Cuestionario Proust: Fina Casalderrey
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Fina Casalderrey:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Sentimental, romántica e creo que de fiar.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A bondade.
3.– Que agarda das súas amizades?
-Que nunca estean lonxe aínda que haxa quilómetros por medio.
4.– A súa principal eiva?
– Doulle demasiadas voltas ás cousas.
5.– A súa ocupación favorita?
– Descubrir anaquiños novos do mundo en boa compaña.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Inspirar profundamente, botar o aire amodo e, mesmo cos ollos pechados, estar confiada, con ganas de sorrir.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Sobrevivir a un fillo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Fada sabia e bondadosa, con poderes para cambiar algunhas cousas.
9.– En que país desexaría vivir?
– No país de Nunca Máis (aquí, pero sen inxustizas, guerras…).
10.– A súa cor favorita?
– Hoxe, azul (ceo e mar).
11.– A flor que máis lle gusta?
– As rosiñas que nacen espontáneas nos valados, polo recendo.
12.– O paxaro que prefire?
– Se é para me volver paxaro eu, a aguia, se é para contemplar, a curuxa. Gústame ver o seu corazón reflectido no rostro.
13.– A súa devoción na prosa?
– Non son de devoción única: Delibes, José Luis Sampedro, Castelao.
14.– E na poesía?
– Miguel Hernández, Manuel Álvarez Torneiro…
15.- Un libro?
– La catedral y el niño, de Eduardo Blanco Amor.
16.– Un heroe de ficción?
– Ramón Lamote.
17.– Unha heroína?
– Lisbeth Salander.
18.– A súa música favorita?
– Blues para escoitar, boleros para cantar, clásica para relexarme, silencio para pensar…
19.– Na pintura?
– De hoxe, Carmen Pernas (aínda non todo o coñecida que merece). A súa pintura é poesía en cores.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Meu pai.
21.– O seu nome favorito?
– O do fillo, o da filla, porque cando alguén anuncia que chegan, inconscientemente, algo me muda por dentro.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Que sempre cheguen tarde a unha cita acordada.
23.– O que máis odia?
– O da hipocrisía.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Nerón, Hitler, Franco…
25.– Un feito militar que admire?
– Sei dun Xeneral de División, amigo da infancia, que por querer darlle un aire novo ao Corpo, por ser dos que avogaba polo de “adeus ás armas”, por defender á muller… sufriu cambadelas abondo. Admiro o que fixo, por iso o lembro (finou) como un “capitán de conto”.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O do paraugas amarelo que aparece en Merlín e familia, e dominar todas as linguas do mundo.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De vella e dun ataque de risa, quizais. A verdade é que, cando de nena, me dixeron que ás tres da tarde chegaría a fin do mundo, funme aterrorizada a durmir a sesta, para que a morte me pillase soñando, e sigo a pensar o mesmo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Contáxiame bastante o estado de ánimo da miña xente.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia que abrolla da falta de oportunidades.
30.– Un lema na súa vida?
– Vagariño, que levo présa.”
Xulio Pardo de Neyra: “Aposto por un nacionalismo galego rigoroso, fóra do roteiro indecente que criticamos no españolismo”
Entrevista
de Marcos Pérez Pena a Xulio Pardo de Neyra en Praza:
“(…) – Praza (P): Por que Margarida a da sorrisa d’aurora é “o primeiro conto infantil galego de autor”?
– Xulio Pardo de Neyra (XPN): Aínda que eu mesmo xa expliquei que foi Risco quen, de xeito anónimo, en 1921 publica O Rei avarento, o primeiro conto infantil da nosa traxectoria cultural –eu mesmo editeino e nun volume analicei o seu tempo mercé ao Servizo de Publicacións da Universidade de Compostela— ; con efecto, Margarida a da sonrisa d’aurora é “o primeiro conto infantil galego de autor”. Publicouse por Nós en 1927 e mesmo poderiamos apuntar que é simplemente o primeiro se consideramos que nese 1921, o propio Evaristo Correa Calderón e o voceiro nacionalista en que tan ben se lle trataba, A Nosa Terra, anuncian a inminente saída do contiño A Princesa do Sorriso d’Ouro.
– P: Resultan interesantes as relacións e o interese que nese tempo esperta o galeguismo en moitas persoas próximas ás vangardas. A que cres que se debeu?
– XPN: Evidentemente, a Galiza das vangardas históricas e, especialmente, a Galiza da Época Nós que tan ben define Carlos Baliñas, é o momento auroral en que, por vez primeira, a nación se constitúe como tal entidade. Daquela, e por iso é tan importante, cando se produce a institucionalización do nacionalismo –falo da I Asemblea Nacionalista de 1918, celebrada en Lugo— , a Galiza chega á maioría de idade. Non é estraño, pois, que un fato de vangardistas, con Correa á cabeza, decidise agasallar á cultura galega coas primeiras probas da estética máis rompedora de entón. E, en boa lóxica, naqueles tempos onde a formación comezaba a se estender a máis capas dunha sociedade pechada e inzada polo levitismo máis reaccionario, chegou a xoves que, conscientes da súa pertenza a unha comunidade como a galega, se deixaron engaiolar polos ismos tan en boga naqueles anos. Evidentemente, daquela ser galeguista, ser nacionalista, podía implicar ás veces e en casos compromiso coa renovación, apertura e ilusión polo descoñecido, piares básicos no desenvolvemento de todas as persoas e os grupos. (…)”
Lugo: presentación de O bosque é grande e profundo, de Manuel Darriba
O
mércores 27 de novembro, ás 20:00 horas, na Libraría Trama (Avenida da Coruña, 21), de Lugo, preséntase O bosque é grande e profundo, de Manuel Darriba, publicado en Xerais. No acto, xunto ao autor, participan Fran Alonso e Xabier Cordal.
Parlamento das Letras: Manuel Veiga
Entrevista
de Armando Requeixo a Manuel Veiga no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo: ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Manuel Veiga (MV): A maiores do que todo o mundo xa sabe, creo que deberiamos aproveitar a crise para mellorar. A técnica facilitounos demasiado todo e hoxe temos unha crise de sobreprodución, tamén en canto a títulos literarios. Penso que as dificultades presentes representan unha boa oportunidade para que os autores traballemos máis e presentemos mellores textos. Vexo que a xente escribe moi rápido. Posto que non imos renunciar ao ordenador para volver á pluma de ave, aí vai un consello que me fago, en primeiro lugar, a min mesmo: profundemos máis e repasemos máis antes de ir correndo ao editor. (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– MV: Ía dicir que mediocre, pero cando leo os analistas literarios doutras épocas sempre comprobo que se refiren ao seu tempo como mediocre, aínda que sexan coetáneos de Flaubert, de Faulkner ou de Proust. Así que calo a boca para non caer nese defecto tan xeneralizado do presentismo. (…)”
Pedro Feijoo: “Adriano é un Hannibal Lecter do país”
Entrevista
de Ramón Nicolás a Pedro Feijoo no seu blogue, Caderno da crítica:
“(…) – Ramón Nicolás (RN): Como se concibiu esta novela [A memoria da choiva]?
– Pedro Feijoo (PF): O proceso foi longo, vén xa de moi atrás. Sempre sospeitei que en Rosalía había moito máis do que se contaba e supoño que comecei a darlle voltas hai ben de tempo. Sempre pensei que hai páxinas e páxinas sobre o Inferno de Dante e nós temos ese inferno aquí.
A raíz da publicación de Os fillos do mar brindóuseme a oportunidade de ter certa tranquilidade e paz para abordar este proxecto que se estendeu ao longo de algo máis de dous anos.
– RN: O proceso de documentación para a elaboración da novela sospéitoo longo e intenso…
– PF: Cousas deste tipo xa non é que non se poidan facer sen documentarse senón que hai que ser moi insistente con moita xente…. Alonso Montero ou Axeitos axudáronme moito a establecer contactos e obter información. Era complicado porque, ademais, sendo Rosalía quen é resulta incrible a pouca información que hai…, por exemplo: se quería rañar na árbore xenealóxica era como ter un crebracabezas coas pezas moi afastadas e o labor consistía en ir dun sitio a outro e facer preguntas incómodas… Todo este traballo previo, en xeral, púidome levar seis meses intensos de dedicación case exclusiva. (…)”
Euskadi: actividades do Centro de Estudos Galegos de Deusto
O mércores 27 de novembro, ás 19:00 horas, na Sala Gárate (Edificio Central, Campus de Bilbo) da Universidade de Deusto, a Cátedra de Estudos Galegos desta Universidade organiza o seguinte evento arredor do Samaín.
E o xoves 28 de novembro, a partir das 17:30 horas, será o turno da Facultade de Letras de Gasteiz.
Cuestionario Proust: Begoña Caamaño
Desde
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Begoña Caamaño:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A alegría.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A bondade.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Que me queiran como eu as quero.
4.– A súa principal eiva?
– A preguiza.
5.– A súa ocupación favorita?
– A lectura.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Viver nun mundo sen inxustizas cheo de mulleres e homes libres e felices.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A dependencia física e a demencia.
8.– Que lle gustaría ser?
– Boa persoa.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Galiza liberada (e con menos choiva).
10.– A súa cor favorita?
– Lila.
11.– A flor que máis lle gusta?
– O tulipán.
12.– O paxaro que prefire?
– As andoriñas.
13.– A súa devoción na prosa?
– Cortázar, Clarice Lispector.
14.– E na poesía?
– Ana Romaní, Miguel Hernández.
15.- Un libro?
– Todo canto amei, de Siri Hustvedt.
16.– Un heroe de ficción?
-Trancos (nesa faceta, do Señor dos aneis).
17.– Unha heroína?
– Ana Karenina, a Malinche.
18.– A súa música favorita?
– Folk, Uxía.
19.– Na pintura?
– Kandinski.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Frida Khalo.
21.– O seu nome favorito?
– O que ten calquera das persoas que amo.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A ruindade.
23.– O que máis odia?
– O fascismo, a intolerancia.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Franco, Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– A toma da Bastilla; o asalto ao cuartel de Moncada.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Estar dotada para a música.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Durmindo, sen dor.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– A alegría.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A preguiza, os medos.
30.– Un lema na súa vida?
– Canto máis feliz sexan os demais, máis feliz serei eu.”
Manifesto da AELG no 25 de novembro: O dioivo que non cesa, por María Reimóndez
Manifesto da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega
No 25 de novembro, día en que reclamamos unidas a fin da violencia de xénero
O dioivo que non cesa
María Reimóndez
A violencia que exercedes contra nós é o dioivo que non cesa. Se cadra non queredes ver as pingas, mais o dioivo existe. Non fai falla abrir o xornal e atopar outra muller asasinada, a auga comeza a caer moito antes. Componse de todos os espazos dos cales nos expulsades, das decisións que tomades sobre os nosos corpos e sobre as nosas vidas, do imaxinario que como sociedade construímos e que afirma o dereito dos homes a ser os nosos donos e que nos inculca a nosoutras a submisión e a obediencia. Ao final de todas esas palabras, dos pequenos desprezos de cada día, dos insultos ás mulleres que falamos alto, da estigmatización constante das que no medio da choiva torrencial tendemos as mans as unhas ás outras, están os nosos cadáveres. Sobre eles asentades a vosa sociedade.
Nosoutras non queremos os vosos paraugas fanados, eses que estendedes cada vez que aparece un dos nosos corpos asasinados rachando as vestiduras, describindo aos agresores coma tolos, culpando as vítimas mortas por non denunciar ou a aquelas que sobreviven por levar certas roupas, estar onde non deben a certas horas ou comportarse como segundo vós non é correcto. Nosoutras o que queremos é unha sociedade nova, unha sociedade que non se asente na violencia diaria e permanente contra ao 50% das súas integrantes, que non busque a complicidade das propias mulleres para exercela e que non fomente o desentendemento por parte dos homes como colectivo do comportamento dos seus integrantes individuais. Non queremos unha sociedade na que as formas de ocio dos homes inclúan o comercio cos corpos das mulleres, unha na que o lugar máis perigoso para nós sexa o fogar, unha sociedade na que se aterrorice ás mozas coa violación pero non se eduque aos mozos para que non a cometan.
Tampouco queremos unha sociedade onde as vítimas queden á intemperie, onde a impunidade sexa rampante e onde dez mulleres teñan que poñerse en folga de fame porque as opcións que teñen a escoller son a morte ou a morte. Disto todas nós somos responsables. Os dioivos tampouco admiten comparacións, non valen as gradacións e as escusas, non vale dicir que aquelas están peor e nosoutras mellor porque mentres sigamos sendo vítimas da violencia en calquera recuncho do planeta ningunha de nós deixará de estar á intemperie. Porque semellades esquecer que son as pingas as que poden erosionar as rochas e que igualmente este dioivo de violencias ao que nos sometedes cada día non permite que exista xustiza en ningunha sociedade.
Mais no medio da choiva non debemos esquecer que os dioivos se forman na terra. Son auga que se evapora e logo cae, por iso se queremos cambiar algo debemos de ir ás raíces. De aí que as medidas máis importantes son aquelas que implican poñer en dúbida os valores existentes, deixar espazo para que as mulleres falemos, recoñecer os nosos dereitos, saberes e coñecementos e rematar cos espazos onde constantemente se nos cousifica, se nos educa para ser princesas e se nos define exclusivamente en relación a algún varón.
Por iso nosoutras, que somos coma os ríos, os mares e os océanos traballamos cada día no medio do trebón para cambiar as pingas do orballo e da xeada, para darnos a man. Para que o dioivo que caia, no canto de ser os nosos corpos mazados, sexa auga para unha nova sociedade. Iso é o que reclamamos aquí e agora na mesma voz que nos une a todas as persoas do mundo que hoxe saímos á rúa para denunciar a violencia, esixir a súa fin e poñer en valor o noso traballo. Non estamos soas. Somos xa enxurrada de pingas poderosas que se arrepón ao torrente que quere afogarnos.
Transcreación dun poema de Sara Teasdale (St. Louis, Missouri, 1884- Nova York, 1933).
VIRÁN AS CHOIVAS LENES
(Tempo de guerra)
Virán as choivas lenes e o arrecendo do relente,
e as andoriñas revoando co seu escintilante son;
e as ras nas pozas cantarán pola noite,
e as ameixeiras salvaxes de branco trémulo vestirán;
Os paporroibos lucirán a súa plumaxe de lume,
e asubiarán os seus anceios nas cancelas baixas;
e ningunha coñeceremos a guerra, ningunha
terá que preocuparse máis dela cando por fin cando remate.
A ningunha, sexa árbore ou ave,
importará que os violentos perecesen;
E a primavera mesma, ao espertar ao mencer
nin sequera botará en falta a súa ausencia.
Compostela: presentación de O corazón de Branca de Neve, de Francisco Castro
O
martes 26 de novembro, ás 20:00 horas, na Libraría Cronopios (Rúa Alfredo Brañas, 24) de Santiago de Compostela, preséntase O corazón de Branca de Neve, de Francisco Castro, publicado en Galaxia. No acto, xunto ao autor, participa María Solar.
