Entrevista a Lois Pérez en El Progreso:
“(…) – El Progreso (EP): Que supón para vostede gañar este certame?
– Lois Pérez (LP): Faime moitísima ilusión levar un premio co nome de Agustín, non só pola súa obra, senón pola súa persoa, de paz e harmonía. Todo un referente para moitos. Tamén me fai moita ilusión que fose en Vilalba, polos compañeiros do Iescha e polo xurado, porque son persoas ás que lles teño unha altísima estima, e por todos os que forman parte do IES Basanta Silva, mestres e alumnos. Estou realmente emocionado.
– EP: Como recibiu a noticia?
– LP: Con estupefacción. O sábado tiña unha actuación na casa de Manuel María en Outeiro de Rei ás nove da noite e ás oito chamoume Manuel Bragado para darme a nova. Sentín unha tremenda felicidade. Tanto foi así que daquela estaba en pixama e non era quen de vestirme (ri). Despois fun actuar, visitamos a casa do Manuel, estiven acompañado pola miña muller, familiares e amigos. Sentinme unha persoa plena e feliz, foi un día espléndido.
– EP: Que pode contar de A gruta da torre?
– LP: É un libro que escribín para o meu fillo Lois entre abril e xuño do ano pasado, no confinamento, movido polo amor e polo medo a perder os seres queridos. Pero tamén para o neno que fun, porque o seu centro é a miña infancia, no campo aberto do verán de 1990 en Ribadeo. Que meu fillo, de nove anos, soubese da miña infancia, do mundo visto cos meus ollos de entón, que tiña once. De feito, non cambiei nin o meu nome nin o dos amigos da miña cuadrilla.
– EP: Que se pode atopar nel?
– LP: Fálase da amizade, do paso do tempo, da beleza do mundo ou da inocencia. Tamén ten que ver co descubrimento do pensamento abstracto nesa etapa na que os nenos abandonan o concreto e comezan a ver o abstracto do mundo. Tiña un grande interese en falarlle de certas cousas a meu fillo a través deste libro, así que tamén se recolle memoria histórica, ecoloxía, o valor da amizade, a discriminación e non discriminación das persoas. Incluso fago un traslado a un libro adulto, Viaxe a Samoa, de Marcel Schwob, que me encanta.
Tiña especial interese en falarlle de certas cousas a través del, como o valor da amizade, o paso do tempo ou a discriminación
– EP: Foi a primeira vez que escribiu unha novela infantil?
– LP: Si. Escribín outras cousas como mestre, máis curtas e para outros fins. Pero este foi un proxecto ambicioso, complexo na súa execución. Levoume moito tempo e traballo, pero o resultado penso que valeu a pena. Liamos o libro polas noites co meu fillo, e el ía opinando e dicindo o que non entendía e corrixía en base a iso coa axuda da miña compañeira Alba.
– EP: Creouna coa mente posta neste certame?
– LP: Inicialmente foi sen pensar neste premio. Escribina para vencer a frustración e a enorme preocupación que tiñamos entón todos, para darlle sentido á vida e eu ese sentido atópoo nas palabras, nunha situación como a que había, na que tamén sentía que tiña que protexer ao noso neno coa imaxinación, ante un tempo escuro que nos tocou vivir.”
Arquivos da etiqueta: El Progreso
Medos Romero vence na XIX edición do Premio de Poesía Afundación con E o sol era ela
Desde El Progreso:
“A escritora Medos Romero resultou elixida como gañadora da XIX edición do Premio de Poesía Afundación co seu poemario E o sol era ela, elixida entre un total de 42 obras inéditas presentadas ao concurso.
O fallo do xurado, composto polos escritores Pablo Rubén Eyré, Concepción Prado Baña, Míriam Ferradáns, Xabier Castro Martínez e Luís González Tosar; foi dado a coñecer na sede de Afundación en Santiago.
O xurado recoñece o poemario de Medos Romero como un “percorrido vital na procura de si mesma” a través dunha obra que “foxe da retórica e regresa á natureza non nun sentido paisaxístico, senón a través da reflexión dunha voz feminina”.
Tamén destaca de E o sol era ela o seu dominio do ritmo e a contención, así como o seu aposto por “finais abertos, sorpredentes e mesmo paradoxais”.
Os promotores do certame, no que colabora a Xunta, destacaron o nivel das 42 obras inéditas presentadas a un concurso que o próximo ano celebrará a súa vixésima edición. (…)”
María Canosa: “Quería demostrar que pola densidade auga e aceite non se mesturan”
Entrevista a María Canosa en El Progreso:
“(…) – El Progreso (EP): En H2…Oh!!! Pingas científicas presenta curiosidades científicas para os máis pequenos, como xurdiu esta obra?
– María Canosa (MC): Francisco Castro díxome que quería un libro de ciencia divertida e que non era a única que pensa que hai que escribir ese tipo de cousas. Facía moito tempo que tiña curiosidades científicas que me parecía que era fermoso contar. Eu que sempre escribín ficción, sentíame responsable, xa como unha escritora con certa traxectoria, de facer libros de divulgación de distintas materias, porque creo que fan moita falta tamén en galego.
– EP: Que nos vamos atopar no libro?
– MC: Son 30 temas diferentes, cada un dos capítulos trata unha curiosidade da ciencia, de materias como a bioloxía, as matemáticas ou a física. Non hai que ler todo o libro seguido, son como pequenas anécdotas da ciencia contadas como un conto, de maneira sinxela e comprensible. Tento que sexa dunha maneira agradable e divertida. (…)
– EP: Licenciada en Enxeñería de Camiños, Canles e Portos, por que decidiu estudar esa carreira?
– MC: A medida que crecemos perdemos a vergoña de preguntar o porqué das cousas. Eu era unha rapaza moi curiosa, interesábame todo, non distinguía entre materias, interesábame coñecer o mundo. Os plans educativos non están deseñados para que un poida formarse en materias diferentes, obrígannos a decidir entre as ciencias e as letras. Parecíame que a mellor maneira de levar as dúas cousas da man era estudar ciencias e seguir facendo cousas de letras pola miña banda.
– EP: A maioría das súas obras son infantís, por que se centra en escribir para ese público?
– MC: Cando estudei a carreira adicáballe moitas horas a estudar e non tiña tanto tempo para escribir, e pensei en facer unha cousa máis. Parecéume un desafío, e a min gústame que me poñan retos. É un público moi agradecido e moi crítico, fanme aprender e soñar, déixanme mesturar a fantasía coa realidade e sorprenderme. Eu fun moi feliz lendo de pequena e sentía que tiña que devolverlle á literatura eso que tanto me deu a min. (…)
– EP: Como comezou a escribir?
– MC: Tiven unha axuda extra no sentido de non terlle medo porque a miña nai, Concha Blanco, é escritora. Para min ver que se inventaban contos na casa ou poemas parecíame algo normal, igual que se facía unha tortilla para cear, pois ás veces miña nai poñíase a escribir e de aí saía un libro.
– EP: Sempre tivo claro que quería comunicarse en lingua galega?
– MC: É a miña lingua nai, a que máis domino e a que máis quero. Eu educo ás miñas fillas en galego, é algo natural. Cando unha vai medrando vaise dando conta da riqueza que temos os que temos a sorte de gozar dunha lingua propia. A miña intención é dignificar o galego,que todos teñamos claro que é unha lingua válida en todos os sentidos.”
Medos Romero: “As obras teñen que estar sostidas por vida; se non a teñen, cáense das mans”
“Jamas busca un termómetro fiable”
Pablo Bouza: “Os certames danlle firmeza á túa carreira e visibilizan a túa obra”
Entrevista a Pablo Bouza en El Progreso:
“”Os cartos logo desaparecen, pero os libros son a vida dun escritor”, asegura o poeta Pablo Bouza á hora de valorar o que supón gañar o V Premio Díaz Castro de Poesía, dotado con 2.000 euros e coa publicación do poemario, na primeira vez que se presentaba.
– El Progreso (EP): Que sentiu ao recibir a chamada?
– Pablo Bouza (PB): Unha grande emoción. Recibir un recoñecemento ao teu traballo dáche forza e confianza para seguir escribindo, comprobas que estás en boa liña. Viña duns anos de secano en canto a publicacións e con este premio terei a oportunidade de volver publicar e cunha editorial de referencia. Somos moitos os poetas que nos presentamos a estes certames, xa que case é a única maneira de poder ver a túa obra publicada.
– EP: Leva unha boa colleita de premios, a experiencia altera a sensación?
– PB: A emoción e ledicia é a mesma que co primeiro. E neste caso, vendo a solvencia e a categoría literaria do xurado, a satisfacción é maior.
– EP: Que supoñen este tipo de convocatorias para os escritores?
– PB: Levo máis duna ducia de premios que se reflicten en seis libros individuais, algúns colectivos e publicacións en revistas especializadas. Os certames van dándolle firmeza á túa carreira literaria e permiten visibilizar a túa obra. Teñen moito mérito os concellos e as institucións que os convocan. No caso de Guitiriz, que faga un esforzo notable convocando un certame da calidade do Díaz Castro é moi loable e amosa unha especial sensibilidade da súa corporación. Ademais, Guitiriz é un facho poético en Galicia co importantísimo labor da NPG (Nova Poesía Guitirica) e o seu traballo cos grupos poéticos de base, o certame de Vilariñas, os poemas pendurados nas farolas, a edición da Gazeta.gal, o traballo de investigación sobre Os Vilares de Pas Veres ou a poesía da magnífica Luz Campello.
– EP: Cal é a sensación ao ver un libro seu publicado?
– PB: Telo nas túas mans é unha das grandes emocións que ten un escritor. Ao fin e o cabo, escribes para comunicar e compartir. O poema non deixa de ser un proceso comunicativo. Ademais ese libro, e sobre todo no caso da poesía, clónase en moitos máis: as interpretacións e versións que cada lector fai do que ti lles amosas. (…)”
Celia Díaz Núñez: “As vivencias quiroguesas asoman de maneira constante en todas as miñas obras”
Entrevista a Celia Díaz Núñez en El Progreso:
“Aínda que naceu no Páramo, a escritora Celia Díaz Núñez criouse en Quiroga, unha terra que segue considerando como o seu paraíso particular. Precisamente, dende o Día das Letras Galegas de 2018 é Filla Adoptiva do concello, marco tamén de moitas das súas obras. A última publicación de Celia Díaz é Rugando ou o misterio do cuarto secreto, unha nova edición da novela Rugando, que viu a luz hai case dez anos.
– El Progreso (EP): Que novidades inclúe esta nova obra?
– Celia Díaz (CD): É unha edición corrixida e aumentada, publicada por editorial Galaxia. Non hai diferenzas en canto ao argumento ou aos personaxes, pero si algunhas modificacións no léxico, nos diálogos ou nalgunha escena concreta. Tamén, o desenlace está máis explícito. Incorpóranse títulos a cada unha das partes da novela que axudan a entender mellor a relación entre elas, é dicir, a novela dentro da novela. Ademais, engádese no inicio un mapa dos lugares citados: Samos, A Seara, Montefurado, Rugando. Conta cunha guía de lectura (pode consultarse na web da Editorial Galaxia) con claves interpretativas, enlaces a varios roteiros polos escenarios da novela, unha proposta de actividades e un glosario de termos sobre as ferrerías.
– EP: A Ferrería de Rugando, con tanta historia, semella o lugar perfecto para un relato de misterio como o desta obra.
– CD: A idea desta novela xurdiu unha tarde en Rugando contemplando o edificio en ruínas da antiga ferrería. Naceu así esta historia de misterio, de intriga e de fantasía que combina o tema das ferrerías tradicionais que elaboraban o ferro extraído nos montes do Courel co tema dos alquimistas que procuran o elixir da eterna xuventude, a inmortalidade. A existencia desde hai uns anos dunha casa rural nese mesmo edificio permitiu incorporar unha trama que acontece en época actual protagonizada por un grupo de rapazas e rapaces que investigan sobre uns acontecementos anteriores.
– EP: Na sinopse fala de presente e pasado e pregúntase se son a mesma cousa. Que a leva a pararse nisto?
– CD: Esta idea ten que ver coa resolución do misterio planteado na primeira parte da novela. No epílogo descóbrese que o século XIX e o século XXI están máis próximos do que parece, cando menos tendo en conta a peripecia vital dunha das personaxes. (…)”
Manuel Darriba: “Podería dicirse que A realidade é a novela máis complexa e ambiciosa que fixen ata agora”
Entrevista a Manuel Darriba en El Progreso:
“O sarriao Manuel Darriba lanza A realidade, unha novela que conta cunha peculiar estrutura e unha portada moi actual: un home cunha máscara nun escenario apocalíptico. A obra, que comezou a xestarse hai 8 anos, non versa sobre a pandemia pero aborda outras catástrofes e ten tintes autobiográficos
– El Progreso (EP): Acaba de publicar A realidade, a súa última novela que ten detrás oito anos de traballo. Como xurdiu a idea de facer este libro?
– Manuel Darriba (MD): A idea inicial era contar unha historia que transcorre nunha noite cun personaxe estrambótico que se vai cruzando con outros e a partir dese panorama intentar trazar a miña visión sobre moitos aspectos políticos e sociais do mundo actual. Os primeiros borradores son de hai máis de oito anos e fun escribíndoa con calma porque o compaxinaba cos meus outros oficios como editor de revistas, guionista e xornalista. Neste tempo publiquei ademais outra novela, un libro de relatos e un poemario. A última fase de A realidade tivo lugar no período 2019-2020 e o final está datado en setembro do 2020 na Fonsagrada, que é onde vivo coa miña muller e o meu fillo. Podería decirse que é a novela máis complexa e ambiciosa das que fixen ata o de agora.
– EP: A portada podería estar perfectamente vinculada á actualidade: un home cunha máscara nun escenario apocalíptico. Presaxiou a súa obra o futuro?
– MD: Casualmente a novela rematouse no ano do covid, pero xa viña de moito atrás. A portada foi obra do meu amigo Toño de López, que en pleno confinamento fixo fotos alegóricas da situación de afastamento e perigo que estabamos a vivir e considero que a imaxe elexida cadra moi ben cos contidos e a filosofía da miña obra, que non ten nada que ver coa pandemia, pero aparecen outras catástrofes planetarias como o cambio climático ou a desigualdade social. (…)”
Manuel Rivas: “O Fiouco é un exemplo do poder que teñen os expertos e os gurús”
Entrevista de Santiago Jaureguízar a Manuel Rivas en El Progreso:
“(…) – El Progreso (EP): O libro [Zona a Defender] fala sobre “extralimitación ecolóxica”. Critica o paso da autovía polo Fiouco.
– Manuel Rivas (MR): Este libro é unha obra literaria con máis peso do pensamento que do emocional. A ironía define a modernidade, é ese humor amoratado que deixa un hematoma. O Fiouco é ilustrativo do que pasa no mundo, onde hai un exceso de poder dos expertos e dos gurús. No eido político levan a batuta e non escoitan á parte de cando hai eleccións. O cidadán é un cliente ao que se lle pide que compre un produto cada catro anos. Nos partidos políticos hai moi pouco espazo de participación cidadá. O exemplo é O Fiouco como poden selo o porto exterior da Coruña ou a Cidade da Cultura. (…)
– EP: Fáleme de Aníbal Otero.
– MR: Fai unha colleita de palabras para o seu Atlas lingüístico peninsular como parte do movemento de persoas ilustradas como Giner de los Ríos que concentrou os odios do fascismo español. Nese ambiente fai unha aposta por intelectual por colleitar e estudar o pluralismo lingüístico que hai. O seu traballo nos anos 30 é unha obra heroica polos medios que tiña para andar por ese camiños. Nos prolegómenos do ano 36 é detido en Tui ao ser sospeitoso de ser ‘filólogo’. É detido en Portugal e entregado porque pensan que é espía por unhas anotacións fonéticas. É absurdo. Destrozáronlle a vida.
– EP: Di que o director Oliver Laxe filma seres fráxiles. Compárao co pintor de Os comedores de patacas, Van Gogh.
– MR: Para referirme ao cinema de Oliver Laxe uso a palabra ‘fraxilidade’. No seu traballo está moi presente a fraxilidade dos seres. A vida que reflicte nas películas vai unida á idea de sutileza, á procura do matiz. O mundo é tantas veces tan bruto que esa procura da zona de sombra do ser humano soamente xermola ou se filtra se es quen de sentir esa fraxilidade e esa sutileza. Van Gogh era fráxil. Pintou desde os adentros.
– EP: Oliver Laxe é un home soamente.
– MR: Non é unicamente Oliver. Temos un movemento extraordinario de poetas en Galicia. Rosalía é unha nai fundadora, Galicia ten unha nai fundadora; non como outros países, onde os fundadores son guerreiros, heroes ou machos. Rosalía é unha célula nai, que sería o ecofeminismo do seu tempo. Escoitar á terra e as voces baixas da sociedade é unha tradición fértil. Galicia ten un horizonte enfermo ás veces, dicía Manuel Antonio; pero o noso rescate é a ollada que atravesa a historia da vangarda perenne da muller que se expresa na soidade solidaria, na soidade de comprender mellor aos outros e a propia terra. (…)”
Xesús Rábade Paredes: “É posible que entre torre e pazo de Caldaloba haxa un pasadizo”
