Artigo de Emma Pedreira na Sega:
“Quen dixo que escribir fose fácil? Realmente moitísima xente –que non escribe, claro, mesmo que lé pouco – pensa iso e dío, que é aínda máis grave. Daquela, que don, se cremos nos dons ou na mística inspiración e non no traballo duro ou no oficio, ten María Canosa (Cee, 1978) para publicar durante o ano 2016 seis libros individuais e outro en colaboración con Concha Blanco? E, céntrandonos no que nos ocupa, Cando cae a luz (Urco, 2016), que é o que a leva a deixar por un intre a literatura infantoxuvenil, na que se move con delicada paixón, para levarnos ao terreo do terror psicolóxico?
Gustaríame facer unha puntualización: escribir empregando o medo ou o humor, requiren dunha experiencia especial e tamén dunha solidariedade maior cxs lectorxs, dunha empatía para xogar xuntxs, para que haxa unha confianza mútua, empatía para que a cousa funcione. Na escrita humorística hai unha doada caducidade se o humor non é intelixente e universal: se a referencia na que se basea o chiste desaparece, xa non é actual, a graza e o riso murchan e o libro desínflase convertíndose nun pelexo fláccido de algo que un día foi.
Algo semellante ocorre coa escrita de terror. Non é doado meter e atrapar xs lectorxs nunha historia e provocarlles unha sacodida literal que xs lance fóra do libro e xs desacougue até o punto de seguir a pensar ao rematar a lectura. O relato de terror debería crear un sistema de ecos, de ondas centrífugas, de sacodidas; tras da última liña lida o arreguizo debe seguir zoando no cerebro ou físicamente nalgún recanto do corpo.
O mesmo que ocorre na narrativa erótica é precisa unha provocación a través da indución e unha consecución que vén da seducción. Pura propiedade asociativa. Ou pura álxebra, se o que buscamos é despexar o x. (…)”