Arquivo da categoría: Poesía
Compostela: lanzamento de Outra Vida, de Mário Herrero
A
quinta feira 20 de xuño, ás 20:00 horas, na Livraria Ciranda (Rúa Travesa, 7), de Santiago de Compostela, preséntase o poemario Outra Vida, de Mário Herrero, publicado por Através Editora. No acto, xunto ao autor, participa Carlos Quiroga.
Darío Xohán Cabana volve traducir o Cancioneiro de Petrarca
Breizh, de Miro Villar
A literatura galega por vez primeira nun dos máis importantes en Europa
O
sábado 15 de xuño, deu comezo en Finlandia unha das reunións literarias máis lonxevas e prestixiosas do continente, a Reunión Internacional de Escritores de Lahti, que celebra este ano o seu medio século de historia. 55 creadores/as de 25 países reúnense este ano baixo o título Rompendo Muros. Autores coma Günter Grass, Salman Rushdie, Camilo C. Cela, Milan Kundera, J. Ashbery, Vargas Llosa, Susan Sontag, J. M. Coetzee, M. Houellebecq, Margaret Atwood ou Lobo Antunes teñen pasado polas 26 edicións deste encontro bianual de sona mundial. Máis de mil novelistas, poetas e outros expertos e expertas na crítica e a investigación literaria participaron nun evento organizado pola Sociedade Eino Leino, a Universidade de Verán Päijät-Häme e o Concello de Lahti.
Por vez primeira na historia desta reunión literaria, a literatura en galego fai parte dos escolleitos participantes, a través das achegas da poeta Yolanda Castaño. Recitando poemas en galego seguidos de traduccións ao finés, ela participou na lectura pública que tivo lugar onte sábado na céntrica sede do principal xornal do país, o Helsingin Somatolo, xunta outros autores e en fronte dun nutrido público da capital, como se pode ver nesta entrevista. Ademais, a autora galega volveu recitar o luns 17 de xuño ás 19:00 horas na velada poética internacional, sendo a encargada de co-presentar o evento xunta o escritor e xornalista finés Antti Leikas no Sibelius Hall, un dos centros de congresos mellor considerados do norte de Europa.
Compostela: nova sesión do Picaversos, con Sesión Kerouac
O 
martes 18 de xuño, a partir das 21:00 horas, no Modus Vivendi (Praza de Feixoo) de Santiago de Compostela, chega outra edición do ciclo de lecturas poéticas Picaversos, baixo o título Sesión Kerouac, coa participación de Comba Campoy, xornalista, actriz e investigadora; e Bernardo Martínez, músico improvisador. Entre os dous xogarán cos haikus e os coros do San Francisco Blues ou Mexico City Blues, entre outros traballos poéticos do autor nunca antes traducidos.
María Xosé Queizán: “A ideoloxía de que as mulleres estamos para parir non é unha volta a 25 anos atrás, senón a hai séculos”
Entrevista
de Montse Dopico a María Xosé Queizán en Praza:
“(…) – Praza (P): En todos os teus libros hai protagonistas femininas que se rebelan contra os roles que lles impoñen. A túa Antígona galega enfróntase co poder, Diana de Meu pai vaite matar líbrase dun home que a maltrata, igual que a moza de Ten o seu punto a fresca rosa se enfronta co seu pai pederasta. A idea é, supoño, que si se pode…
– María Xosé Queizán (MXQ): É que para iso escribo. E falo de mulleres que existiron no pasado ou de mulleres do presente, pero mulleres que si, que se rebelaron contra o que lles era imposto. É certo que os homes non adoitan facer a mulleres protagonistas das súas novelas. Ou que cando o fan o fan moitas veces seguindo un paradigma determinado de muller. Falabas antes do meu modo de tratar o tema do lesbianismo. En Meu pai vaite matar a cuestión non é que Diana e Odile sexan dúas mulleres. Non é que a parella de Diana sexa un home ou unha muller. A cuestión non é esa, senón ter unha relación igualitaria ou non. O que ocorre é que, como na literatura, en xeral, parece que as lesbianas non existen, eu fago que existan, e fágoo deliberadamente. Parece que na vida real só existen as parellas heterosexuais, e desde logo non é así.
– P: En relación con iso, o teu proxecto poético ten moito que ver con recuperar a palabra das mulleres. A palabra que se lles negou na historia. Os homes como donos da palabra están en Fóra de min, como en Metáfora da metáfora está o falso amor a mulleres inventadas, idealizadas, mitificadas pero negadas como suxeitos.
– MXQ: É que así foi na historia. Os homes eran os donos da palabra. A palabra da muller era desprezada, considerada cháchara… Porque a palabra que se valoraba era a palabra pública, a das leis, a do espazo público que lles era vetado ás mulleres. Ás mulleres correspondíalles só a palabra dirixida ao marido, aos fillos, a da expresión dos sentimentos. A palabra foi masculina e temos que recuperala. Pero creo que niso o feminismo non vai por bo camiño. Creo que non é necesario dicir “nenos e nenas” cando podemos dicir “infancia”. Non fai falta dicir “boas tardes a todos e todas” cando podemos dicir “boas tardes”. Mesmo antes se dicía máis “médica” que agora. Non sei cal pode ser a solución, pero a min o a/o non me convence. (…)”
Lisboa: lanzamento de A noiva e o navio, de Susana Sánchez Arins
A 
sexta-feira, 14 de xuño, ás 19:00 horas, no Museu da República e a Resistência (Rua Alberto de Sousa 10A, 1600-002 Lisboa, Portugal), preséntase A noiva e o navio, de Susana Sánchez Arins, publicado por Através Editora.
Vilagarcía: nova edición da Mesa das Verbas
Parlamento das Letras: Berta Dávila
Entrevista
de Armando Requeixo a Berta Dávila no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo (AR): ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Berta Dávila (BD): Hai unha cousa que evidentemente nos sobra: o desleixo e o incumprimento da obriga de protección e promoción por parte das administracións públicas, tanto coa lingua como coa cultura. E outra cousa que nos falta: superar a fenda que existe entre os lectores para os que escribimos e nós. Decote teño a sensación de que escribo para un lector que non existe ou que existe de xeito absolutamente minoritario. Outras veces penso que escribo para que ese lector exista, desexando que exista. (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– BD: Positiva, creo que é plural e rico. Inevitablemente algúns libros interésanme máis ca outros. Fuxo bastante da novela ou do poemario escritos para non incomodar, sen fallos mais tamén sen acertos nin luzadas. Isto non quere dicir que incomodar signifique para min o que talvez pode entenderse, porque realmente non existe nada máis canónico que a provocación cando é baleira. Creo, de todas formas, que non é o que máis abunda e que se cadra, polo tipo de sistema que temos, son moitas as obras afoutas, honestas e valentes, e mesmo aquelas cuxa proposta non é a miña, tamén me interesan.”
