Arquivo da categoría: Entrevistas

Entrevista a Francisco Castro sobre Tes ata as 10

Publicado o por

EntrevistaFrancisco Castro a Francisco Castro en Fervenzas Literarias:
“(…) – Fervenzas Literarias (FL): Con Tes ata as 10 recunca nas historias de suspense e de intriga. Con toda a bibliografía que ten as súas costas élle unha necesidade escribir baixo estes marcos esquemáticos ou é a propia trama quen achega o escritor cara ese terreo?
– Francisco Castro (FC): Son as historias as que saen así. A vindeira novela que publicarei non será unha historia de suspense, nin conterá misterio ningún, pero é a historia quen me pedía que non fora así. No caso de Tes ata as 10 eu tiña moi clara a imaxe inicial do protagonista recibindo un correo electrónico de seu pai acabado de morrer, e iso levoume a desenvolver a estrutura da novela cara un marco de intriga. As grandes ideas que queres transmitir son as que che marcan a música que vas interpretar. (…)
– FL: Grandes clásicos universais da literatura de aventuras terán unha grande relevancia en Tes ata as 10.
– FC: Quería que Tes ata as 10 reivindicase todos eses libros e lecturas que formaron parte da miña infancia, que fora unha reivindicación da propia literatura. É un tópicazo, pero ler fainos vivir máis, permítenos coñecer latitudes que ao mellor non imos visitar nunca. Mira a Jules Verne, un tipo aburridísimo que practicamente non saía da súa casa, e sen embargo estaba moi ben informado, lía canta revista científica caía nas súas mans. Extrapolado aos seus libros, cando describe a sabana africana en Nove semanas en globo semella en verdade que Verne estea pintando esas escenas. Eu bebín de todos eses libros e quería que estiveran aí como homenaxe, pero tamén me serven, dentro da novela, como un elemento que une a dúas xeracións. En Tes ata as 10 estes libros non son outra cousa que unha linguaxe común entre Toni e seu pai, ambos os dous están cangados polo amor ás grandes historias.
– FL: Como lle marcaron a vostede como persoa e como escritor eses referentes literarios?
– FC: Dun xeito absoluto. Dicías antes que cada vez máis as miñas novelas apostan máis pola intriga e polo misterio. Cos anos eu estou máis cómodo e relaxado no meu oficio de escritor e intento parecerme máis ao que me gustaba canda neno. Na miña infancia pasei moito tempo só na casa e nesa soidade a miña gran compaña, ademais da radio e dos Beatles, foron os libros. A pegada que deixaron en min, non só como escritor senón como persoa, foi enorme. (…)
– FL: Sempre detrás, como compoñente perenne das súas novelas, unha reivindicación do amor, en maiúsculas.
– FC: Se me preguntas: escribes porque pensas que o amor é o gran motor da realidade? Eu diríache que si, pero non volvería ser nada orixinal. Dígocho eu pero dixérono xa os presocráticos. Nós somos paixón, somos animais sentimentais. Nietzsche explicou moi ben como dende Sócrates en diante -e fundamentalmente dende o cristianismo- se nos intentou convencer de que somos un animal racional. Non é certo. Se fósemos racionais non namoraríamos, non poríamos as nosas vidas en perigo por amor como facemos ás veces. Se fóramos racionais non escribiríamos libros. Basicamente somos emocións, e abofé que non hai fábricas que elaboren endorfinas, oxitocínas ou adrenalinas máis potentes que as historias de amor. (…)”

Henrique Monteagudo: “Se a cultura galega xira só ao redor do 17 de Maio mal estamos”

Publicado o por

EntrevistaHenrique-Monteagudo3-150x150 de César Lorenzo Gil a Henrique Monteagudo en BiosBardia:
“(…) – BiosBardia (B): Moitas voces consideran que o 17 de Maio, así con maiúsculas, perdeu o seu sentido.
– Henrique Monteagudo (HM): Se a cultura galega xira ao redor do 17 de Maio mal estamos. Esa data, esa festa, a decisión de homenaxear a tal autora ou autor non é o centro de nada; é unha celebración importante dentro dun calendario cultural moi amplo e variado. Eu, persoalmente, durante moitos anos, vivín este día sen especial paixón.
Para que serve o Día das Letras? Por unha banda para pór baixo o foco dos estudosos unha figura relevante e o seu contexto histórico. E segundo, para que a escola e, ao seu redor, a sociedade en xeral, atenda nunha determinada data a nosa propia cultura. Iso é o que é, nin máis nin menos. Mentres moita xente pasa o tempo en pedir que se acabe co 17 de Maio, eu reivindícoa porque é unha festa orixinal e, afortunadamente, xa arraigada nas nosas tradicións. E ambas as cousas son moi difíciles: en Galicia unha festa laica e relacionada coa cultura? Pensemos en que outras festas celebramos! E pensemos tamén en que outros lugares gustarían de ter unha oportunidade coma esta. Cando falo con amizades vascas ou catalás, non alcanzan a entender como puidemos conseguir algo así, algo que eles non teñen nin se ven capaces de replicar. Pero insisto, non é o epicentro de nada, non hai que darlle ningunha solemnidade nin nomealo símbolo de ningunha cousa. (…)
– B: Hai quen considera que a RAG boicotea o espírito da normativa de consenso, especialmente na filosofía de tomar o portugués como fonte limpa para a creación de léxico.
– HM: A RAG é un reflexo da sociedade. E pode ser que haxa dentro dela opinións contrarias a esa filosofía. Non é o meu caso. Eu coido que o galego debería abrirse, de maneira franca, ao portugués, en especial no tema dos neoloxismos, máis concretamente no vocabulario relativo ás novas tecnoloxías. (…)
– B: Cal é a súa postura na adopción de léxico para a lingua galega?
– HM: Defínome como moderadamente purista. Coido que hai que protexer o idioma dunha asimilación co castelán pero que hai que ter a mente aberta. Unha lingua é unha creación colectiva moi complexa e se está viva, non se pode acoutar con fórmulas simplistas. A primeira obriga dos estudosos do galego é dotármonos dun modelo culto de referencia, dunha lingua estándar baseada na expresividade, na elegancia e na riqueza. E a partir de aí sermos flexibles. A lingua ten moitos rexistros e dependendo de cal usemos imos empregar unha lingua ou outra. Non se empregan a mesma sintaxe e o mesmo léxico nunha conversa coloquial ca nunha instancia oficial, por exemplo. (…)
– B: Rexina Vega afirmaba nunha recente entrevista en Biosbardia que a produción crítica académica se “deslocalizara” porque os baremos de cualificación universitaria valoraban publicacións de fóra. Vostede dirixe, xunto con Vítor Freixanes, a revista Grial. Non podería competir esa publicación por ser portavoz do traballo universitario do estudo da nosa literatura?
– HM: Ese é un debate moi vello en Grial. Convertérmonos nesa revista científica acorde con ese modelo baseado nas puntuacións curriculares ou seguir puxando por facermos unha publicación de vocación ensaística, interdisciplinar, que axudase a consolidar un público culto en galego. Recoñezo que non teño claro cal é o sentido da revista hoxe en día. De momento seguiremos coa nosa filosofía tradicional pero si é certo que coido relevante un debate sobre se existe público para un proxecto así ou cómpre reformular o concepto Grial.”

Entrevista a Celia Parra

Publicado o por

EntrevistaCelia Parra a Celia Parra en Palavra Comum:
“(…) – Palavra Comum (P): Que supõe para ti a poesia e o audiovisual?
– Celia Parra (CP): Poesía e audiovisual sempre foron para min os vehículos de transmisión e comunicación máis íntimos, as linguaxes coas que máis cómoda me sinto. Primeiro chegou a palabra, despois descubrín o cine, do que me interesa a vertente máis creativa e experimental, e agora ando xogando a mesturalas. Ambas supoñen, ante todo, a celebración dunha maneira propia de ver e sentir o que nos rodea, e por tanto unha forma de liberdade. (…)
– P: Qual consideras que é -ou poderia ser- a relação entre a literatura e o audiovisual entre si e com outras artes?
– CP: Entendo as artes como expresións dun sentimento, emoción ou discurso; unha forma de trasladar un rebulir interior cara ó exterior empregando distintos formatos e técnicas: ben sexa unha composición musical, ben unha novela, un cadro, unha escultura… Cada unha, co seu grao de abstracción e características particulares, non deixa de ser a maneira que atopamos de darlle forma a ese algo que pula por facerse corpo, e por iso as vexo intimamente relacionadas.
Penso que, concretamente, poesía e o audiovisual son dúas manifestacións da mesma simbiose. O poder evocador da palabra fai que o poema desencadee na imaxinación unha serie de imaxes, reais ou figuradas. De igual xeito, a sintaxe interna da propia imaxe, e tamén a que deriva da montaxe cinematográfica, escribe no cerebro do espectador conceptos, significados e impresións. Unha imaxe sen palabras fai que estas agromen na mente, e o mesmo pasa cunha soa palabra. Para min é moi interesante explorar a intersección destas dúas linguaxes, como se complementan, como se duplican, como se mesturan e que universos crean. (…)
– P: Que projetos tens e quais gostarias chegar a desenvolver?
– CP: Agora mesmo estou producindo Versogramas, un proxecto transmedia que explora o xénero da videopoesía a través dun documental de creación, unha exposición, un webdoc e unha longametraxe experimental. É un proxecto apaixonante que desenvolvo xunto con dous grandes profesionais, Belén Montero e Juan Lesta (Esferobite). Polo de agora estamos en fase de financiamento, agardo que pronto poidamos ensinar cousiñas. Como ando volcada niso, pouco tempo e espazo mental me queda para a escrita, pero si que me gustaría retomar algunhas ideas que teño anotadas para un poemario.”

Gustavo Pernas: “O dramaturgo ás veces convértese en demiurgo na voz do intérprete”

Publicado o por

EntrevistaGustavo Pernas de Carlos Loureiro a Gustavo Pernas en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Falarmos de Gustavo Pernas é falarmos de teatro… non houbo outros xéneros que en determinado momento estivesen no teu maxín ou na túa pluma?
– Gustavo Pernas (GP): Escribo relatos ou poemas pero sobre todo textos inclasificables desde o punto de vista xenérico. Gústame xogar nas marxes dos xéneros ou directamente rompelos. Tamén me gusta a investigación e o ensaio. En 2007 publiquei en Laiovento Os Ollos de Victorine e a Construcción da Cuarta Parede. sobre a configuración da mirada moderna na arte e no teatro. (…)
– NG: No 1989 Ánxela G. Abalo e mais ti formades a compañía teatral “Áncora Produccións”, compañía referente da nosa posta en escena contemporánea. Que obxectivos vos propuxestes con tal creación? Visto desde hoxe, eses obxectivos acadáronse ou ben aquelas ideas primixenias quedaron superadas?
– GP: Todo é camiño. Daquela xuntámonos para crear un proxecto artístico que tivo unha poética moi particular. Investigación, xogo, compromiso, diversión, experimentación…son conceptos que guiaron a nosa procura singular. Facer teatro en galego e desde Galicia tamén era un obxectivo abondo arriscado e segue a selo, non hai máis que mirar a regresión e os ataques gubernamentais á nosa lingua. O teatro está a sufrir os recortes económicos e lingüísticos. Os proxectos máis comerciais estandarízanse e as voces propias perden eco. Atravesamos un momento especialmente crítico onde conseguir axudas para reemprender o camiño é cada vez máis complicado. Neste contexto non interesamos, formamos parte dunha cultura no punto de mira dos francotiradores políticos. Pero o teatro sempre estivo en crise. A esperanza non está nas políticas de falso emprendemento que pretenden promocionar desde o cinismo, está na nosa capacidade de resistencia, de vontade e de transformación. O mito da Ave Fénix alenta desde as cinzas. Son moitos os proxectos e moitas as curvas do camiño pero esas ideas primixenias seguen vivas, demandando novas formas. (…)
– NG: Con todo o individualismo que achamos nesta obra [Isóbaras], cos diferentes monólogos… ao final o espectador é quen de sacar unhas ideas e conclusións xerais… Como se pode conseguir esta sensación no espectador perante unha obra tan controvertida?
– GP: Gústanme as diferentes lecturas, romper coa dinámica do branco e o negro. Os personaxes teñen distintas capas e cada un deles pode xustificar as súas accións, argumentar isto ou aquilo. Cada un é fillo das súas circunstancias e experiencias. A obra ofrece ao lector, e esperemos que a un futuro espectador, un método ou un camiño para descubrir as interseccións, os puntos en común, é como ese xogo dos encrucillados onde podes reseguer os puntos e sae un debuxo ou outro. Esta é unha obra de encrucilladas, de solitarios que ignoran que a súa voz ten eco de coro.
– NG: Por que a túa obsesión verbo da personalidade humana en moitas das túas obras, do labirinto da personalidade humana?
– GP: Vivimos moi pouco. Na medida que imos cumprindo anos vai adelgazando a percepción do tempo. Sabérmonos, intentar coñecer algo do que somos é un obxectivo abondo ambicioso para o escritor ou o artista que pescuda no fondo da personalidade humana e nas súas contradicións. O mito do minotauro e o labirinto e o mito de Sísifo, reinterpretado tan brillantemente por Camus, están presentes no meu teatro e na miña vida. (…)”