Arquivos do autor: asociacionescritoras-es

Compostela: Dramaturxias/Dramaturgias Itinerantes, o 1 de outubro

Publicado o por

Outras itinerancias:
– Mércores 2 de outubro.
16:30 horas
Escola Superior de Arte Dramática de Galicia (ESAD)
R/ Poza Cabalo, s/n
36211 Vigo (Pontevedra)
– Xoves 3 de outubro.
18:00 horas
Cine Teatro João Verde
Largo da Alfândega 1
4950-432 Monção

Cursos Apiario presenciais 2019/2020

Publicado o por

Desde Apiario:
“Os cursos Apiario constitúen a nosa oferta de formación continua, de setembro a xuño, en grupos reducidos (máximo 10 alumnos). A proposta destes cursos é acompañar aos asistentes, na procura da súa voz e apoiar este traballo na adquisición da técnica. A través de unidades temáticas trabállase a construción do literario, dende unha perspectiva multidisciplinar onde conxugar teoría e práctica.
Sen esquecer que estes cursos son un espazo de encontro para persoas que comparten o gusto pola literatura e outras inquedanzas artísticas.
A primeira sesión é gratuíta!

A Coruña

Arquitecturas do poema
Dores Tembrás
Comezo: 1 de outubro
A quen vai dirixido: A persoas interesadas en achegarse á poesía, en adquiriren ferramentas para gozar da súa lectura e tamén da escrita. Non só dirixido a escritores de poesía, tamén a narradores que queiran profundar na palabra e nos seus matices.
Horario: Martes 19:00-21:00
Prezo: 65 euros/mes
Descrición: Un espazo para quen quere achegarse á palabra, roldala, curioseala. Un tempo para escribir, pero tamén para afondar nas poéticas alleas. Para extraviarnos ou prendernos de conceptos como perda, beleza, sórdido, memoria, materia, lugar… A precisión, a procura, atendendo por veces á hermenéutica, pero sobre todo á voz que hai en cada un, para recoñecela e serlle fiel. Unha das características fundamentais deste formato é a da adquisición de ferramentas, técnicas que nos permitan trasladar ao papel coa maior precisión o poema que se xesta en nós. Para iso tamén será preciso afondar no acontecemento poético, atender a teorías que nos poñan en contacto coas poéticas máis relevantes da literatura universal. Todo isto para deternos en conceptos como silencio, música do poema, poder de suxestión, evocación, corte do verso… Metodoloxía: Construír unha guía propia de recursos para cada asistente a través das actividades e lecturas semanais. Posta en común do traballo individual e seguimento dos textos ata fechalos. Cada tres meses recibirase a visita dunha/dun autora/autor que dirixirá a sesión. Cada asistente ten dereito a unha titoría individual ao trimestre centrada no seu propio traballo.
Mais información e matrícula en: info@apiario.eu

Literaria: entre a escrita e a lectura
Dores Tembrás
Comezo: 7 de outubro
A quen vai dirixido: Este obradoiro esta deseñado para aquel*s amantes da literatura, xa sexan lector*s atent*s ou escritor*s con ganas de profundar nas voces d*s grandes autor*s.
Horario: Luns 19:30-21:30
Prezo: 65 euros/mes
Descrición: Como recomenda Fitzgerald, unha das voces máis lúcidas que nos acompañará neste obradoiro: Escribir ficción é manexar un truco dirixido á intelixencia e ao corazón do lector; un artificio para suscitar emocións diferentes, ao xeito do prestidixitador. Unha vez aprendido, esquencelo…
A atención sempre disposta, o debate a través de obras guiadas onde explorar a lectura crítica, a técnica do comezo e do final, do tema, d* narrador*, o tempo, o silencio, a memoria…serán fíos vertebradores dos que tirar para construir o encontro na procura da voz individual. Unha proposta onde a escrita e a lectura son vasos comunicantes.
Máis información e matrícula en: info@apiario.eu

Revelar para rebelarse. Olladas do poético
Antía Otero
Comezo: 2 de outubro
A quen vai dirixido: A persoas que se inician na escrita ou xa o fan, interesadas na poesía e no poético como lugar para crear. Dirixido a tod*s aquel*s que queren profundar na súa práctica, escrutar o impulso e o proceso, revelar a alquimia da técnica na rebelión da palabra.
Horario Metodoloxía: Mércores 19:00 -21:00
Prezo: 65 euros/mes
Descrición: Este obradoiro é unha chamada á capacidade de asombro para descubrir as chaves que poñen en marcha a maquinaria do poético. Un xeito de achegarse ao abraio que provoca a palabra, á rebelión da voz na sensación da escrita. A través do diálogo entre teoría e práctica, escoita e deriva, falarlle ao proceso. En Revelar para rebelarse, centraremos a dinámica botando man de unidades temáticas deseñadas para profundar no extraordinario, no efémero, no arrebato e sucar o silencio, os ocos, o tempo e o lugar. Pezas angulares e ferramentas que nos axuden a escribir, mais tamén a ampliar a capacidade lectora e crítica. 
Horas para debater e alimentarse na fascinación que provoca a palabra. Metodoloxía: Sesións vertebradas por unidades temáticas e achegamento a diferentes autor*s da literatura galega e universal. Propostas de escrita. Debate continuo. Crítica, valoración e seguimento dos textos. Lecturas. Visionado de material audiovisual. Cada tres meses recibirase a visita dunha/dun autora/autor que dirixirá a sesión. Cada alumn@ ten dereito a unha titoría individual ao trimestre centrada no seu propio traballo.
Máis información e matrícula en: info@apiario.eu
* Todos os nosos cursos teñen unha matrícula inicial de 30€.

Santiago de Compostela

Cartografías literarias: Entre a escrita e a lectura
Antía Otero
Comezo: 7 Outubro
A quen vai dirixido: A persoas que se inician na escrita ou xa o fan, interesadas na literatura como lugar para crear; a tod*s aquel*s que queren profundar na súa práctica, escrutar o impulso e o proceso, descubrir a alquimia da técnica, aprender das lecturas. Este obradoiro esta deseñado para aquel*s amantes da literatura, xa sexan lector*s atent*s ou escritor*s con ganas de profundar nas voces d*s grandes autor*s.
Horario: Luns de 19.00 a 21.00
Lugar: Libraría Couceiro (Praza de Cervantes, 6, Compostela)
Prezo: 65 euros/mes
Descrición: Este obradoiro está deseñado para aquel*s amantes da literatura que gusten de achegarse ao abraio que provoca a palabra, a rebelión da voz na sensación da escrita. A través do diálogo entre teoría e práctica colleremos o pulso da técnica e profundaremos nas voces d*s grandes autor*s. Poremos enriba da mesa pezas angulares e mestras da literatura e ferramentas que nos axuden a escribir, mais tamén a ampliar a capacidade lectora e crítica. Horas para debater e alimentarse na fascinación que provoca o encontro coa literatura.
Metodoloxía: Sesións vertebradas por unidades temáticas e achegamento a diferentes autor*s da literatura galega e universal. Propostas de escrita. Debate continuo. Crítica, valoración e seguimento dos textos. Lecturas. Visionado de material audiovisual. Cada tres meses recibirase a visita dunha/dun autora/autor que dirixirá a sesión.
Máis información e matrícula en: info@apiario.eu
*Todos os nosos cursos teñen unha matrícula inicial de 30€.”

Suso de Toro: “Insisto en defender a independencia do autor das dinámicas políticas porque pertenzo a unha xeración moi afectada pola política”

Publicado o por

Entrevista de Montse Dopico a Suso de Toro en Praza:
“(…) – Praza (P): Dentro da literatura naceu como unha proposta (ou máis ben unha idea) do pedagogo Xosé Manuel Rodríguez-Abella. Como foi escribir este libro? Supoño que quedará tamén como homenaxe a un amigo que, desgraciadamente, perdiches…
– Suso de Toro (SdT): Hai amigos que son únicos e que se che faltan ficas orfo, este é o caso. Para min a amizade é moi importante, fun e son rico en amigos e amigas, así e todo Xosé foi unha amizade única, compartimos experiencias radicais desde moi novos e estarmos xuntos eran momentos de intimidade e confianza únicos. Alá está e o libro, que é un ensaio á miña maneira, tamén é un relato: comeza cunha encarga dunha persoa e remata con ese final.
– P: Nun dos capítulos deste libro falas da fama como unha maneira de poder. E dis que o autor que unicamente fíe no valor da súa obra, sen ningún poder detrás, probablemente non poderá abrirse camiño. Podes explicar isto mellor?
– SdT: Entendo que a fama vívese máis ben como un espellismo desa idea absurda que é a gloria literaria. E que sexa absurda non quita para que sexa actuante. A gloria nunca se pode vivir, é un froito da morte, e a fama, que é fuxidía e escorregadiza, é a ilusión da gloria. Desde un punto de vista vivencial, penso que a fama é unha forma abondo perigosa de alienación. E que ninguén se faga ilusións: a fama cambia as persoas, aínda que resistas á tentación do enfatuamento cambias porque na creación dese fenómeno no só intervén un suxeito senón que interveñen os demais e se os demais te perciben de determinado modo finalmente xa es distinto. E non hai moita volta atrás, a volver ser quen fuches.
Sobre fiar só no valor da obra, o valor da obra non abonda para que a túa obra sexa recoñecida, atendida e para que se institúa o seu valor. É evidente que o determinante é a posición de poder que teña o autor para que sexa atendida. Sexa poder político, mediático o como sexa. A posición na sociedade de quen escribe condiciona a existencia da obra. Se non tes poder, se non existes na esfera pública, é dicir mediática, a túa obra vai ficando en fóra de xogo.
– P: En relación co anterior, varios capítulos ocúpanse do canon como expresión das relacións de poder: os canonizados adoitan ser homes e dos países e culturas hexemónicos. Do caso da literatura galega pouco comentas: relativizas o papel da crítica porque, segundo dis, case non sae nos medios. Como se constrúe, entón, o canon no caso da literatura galega?
– SdT: Fasme pregunta comprometida e mala de contestar. Coido que o canon na literatura galega neste momento non existe realmente, houbo momentos nos que a cousa era máis simples porque era máis pobre. A valoración das obras era moi condicionada pola ideoloxía política, mesmo pola posición dos autores, autoras, en relación coas organizacións ou figuras do nacionalismo galego.
Houbo un momento no que, penso que debido á falta de capacidade do “tinglado” literario institucional para aceptar novas voces ou estéticas foi o poder mediático madrileño que influíu e permitiu que entrasen e se instituísen esas novas obras. Non sei valorar ben como actuou no asentamento da miña obra ese aspecto: os meus libros dos anos oitenta foron lidos e influíron, mais a miña vivencia foi de que a comezos dos noventa sentíame afogado. A edición en castelán de obras, como Land Rover, cunha recepción crítica e de público deume aire e ánimos. Francamente sentíame sen ánimos.
Hoxe é un momento moi móbil e vivo, non sigo a actualidade mais intúo que é un momento creativo moi interesante. Con todo, sen o papel da crítica non hai unha literatura, a crítica é activa e debe ser creativa sinalando e apostando polas obras en marcha interesantes. O crítico tamén debe correr riscos. (…)
– P: Varios capítulos teñen que ver tamén co debate sobre a autonomía da literatura. Dis que non es partidario de escribir para educar ou concienciar. Ocorre que o autor (coma o xornalista) é tamén parte dunha sociedade, dunha cultura… e forma parte das relacións de poder que se inscriben nelas. Entón ocorre que, ás veces, aínda sen querer, deseduca: educa no machismo, o clasismo, o racismo, a mentalidade colonial, etc. Así, unha cousa é que a literatura se poña ao “servizo de”, esquecendo que ten un fin en si mesma, que é ser literatura, e outra que o autor só poida ser fiel a si mesmo como se ollase a sociedade da que forma parte desde fóra. Dígoo porque ás veces este debate, que é sumamente complexo, se simplifica demasiado… Que pensas ti de todo isto?
– SdT: Insisto en defender a independencia do autor e a obra das dinámicas políticas precisamente porque pertenzo a unha xeración moi afectada pola política e as súas ideoloxías. A min propio custoume liberarme de moitos condicionamentos ideolóxicos para gañar liberdade creativa e na cultura en lingua galega eses condicionamentos estiveron e están aí. Agora observo o que penso que son interferencias de ideoloxías que se incorporaron e se instituíron entre nós con éxito nos últimos anos como é o feminismo.
O feminismo é a mellor noticia do século vinte e comezos do vinte e un. Adoro as valentes sufraxistas e primeiras feministas: non ocupan o lugar que merecen no noso imaxinario. E o feminismo libera corpos e mentes das mulleres e tamén dos homes. Coido que na miña obra o feminismo está presente ao revés, en oco. O feminismo permitiume atender á construción da masculinidade, recoñecerme como home construído.
Se unha ideoloxía, calquera sexa, libera a nosa mente é benvida; se somos débiles e deixamos que ocupe a nosa vida e nos transforme en instrumentos seus, entón deixa de ser liberadora e vólvese opresora, por culpa nosa. O artista ten un deber primeiro: ser libre. Desde aí, utilizando as ferramentas do coñecemento e a súa sensibilidade, pódenos dar unha obra libre e liberadora. Un como cidadán, cidadá, pode defender isto ou aquilo, como artista máis que defender debe procurar, buscar. Con intuición e sen certidume total. (…)”

Francisco Javier Fernández Davila gaña o XII Premio Victoriano Taibo con Mover os marcos

Publicado o por

Desde o Instituto de Estudos Miñoranos:
“O xurado do XII Premio de Poesía Victoriano Taibo celebrou este mércores a súa deliberación na sede do Instituto de Estudos Miñoranos, en Gondomar. A obra escollida foi Mover os marcos que, unha vez aberta a plica, resultou corresponder á autoría de Francisco Javier Fernández Davila (Vigo, 1974).
O poemario do vigués foi destacado polo xurado entre as outras dúas obras finalistas, Parafilias e Unha muller pola metade.”

Josi Lage: “Precísase poñer en valor o feito de que o FETEGA sexa o único festival integramente dedicado ao teatro galego”

Publicado o por

Entrevista a Josi Lage en Erregueté:
“Josi Lage anunciou que despois desta edición deixaba a dirección do Festival de Teatro Galego do Carballiño (FETEGA) para dedicarse de cheo á súa profesión de actriz. Nos moitos anos que leva á fronte deste encontro, o FETEGA medrou, mais a costa de pasar por moitas vicisitudes que ela tivo que enfrontar sen contar con axudas institucionais, só co apoio do seu equipo. A presente edición semella deixar atrás as ameazas que se cerniron sobre o encontro en anos anteriores, cando a continuidade estivo en perigo. Lage fai un balance do seu traballo nun festival que cumpre agora tres décadas. | Manuel Xestoso |
– Erregueté (E): Este ano o Fetega celebra o seu 30 aniversario, despois dos problemas do ano pasado e cun mellor orzamento nesta nova edición, como afrontaron esa dificultade?
– Josi Lage (JL): O feito de que este ano o concello case dobrase o orzamento, coas axudas da AGADIC e o apoio tanto da Deputación, que sempre está, como da empresa Montañesa e os establecementos do Carballiño que colaboran con nós, a vida vese doutra cor. O Festival estivo a piques de desaparecer en dúas ocasións e sempre tivo que ver coa falta de axudas de Agadic; e o ano pasado pasámolo realmente mal. Somos o único festival de teatro galego, exclusivamente en lingua galega, e é unha mágoa que iso ás veces non se considere como un valor. Nós tratamos de ser fieis ao noso nome e ser profesionais. Iso require tempo, require unha programación e require un esforzo durante todo un ano. No Fetega non temos a sorte doutros festivais subscritos a un concello que pon o seu persoal e os seus técnicos en funcionamento. Nós contamos cun equipo que fai todo e que leva 30 anos sacando este proxecto adiante. É difícil pero estamos satisfeitos de que todo o que fixemos é pola xente, polo Carballiño e polos compañeiros que teñen unha praza máis onde mostrar en verán os seus traballos. Que o festival desaparecera ou que estivese a piques de desaparecer, a min doíame sobre todo polos compañeiros, independentemente do traballo de tantos anos. Que non se tivera en conta no seu momento, evidentemente, a min fíxome sacar as unllas. Pero tamén son unha persoa agradecida e se digo cando as cousas non están ben, tamén as teño que dicir cando están ben e estoume referindo tanto ao apoio de Agadic como polo feito de que o concello dobrase o orzamento este ano.
– P: De feito, na rolda de prensa do luns apelaban á vontade das institucións para que o festival non dependese dos vaivéns políticos.
– JL: Ten que estar claro e sempre o tivemos claro e é que o festival non podía politizarse. Soa político o de dicir que isto é do pobo e para o pobo, pero concibiuse así, como se concibiu a MIT en Ribadavia. Entón imos respectar esa idiosincrasia e imos a respectar a lingua galega. Non é de ninguén máis, de ningún partido político e imos loitar para que se siga mantendo así. É unha das cousas que máis teño en conta de cara á sucesión: que non se politice e que siga no Carballiño. Que despois siga medrando e que se poida algunha parte noutra cidade, estupendo porque eu aspiro a que a persoa que veña o faga medrar. Ese polbo, nunca mellor dito, con ese concepto estamos traballando agora. O epicentro é o Carballiño pero pode haber tentáculos que se estendan. Eu quero que o festival medre e eu creo que a persoa que veña o vai conseguir.
– P: Aínda que está fóra do programa, como valoras o que esta sucedendo agora no FITO?
– JL: Unha tristeza. Tanto a nivel particular como a nivel de festival porque son compañeira, e porque eu estiven nesa situación. Eu sei o que doe non ter as axudas, non ter as colaboracións das institucións e esa é unha das cousas que a min máis me cansaron nestes 20 anos de traballo; lidar coas autoridades é o máis duro.

O que lle pasa ao FITO é inconcibible. Un festival que leva tantos anos que leva e que é un referente a nivel galego en que ser apoiado. O concello debería facelo a súa bandeira. Dóeme a súa situación do FITO e gustaríame mostrarlles o meu apoio como compañeira e como directora do festival de teatro galego. (…)”