Patricia Torrado Queiruga gaña o LI Certame Literario do Concello de Vilalba coa obra Nakba

Desde Culturalia GZ:
“A obra da sonense Patricia Torrado Queiruga, que recibirá 7.000 euros e verá publicada a súa creación, foi a elixida polo xurado integrado por figuras de prestixio cultural e académico.

O xurado do LI Certame Literario do Concello de Vilalba vén de facer público o seu ditame, proclamando como gañadora a obra Nakba, presentada baixo o lema “Coma quen lambe a ferida”, e cuxa autoría correspondeu á escritora e poeta Patricia Torrado Queiruga.
O certame, o máis antigo de Galicia e tamén un dos de mellor dotación económica, está recoñecido como unha das grandes citas da creación literaria no país. A gañadora desta edición recibirá un premio de 7.000 euros, ao que se suma a publicación da obra.
O xurado estivo composto por figuras de referencia do ámbito cultural e académico galego: Darío Villanueva, membro da Real Academia Española; Ramón Villares, catedrático de Historia; Xulio Xiz, xornalista; Fidel Fernán, director do Grupo de Radio Principal; Luz Airado, avogada e poeta; e Andrea Fernández Maneiro, poeta e gañadora da edición anterior.
A alcaldesa Marta Rouco destacou “a importancia de manter vivo un certame que forma parte da identidade cultural de Vilalba e que é, ademais, un referente en toda Galicia polo seu prestixio e pola súa aposta decidida pola creación literaria”. Engadiu que “detrás destas cinco décadas de historia hai un compromiso claro co talento, a cultura e a palabra escrita”.
Pola súa parte, a concelleira de Cultura Mónica González puxo en valor a calidade da obra gañadora e da propia convocatoria: “o Certame Literario de Vilalba demostra ano tras ano a súa capacidade de atraer voces potentes e diversas do panorama literario galego. Este premio non só promove a creación, senón que tamén proxecta o nome de Vilalba”.”

Vilagarcía, Cidade de Libro 2025. Actividades do 11 de xuño

Andrea Fernández Maneiro: “A poesía é lenta, non é unha carreira. É ir a pasear como pasean os nenos e ollar e cheiralo todo”

Entrevista de Olalla Bouza a Andrea Fernández Maneiro en Diario de Arousa:
“(…) – Diario de Arousa (DA): É Meridiano Orixe un libro de viaxes?
– Andrea Fernández Maneiro (AFM): Pode ser. Meridiano Orixe é como se lle chama en Galicia ao Greenwich. É un sitio onde nace e morre o tempo e aí é donde repousan todas as cousas. Para viaxar sempre tes que ter un punto de retorno. Habitualmente cando fan libros de viaxes quédanse fora e eu non quero quedar fora, porque a miña referencia está aquí. Aínda que vivo en Vilagarcía, eu síntome afojacristos. En Carril vivín de nena, a miña nai tivo unha tenda na subida da igrexa, alí foi o meu primeiro amor, con doce ou trece anos… É un punto importante na miña vida para asentar. O poemario está dividido en varias partes e todas elas acaban tendo unha referencia en Galicia ou en Portugal. É unha viaxe emocional, vencellada ao que ves. A emoción ten sempre que ver co que tes arredor.
– DA: Como decide vostede escribir este poemario?
– AFM: Empezou nunha viaxe. Eu nas viaxes non teño tempo de facer libros, porque sufro un ‘Stendhal’ permanente. Pero cando chego a casa e pouso, e abro as doce mil fotos, vou recuperando instantes que poden parecer non importantes, pero que para min o son. Como sentarme cunha velliña de Maramures (Romanía) e que ela me conte, como pode, coas mans, o punto que está a facer e como fixo os calcetíns. Os pequenos detalles, que non esqueces, son os que van no Meridiano Orixe.
– DA: Aparecen, sobre todo, figuras de mulleres…
– AFM: Interésame moito a vida das mulleres, relacionarme con como perciben a vida noutros mundos. Interésame unha rapaciña que fai punto de cruz nun campo e nin levantou a mirada para ti. A eles non lles chama a atención un grupo de turistas facendo fotos. As viaxes teñen que servir para aprender a non xulgar, solo compartir. Porque os nosos parámetros non son os deles. A min dinme: “Na India hai moita pobreza”. E é verdade. Pero din: “Pobriños”. E non. Desde o teu punto de vista, a súa vida pode ser miserable. Desde o seu, son felices. Hai xente que non precisa cousas que nunca tivo. Viaxando eu aprendo que Lisca é un nome, e aquí escorrentamos un can. Logo tamén miro museos, pero eu prefiro á xente. E Meridiano está cheo de xente. (…)”