Entrevista
a Iria Misa en Balea Cultural:
“(…) – Balea Cultural (BC): Que imos atopar en Segredos no Solpor?
– Iria Misa (IM): Pois unha historia cargada de misterio que transcorre entre as paredes dun hotel dunha vila costeira. Amores de verán, festas e viaxes a praia… tamén segredos do pasado e do presente: dos que nacen para protexerse da incomprensión e dos que agochan o peor de nós como humanos e como sociedade.
– BC: Cal é a gran diferencia entre Segredos e a túa obra anterior? Por exemplo, respecto á exitosa Xa non estou aquí.
– IM: De momento teño dúas obras publicadas e aínda que considero que conflúen en puntos –a franxa de idade á cal val dirixidos, por exemplo– tamén son diferentes. Xa non estou aquí é para min unha novela un chisco máis escura. Coido que a mensaxe que transmite é de desalento, aínda que a súa forza nace tamén de aí, do descarnado dos sentimentos que reflicte. Pola súa banda, Segredos no Solpor, a pesar da crueza dalgúns dos temas que nela se tratan, ten un carácter máis amable. O escenario do verán, a praia, as vacacións… Quero pensar que transmite a importancia das segundas oportunidades. Creo que chama un pouco máis á esperanza, a pesar das situacións adversas que se dan na historia.
– BC: Que temáticas che gusta tratar nos teus libros? E xéneros?
– IM: Non me poño límites, non hai certos temas que para min teñan prioridade por riba doutros. Si que é certo que moitas veces me sorprendo a min mesma con ollo observador, recollendo información de aquí e de alá sobre cousas do noso presente que me remexen por dentro. Mais non é algo consciente. Escribo sobre o que me apetece dependendo da idea que se me ocorre. E as ideas ocórrenseme a saber como. Non sei por que pasa, pero cando pasa é moi emocionante. Préndese unha faísca e nace unha historia que se espalla coma un lume.
– BC: Como empezaches a escribir, ou a pensar en publicar?
– IM: Comecei a escribir cando estaba rematando a carreira, supoño que por imitación: les moito, acabas escribindo. Apareceron historias e con elas a gana de sacalas adiante, pero recoñezo que ao primeiro andaba desorientada e non sabía ben como. Non me decataba de que o único que tiña que facer era sentar e botarlle horas, pero sempre había algo que facer. Entón chegou un punto da miña vida que todo se calmou, atopei mans amigas que me guiaron e ata hoxe. Alienáronse os astros. A miña primeira publicación veu da man dun premio. (…)”
Arquivo da categoría: Infantil e xuvenil
Book trailer de A canción de Sálvora, de Antón Riveiro Coello. Realizado por Mirian Otero Sande
Baiona: presentación de Segredos no Solpor, de Iria Misa
Vigo: presentación de Soneto no alfabeto, de Xoán Carlos Domínguez Alberte
Betanzos: presentación de Doce cartas a María Victoria Moreno, de Ánxela Gracián
Ledicia Costas: “Teño a fortuna de vivir moitas vidas gracias aos libros que escribo e leo”
Entrevista
a Ledicia Costas en La Región:
“(…) – La Región (LR): Que é para vostede escribir?
– Ledicia Costas (LC): Un xeito de vivir. A escrita ten para min unha importancia vital. Creo que lle busco sentido o mundo no que vivo a través dos libros que leo e escribo.
– LR: Onde xorden as historias?
– LC: No meu caso están nas cousas que me preocupan e me obsesionan. As mellores historias xorden dos conflitos do día a día que me afectan a min e a como está configurada a sociedade. Teño sempre os ollos moi abertos e todo o que vexo é o que logo traslado aos libros.
– LR: Que significan para vostede os premios colleitados ó longo da súa traxectoria?
– LC: A oportunidade de abrir unha porta e posicionarme no mercado nacional. Iso facilitou que os meus libros se empezasen a mover e que chegasen as distintas traducións. Ademais de en castelán, agora van saír libros tamén en coreano, italiano ou búlgaro. Eu sempre digo que os premios teñen unha compoñente de sorte. Dependen en boa medida da fortuna, da composición do xurado, dos seus gustos, das persoas contra as que compites. Sen embargo, cando consegues un premio ese libro conta cun aval.
– LR: Cre na sorte ou no traballo?
– LC: Na conxunción de ambas, un pouco de sorte e moitísimo traballo. Sen talento e traballo non sae unha boa obra e, a maiores, hai que ter a sorte de estar no lugar axeitado e no momento xusto.
– LR: Os libros que un le cando é neno marcan o seu futuro?
– LC: Marcánnos moi especialmente. Recoñezo que aquelas sensacións tan intensas que eu tiña de nena cando lía determinados libros cada vez me custa máis atopalas. Non desisto na procura pero cada vez me resulta máis complicado ter nas máns ese libro que non quixera que rematase. Por eso creo que as obras que me fixeron sentir moi viva cando era nena e adolescente marcaron o meu futuro como lectora e escritora. (…)”
Pontevedra: Salón do Libro 2018, Mulleres de conto
Desde 
o Salón do Libro:
“O tema da edición de 2018 é MULLERES DE CONTO e con ela pretendemos render merecida homenaxe a ás mulleres que conforman o mundo da literatura infantil, desde os personaxes dos contos ata as autoras, editoras, ilustradoras, profesoras, bibliotecarias… e, ao tempo, promover unha lectura crítica e reflexiva, con perspectiva de xénero, ao mundo da creación literaria e plástica da LIX. Aquí pode verse o programa completo.
Vilarrodís: Contadas na súa voz, María Victoria Moreno no Día do Libro, por Ana Hermida
Celebramos o Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil con Ledicia Costas
Desde o Zigzag da Televisión de Galicia:
“Na biblioteca Ánxel Casal, a partir das seis e media, comeza a festa para celebrar o Día internacional do Libro Infantil. Pero, de feito, xa esta mañá noutra biblioteca, na Antonio Odriozola de Pontevedra, arrancaba a xornada coa lectura do manifesto da IBBY. Un manifesto co lema: ‘Os libros fan grande o máis pequeno’. Así que, tal día coma hoxe pareceunos boa idea convidar unha das autoras máis lidas e premiadas da literatura infantil galega. Ledicia Costas. A entrevista pode verse aquí.”
Mercedes Queixas: “Xandra naceu dun reto persoal”
Entrevista
de Paula Vázquez a Mercedes Queixas en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Esta é a primeira vez que publica para nenos. ¿Como xurdiu a idea?
– Mercedes Queixas (MQ): Xurdiu hai moito tempo, a partir dunha petición da miña filla máis nova. Díxome por que non escribía cousas importantes e interesantes para nenos e nenas, no canto deses textos serios e aburridos que eu facía. Entón tomeino coma un reto persoal. Partindo deses relatos que ás veces lle lía a elas cando eran cativas, pregunteille que conto lle gustaría que escribise. Pediume que contase a historia dunha landra que quería voar. E así foi.
– LVG: O libro fala dos soños e da posibilidade que, como seres humanos, temos de conseguilos. Para lelo non hai un límite de idade…
– MQ: Creo que cando o escribín realmente pensei en min, ou en calquera persoa adulta. De feito, nunha das presentacións máis recentes, cando lle preguntei aos cativos por que lles parecía que eu escribira este libro, un díxome directamente «porque ti tamén querías voar». Sentinme absolutamente espida, tiña razón! Eu compúxeno porque preciso soñar. Mesmo sendo adultos, creo que nunca debemos renunciar á capacidade de aspirar a algo.
– LVG: Unha historia para crer e soñar, ter esperanza e nunca perderse. ¿Uns valores que se perden cada vez máis nesta sociedade?
– MQ: Si, estou segura de que me enriqueceron moito todas as lecturas de libros infantís que eu compartía coas nenas. Non nos podemos conformar con que as cousas teñen que ser así porque veñen dadas, porque todo o mundo as fai ou porque é o que se leva. Podemos ter diferentes desexos e traballar para acadar outros obxectivos. Con esta obra, quero compartir un convite que moitas veces me fago a min mesma, a voar e a non caer no inmobilismo e inconformismo. Debemos ter a nosa maneira de ver o futuro e o noso propio dereito a traballar por el. Este libro é algo así como unha chamada de atención, e paréceme fundamental transmitirllo ás crianzas.
– LVG: Xandra conta coas ilustracións de Paula Pereira. ¿Vostede tamén participou no proceso creativo?
– MQ: Eu entregueille o texto, e cando ela mo devolveu coas súas ilustracións foi cando me convencín a min mesma de que podía haber un libro. Antes non, para min só era un texto gardado nun arquivo. Ela tiña moitas ganas de experimentar co ámbito da ilustración infantil. A obra é un reto das dúas. Meu, á hora de construír un texto, e dela, á hora de artellar o plástico, de facer que esas palabras tivesen unha iconografía. (…)”
