Arquivos da etiqueta: Xesús Alonso Montero
Vigo: acto académico-literario arredor do Pergamiño Vindel, o xoves 1 de marzo
Órrea e Meira: 120 anos de Avelino Díaz. Nadal cultural 2017
Vilagarcía: Xornada do 70 aniversario da publicación de Cómaros verdes, de Aquilino Iglesia Alvariño
Ourense e Vigo: Xornadas Carlos Casares, os 7 e 9 de novembro
Pontevedra: presentación de Unha ducia de galegos, de Víctor F. Freixanes
Vigo: simposio internacional E irei madr a Vigo, os 23 e 24 de novembro
“O espírito universal que viveu na Casa da Tumbona”, en Rúas Magazine
Artigo
de Mariel Norat en Rúas Magazine:
“Adentrarse nun libro, nun pensamento requiren imaxinar, e nese exercicio, necesítanse estímulos; a pedra granítica desgastada atrápanos en mil pensamentos, lémbranos de onde vimos e indícanos a existencia dos longos invernos, configurando nese tempo unha forma de vida para súas xentes antes da chegada das tímidas primaveras que hoxe asoman ata con temeridade.
Santiago de Compostela é un deses escenario ideais para recrear realidades de tempos pasados. Biografías de mulleres e homes valerosos que transitaron pola historia, e que en ocasións explican a evolución dunha cidade, e ata, como é o caso, da Comunidade Galega. Velaí o Galpón da Casa da Tumbona na rúa das Hortas, 37. Neste enderezo había un taller, na parte de atrás da casa, onde a creatividade abríase ao inxenio en diferentes disciplinas nun bulir de idas e chegadas de persoas destacadas do momento, facendo encargos e consultas. Eran as visitas das mentes inquietas do momento; compromisos, valores e principios que souberon conxugar co inxenio e traballo para construir un gran laboratorio que estimulaba o talento e a creatividade. Foi nunha cidade, a Compostelá, e nun sitio, desta volta no Galpón da Casa da Tumbona, propiedade de Don Camilo Díaz Baliño, pai do insigne D. Isaac Díaz Pardo.
O xoves 14 de setembro saíu de fronte a Casa da Tumbona un nutrido grupo de persoas para pasear polo casco histórico da cidade Compostelá, tendo a figura de Don Isaac Díaz Pardo como fío argumental. Antes de arrincar a visita sería Camilo Díaz quen leu unha poesía do seu pai; unha imaxe que sen dúbida resulta entrañable e de gran nostalxia. De seguido, un nutrido grupo acompañado por coñecidos persoeiros da cultura galega: Xesús Alonso Montero, Mercedes Queixas Zas, Encarna Otero, ademais de un longo número de persoas destacadas, camiñaba cara á falcona, lugar onde se pechaban aos presos ata os anos 70(na parte de atrás da policía).
Un paseo cultural particular que xorde con vocación de permanencia da man da Asociación de Escritores e Escritoras en Lingua Galega coa finalidade de facernos recoñecibles casas e espazos que no seu día formaron parte da cotidianidade das persoas ilustres que deron vida á cidade compostelá. Falar de Isaac Díaz é falar dun intelectual que tiña talento e o expresou como pintor, coma deseñador, ceramista ou mesmamente na escrita. Un home que nunca deixou a militancia como galego; afincando o mellor da terra para ir cara diante e empurrando o inxenio para non retroceder. El creceu na tumbona, nunha casa frecuentada por Castelao, Eduardo Blanco Amor, Vicente Risco, Otero Pedrayo, Cabanillas ou Asorey. Segundo as palabras de Esperanza Mariño, condutora deste itinerario: ”Isaac Díaz Pardo pertece a esas persoas destacadas, aínda que a súas cidades non lles fixeran xustiza”. Engade: “Un exemplo é o lugar onde lle adicaron unha rúa. Si, ten unha rúa, pero apartada, case non pode chamarse tal”.
Esta honra a un valente sempre na procura da súa terra galega está situada nunha desembocadura transversal do casco histórico á rúa Galeras; entre o edificio de benestar social do Concello e as xa ruínas do antigo Hospital Xeral. Outra das circunstancias noxentas é que nin sequera ten medidas para ser unha rúa, ten unha lonxitude aproximada de 138 metros. Se lle preguntamos a un habitante desta cidade de Santiago de Compostela onde se atopa, poucos poderían acertar a responder.
Parabéns ao Concello por apoiar a iniciativa e á Asociación de Escritores e Escritoras en Lingua Galega (AELG) pola oportunidade que brinda. Bravísima Esperanza Mariño que soubo transmitir a querenza a Don Isaac Díaz Pardo.”
Escudeiros (Ramirás): presentación de Versos dun fistor republicano, marxista, ateo e un pouco epicúreo, de Xesús Alonso Montero
Víctor F. Freixanes: “A Galicia fáltalle un proxecto político propio que canalice o seu potencial”
Entrevista
de Xesús Fraga a Víctor F. Freixanes en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): ¿Como naceu este libro [Unha ducia de galegos]?
– Víctor F. Freixanes (VF): Naceu dunha curiosidade persoal e de grupo, no entorno aquel do Burgo das Nacións, en Santiago, onde estabamos un grupo de amigos e xentes moi variadas, preocupados por Galicia e o futuro do país. Apareceran uns libros de conversas de Pániker e Baltasar Porcel e empezamos a preguntarnos, que pasa, ¿Galicia non existe? Isto que chamamos nós o galeguismo, Galicia, a nación, a lingua e a cultura, Castelao e os exiliados, ¿isto non existe? Pensei que podía facer un libro de xornalismo, no que a través dun diálogo case socrático preguntase quen somos, de onde vimos e a onde queremos ir, ordenando cronoloxicamente o relato a través de diversas figuras, do máis vello, Otero Pedrayo -a memoria do século XIX e os vellos fidalgos-, ata a xeración anterior á nosa, a do 68. Quería viaxar a través da lingua e a cultura, porque entendía que podían ser un denominador común que aglutinase rexistros diferentes: eu procuraba unha polifonía, que todo o mundo non emitise no mesmo rexistro ideolóxico ou vivencial, pero que puidesen ser representativos do que estaba pasando niso que chamamos o galeguismo, que era o que nos interesaba naquel momento.
– LVG: E agora, ¿que se acadou e que quedou polo camiño?
– VF: Teño a sensación de que non conseguimos o soño que queríamos. Non o conseguimos. Uns, porque confundimos os desexos coas realidades, e outros, porque non soubemos facer política. Porque hai xente que confunde a política coa relixión, que cren que a política é crer o que non vemos, cando a política é unha ferramenta para ir transformando pouco a pouco a sociedade, coa sociedade ao lado, contigo, non ti a corenta quilómetros alá arriba e que ninguén sabe quen es. Hai moitas persoas, nas que nós, a nosa xeración, tiñamos moita ilusión nelas e que non foron arriba. Pero non se trata de reprochar nada, porque todos somos responsables do mesmo barco. (…)
As conversas con Otero Pedrayo, Paz-Andrade, Seoane, Blanco Amor, Piñeiro, Celso Emilio, Xaime Isla, Xesús Alonso Montero, Beiras, Ferrín, monseñor Araúxo Iglesias e Carlos Casares, nas que se falaba abertamente da traxectoria do galeguismo e o seu futuro, resoaron naquel tempo, igual que hoxe o seu eco. «O libro tivo un éxito grande de entrada entre os círculos do que podíamos chamar o galeguismo, e despois unha curiosidade enorme na sociedade galega que reclamaba a vida democrática. Había unha especie de demanda social de que isto había que cambialo e ao mesmo tempo había unha fame de información: como o cambiamos, cara a onde o cambiamos, quen van ser os axentes do cambio. Aí había un descoñecemento enorme», rememora Freixanes. (…)”
