Arquivos da etiqueta: Cabalos e lobos
Tabela dos Libros de maio de 2015, por Armando Requeixo
Desde o blogue Criticalia, de Armando Requeixo:
“Como cada primeiro luns de mes, na Tabela dos Libros danse a coñecer os volumes que Manuel Rodríguez Alonso, Inmaculada Otero Varela, Francisco Martínez Bouzas, Montse Pena Presas e Armando Requeixo estimamos como os máis recomendables entre os publicados nas últimas semanas.”
Taboleiro do libro galego XXXIII (abril 2015), por Ramón Nicolás
Desde 
o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
“Esta entrega do “Taboleiro do libro galego”, correspondente ao mes de abril de 2015, vai dedicada, in memoriam, a Benxamín Riobó Sanluís, que colaborou con entusiasmo neste proxecto desde a libraría “O Pontillón” de Moaña.
Nesta ocasión contouse coa colaboración de nove librarías galegas: Trama de Lugo, Libros para Soñar de Vigo, Suévia da Coruña, Andel de Vigo, Miranda de Bueu, Biblos de Betanzos, Casa do Libro de Vigo, Librouro de Vigo e Cartabón de Vigo. Grazas a todas elas.
NARRATIVA
1º-. Cabalos e lobos, de Fran P. Lorenzo, Xerais.
2º-. Contos do mar de Irlanda, de Xurxo Souto, Xerais.
3º-. Cuarto minguante, de Bautista Álvarez, Xerais.
4º-. Dende o conflito, de María Reimóndez, Xerais.
5º-. Amor en alpargatas, de Manuel Portas, Xerais.
6º-. Sete Caveiras, de Elena Gallego, Xerais.
7º-. Antípodas, de Xosé Vázquez Pintor, Xerais.
8º-. A boneca de Blanco Amor, de María Xosé Queizán, Galaxia.
9º-. Son noxento, de María Xosé Queizán, Xerais.
POESÍA
1º-. Atravesar o fantasma, de Carlos Callón, Xerais.
2º-. Celebración, de Gonzalo Hermo, Apiario.
3º-. Transfusión oceánica, de Xosé Iglesias, A. C. Caldeirón.
4º-. oso, mamá, si?, de María Lado, Xerais.
5º-. Mares de Queijo, de Ramiro Vidal Alvarinho, A Porta Verde.
ENSAIO-TEATRO
1º-. O Miño. Un caudal de historia, de Anselmo López Carreira, Xerais.
2º-. Galicia encantada, de Antonio Reigosa, Xerais.
3º-. Xosé Filgueira Valverde. Biografía intelectual, de Xesús Alonso Montero, Xerais.
4º-. Medo político e control social na retaguarda franquista, de Lucio Martínez, Xerais.
5º-. Historia de Galicia, de David Pérez, Edicións do Cumio.
XUVENIL
1º-. Tes ata as 10, de Francisco Castro, Galaxia.
2º-. Dragal IV, de Elena Gallego, Xerais.
3º-. O mundo secreto de Basilius Hoffman. A batalla por Avalon, de Fernando M. Cimadevila, Urco.
4º-. As palabras poden matar, de Marcos Calveiro, Xerais.
INFANTIL
1º-. Escarlatina, a cociñeira defunta, de Ledicia Costas e ilustracións de Víctor Ribas, Xerais.
2º-. Os ratos da casa, de Oli – Natalia Colombo, Kalandraka.
3º-. Amizades secretas, de Agustín Fernández Paz, Edebé.
4º-. Sanatoria. Historia dos nenos raros, de Francesc Grimalt, Baía Edicións.
5º-. O valente coello que quixo soñar, de Miguel Ángel Alonso Diz – Luz Beloso, Nova Galicia Edicións.
LIBROS CD-DVD
1º-. Non hai berce coma o colo, de Paulo Nogueira e Magoia Bodega (ilustracións de Mariona Cabassa), Kalandraka.
2º-. Pan de millo, Migallas – Dani Padrón, Kalandraka.
3º-. Xiqui Xoque, fiú fiú!, de Uxía, Editorial Galaxia.
4º-. Gatuxo, de Magín Blanco, Fol Música.
BANDA DESEÑADA
1º-. O bichero V, de Luís Davila, Edición do autor.
2º-. Marcopola e a illa remeira 3. Dragoneta!, de Jacobo Fernández Serrano, Xerais.
Compostela: presentación de Cabalos e lobos, de Fran P. Lorenzo
O
martes 28 de abril, ás 20:00 horas, no Resas Restaurante (Rúa Algalia de Abaixo, 33) de Santiago de Compostela, preséntase Cabalos e lobos, de Fran P. Lorenzo, XXXII Premio Blanco Amor de novela, publicado en Xerais. No acto, xunto ao autor, participan Belén Regueira e Manuel Bragado.
Vigo: presentación de Cabalos e lobos, de Fran P. Lorenzo
O venres 24 de abril, ás 20:00 horas, na JT Photogallery (Rúa Abeleira Menéndez, 13) de Vigo, preséntase Cabalos e lobos, de Fran P. Lorenzo, XXXII Premio Blanco Amor de novela, publicado en Xerais. No acto, xunto ao autor, participan Belén Regueira e Manuel Bragado.
Fran P. Lorenzo: “O máis grave da represión é que chegue a eliminar a posibilidade de imaxinar unha vida distinta”
Entrevista de Montse Dopico a Fran P. Lorenzo en Praza:
“(…) – Praza (P): Os artigos que escribes no teu blog son literatura. Mais non se sabía que tamén escribes novela. Por que?
– Fran P. Lorenzo (FPL): É verdade, sabíao só moi pouca xente. Non quería amosar nada ata que estivese convencido. A novela levaba anos na miña cabeza, mais necesitaba que chegase o momento en que o resultado me valese. A ficción supón afrontar un plus de responsabilidade, non é o mesmo que plasmar as túas observacións nun artigo. E non digo por iso que un artigo sexa menos. Mais o esforzo de armar unha novela é maior. Estiven catro anos traballando nela, aínda que comecei a pensala moito antes.
– P: O de facer novela rosa non debe ser casualidade. Se cadra tamén é unha maneira de reivindicar a presenza dese xénero na nosa literatura. Hoxe faise de todo, sería inxusto dicir o contrario. Mais si é un tipo de historia pouco valorada…
– FPL: Quería facer unha novela rosa pola súa condición popular e para contar unha historia homosexual. Non había na nosa literatura unha novela rosa de amor gai. E si creo que hai complexos, con certos xéneros ou tipos de historias. Ademais, a novela rosa estivo na miña educación sentimental. É o que se le na casa de Álvaro, antes de que el coñeza a Bruno, que lle mostra outro tipo de libros. É o que lía a maioría da xente nesa época. E, si, eu reivindico a novela rosa na súa dobre acepción, de novela de kiosko, e fronte á visión elitista e académica da cultura, que non se dá só aquí, senón en todos lados. Quixen facer algo que movese a fibra. E isto entronca co melodrama, coas paixóns, coa falta de pudor…, mais tamén te sitúa no límite, porque podía caer no sentimentalismo. Consultei a colegas que leron a novela antes de publicala. E dicíanme que quedou no punto xusto…
– P: Gañaches o premio Blanco Amor coa novela. Contabas que o que imaxinas que puido ser a vivencia de Blanco Amor che serviu tamén para escribir este libro. En que sentido?
– FPL: O ostracismo tamén condicionou a vida de Blanco Amor. Por iso tamén, confórtame que me desen este premio. Para min é como un xeito de que quede redondo. Hai biografías moi boas de Blanco Amor, como a de Gonzalo Allegue, Diante dun xuíz ausente, que pasou sen pena nin gloria. Houbo xente que lle virou as costas a Blanco Amor por ser quen era. Blanco Amor pertence ao meu canon persoal, mais tamén por ser unha persoa que se enfronta co establishment galego. Blanco Amor sería como Álvaro. Mais el tentou vivir a súa vida malia os condicionantes sociais. Tamén coa súa vaidade, o seu orgullo, o seu certo rancor e resentimento, porque el sabía que merecía máis que o recoñecemento que lle daban. Era un creador múltiple: poeta, articulista, fotógrafo… (…)”
Fran P. Lorenzo: “Achegueime á novela rosa pola súa condición popular e para relatar unha historia de amor homosexual””
Entrevista a Fran P. Lorenzo en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Cabalos e lobos responde á profecía cumprida? É dicir, en certa medida parecía agardarse que nalgún momento vostede se descubrise como escritor…
– Fran P. Lorenzo (FPL): Existía esa percepción porque levo moitos anos dedicándome ao oficio da escrita na prensa e, polo tipo de información que fixen, polas persoas ás que entrevistei e polos temas que tratei podíase intuír unha certa preocupación literaria. Iso mesmo ao que te refires percibiuno xente coa que traballei e tamén que me lía. Por outra parte, cando comecei a escribir o blogue notábase tamén que os temas respondían a unha preocupación literaria, no tratamento que lle daba podíase intuír que tiña a teima de escribir, que me viña xa desde sempre. O xornalismo, en certa maneira, era o oficio que me permitía estar máis apegado a aquela idea, á escrita. Desde neno soñaba con ser escritor e facía poesía. En certo xeito, esta novela cumpre esa dupla expectativa, a que había ao arredor e a miña propia. Desde neno agardaba que isto pasaba mais tamén sabía que hai cousas que non podes escribir ate certo momento. Foi, por así dicilo, un proceso demorado de decantación.
– SG: A súa escrita coñecíase polo seu traballo xornalístico e polo blogue Un país en lata, a novela vai sorprender aos lectores?
– FPL: Agardo que si. Non é a novela que se agarda do autor de Un país en lata. Tiven, desde o inicio, vontade de non duplicar o estilo. Na escrita literaria predominou a preocupación por ser depurado, por ir máis ao gran. Na escrita para o blogue son máis barroco, talvez máis elaborado tamén. Na novela tiven a pretensión dunha escrita que fluíse moito, moi accesíbel, que se lese moi ben. Quería que puidese acceder a ela a maior parte da xente, que fose un estilo diáfano, sen interrupcións. Iso vai sorprender ao lector habitual. As preocupacións, as obsesións mesmo están aí. A memoria, a cidade como espazo, a defensa da liberdade e a denuncia da censura e a represión transitan a novela e tamén presiden as temáticas do blogue mais a escrita é ben distinta. (…)”
Entrevista de Ana Romaní a Fran P. Lorenzo sobre Cabalos e lobos
Fran P. Lorenzo gaña o XXXIII Premio Blanco Amor con Cabalos e lobos
Desde Sermos Galiza:
“Por unanimidade o xurado do XXXIII Premio Blanco Amor de novela recaeu no xornalista Fran P. Lorenzo e a súa obra Cabalos e Lobos. Composto por Xosé Luís Franco Grande, Camiño Noia Campos, Olivia Rodríguez González e Xosé Antonio Palacio Sánchez, o xurado reuniuse na casa da Cultura de Redondela este 11 de novembro, San Martiño, e o premio entregarase nun acto público que terá lugar en Redondela o vindeiro 22.
Cabalos e lobos é a primeira novela de Fran P. Lorenzo, xornalista de Cultura de El Correo Gallego. Malia iso, a súa escrita é xa coñecida, alén do traballo xornalístico, a través do seu blogue Un país en lata.
En Cabalos e lobos, Fran P. Lorenzo artella unha intensa historia na que os segredos familiares constrúen unha trama de tensións cun escenario, a cidade de Vigo -da que é natural o autor-, que cobra un protagonismo especial. A novela arrinca co acontecemento dunha noite de 1960 que servirá para desvelar as verdades e mentiras que se agochan detrás da realidade.”
