Xosé Manuel Beiras, Laiovento.
3º-. O valego, de Xosé-Henrique Costas, Edicións Xerais.
4º-. Outra idea de Galicia, de Miguel Anxo Murado, Debate.
5º-. Emigrados, exilados e perseguidos, de Dionisio Pereira, Através Editora.
6º-. Para que nos serve Galiza?, de Xaime Subiela, Editorial Galaxia.

INFANTIL-XUVENIL
1º-. Todos somos, de Marcos Calveiro, Edicións Xerais.
2º-. Mortos de ningures, de Pere Tobaruela e Ledicia Costas, Everest (ilustracións de Andrés Meixide).
3º-. A illa de todas as illas, de Xabier P. Docampo, Edicións Xerais (ilustracións de Xosé Cobas).
4º-.  O raposo e a mestra, de Manuel Rivas, Xerais (ilustracións de Jacobo Fernández).

ÁLBUM ILUSTRADO
1º-. Pan de millo, de Migallas, Kalandraka.
2º-. Toc Toc, de Pablo Díaz, ilustracións de Nuria Díaz, Galaxia.
3º-. A nena e o grilo nun barquiño, de Magín Blanco, Fol Música.
4º-. Mamá, de Mariana Ruiz Johnson, Kalandraka (tradución de Manuela Rodríguez).

BANDA DESEÑADA
1º-. Astérix e os Pictos, René Goscinny (autor), Albert Uderzo (ilustrador), Jean-Yves Ferri (autor), Didier Conrad (ilustrador), Xavier Senín e Isabel Soto López (tradutores), Edicións Xerais.
2º-. Ardalén, de Miguelanxo Prado, El Patito Editorial.
3º-. 36-39. Malos tempos , de Carlos Giménez, El Patito Editorial.

OUTROS
1º-. CoraSons, colectivo CoraSons, Kalandraka.
2º-. Revista Luzes, nº 2.

Vigo: Obradoiro Literario (Perfeccionamento), con Francisco Castro

Publicado o por

Os venres 7, 14, 21 e 28 de febreiro, entre as 18:00 e as 20:30 horas, no Centro Social Novacaixagalicia de Vigo (rúa Policarpo Sanz, 24-26), terá lugar un Obradoiro Literario (Perfeccionamento) dirixido por Francisco Castro. O seu prezo é de 75 € (cun 10% de desconto para os inscritos no Obradoiro Literario. Iniciación). Máis información e inscrición aquí.

“Centrarase sobre o Relato e plantéase cun obxectivo fundamental: profundizar no exercicio das técnicas literarias necesarias para descubrir como perfeccionar a escritura de relatos. A través de moitos exercicios prácticos e dunha metodoloxía que permite ao alumno ou alumna escribir dende o primeiro minuto do obradoiro, cada participante logrará atopar a súa propia voz literaria e mellorar estilística e esteticamente as súas propias creacións. E reivindicando en todo momento o pracer de escribir.

Programa:
Sesión 1
Que é un relato?: Aprenderemos a coñecer as estratexias para escribir relatos tecnicamente perfectos.
Sesión 2
A brevidade, o ritmo, a tensión: Descubriremos a maneira de conseguir o interese do lector, mantelo e levalo dun xeito natural ata a fin do relato.
Sesión 3
O narrador: Saberemos que hai que facer, e que evitar, á hora de trasladar a nosa idea ao papel, en que hai que insistir á hora de contar, e cantas perspectivas se poden adoptar.
Sesión 4
O ton narrativo: Escribir un relato implica interpretar determinadas partituras, debuxar certas paisaxes. Veremos como facer soar as letras, como pintar con palabras.
Sesión 5
O personaxe: Investigaremos as formas máis eficaces á hora de dar os nosos personaxes unha identidade suxestiva, unha vida literaria.”

Francisco Castro: “Sempre son as pobres as que teñen que pagar”

Publicado o por

Entrevista de Xurxo Salgado a Francisco Castro en Galicia Confidencial:
“(…) – Galicia Confidencial (GC): Tes xa algo en mente para publicar?
– Francisco Castro (FC): Sempre hai. Como dicía, estou coa segunda aventura. Pero antes van sair dous libros neste 2014. Un álbum para pequerrechos, con sorpresa. E como vai con sorpresa prefiro non dicir máis nada aínda, por iso de manter a intriga. Logo, para a volta do verán, sairá unha novela xuvenil que, de feito, ía sacar o ano pasado. Pero cruzouse o premio coa novela e decidín adiala.
– GC: O último libro aínda está moi fresco, O corazón da Branca de Neve. Por que ese título tan suxerente?
– FC: Son moi malo poñendo títulos ás miñas obras. Como editor éme moito máis doado coas obras doutros e doutras. Aí póñome estupendo e fago unhas propostas chulísimas. Pero no caso dos meus libros cústame mundos titulalas. No caso desta, apareceu cando estaba a escribir o capítulo derradeiro. E hai que chegar ata aí para entender por que se chama así. Daquela, velaí un motivo máis para mercala… (…)”

Cuestionario Proust: Francisco Castro

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Francisco Castro:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Teimosía e capacidade de traballo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A súa capacidade para rir.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que me queiran a pesar de min mesmo.
4.– A súa principal eiva?
– Que me custa moito aceptar que as teño.
5.– A súa ocupación favorita?
– O meu fillo e a miña filla.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Deitarme cada noite sabendo que aproveitei o día.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Perder seres queridos.
8.– Que lle gustaría ser?
– Quen son.
9.– En que país desexaría vivir?
– No que vivo. En Galicia.
10.– A súa cor favorita?
– Roxo.
11. – A flor que máis lle gusta?
– Non son moi de flores…
12.– O paxaro que prefire?
– A cacatúa. Por iso de ter con quen falar.
13.– A súa devoción na prosa?
– Borges, Roth…
14.– E na poesía?
– Celso Emilio Ferreiro.
15.– Un libro?
– Calquera dos da miña colección dos Beatles.
16.– Un heroe de ficción?
– Supermán.
17.– Unha heroína?
– Supergirl.
18.– A súa música favorita?
– Rock and roll.
19.– Na pintura?
– A miña filla de cinco anos.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Gandhi.
21.– O seu nome favorito?
– Francisco, por suposto.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A prepotencia.
23.– O que máis odia?
– Os prepotentes con impunidade.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Francisco Franco.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Ningún. Estou ben como son.
27. – De que maneira lle gustaría morrer?
– Na cama. Pero non durmindo. Ti xa me entendes. E de vellísimo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Alegre.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que nacen do entusiasmo.
30.– Un lema na súa vida?
– Téntao de novo.”

O corazón da Branca de Neve, de Francisco Castro

Publicado o por

Entrevista de Nacho Alonso a Francisco Castro en Fervenzas Literarias:
“(…) – Fervenzas Literarias (FL): Dous anos despois da publicación dese libro [In vino veritas] retoma o xénero neste O corazón da Branca de Neve.
– Francisco Castro (FC): Expresaba Walt Whitman: “Contradígome! Si, contradígome!” (risos). Cando aseguraba que non volvería escribir este tipo de novela estaba totalmente convencido diso, pero O corazón da Branca de Neve naceu pegada –e non o oculto- ao premio de novela por entregas do xornal La Voz de Galicia. Por mor das características dese premio, onde case que tes a obriga de manter intrigado ao lector ao longo de trinta e un capítulos, a escrita que mellor lle acae a ese xénero seguramente sexa a novela negra.
E aparte do propio premio, estaba o personaxe do inspector Hermida, que levaba tempo roldándome polo meu maxín. Hermida trátase dun policía entrañable, real, que o lector pode identificalo doadamente… Da conxunción de todo iso que acabo de comentar naceu O corazón da Branca de Neve. Polo tanto, desdíxome do dito hai dous anos. E aínda digo máis… O inspector Hermida terá continuidade en futuras novelas.
– FL: Con esta novela acadou o premio de novela por entregas de La Voz de Galicia. Unha das características dese certame é a estrutura que ha de ter a novela: trinta e un capítulos de 3.500 caracteres cada un deles. Foille un reto cinguirse a unha estrutura tan ríxida?
– FC: Eu sentíame, á hora de escribir O corazón da Branca de Neve, como eses operarios que fan albanelería fina. Foi un reto, a verdade. O meu obxectivo era cumprir formalmente cos 3.500 caracteres por capítulo establecidos nas bases do premio; de feito, os trinta e un capítulos do libro teñen exactamente eses 3.500 caracteres, nin un arriba nin un abaixo.
Cando tes que facer unha novela cunha estrutura tan ríxida sempre está a tentación de non complicarte e darlle á historia unha estrutura clásica: presentación, nó e desenlace. Porén, eu quería ofrecer ao lector, a pesar do formato tan ríxido, unha novela coral, onde apareceran varios personaxes con cadansúa historia, non só a pesquisa de Hermida.
Iso axudoume a introducir unha denuncia sobre varias cousas, como o feminicidio de xénero que estereotipa ás rapazas a ter un corpo determinado ou unha crítica social sobre as mulleres ás que lles rouban os bebés.
Ao final, se vas sumando cousas, os retos eran moitos. Debía cumprir cos caracteres por capítulo, estaba a necesidade de manter a intriga ao longo do mes no que se publicou a novela en La Voz de Galicia e, por suposto, estaba o reto literario.
– FL: En O corazón da Branca de Neve vostede abarca un tema que está de fonda actualidade, como é o roubo de meniños para entregalos a familias que non poden ter descendencia. É doado ficcionar a realidade?
– FC: Aínda que soe a tópico coido que a novela negra ten a obriga de estar pegada á realidade, ha de retratar a época na que vive. O escritor Dashiell Hammett debuxaba nas súas novelas aquela América de finais dos 40 e comezos dos 50. Aos que facemos novela negra hoxe tócanos reflectir o que está a acontecer na actualidade. Polo tanto, no meu caso, non foi difícil. (…)”

Culturgal, a feira da imaxinación

Publicado o por

Desde Sermos Galiza e Praza:
“Son tempos de agudizar o enxeño para sobrevivir ou buscar novas vías no mundo da cultura e en Culturgal xuntáronse unha morea de iniciativas que sorprenderon a un público que asistiu de forma masiva á feira. Con poucos medios, agudizar o enxeño, era a consigna que se apreciaba en moitos dos proxectos, talvez como a propia organización da feira, que conseguiu manter o nivel de actividades e público cun 55% de apoio institucional. (…)
Cada edición con máis forza, as industrias culturais agardan por Culturgal para mostrar as súas novas producións. Desta maneira, á feira chegaron recén saídas do prelo, algunhas novidades editoriais agardadas e tamén discográficas, en especial para público infantil, aproveitando as datas próximas ao Nadal nas que a Feira se desenvolven. Por Culturgal pasaron nestes días Manuel Rivas -con dobrete coa Revista Luzes, recén impresa e coa venda do primeiro exemplar no Pazo da Cultura, e co seu novo libro para a infancia O raposo e a mestra-, Anxos Sumai, Berta Dávila, Francisco Castro, Manuel Gago, Luís Rei Núñez, Manuel Lourenzo González, Marcos Calveiro, Rosa Aneiros, Teresa Moure, Antón Riveiro Coello, Pedro Feijóo, Anselmo López Carreira e Diego Ameixeiras. Da música fixéronse públicos os novos discos de Caxade, Lydia Botana, o CoraSons promovido por Uxía, o de 2naFronteira ou o novo espectáculo de Davide Salvado (…)”