Arquivos do autor: asociacionescritoras-es
Homenaxe O Escritor na súa Terra a Xosé Manuel Martínez Oca: Laudatio, por Carlos Loureiro
Carballo: actividades do 10 de xullo na Praza dos Libros 2022
Pontevedra: Festa dos Libros 2022
Francisco Castro: “Desde a literatura temos que contribuír a amosar á sociedade os perigos da ultradereita”
Entrevista de Antón Escuredo a Francisco Castro en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): Gusta do formato do relato para contar historias?
– Francisco Castro (FC): Para min é un dos xéneros máis agradecidos para un escritor e tamén un dos máis difíciles de levar a cabo. Sobre todo para os que somos novelistas e nos gusta ter páxinas infinitas para contar algo.
O relato é un formato agradábel de ler, agradábel de escribir e gustaríame que o meu relato conseguise aquilo que dicía Cortázar de que, unha vez que rematas a lectura, xa non es o mesmo.
– ND: No relato que publica Nós Diario aborda o ascenso da ultradereita. Xa ten tratado anteriormente.
– FC: Si, agora mesmo o ascenso da ultradereita é o tema que máis me angustia. Sobre todo a impunidade absoluta coa que se está impondo un relato fascista na sociedade que fai que cada vez, e con máis naturalidade, este tipo de propostas ocupen máis espazo nas institucións.
O nivel de retroceso que se albisca aí realmente tenme moi preocupado. Por iso creo que tamén desde a literatura temos que contribuír a amosarlle á sociedade os posíbeis perigos de darlle opcións políticas a esas tendencias.
– ND: Daquela considera que a sociedade precisa desa implicación da intelectualidade galega para visibilizar ese e outros problemas?
– FC: Por suposto. Como explico no meu primeiro ensaio e último libro Isto SI é un home. Unha mirada masculina contra o patriarcado, creo que, en xeral, a intelectualidade galega está moi calada fronte á ultradereita. Sei que pode ser polémico que diga isto mais quero insistir que, en xeral, as escritoras e os escritores, intelectuais e académicos así como toda a xente da cultura está excesivamente calada diante do ascenso fascista. Cada un e cada unha saberá como se quere posicionar.
– ND: Cal é a razón dese silencio?
– FC: Creo que cada un terá que responder no seu momento sobre cal é a razón dese silencio. Ao igual que nós estamos preguntando agora á xente que foi moza durante o franquismo se estaban daquela pelexando polo cambio político ou se estaban tranquilamente na súa casa rañando a barriga, creo que nuns anos preguntaranlle a moita xente da cultura galega que estaban facendo cando a ultradereita subía.
Eu, desde logo, sei que responderei que estiven pelexando contra eles. Cada un que responda dos seus actos.”
Marisa Vidal Collazo: “O feminismo ten que entrar en todos os campos, tamén no sentir relixioso”
Entrevista de Ubaldo Cerqueiro a Marisa de Corme en Que pasa na Costa:
“(…) – Que pasa na Costa (QPC): Quen é Exeria?
– Marisa de Corme (MC): Exeria foi unha viaxeira que no ano 382 fixo unha viaxe dende Gallaecia ata Terra Santa. Exeria, para as mulleres imboliza moito, porque é unha muller buscadora, que quere ir ver, non quere que lle contan, e o máis importante, que recolle por escrito o que ve.
Vai cunha viaxe programada, pensada, e ela dedica todo o escrito a un grupo de mulleres amigas, e podemos comprobar que hai unha preparación e un traballo de documentación colectivo, que Exeria vai completando, coas súas referencias bíblicas e outros libros apócrifos que elas xa manexaban en Gallaecia.
Retratarnos tamén a Igrexa do século IV, nun momento de cambios, cando empeza a entrar no mundo do poder. E lendo entre liñas, ves aquelo que Exeria non conta por prudencia pero que se entende.
Quixen coller ese itinerario, e contrastralo con outras mulleres que tamén no século IV fan cousas moi importantes no seo da Igrexa pero que non se coñece.
– QPC: O libro conta ademais coas ilustracións de Sole Pite.
– MC: Si, Sole foi a miña profe no Rosalía de Castro cando empecei, e dende esa estamos na revista “Encrucillada”, unha revista de pensamento cristián, en galego, na que levamos 40 anos, ela ilustrando e eu no comité de redacción.
– QPC: E como se unen o mundo do feminismo e o cristianismo?
– MC: Sempre fun cristiá. Descubrín o feminismo e a descubrín a “Teoloxía feminista”, que se leva facendo dende os anos 80 en Alemaña, EEUU… lendo a teólogas, a historia se nos conta dende a vista dos homes. Na Igrexa pasa como no resto do campos. Como na ciencia, onde pouco a pouco imos sabendo historias importantes de mulleres que foron silenciadas. Hai que ir desemarañando todo e ir descubrindo as mulleres importantes que foron e son importantes na Igrexa. (…)
Juan Parcero: “Nas miñas novelas sempre tento penetrar nos sentimentos, alumear partes escuras”
Entrevista a Juan Parcero na revista A Movida:
“(…) – A Movida (AM): A novela [A soidade selénica] é ciencia ficción pero moitas das cousas das que falas, como as guerras, pertencen un pouco xa a este presente. Nun momento da novela dise: “a realidade supéranos mentres pensamos en que o que sucede é imposible”. Cres que a literatura é, entón, coma unha premonición, capaz de adiviñar o futuro?
– Juan Parcero (JP): Mesmo o realismo máis febril ten unha pouca de premonición. Desde o intre en que pasamos a papel os nosos pensamentos, estamos pensando no futuro, no que cremos que vai suceder. Eu teño esperanza de que a miña novela non sexa nunca realidade. Aínda creo que podemos, como especie, darlle volta a todo o dano que lle estamos a facer ao noso planeta. Pero non sei como se vai mesturar iso co imparable desenvolvemento tecnolóxico, co despegue na astronáutica, coa incesante fame de poder. A literatura pode ser refuxio e tamén espello, pode ser adianto do futuro ou recordo do pasado. O que fagamos con ela, dependerá dos lectores e lectoras.
– AM: Moitas novelas xogaron ao longo do tempo coa fin do mundo, e ti vólvelo facer. Como é esta fin do mundo, a que recreas en A soidade selénica?
– JP: Nos oitenta, vivíase, coa Guerra Fría, un medo constante á destrución nuclear. Era algo que se daba por descontado. Nos 2000 semellou que esa ameaza ía a menos, mais agora volvemos a temer que todo se destrúa. Eu, como fillo dos 80, sempre tiven claro ese medo. E na novela fago que ese temor sexa certo. Mesturo unha crise nuclear co asolagamento case absoluto da Terra e recreo un mundo case oceánico. Entre liñas, pódese ver que a colaboración entre nós, entre os seres humanos, é tan necesaria como complexa. E penso que aínda non estamos preparados para a plena colaboración. De maneira troncal. Non temos o sentimento de especie.
– AM: Xogas na novela coa humanidade e coa falta dela, pois as personaxes teñen sentimentos que entendemos todas as persoas como “o medo a perder o olor dunha sardiña asada”, pero tamén se fala de DAB e doutros conceptos inventados. Como consegues mesturar estes dous estilos?
– JP: Todo libro de ciencia ficción ten unha compoñente técnica, de adianto tecnolóxico, de imaxinar un futuro no que o desenvolvemento a todos os niveis da ciencia vaia crecendo e mellorando non só a calidade de vida, senón como entendemos as nosas relacións, as nosas propias capacidades. Hai moita ciencia ficción que combina esas dicotomías, pero négome a ter que caer nela, no eterno debate do si ou o o non, do extremo ou a grandilocuencia. Entre eses dous puntos hai unha infinita variedade. Tanta como opinións ou coñecementos se teñan. A realidade é unha. A percepción ou a verdade é poliédrica, depende de cada cal. Igual que a humanidade, entendida como sentimento colectivo.
– AM: Como persoa agradecida, na túa novela atopamos algunhas referencias a cousiñas que che gustan, como por exemplo o Solaris, de Stanislaw Lem. A quen máis admiras no eido da ciencia ficción, tanto na literatura como no cinema?
– JP: Si, a novela está chea de referencias, tanto á literatura como ao cinema de ciencia ficción. As miñas películas favoritas, as que sempre vexo, son de ciencia ficción, teñen algo magnético para min. Crónicas marcianas, de Bradbury, a saga da Fundación, de Asymov, o Solaris, de Lem, son obras que marcan todo o meu imaxinario. Pero no cine o impacto é case tan forte. Películas como 2001, Odisea no espazo, de Kubrick ou o Blade Runner, de Scott son obras magníficas e ás que sempre volvo. Pode que o meu favorito sexa Bradbury, porque todos os temas que toca os mestura cunha prosa rica, directa, chea de melancolía. Encántame. (…)”
Entrevista a Xesús Rábade Paredes en Radio Ateneo
Entrevista a Xesús Rábade Paredes en Radio Ateneo:
“Xesús Rábade Paredes nace en Seixas, parroquia do concello de Cospeito, na Terra Chá luguesa. Estudou Letras na Universidade de Santiago e foi profesor de galego no ensino medio. Ademais de todo isto é poeta, narrador e estudoso da lingua, recibindo numerosos premios polas súas publicacións, como o Premio Galicia, o Premio Esquío ou o Premio Blanco Amor de novela longa. Vén de publicar, da man de Editorial Galaxia, un libro que reflicte as memorias da súa vida, titulado A luz co tempo dentro. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Camelle e Arou (Camariñas): City of Agra. 125 anos na memoria
Crónica fotográfica do Roteiro Literario pola provincia de Pontevedra con Míriam Ferradáns
Estas son algunhas das fotografías do Roteiro Darse en auga. Os versos do azul, en Bueu, enmarcado nos Roteiros Literarios pola provincia de Pontevedra 2022, que guiou Míriam Ferradáns o domingo 3 de xullo. A crónica fotográfica completa pode verse aquí: