Entrevista a María Reimóndez, Premio Xohana Torres de ensaio e creación audiovisual

Publicado o por

Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
““É sorprendente que unha muller do seculo XIX como Rosalía de Castro tivese a coraxe de utilizar (na tradución) estratexias que hoxe en día se consideran moi vangardistas, mesmo controvertidas”.
María Reimóndez gaña coa obra Corpos exorbitantes. Rosalía de Castro, tradutora feminista, en diálogo con Erín Moure o Premio Xohana Torres de ensaio e creación audiovisual. Pode accederse á entrevista aquí.”

Entrevista a Manuel Ferreiro, especialista na obra de Eduardo Pondal

Publicado o por

Desde o Diario Cultural da Radio Galega:
““As dificultades da reapropiación da obra de Pondal veñen por unha banda de que a súa poesía non é fácil e por outra da súa actitude misóxina que complica a súa recepción. Tamén é verdade que eses poemas misóxinos son unha parte minúscula da súa obra e ten outros onde a súa actitude é radicalmente a contraria”. Pode accederse á entrevista aquí.”

“Galiza Cultura pon en valor a actualidade de Pondal cun “acto de vida””

Publicado o por

Desde Sermos Galiza:
“Pasadas as 17:00 h. do 7 de marzo decenas de persoas entraban no cemiterio coruñés de Santo Amaro, ao son do Himno do Antigo Reino da Galiza, para conmemoraren a vixencia do legado de Eduardo Pondal no centenario do seu falecemento. Cunha ofrenda floral, a federación Galiza Cultura de asociacións culturais lembraba que o bardo morría o 8 de marzo de 1917 na cidade da Coruña.
En declaracións a Sermos Galiza, a presidenta da federación, María Pilar García Negro, puxo de manifesto que “a celebración de efemérides nacionais como este caso non son actos funerarios, senón actos de vida vinculados a algo fundamental da nosa condición de humanos, que é a memoria, e non só en termos de homenaxes de vida a todas e todos aqueles que nos precederon na configuración e na representación da nosa nación, da Galiza, senón tamén no que hai de exemplo para o presente e para o futuro”.
En relación a Pondal, García Negro explicou que “as súas palabras non son defuntas, arqueoloxía, senón que manteñen unha vixencia esencial; como se dicía hai cen anos, a redención do pobo galego, e co vocabulario de hoxe, porque necesitamos que a Galiza se oia a si mesma e coñeza a súa historia e a súa cultura, e dispoña hoxe en día de todo o bo, rico e variado que se fai en todas as artes”. Engadiu que os medios, nos distintos soportes, “deben ofrecer unha imaxe do realmente existente na Galiza e non do prefabricado coa intención de que sigamos a ser elementos servos doutra condición, doutra política e doutra ideoloxía española, occidental ou global”. (…)
[Manuel Ferreiro] Puxo de manifesto que as Irmandades “recoñeceron a obra de Pondal e a súa entrega á misión de redención do pobo, coas súas luces e con algunhas sombras, coas súas contradicións e coas lecturas máis ou menos difíciles nas que actualmente nos temos que recoñecer”. “Espero que noutros cen anos outras Irmandades veñan entregar aquí unas flores perante a tumba de Eduardo Pondal e de todos os que viñeron detrás del”, agregou. (…)”

Dores Tembrás: “Ser muller cada día supón un reto e supón mirar cara a necesidade de mudar as cousas”

Publicado o por

Entrevista a Dores Tembrás en Suma Ágora:
“(…) – Suma Ágora (SA): Ti como creadora como te definirías?
– Dores Tembrás (DT): Como unha procuradora da palabra precisa. Iso é o que me interesa, a palabra, a linguaxe, buscar, non importa durante canto tempo, buscar o que procuras. Creo que ese é o traballo dos poetas e sempre é coa pulsión, coa emoción que é fundamental no meu traballo tamén.
– SA: É unha busca a poesía?
– DT: Si, totalmente, aínda que non necesariamente de respostas. Eu creo que a propia procura é a resposta, é o camiño, creo que é o que máis satisfacción aporta tamén neste traballo. Non estar concentrado nun obxectivo final senón saber que o proceso ten moito que aportar e que che fai medrar, e que todo é un exercitarse na palabra. E que agora o teu traballo está neste momento e este é o teu traballo e que antes era así e que despois será doutra maneira, un proceso. Concibo así os procesos creativos, un continuo. (…)
– SA: Cal é a túa visión da situación da poesía galega actual?
– DT: É extraordinaria. Claro, que o diga unha poeta galega parece que non ten moito crédito, pero cando veñen autores como Gamoneda e din que o que se está facendo agora en Galicia é dun nivel que está moi por encima do resto da Península, ten máis crédito. Eu creo iso porque eu teño o privilexio de ler autores na miña lingua que son verdadeiramente extraordinarios e despois, hai xente no resto da península que fai cousas tamén moi boas. Pero é que aquí temos unha cantidade por metro cadrado que é incrible realmente. E eu síntome moi feliz de pertencer a unha tradición poética tan poderosa nese sentido. (…)
– SA: Efectivamente a muller está moi presente na túa obra, cres que é máis difícil ser muller e poeta?
– DT: Ser muller nos tempos que corren conleva moitísimos hándicaps só polo feito de ser muller. Non sei se a suma de ser muller e ser poeta é peor. Eu creo que vivimos nun país onde a poesía ten un gran recoñecemento, ten os seus espazos, non son moitos, pero é que tampouco hai moito espazo para a literatura galega, esa é a realidade. Gustaríame que houbera máis visibilidade por suposto, pero non sinto que o feito de ser poeta aumente exponencialmente as cuestións negativas. Creo que ser muller realmente hoxe en día supón un reto, máis aló do terrorismo que estamos vivindo, máis aló diso que é o paradigma máis grave que nos está pasando como sociedade. Ser muller cada día supón un reto e supón mirar cara a necesidade de mudar as cousas porque así non poden seguir, e creo que hai moito diso na miña obra. (…)”