Entrevista
de Armando Requeixo a Luís González Tosar no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo (AR): ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Luís González Tosar (LGT): Fáltalle sexo. Blanco-Amor foi o primeiro, como el dicía, que recolleu na súa escrita que as mulleres tiñan seos e os homes falos. Isto, aínda que semelle unha boutade, é un feito contrastable, que fala da esmagadora influencia de xeracións e autores moi pacatos. A literatura galega segue a ser cousa de señoritos, comedidiños e apañadiños, nada escandalosos. Agora é cando empeza a haber xente nova libre de complexos e desinhibida.
Para min, ás letras, en xeral, nunca lles sobra nada. Pero unha cousa é chegar a facer literatura e outra moi distinta quedarse na escritura. Hai moito escribidor, moita ansia de triunfar, o que é lícito, pero o talento… (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– LGT: Andamos como sempre: imos cos tempos. Agora un pouco máis adiantados, porque a xente está mellor formada, fala e le noutras linguas, viaxa máis e as novas tecnoloxías póñennos ao día. Antes iamos a remolque, aquí todo chegaba tarde. Iso cambiou. O que me entusiasma, o que anima enormemente son as singularidades. Igual que tivemos, e seguimos tendo, unha pléiade de escritores galegos e de orixe galega que engrandeceron as letras iberoamericanas (Lino Novás Calvo, Paco Luis Bernárdez, González Carvalho, Juana de Ibarborou, Nélida Piñón, César Aira, Claudia Piñeiro…) distínguennos unhas individualidades que xa son literarias de seu, como, por poñer un só exemplo, Elías Portela, poeta en galego, políglota e un dos mellores escritores islandeses, moi coñecido alí como Elias Knörr. Quen llo dera a outros que levan gastado moitísimos cartos na proxección exterior. (…)”
Arquivo da categoría: Entrevistas
Cuestionario Proust: Eduardo Santiago
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Eduardo Santiago:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– O optimismo.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A sinceridade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que perduren no tempo.
4.– A súa principal eiva?
– A inxenuidade.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ler e escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Non ter que depender de ninguén.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ter que depender de alguén.
8.– Que lle gustaría ser?
– En xeral estou contento con ser quen son.
9.– En que país desexaría vivir?
– Nun sen fronteiras.
10.– A súa cor favorita?
– Non teño cor favorita.
11.– A flor que máis lle gusta?
– Calquera que excite a miña imaxinación.
12.– O paxaro que prefire?
– Descoñezo que razóns pode ter unha persoa para preferir un paxaro en concreto. Eu, dende logo, non teño ningunha.
13.– A súa devoción na prosa?
– Todas as novelas que me achegan ideas novas, ou ideas vellas con enfoques diferentes.
14.– E na poesía?
– Todos os poemas que conseguen que me emocione.
15.– Un libro?
– Non, todos os libros.
16.– Un heroe de ficción?
– Non teño ningún.
17.– Unha heroína?
– Na ficción hai tantas que sería interminábel citalas a todas.
18.– A súa música favorita?
– A que me fai vibrar, sexa do xénero que sexa.
19.– Na pintura?
– O surrealismo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Todas as mulleres que loitan por un mundo xusto.
21.– O seu nome favorito?
– Non teño nomes favoritos.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A hipocrisía.
23.– O que máis odia?
– O inimigo interior.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Houbo moitos homes na Historia que merecen o meu desprezo. Éme difícil escoller só un.
25.– Un feito militar que admire?
– Ningún en concreto. Valoro na súa xusta medida todos os que contribuíron á derrota do fascismo no século XX.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– A fermosura.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen dor e, a ser posíbel, sen me decatar.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A serenidade.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia, pero só cando non é atrevida.
30.– Un lema na súa vida?
– Non teño lemas, nin sequera o de vivir sen lemas.”
ZigZag Eirado: entrevista a Suso de Toro por mor da publicación de Somnánbulos
Helena Miguélez-Carballeira: “A idea da Galicia sensible foi unha forma de desmobilizar as súas aspiracións nacionais”
Entrevista 
a Helena Miguélez-Carballeira en La Opinión:
“A filóloga galega Helena Miguélez presentou o pasado venres no café-libraría Linda Rama o seu libro Galiza, um povo sentimental?, que edita Através Editora. Esta profesora titular de Estudos Hispánicos no departamento de Linguas Modernas da Bangor University (Reino Unido) elabora unha documentada análise arredor da construción do estereotipo de Galicia como un pobo sentimental e morriñento, así como da funcionalidade política que historicamente puido ter este discurso.
– La Opinión: O seu libro céntrase na análise do estereotipo de Galicia como un pobo sentimental. En que consiste esa sentimentalidade?
– Helena Miguélez-Carballeira: A identidade galega moitas veces se vencella á palabra sentimentalidade ou a outros adxectivos que remiten á mesma idea: a de Galicia como un pobo poético, lírico e ao galego como unha lingua musical, cantareira, meiga. Acontece o mesmo coa idea da morriña e a saudade, que se utilizou moito para remarcar esa especie de ser galego como algo máis emotivo que racional. Son palabras que parece que non din nada pero que remiten a iso. Construíuse un estereotipo en torno a Galicia marcadamente sentimental, máis feminino, que se contrapón co político. Esta dicotomía entre masculino-razón e feminino-sentimento é algo moi do século XIX, cando comeza a marcarse a familia e o fogar como o lugar da muller e o traballo e a política como o do home. Partindo disto, creo que o feito de que o galego sexa o feminino foi unha forma de despolitizar e desmobilizar o discurso que estaba nacendo sobre unha posible diferenza ou aspiración nacional galega. (…)”
María Reimóndez presenta Dende o conflito, no Diario Cultural
Fran Alonso presenta Silencio no Culturgal
Fina Casalderrey: “Estou na idade de relativizar todo, menos os afectos”
Ramón Vilar: “Hoxe os nenos do rural galego visten coma os de Nova York”
Entrevista
de César Lorenzo Gil a Ramón Vilar Landeira en BiosBardia:
“(…) – BiosBardia (B): Os televisores estrábicos remata cun relato, ‘Diario de Caión’ que, ao meu ver, funciona coma un colofón, un texto moi diferente aos outros, no que se retrata un xornalista que acaba de ficar no paro, que se separa da muller e que decide capitalizar o subsidio e dedicarse “profesionalmente” á literatura. Primeiro, recoméndolle que tire dese fío en futuros proxectos. E segundo, dado que é un exercicio de ficción coas raíces moi cinxidas á súa propia vida, gustaríame saber como xestionou o pudor a expoñerse.
– Ramón Vilar Landeira (RVL): É certo que ese relato ten paralelismos coa miña propia vida pero é ficción, tan ficción coma o resto do volume. Claro está que o lector percibe máis de min nel ca noutros. Houbo quen me chamou todo alarmado para preguntarme se de verdade me separara. En realidade, tanto ese coma os outros relatos falan de fracaso, ao redor da crise e a soidade. Non tiven que esforzarme máis nel ca noutros. Si me pasou de haber lectores que o destacan moito sobre os outros; pero na mesma proporción están os que pensan que o mellor é ‘O orballo no retrovisor’, cun estilo e argumento que non teñen nada a ver con este outro do que falamos.
– B: Son relatos sobre o fracaso pero escritos co humor como lubricante. Non é que sexan historias humorísticas pero o humor mastígase no ambiente das narracións.
– RVL: Non está buscado a mantenta pero si considero o humor como unha válvula de escape para situacións que sen el poderían ser abafantes de máis. Para min, o humor é o que evita que crebemos, xa non só como recurso literario senón á hora de encarar a propia vida.
– B: Outro ambiente, o espacial, está moi definido. Non se escribe moito en Galicia sobre ese territorio máis vilego ca aldeán, o deses pequenos núcleos xa non tan rurais, con tendas e bares e incluso sucursais bancarias.
– RVL: Grandil, que é o espazo recorrente en todo o libro, quere ser unha amálgama de todos eses lugares en Galicia que non chegan a ser grandes vilas pero que tampouco son aldeas; núcleos de poboación a 20 ou 30 km de espazos urbanos dos que son satélites. Unha das miñas obsesións é reflectir o cambio social que se produciu nestes núcleos nos últimos 20, 30 anos. Di moitas veces miña nai: “Cando erades pequenos tiñades coloretes. Hoxe xa ninguén ten coloretes”. E é certo, será da alimentación ou non sei pero os nenos xa non teñen a cariña colorada. Neste tempo nada diferencia un neno do rural galego dun nacido en Nova York. Visten igual, coñecen as mesmas cousas… Cando eu era cativo xogabamos ao futbolín no bar da aldea; agora van xogalo a Ordes ou á Coruña. As aldeas convertéronse en suburbios, en arrabaldos, en urbanizacións das que desapareceu a vida económica e social. (…)”
Pontevedra: encontro con Suso de Toro, arredor de Somnámbulos
