Arquivo da categoría: Narrativa
O Barqueiro: presentación de Contos do mar de Irlanda, de Xurxo Souto
O xoves 24 de marzo, a partir das 13:00 horas, na Praza do Mesón do Barqueiro, dentro das actividades do VI Serán do Sor, organizadas por O Son do Sor, Xurxo Souto protagoniza a performance interactiva Oceáno para terrícolas, sobre o seu libro Contos do Mar de Irlanda, publicado por Xerais.
Francisco Castro: “Ás mulleres propóñenselles ideas do amor inalcanzables”
Entrevista
de Xesús Fraga a Francisco Castro en La Voz de Galicia:
“(…) – La Voz de Galicia (LVG): Emma Bovary tiña unha idea do amor polo que lía nas novelas románticas: polo que se ve na súa protagonista [Amor é unha palabra coma outra calquera], as cousas en dous séculos non cambiaron.
– Francisco Castro (FC): Sen dúbida. Non cambiou en absoluto. Máis ou menos a idea «do que debe de ser o amor» segue a construírse cos mesmos materiais, en especial nas ideas que se lle transmiten ás mulleres e a necesidade de que se «completen» cun home que as queira e as faga sentir especiais e queridas e non sei que. Se colles calquera revista das que len as adolescentes, están inzadas de reportaxes na liña de «como volver tolo ao teu rapaz» ou «aprende a darlle pracer». A idea segue a ser a mesma: tes que aprender a facelo feliz e só así serás ti feliz. O amor entendido coma unha falsa actividade. En realidade, é pasividade. (…)
– LVG: Emma Bovary e Carla son mulleres. ¿Como afecta particularmente ás mulleres a convención social do amor?
– FC: Dalgunha maneira era o que antes dicía. Os mecanismos da sociedade patriarcal traballan duro para someter ás mulleres, e dende o amor e a súa idealización se ten feito un traballo moi claro neste sentido. A elas edúcaselles, malia a aparencia última de liberdade sexual contemporánea, na represión. O amor é o sexo, que son a mesma cousa (aínda que o sexo sexa algo casual e dunha única vez incluso con alguén descoñecido, é, como se mantén na novela, unha forma de amor) pero no caso das mulleres aprendémoslles a desvincular unha cousa da outra. O platonismo ten feito estragos na cultura occidental. No caso das mulleres, ademais, o traballo foi letal. Propóñenselles ideas do amor inalcanzables, que esixen moito delas. Aínda que tamén se lles pide do corpo, da capacidade profesional, que sexan nais perfectas, fillas perfectas?”
Francisco Castro: “Temos que carnalizar máis e platonizar menos o amor”
Entrevista a Francisco Castro en Coruña Daily News:
“(…) Amor é unha palabra coma outra calquera é o título da súa última novela. Trátase non só dunha historia sobre o amor romántico, ou máis ben dunha crítica del, senón unha novela de suspense e misterio no que nada é o que parece, cun ritmo trepidante, de áxil lectura, que atrapará ao lector en temas como a realidade, os sentimentos e a maneira de vivir a vida.
– Coruña Daily News (CDN): Esta é unha novela de amor contra o amor. Por que un sentimento tan puro pode ser tan daniño?
– Francisco Castro (FC): O sentimento non é daniño, o que é daniño é o amor instrumentalizado como mecanismo de poder. Por iso eu digo que amor é unha palabra coma outra calquera, ou non, porque é a gran palabra.
– CDN: Como chegamos ata este punto?
– FC: Como case todo, ten unha explicación que ven de atrás. Ten moita razón Nietzsche cando nos explica que de Sócrates en diante, sobre todo coa aparición do cristianismo, e logo do catolicismo como relixión dominante, houbo unha idealización do amor como algo supremo e puro que está por encima da sexualidade e da corporalidade. Aí é cando empezamos a interiorizar, sobre todo as mulleres, porque é un mecanismo de dominación do patriarcado, esa idea de que para completarse é necesario un príncipe azul, unha media laranxa, alguén que nos dote de sentido. É aí cando caemos no amor romántico, nesa busca dun ideal de perfección de vida que realmente non existe. (…)
– CDN: A novela comeza coa aparición dun cadáver na casa de Carla, a protagonista. Pode dar algunha pista ao lector?
– FC: Interésame moito esta pregunta porque esta é unha novela que, desde o primeiro instante, está xerando un debate moi intenso arredor do concepto do amor ou da sexualidade que parece que case é máis un tratado ca unha novela. E non. Estamos diante dunha novela de corte policial. Temos un enigma que resolver, un cadáver que aparece en estrañas circunstancias e unha investigadora, unha policía, que informa á protagonista de que hai algo estraño que necesita aclararse.
– CDN: Que é o que máis salientaría desta novela?
– FC: Espero ter conseguido unha obra entretida, que o mesmo tempo obrigue a quen a le a interrogarse sobre a vida e os sentimentos. Interésame moito que a literatura que escribo sirva para remover o interior das persoas. (…)”
Henrique Harguindey Bonet edita a Historia do nobre Ponto
Desde
o Zig-zag da Televisión de Galicia:
“Única tradución completa da novela medieval que narra as aventuras de Ponto, fillo do rei de Galiza, que se namora de Sidonia, a filla do rei de Bretaña, feita por Henrique Harguindey. A entrevista pode verse aquí.”
Coñécense as novelas finalistas da XXII edición do Premio San Clemente
Desde o Instituto Plurilingüe Rosalía de Castro:
“O mércores 16 de marzo presentáronse as novelas finalistas da XXII edición do Premio Literario Arcebispo San Clemente. En lingua galega son:
– Amor en alpargatas, de Manuel Portas (Xerais).
– As últimas galerías, de Xosé María Álvarez Cáccamo (Galaxia).
– Izan o da saca, de Xabier Quiroga (Xerais).”
Manuel Portas dedica a súa quinta novela a un trobador do medievo chamado Lourenço
Artigo
en Tempo de lecer Ourense:
“(…) Na súa intervención, Xosé Manuel Eyré, por facer una comparativa cos traballos anteriores de Manuel Portas, citou Faneca Brava, “polo feito de que tenta e busca a necesidade de lembrar, de ter memoria e de progresar”. Resaltou que Lourenço, xograr “trata unha época pouco abordada na literatura galega e que consegue mititficar uns séculos da nosa historia. Ademais, auguroulle unha importante repercusión, sobre todo no ámbito educativo, onde segundo o propio Eyré poderá ser lido como libro de cabeceira dunha época.
A lectura de Lourenço, Xograr divídese en dous libros. No libro un céntrase na figura de Lourenço, un humilde axudante dun ferreiro que busca progresar. E un segundo libro no que son protagonistas diferentes personaxes. Ademais, cada un deles céntrase nunha viaxe: O primeiro a Compostela e o segundo a Toledo.
E con estas pinceladas para situar o libro, Manuel Portas tomou a palabra para comenzar recoñecendo que “desfrutei escribindo este libro”. Un libro que escribiu movido, por unha banda, pola motivación persoal que xurdiu froito dun estudo de cando estudaba Filoloxía e que fixo que chegase ata a figura de Lourenço, “un xograr do que pouco se sabe pero cunha grande virtude. E un inconformista, é con máis mérito tendo en conta de que falamos da época medieval e dos estamentos onde era moi difícil que un axudante de ferreiro chegase a trobador, o trobador máis famoso da literatura galego portuguesa”.
Da figura de Lourenço “sabemos moito polas numerosas cantigas nas que aparece. Acompañaba a un nobre vido a menos, Xoán García, e era, sen dúbida un bo poeta. Esto sábemolo porque todos querían ‘penzoar’ (regueifar) con el, co cal, algo de bo había de ter…”, comenta Manuel Portas. E todo elo nunha época na que a guerra “é literatura en si mesma, sen necesidade de inventar nada, con asaltos a castelos, batallas, cruces de historias…” (…)”
Marín: presentación de seique, de Susana Sánchez Arins
(Avenida de Ourense, s/n)
Ribeira: presentación de Un asasino felizmente casado, de Fidel Vidal
Sigüeiro (Oroso): presentación de Lourenço, Xograr, de Manuel Portas
