Arquivos da etiqueta: Xosé Luís Méndez Ferrín
A Coruña: presentación do número 100 da revista A Trabe de Ouro
O mércores 18 de marzo, ás 20:00 horas, en Portas Ártabras (Rúa Sinagoga, 22, baixo), na Coruña, farase na Coruña a primeira presentación do histórico nº 100 da revista A Trabe de Ouro. No acto intervirán o director da revista, Xosé Luís Méndez Ferrín, o editor Olegario Sotelo Blanco, o colaborador Xosé Luís Axeitos e o escritor Manolo Rivas.
A AELG concédelle a letra E a Xosé Mª Álvarez Cáccamo e recoñece o xornalismo en galego
Artigo en Sermos Galiza:
“O escritor Xosé Mª Álvarez Cáccamo será a nova letra E da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega segundo se aprobou na asemblea celebrada pola entidade este sábado no Museo do Pobo Galego.
A entidade presidida por Cesáreo Sánchez Iglesias aprobou tamén algúns dos premios que entregarán na nova edición do 2015, á espera do proceso de votación entre socios e socias polo que pasan a maior parte das categorías. Os premios aprobados directamente recoñecerán desta volta o xornalismo en galego, tal e como o pasado ano fora o teatro o protagonista. En canto a institucións, a AELG premiará o Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia e a Asociación de Medios en Galego. Premiarán tamén co Bos e Xenerosos a traxectoria de cinco xornalistas pola súa defensa da nosa lingua e a nosa cultura, Margarita Ledo, Tereixa Navaza, Manolo Lombao, Gustavo Luca de Tena e Xosé María Palmeiro.
O galego universal Brasil
Da literatura brasileira sae este ano o nome do Escritor Galego Universal para o que foi escollido Luiz Ruffato, autor, entre outros títulos de Eles eram muitos cavalos ou o proxecto Inferno Provisório. Tamén teñen nome xa a categoría de mestres e mestras da memoria que recaeu en Josefa Arias e Emilio do Pando. A gala de entrega dos premios terá lugar o 9 de maio na cidade de Lugo.
Cambios na directiva
A directiva da AELG experimenta cambios tamén nesta asemblea coa incorporación de Rosalía Fernández Rial e a saída de Antia Otero e Rexina Vega.
Tres propostas para Nobel
A AELG informou tamén, no balance de actividades do ano, que como en edicións anteriores remitiu un informe coas propostas para o Nóbel de literatura. Desta volta, ademais dos nomes e traxectorias de Xosé Luís Méndez Ferrín e Luz Pozo Garza, a AELG incluíu na proposta remitida á Academia Sueca o nome de Agustín Fernández Paz.”
Compostela: representación de Celtas sen Filtro, obra de Xosé Luís Méndez Ferrín e Artello Teatro
Vigo: presentación da tradución de A Divina Comedia, de Dante, por Darío Xohán Cabana
O xoves 18 de decembro, ás 20:00 horas, na Libraría Andel (Avenida das Camelias, 102) de Vigo, preséntase a de A Divina Comedia de Dante, feita por Darío Xohán Cabana e publicada por Edicións da Curuxa. No acto, xunto ao tradutor, participan Xosé Luís Axeitos e Xosé Luís Méndez Ferrín.
Cuestionario Proust: Antón Dobao
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Antón Dobao:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Talvez certa tendencia a evitar situacións conflitivas. Pero non sei eu se se pode extraer e illar un trazo do meu carácter e consideralo principal. Supoño que o meu carácter é un conxunto de riscos amalgamados que non se entenden nin funcionan uns sen os outros. En calquera caso, non son eu moi hábil para definirme con tanta precisión.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– O uso racional da intelixencia.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Lealdade.
4.– A súa principal eiva?
– A inxenuidade é unha eiva? Pois esa, talvez…
5.– A súa ocupación favorita?
– Estar. Escoitar. Falar. Xogar. Ler. Escribir. Escoitar música. Ver cine. Ver un partido de fútbol…
6.– O seu ideal de felicidade?
– Vivir. Compartir os bos momentos coas persoas que quero.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Ver sufrir a xente que quero.
8.– Que lle gustaría ser?
– Non teño problema co que son, síntome conforme comigo mesmo e co que fago. Ás veces teño a sensación de que me gustaría ser un músico de rock and roll subido a un escenario interpretando un tema que todo o mundo canta. É unha fantasía inxenua circunscrita a un momento moi concreto. Pero non invalida o feito de que me sinta conforme co que son. É apenas un xogo.
9.– En que país desexaría vivir?
– En Galicia.
10.– A súa cor favorita?
– O encarnado.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A hortensia, a azalea, a gardenia, a rosa vermella, o caravel… Son moitísimas as flores que me gustan. Creo que non hai ningunha que non me guste.
12.– O paxaro que prefire?
– A andoriña.
13.– A súa devoción na prosa?
– Méndez Ferrín.
14.– E na poesía?
– César Vallejo.
15.– Un libro?
– Moitísimos. Pero quizais A metamorfose.
16.– Un heroe de ficción?
– O Sinbad de Álvaro Cunqueiro.
17.– Unha heroína?
– Phoebe, a irmá de Holden Caulfield.
18.– A súa música favorita?
– O rock and roll, Lou Reed, Pink Floyd, King Crimson, Bowie, Patti Smith… Pero tamén gozo con outros tipos de música.
19.– Na pintura?
– Leopoldo Nóvoa, Quintana Martelo, Reimundo Patiño, Antonio Murado…
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Calquera dos sen nome. Meus pais, por exemplo.
21.– O seu nome favorito?
– Catuxa.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A impostura.
23.– O que máis odia?
– A explotación. O abuso. A violencia contra os e as débiles…
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler, Franco, Mussolini, Pinochet… Talvez todos constitúan unha única figura.
25.– Un feito militar que admire?
– A resistencia do pobo vietnamita. Pero tamén a resistencia soviética na batalla de Stalingrado.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Ningún en especial. Máis aló dos que nos fan humanos, como o da intelixencia e a razón, o da linguaxe, etc., non creo que existan dons que distingan uns humanos de outros. Se acaso, habilidades, pero esas adquírense.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– É algo no que evito determe a pensar. Non teño, por tanto, un gusto especialmente formado. Supoño que será porque non me gustaría morrer.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Positivo e optimista.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Non sei se neses casos se pode falar de defectos. A inocencia paréceme digna de empatía, pero eu non falaría de indulxencia. Quen son eu para ser indulxente con ninguén.
30.– Un lema na súa vida?
– Liberdade, igualdade, fraternidade. E viva Galicia ceibe e socialista… Non son exactamente lemas para unha vida, pero dá igual.”
Cuestionario Proust: Xulio Pardo de Neyra
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Xulio Pardo de Neyra:
“1.– Principal trazo do seu carácter?
– A constancia.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Todas as que implican calidade persoal.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Lealdade, iso tan difícil de achar.
4.– A súa principal eiva?
– A insistencia.
5.– A súa ocupación favorita?
– Ser amante, pai e lucense, por esta orde.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Vivir nun mundo onde se practique o respecto, a seriedade e a legalidade, onde as persoas sexamos libres e iguais en dereitos.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Sentir dor ou ver como o sente quen amo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Nunca soñei con ser outra persoa distinta da que son, só con mellorar o que traio de serie. Gustaría, iso si, de ser un bon intérprete de música: violinista ou pianista estaría ben…
9.– En que país desexaría vivir?
– Nunha Galiza onde prime o rigor, a fidelidade a nós mesmos e mesmas e a intelixencia.
10.– A súa cor favorita?
– A amarela.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A camelia e a xesta branca.
12.– O paxaro que prefire?
– A águia real, por iso da devoción cara á simboloxía familiar.
13.– A súa devoción na prosa?
– Entre outros e outras, obras de Bataille, Chékhov, Deleuze, Cortázar, Otero Pedrayo, Joyce, Pizán, Bisiou, Woolf, Lampedusa e Isabel Pedrosa funcionaron, nalgún momento, como aliadas miñas. Mais non son eu moito de símbolos, relixións e devocionarios.
14.– E na poesía?
– Posto a elixir, podería citar o corpus medieval galego, Neruda, García Lorca, Cernuda, Vallejo, Méndez Ferrín, Mallarmé, Rubén Darío, Blanco-Amor ou Storni.
15.– Un libro?
– É moi difícil citar un só libro, mais agora veñenme á cabeza os Sonetos líricos de Quevedo e El hondero entusiasta de Pablo Neruda.
16.– Un heroe de ficción?
– Se apelo á mitoloxía clásica, Προμηθεύς, Prometeo; se penso na literatura contemporánea Leopold Bloom, Poldy.
17.– Unha heroína?
– Seguindo o mesmo patrón anterior, Πηνελόπη, Penélope; e Adela, de La casa de Bernarda Alba.
18.– A súa música favorita?
– A de Chopin, Debussy e Listz; a de José Castro Chané, Freire Penelas e Bal e Gay; a popular galega sempre.
19.– Na pintura?
– Klimt, Tamara de Lempicka, Mondrian, Barradas, Seoane, Díaz Pardo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Todo aquel e toda aquela que verdadeiramente actúe defendendo a liberdade integral da persoa, mais por agarimo e fidelidade familiar podería falar dos meus próximos devanceiros Cachamuíña e Pepe Benito Munín, os libertadores de Vigo.
21.– O seu nome favorito?
– Pili.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– O de dar consellos.
23.– O que máis odia?
– A ignorancia e a estupidez humanas.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Son tantos os ditadores, imperialistas e integristas que seica son “figuras históricas”, que podería estar medio verán a nomear xente.
25.– Un feito militar que admire?
– A verdade, non admiro ningún dese tipo de feitos.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O da intelixencia social, que eu relaciono ás veces moi de preto coa hipocrisía ou unha certa habilidade baleira de compromiso.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Tranquilo, con todo o siso, sen dor e a poder ser pasados os cen anos. Ah, se é durmindo mellor!
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Inquieto, con moita moita inquietude en todas as súas variantes.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Todos aqueles que teñan a ver co amor.
30.– Un lema na súa vida?
– Podería lembrar o que decote pronunciaba Hartt, personaxe de Illa do Atlántico de Waldo Frank, mais creo que na nosa casa funciona mellor o propio, así que cada can que lamba o seu carallo.”
Ourense: XXIV Encontros Literarios do Liceo, con Bernardo Atxaga e Xosé Luís Méndez Ferrín
A coraxe de se dedicar á escrita
Reportaxe de Carme Vidal en Sermos Galiza:
“O propio encontro de Xosé Luís Méndez Ferrín, Manuel Rivas, Nélida Piñón e máis o presidente do Pen Club, Luís G. Tosar, fixo da clausura da Bienal Literaria que se desenvolveu na Cidade da Cultura unha cita inusual por xuntar algúns dos nomes máis representativos da nosa literatura. (…)
Mostraron que o oficio da escrita se asenta en trabes febles, nun grande entusiasmo mais tamén nunha dúbida que case nunca se converte en seguridade. A propia Nélida Piñón, cunha manchea de premios e recoñecementos definiu o feito creativo como unha emoción única. “Todos nós temos a ilusión de que ao menos algún conto, algún poema, perdure. Estamos celebrando a literatura, celebramos que os escritores son capaces de perdurar, de escribir sen garantías”, dixo da súa experiencia na creación dunha obra da que manifestou non ter nunca certeza da permanencia, da capacidade de provocar a emoción de quen a lea. (…)
E da mesma maneira que o noso Adrián Solovio andou arredor de si da man de Otero Pedraio, Rivas referiuse ao autor do Manifesto antropófago, Oswald de Andrade, que fuxiu de Brasil a París con vontade de ser cosmopolita para acabar descubrindo na capital francesa que o que deixara era o mellor país do mundo. “Somos anfibios e a nosa literatura tamén, é un xeito desa denominación do local/universal ao que lle acae un aforismo que Miguel Torga dixo nun debate, “mais que é o universal senón o local sen paredes?””, relatou o autor de Os libros arden mal. “Un libro ten que golpear”, sinalou o escritor máis coñecido da nosa literatura quen defendeu, á maneira tamén de Piñón no feito creativo a “valentía, a coraxe para se adentrar sempre na descuberta”. (…)
“Cando cheguei a vello dinme conta de que o meu peor inimigo era a saudade, que a miña vida era un pelexar continuo contra ese sentimento que pode desfacernos”, comezou Xosé Luís Méndez Ferrín, que manifestou saudade tamén “de palabras coas que medrei e estou vendo morrer, soidá, morriña… palabras que desaparecen, que se van extinguindo e que determinan este estado de ánimo”, dixo. Talvez por iso aceptou o convite de Luís G. Tosar de relatar o capítulo no que o Pen internacional o designou como escritor perseguido do ano 72 nesta ocasión na que se conmemoraba o 25 aniversario da constitución da sección galega.
“A policía estaba perseguíndome polas miñas actividades políticas mais o pretexto foi acusarme de escribir unha novela, que non se publicou nunca. Foron collela a miña case e, a pesar de estar inédita, o tribunal de orde pública acusoume con dous anos de prisión. Son o único escritor da península que estivo en prisión por escribir un texto literario que non se publicou”, relatou, dunha novela que continúa sen saír á luz e, pola súa vontade, non sairá impresa mentres viva. (…)
“Seguiremos mantendo a idea de liberdade e literatura que coincide coa idea que teñen os que a fixeron grande e seguirán tendo os que veñan, porque hai futuro”, dixo Tosar, ao tempo que anunciou a preparación da obra completa de Úrsula Heinze, unha das trabes da creación do Pen galego. (…)”