Alfoz: entrega do premio do X Concurso Balbino e presentación de As donas da noite, de Lionel Rexes

Henrique Dacosta: “A novela dáche unha maior liberdade, un maior desenvolvemento en todos os aspectos que o relato”

Entrevista de X. Fandiño a Henrique Dacosta en Diario de Ferrol:
“(…) – Diario de Ferrol (DF): Regresa á novela cinco anos despois de Illas a sotavento e faino cun thriller, un xénero no que xa se estreara anteriormente, mais non protagonizado por unha parella de policías. Cal é a orixe de Mortes con argumento?
– Henrique Dacosta (HD): No que respecta ao thriller, efectivamente, A Rota do Oeste tócao nunha certa medida. Pero é agora con Mortes con argumento que este volve estar presente como parte do xénero e, nomeadamente, como thriller policíaco. Esta novela xorde como un desafío, como unha necesidade de mergullarme nese ambiente que responde, á fin e ao cabo, a uns esquemas máis ou menos preconcibidos, tópicos mesmo, aínda que debo dicir que a ambientación e os temas que aquí se abordan pretenden profundar na nosa singularidade. A investigación non vai estar exenta do elemento socioeconómico, fala da nosa maneira de ser e, así mesmo, do risco de estar a perder a unha gran velocidade os nosos signos identitarios, de aí a importancia de remarcarse o mundo do megalitismo, da etnografía e o asunto antropolóxico, pois incídese no tema do arraigo.
– DF: Na historia hai varias tramas que conflúen arredor de dous asasinados nunha poboación pequena. Como foi o proceso de encaixe de todas elas?
– HD: Supoño que, como na gastronomía, é cuestión de ingredientes. Dunha parte estás a tocar o que é máis de raíz, máis de noso, aquilo que, en principio, parece que non ha de ser mudado, porque é o que está máis ligado ao noso ser, aínda que finalmente esteamos a ver que este principio comeza a fender. E, por outro lado, tócanse realidades absolutamente actuais (os parques eólicos, tanto terrestres como mariños e o estrago sistémico dos nosos montes, enténdase aquí coa infestación de eucaliptos), de modo que da combinación desa realidade identitaria e tei-muda que non quere desaparecer, que non se rende, ao lado desoutra “utilitarista” e baseada na falacia do ben común e da necesidade de sermos produtivos, aínda que os beneficiarios sexan empresas espurias e depredadoras é como nace esta historia que vai ligando as diferentes subtramas. (…)”

Suso de Toro: “Castelao e Piñeiro son figuras, xa non contrarias, senón inimigas politicamente”

Entrevista de Montse Fajardo a Suso de Toro en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): Dixo nas súas redes sociais que con este libro pretendía fechar o ano Castelao cun relato que o reivindique de vez e lle tire de encima a imaxe que outros lle crearon.
– Suso de Toro (ST): Si, con iso entramos xa directamente no cuore, no centro do sentido do libro, porque con iso refírome ao combate político que estabeleceu un grupo de galeguistas do Interior, e nomeadamente Ramón Piñeiro, para liquidar a posición política que representaba Castelao. Piñeiro descualifícao situándoo como un naif que non se enteira, que non sabe ver os cambios no tempo e eu digo que non é certo, simplemente estaban en posicións distintas. Castelao demostrou no exilio que era capaz de modular posturas e buscar acordos pero sempre manténdose nunha posición republicana. Pasou anos aferrándose ao Estatuto de Autonomía, que estaba unido á República, e ademais representou o Consello da Galiza, o que tamén vai ser esencial nesta dialéctica porque Piñeiro e o seu grupo descualificaron igualmente a institución e impedíronlle que tivese enlace co interior en base a ese argumento de que Castelao era un gran artista, unha figura simbólica, pero non era realmente un político porque era un soñador e a súa postura non era sensata. A que era válida era a deles.
– ND: Parece que iso de resaltar a figura artística de Castelao para minimizar a política quedou no ADN, e hai quen segue a facelo hoxe.
– ST: Absolutamente. É asombroso que até mesmo estudosos da figura de Castelao repitan ese prisma que estabeleceu Piñeiro desde finais dos anos 40 e sobre todo nos 50 e 60. Repetiuno unha vez e máis outra. Por iso Galaxia non editou o Sempre en Galiza, é dicir, o pensamento político de Castelao, até anos despois de que o editaran en Madrid. A súa reticencia a divulgar o pensamento político de Castelao é significativa. (…)”