A Coruña: Luísa Villalta e as chaves do tempo. Roteiro A cidade sobre o espello do mar e do vento, con María Casar

Publicado o 17 Novembro 2017 por asociacionescritoras-es

Luísa Villalta e as chaves do tempo é unha actividade organizada pola AELG e a Agrupación Cultural Alexandre Bóveda, coa colaboración de Monty4, Deputación da Coruña e Concello da Coruña.

As chaves do tempo quere ser un espazo de re-encontro multidisciplinar co verso, coa prosa, co diálogo atemporal, mais en presente continuo, coa poeta coruñesa Luísa Villalta. Porque queremos ler a Cidade Alta tatuada nos ollos da poeta que máis se representou nela.

SÁBADO 18 DE NOVEMBRO DE 2017
12:00 h.
A CIDADE SOBRE O ESPELLO DO MAR E DO VENTO, CON MARÍA CASAR
A inscrición previa, necesaria e gratuíta, farase en oficina@aelg.org ou no teléfono 981-133233, en horario de 09:00 a 14:30 horas, de luns a venres.

Un percorrido polos espazos da cidade da Coruña que Luisa Villalta poetizou nos libros En Concreto e Papagaio ofrécenos a fusión entre poesía e paisaxe que sinala o territorio como xerme da creación. A cidade do vento e do mar que se sabe sempre aí, medrando en ondas que mollan os ollos e lamben as xanelas, faise palabra e debúxase no vento en ceos poboados de nubes. A poeta re-constrúe a Cidade como lugar mítico, actualizando a súa inclusión no inventario dos TERRITORIOS literarios do noso país.
María Casar. Licenciada en Filoloxia Hispánica e en Humanidades. Presidenta da A.C. Ergueitos de Sarria e organizadora dende o ano 2000 do Premio de Poesía Fiz Vergara Vilariño. Coordinadora dos roteiros Fiz Vergara na Xabreira por Santalla de Lóuzara, Sons de Mulleres na cidade de Vigo para Mulheres Nacionalistas Galegas e a concellaría de Igualdade e o roteiro Luisa Villalta na Coruña.

Plano do roteiro:
1. Xardíns Méndez Núñez. Estatua Pardo Bazán.
2. Obelisco.
3. Porta de Ares.
4. Pazo Municipal.
5. Papagaio.
6. Asilo rúa Adelaida Muro. Campo de Marte.
7. Cemiterio de San Amaro.

Crónica videográfica da X Xornada de Literatura de Tradición Oral. Palabras con memoria: topónimos, ditos, frases, nomes… con historia (II)

Publicado o 17 Novembro 2017 por asociacionescritoras-es

A X Xornada de Literatura de Tradición Oral. Palabras con memoria: topónimos, ditos, frases, nomes… con historia, é unha actividade da AELG, co apoio da Deputación Provincial de Lugo e a colaboración da Asociación Sócio-Pedagóxica Galega.
Para recuperar e actualizar esa memoria, nesta décima edición da Xornada de Literatura de Tradición Oral –da man de coñecidas/os especialistas en toponimia, onomástica, lexicografía ou fraseoloxía–, decidimos evocar a memoria das palabras que, tanto se as usamos coma se non, aínda están impresas no noso mapa emocional. Porque unha parte decisiva da nosa persoal e particular historia está rexistrada na alma das palabras.
Con esta iniciativa da súa Sección de Literatura de Tradición Oral, a Asociación quere dar continuidade a unha colaboración coa Deputación de Lugo que pretende darlle a importancia que merece a esta parte fundamental da literatura e que axuda a converter a capital lucense nun referente neste ámbito. A xornada tivo lugar o sábado 21 de outubro de 2017 no Salón de Actos da Deputación de Lugo.

Aquí pode verse a crónica videográfica completa, da que publicamos hoxe estes vídeos:

– Presentación da conferencia de Mª Rosario Soto Arias, por Isidro Novo:

– Conferencia: Presenza de valores antropolóxicos, etnográficos e míticos na fraseoloxía, por María Rosario Soto Arias:

– Presentación da conferencia de Gonzalo Navaza, por Isidro Novo:

– Conferencia: Toponimia e lendas, por Gonzalo Navaza:

– Mesa redonda: O abecé do noso ADN simbólico-cultural, con Isidro Novo, Mª Rosario Soto Arias e Gonzalo Navaza:

– Palabras con misterio: O Latín dos canteiros, con Antonio Reigosa, Marcos Escudero e Isidro Novo.

Isabel Soto: “Boto en falta maior coidado pola lingua meta, o galego”

Publicado o 17 Novembro 2017 por asociacionescritoras-es

Entrevista de Daniel Salgado a Isabel Soto en Sermos Galiza:
“”A fluidez e a solvencia na lingua meta” e “o esforzo de reflectir o estilo arcaizante da lingua orixinal” de Fosca (1869), de Iginio Ugo Forchetti, valéronlle a Isabel Soto (Vigo, 1969) o premio Plácido Castro de Tradución. Crítica coa histórica ausencia de “planificación seria” no sector, alerta das condicións laborais das tradutoras e reclama un maior coidado do galego.
– Sermos Galiza (SG): Por que traducir unha obra como Fosca?
– Isabel Soto (IS): Foi unha decisión tomada entre o editor e mais eu. A editorial busca obras interesantes e combina libros con dereitos e sen dereitos de autor. Fosca é unha obra do século XIX, representante dun intre singular da literatura italiana, a Scapigliatura, que é a bohemia da época. A novela atópase a medio camiño entre o romanticismo e o decadentismo.
– SG: Cal foi a principal dificultade de pasar a escrita de Iginio Ugo Tarchetti ao galego?
– IS: Manter o ton romántico, de misterio, da paisaxe tétrica, da novela. Reproducir esa atmosfera foi o máis complicado.
– SG: Que importancia ten a tradución para unha literatura como a galega?
– IS: Para min é fundamental. Unha literatura moderna debe dispor das principais obras literarias na súa lingua.
– SG: Non parece o caso. Nunca existiu a tradución sistemática do canon clásico da literatura universal.
– IS: Falta, si. Hai moitos baleiros e moitos ocos. Nunca se fixo unha política seria de tradución. Nas asociacións de tradutores hai listaxes de obras sen traducir e percíbese esa realidade. É unha oportunidade editorial, iso si.
– SG: En que consiste, ao seu ver, esa “política seria de tradución”?
– IS: En primeiro lugar, en facer unha revisión exhaustiva e seria das obras fundamentais da literatura universal e promover despois a súa tradución. É que, por exemplo, A montaña máxica de Thomas Mann está sen traducir. E como esa, moitas outras.
– SG: Como cualifica o estado da tradución literaria ao galego?
– IS: Como en todos os traballos, as condicións laborais son un pouco lamentábeis. Trabállase con prazos moi curtos. As tarifas son diferentes para encargos semellantes. Para te manter como tradutora tes que ter unha continuidade moi forte. Hai editoras que funcionan axeitadamente, pero outras tardan en pagar. Hai unha serie de prácticas que dificultan o noso labor. (…)”

Tui: presentación de O monte galego. Caos ou aproveitamento multifuncional, de Alberto Blanco Casal

Publicado o 17 Novembro 2017 por asociacionescritoras-es

Eva Mejuto: “Ser distinto dá medo”

Publicado o 17 Novembro 2017 por asociacionescritoras-es

Entrevista a Eva Mejuto en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Parece que escribir sobre transexualidade segue a ser un tabú. ¿Como se entende 22 segundos dentro da literatura galega?
– Eva Mejuto (EM): Na literatura infantil e xuvenil galega é a primeira vez que se toca este tema, e na adulta penso que de maneira tan directa non se ten tocado. Nesta historia a transexualidade é o tema central e está claro que segue sendo tabú porque, a estas alturas, non hai ningún libro que toque esa temática cando é unha realidade máis que evidente. (…)
– LVG: Álex fala dunha forma moi directa e preséntase cun vídeo que sube a Internet. Son formas de achegar o libro aos máis novos?
– EM: Este é un libro moi breve, que utiliza unha linguaxe moi sinxela, evidente e próxima. A idea era que fose accesible e fácil de ler para chegar a un público amplo, que estivera contado dende a normalidade do cotiá, por iso esa linguaxe informal e moi de andar por casa. Sobre o vídeo co que se presenta, cando empecei a investigar un pouco, encontrei en YouTube unha comunidade que lle servía á xente trans para refuxiarse e comunicarse. Compartían vida e experiencia con outros que están pasando o mesmo e que non teñen referentes. Para min foi conmovedor ver que compartían a peito aberto a súa vida dunha maneira moi xenerosa para axudar a persoas que están na mesma situación.
– LVG: O protagonista fala dun tránsito, dunha viaxe cara si mesmo que demostra as dificultades coas que se encontra por ser transexual.
– EM: Esta situación, que pola sociedade que temos se vive como un conflito, ten varios círculos. Un é a complexidade que ten para unha persoa trans asumirse a si mesma. Ser quen de recoñecerse e de recoñecer a túa condición é complexo polas estruturas sociais e familiares, que son moi ríxidas. A familia, o entorno máis próximo, sería o segundo shock. O terceiro sería a sociedade en xeral. O libro parte da asunción desta condición neses tres ámbitos: coa mesma persoa, co entorno familiar e coa sociedade. Vai do máis íntimo ao máis público. (…)”