Arquivos da etiqueta: Castelao

Cuestionario Proust: Concha Blanco

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Concha Blanco:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Discreción.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A honradez.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Amizade auténtica. Que saiban estar comigo tamén nos momentos malos.
4.– A súa principal eiva?
– Non sempre deixo ver os meus sentimentos máis tenros.
5.– A súa ocupación favorita?
– Depende do momento. Nesta etapa, estar coa neta. Tamén, de sempre, ler e escribir.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Máis que felicidade, digo “momentos felices”. Estar rodeada da familia e doutra xente que sei que tamén está a gusto comigo.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Enfermidades e/ou falecementos desta xente que quero.
8.– Que lle gustaría ser?
– Estou a gusto comigo e coa profesión elixida.
9.– En que país desexaría vivir?
– En Galicia estou moi ben.
10.– A súa cor favorita?
– Tendo en conta os meus apelidos, Blanco Blanco, está moi “claro”: a cor branca.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A papoula. É fermosa e pode vivir en solos inhóspitos.
12.– O paxaro que prefire?
– A bubela.
13.– A súa devoción na prosa?
– Valoro a claridade e un toque de elegancia neste xénero, pero sen exceso de retórica, que daquela perdería para min o seu encanto.
14.– E na poesía?
– Gústame unha poesía na que poida polo menos intuír o que o autor ou autora transmite (sentimentos, loanzas, reivindicacións…).
15.– Un libro?
– Calquera título de Castelao.
16.– Un heroe de ficción?
– O gato con botas.
17.– Unha heroína?
– Carapuchiña Vermella.
18.– A súa música favorita?
– A música de piano e acordeón.
19.– Na pintura?
– A obra dos pintores simbolistas.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Miña nai, sen dúbida.
21.– O seu nome favorito?
– Dous: María e Ana.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Hai varios que encerraría dentro de actitudes de mala educación (empurróns, gritos, enganos con picaresca…).
23.– O que máis odia?
– A envexa e os celos, que moitas veces veñen da man.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Hitler.
25.– Un feito militar que admire?
– A axuda que prestan ante catástrofes en calquera país do mundo.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Máis memoria.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Sen decatarme, sen dor e tranquila.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Tranquila e optimista.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os autoeloxios, a presuntuosidade, a fachenda (só me afectan ao oído).
30.– Un lema na súa vida?
– Mans que non dades, que buscades?”

Cuestionario Proust: Pilar García Negro

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Pilar García Negro.

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Pois non che sei moi ben… A vontade de transmitir o que penso e no que creo, talvez…
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– Que teñan en conta o Outro (e o “Outro” é moi variado, claro está…)
3.– Que agarda das súas amizades?
– Amizade.
4.– A súa principal eiva?
– A pesadez, ou a nugalla ou a desorde… Calquera, de fóra, diría varias máis, supoño…
5.– A súa ocupación favorita?
– Fóra do traballo, entendo que é… Así que facer o que me peta, sen horarios.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Conciliar recordos do pasado con posibilidades do presente.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– A morte ou o infortunio da xente que quero.
8.– Que lle gustaría ser?
– O que son: profesora e escritora.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na miña nación: a Galiza.
10.– A súa cor favorita?
– A verde.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A malvela e os pensamentos.
12.– O paxaro que prefire?
– O carrizo.
13.– A súa devoción na prosa?
– Eduardo Blanco Amor e Ricardo Carvalho Calero.
14.– E na poesía?
– Rosalía de Castro.
15.- Un libro?
– Follas novas, de Rosalía de Castro.
16.– Un heroe de ficción?
– Un contra-heroe: Caliban, d´A tempestade, de Shakespeare.
17.– Unha heroína?
– Mara, de Flavio, de Rosalía de Castro.
18.– A súa música favorita?
– Son músicas, en plural, moitas: case toda a clásica, a das bandas, case toda a galega actual, moita da portuguesa e brasileira, a italiana, moita da inglesa e norteamericana dos anos ´60 e ’70 sobre todo, a bailábel latinoamericana…
19.– Na pintura?
– Castelao e Maruja Mallo.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– A cuidadora cariñosa e responsábel de nenos, vellos ou doentes.
21.– O seu nome favorito?
– Eduardo, Helena, Luís, María, Xavier…
22.– Que hábito alleo non soporta?
– A prepotencia.
23.– O que máis odia?
– O clasismo e a humillación para cos de abaixo. O machismo, patente ou soterrado.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– O escravista de onte e o imperialista de hoxe.
25.– Un feito militar que admire?
– A expulsión de Batista do goberno de Cuba.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O don da paciencia e da perseveranza a partes iguais.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Da máis breve posíbel.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Pensatibre, que diría o personaxe de Castelao…
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que nacen da boa fe.
30.– Un lema na súa vida?
– Fai o ben que puderes e evita o mal de que fores capaz.”

Cuestionario Proust: Fina Casalderrey

Publicado o por

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Fina Casalderrey:

“1.– Principal trazo do seu carácter?
– Sentimental, romántica e creo que de fiar.
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A bondade.
3.– Que agarda das súas amizades?
-Que nunca estean lonxe aínda que haxa quilómetros por medio.
4.– A súa principal eiva?
– Doulle demasiadas voltas ás cousas.
5.– A súa ocupación favorita?
– Descubrir anaquiños novos do mundo en boa compaña.
6.– O seu ideal de felicidade?
– Inspirar profundamente, botar o aire amodo e, mesmo cos ollos pechados, estar confiada, con ganas de sorrir.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Sobrevivir a un fillo.
8.– Que lle gustaría ser?
– Fada sabia e bondadosa, con poderes para cambiar algunhas cousas.
9.– En que país desexaría vivir?
– No país de Nunca Máis (aquí, pero sen inxustizas, guerras…).
10.– A súa cor favorita?
– Hoxe, azul (ceo e mar).
11.– A flor que máis lle gusta?
– As rosiñas que nacen espontáneas nos valados, polo recendo.
12.– O paxaro que prefire?
– Se é para me volver paxaro eu, a aguia, se é para contemplar, a curuxa. Gústame ver o seu corazón reflectido no rostro.
13.– A súa devoción na prosa?
– Non son de devoción única: Delibes, José Luis Sampedro, Castelao.
14.– E na poesía?
– Miguel Hernández, Manuel Álvarez Torneiro…
15.- Un libro?
– La catedral y el niño, de Eduardo Blanco Amor.
16.– Un heroe de ficción?
– Ramón Lamote.
17.– Unha heroína?
– Lisbeth Salander.
18.– A súa música favorita?
– Blues para escoitar, boleros para cantar, clásica para relexarme, silencio para pensar…
19.– Na pintura?
– De hoxe, Carmen Pernas (aínda non todo o coñecida que merece). A súa pintura é poesía en cores.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– Meu pai.
21.– O seu nome favorito?
– O do fillo, o da filla, porque cando alguén anuncia que chegan, inconscientemente, algo me muda por dentro.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Que sempre cheguen tarde a unha cita acordada.
23.– O que máis odia?
– O da hipocrisía.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Nerón, Hitler, Franco…
25.– Un feito militar que admire?
– Sei dun Xeneral de División, amigo da infancia, que por querer darlle un aire novo ao Corpo, por ser dos que avogaba polo de “adeus ás armas”, por defender á muller… sufriu cambadelas abondo. Admiro o que fixo, por iso o lembro (finou) como un “capitán de conto”.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– O do paraugas amarelo que aparece en Merlín e familia, e dominar todas as linguas do mundo.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– De vella e dun ataque de risa, quizais. A verdade é que, cando de nena, me dixeron que ás tres da tarde chegaría a fin do mundo, funme aterrorizada a durmir a sesta, para que a morte me pillase soñando, e sigo a pensar o mesmo.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Contáxiame bastante o estado de ánimo da miña xente.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– A ignorancia que abrolla da falta de oportunidades.
30.– Un lema na súa vida?
– Vagariño, que levo présa.”

Un novo proxecto cultural ofrece viaxes pola historia e a cultura a través do territorio

Publicado o por

Desde Sermos Galiza:
“Pódese coñecer a historia galega a través de viaxes pola xeografía? A Asociación Cultural A Pomba do Arco coida que se pode e por iso bota a andar o programa Descubre Galiza. Viaxa con nós pola historia, a cultura e a xeografía do país, un singular proxecto para difundir a nosa historia de maneira lúdica.
Cada unha das etapas será visitada por medio dunha aula sobre cada período histórico, a lectura de textos sobre a época e unha excursión relacionada co tema tratado. Serán máis de 2000 anos de historia polos que se viaxará a través da Idade Antiga, a Alta Idade Media, a Baixa Idade Media, a Idade Moderna e a Idade Contemporánea visitando o mundo castrexo, a romanización, o Reino, o Priscilianismo, os Suevos, Os Irmandiños, Pardo de Cela, os século escuros, a colonización, os Provincialistas, Rosalía, Curros ou Manuel María, como figuras e fitos históricos relacionados de maneira especial cos territorios visitados.
O programa comezará cun percorrido pola Idade Antiga con aulas de Marcos Loureiro e o historiador Anselmo López Carreira coa visita ao Castro de Vilalonga, a Santalla de Bóveda do século IV e á Casa Museo de Manuel María. A segunda visita dirixirase á Igrexa Sueva de Santa Comba de Bande (S VI), ao Mosteiro de Celanova coa vinculación con San Rosendo, Bispo que foi de San Martiño de Mondoñedo e ás orixes do reino de Galiza e rematará na Casa dos Poetas de Celanova, coa evocación de Curros. Unha viaxe a Betanzos, para coñecer a fidalguía e a figura de Antolín Faraldo que rematará en Pontedeume, terra dos Andrades e Roi Xordo para se atopar cos Irmandiños será o traxecto pola historia da terceira xornada do programa. Os séculos escuros serán motivo da cuarta xornada coa visita ao Mosteiro de Samos e ás terras de Fiz Vergara Vilariño en Loúzara. O programa rematara co achegamento á época contemporánea coa visita ao Padrón de Rosalía, berce tamén do primeiro camiño de ferro financiado polo capital inglés, o Rianxo de Castelao, Manuel Antonio e Dieste para finalizar no grande mirador de Galiza no monte da Curota.
As viaxes comezarán en novembro e terán carácter mensual. Para participar é preciso reservar praza no 606630113. “Trátase de seguir todo o proceso da nosa historia nacional desde o convencemento que só o coñecemento da mesma é esencial para querer e valorar o País”, defenden desde A Pomba do Arco.”

Centos de persoas festexan a inauguración da Casa Museo Manuel María, tributo ao grande poeta nacional

Publicado o por

Desde Sermos Galiza:
“Día de emoción, festa e encontro na Casa de Hortas, espazo natal e literario de Manuel María que abría as súas portas ao público para ser centro da memoria do poeta e tamén da cultura da Terra Chá e do país enteiro.
O auditorio, construído na que foi palleira da casa, quedou pequeno para acoller a tantas persoas que se viñeron de todo o noso territorio para homenaxear ao escritor e amigo. A través das persoas que se achegaron nesta xornada a Outeiro de Rei poderíase construír o xeneroso perfil de Manuel María, escritor, activista cultural, político comprometido e unha das persoas máis queridas e coñecidas da cultura contemporánea. Poderían dar boa conta diso os centos de persoas que, nesta mañá, lembraban episodios compartidos con Manuel María, á vista da presenza que evocaban espazos e obxectos.
A Saleta Goi costáballe conter a emoción nun día tanto tempo agardado. Amigos e amigas de Manuel María atopábanse de novo coa compañeira de vida, coa muller que vía hoxe un dos seus soños feitos realidade. Lembrou aquel poema dos Sonetos á Casa de Hortas no que Manuel se preguntaba polo futuro da construción e a eira que tanto quería e agora si ela podía darlle resposta. Con moitas persoas arredor, Saleta Goi compartía a lembranza e a alegría que o autor tería ao ver o seu espazo natal convertido en casa da cultura, aberta, amábel, acolledora, como fora sempre a súa.
Lembrou a nai do poeta, que o pariu na cama agora exposta, os seus irmáns, as persoas que axudaron a que o proxecto cobrase vida, as que traballaron na súa rehabilitación e, en especial, lembrou a Manuel. “Se vira isto emocionaríase tanto! Teño que darlle grazas pola súa obra, un traballo intenso, un amor inmenso a Galiza, e grazas pola vida que vivimos xuntos”, dixo Saleta Goi.
No acto de inauguración, con representantes das institucións que apoiaron o proxecto, Teresa, unha nena de nove anos, subiu a recoller unha rosa, a flor de Manuel María. Chamou por ela Alberte Ansede, secretario da Fundación, despois de contar a súa vinculación coa casa. Teresa pasara hai dous anos diante dun posto no que se presentaba o proxecto da Casa Museo. Daquela tiña sete anos e catorce euros. Viu a imaxe de Manuel María, o poeta do que sabía de corrido os seus versos, e falou coa nai para dar a metade do seu patrimonio para que a Casa de Hortas fose para arriba. Agora, cando finalmente o proxecto colectivo no que participaron tantas persoas se fai realidade, Alberte Ansede quixo que Teresa simbolizase a todos aqueles que nestes anos, dunha maneira ou outra, contribuíron para que a casa na que o poeta naceu en Outeiro de Rei se abra coa súa memoria e coa súa mesma vontade de crear cultura, cos cimentos na terra que tanto quería.
“A apertura dun centro é sempre motivo de alegría, e máis nuns tempos máis afeitos a peches que a inauguracións”, dixo Alberte Ansede para quen a Casa Museo Manuel María reivindica “o dereito á cultura, a ampliar os espazos para a liberdade, para o noso idioma”.
Fiel ao propio Manuel María, a casa, a propia inauguración e tamén o proxecto de futuro. “Imos tratar de seguir o seu exemplo nesta casa, un exemplo que non se reduce á expresión literaria, senón que, seguindo a tradición dos grandes da cultura galega, teña unha intervención decisiva no ámbito social, cultural e político”. A casa ergueuse de novo mais o futuro depende, da “sociedade que recoñece a Manuel María como un dos seus que ten que ser quen defenda o proxecto”.
A memoria de Manuel María convocou na súa casa, como era de agardar, escritores e escritoras que gozaron da súa amizade. Margarita Ledo, Darío Xohán Cabana, Francisco Rodríguez, Marica Campo, Paco Martín, Xosé Lois García, Pilar García Negro, Bieito Iglesias, Cesáreo Sánchez Iglesias, Mercedes Queixas, Xosé Ramón Freixeiro Mato, Manuel Ferreiro, María Reimóndez, Anxo Angueira, Carlos Mella, Xoán Carlos Domínguez Alberte, Marta Dacosta e tantas outros participaron nun acto que a Fundación preparou á maneira de Manuel María, no encontro de cultura e convívio na súa Terra Chá literaria. Pola tarde, sumáronse á listaxe Xosé Luís Méndez Ferrín, Pilar Pallarés, Fernán Vello, Bernardino Graña e Luz Pozo.
A biografía e a obra de Manuel María percórrese polas estancias da súa casa, mais tamén estivo presente no acto inaugural. Moitos representantes do nacionalismo político, compañeiros e compañeiras que militaron con Manuel María e representantes do asociacionismo cultural estiveron tamén en Outeiro na xornada histórica na que un novo centro cultural se abre, apegado ao país e a súa cultura, como quedou á vista na vontade de Saleta Goi e Alberte Ansede. O portavoz do BNG, Xavier Vence, canda outros cargos da organización como Francisco Jorquera, Bieito Lobeira, Francisco García, Carme Adán, Antón Bao ou Ana Pontón, estiveron no acto no que tamén o mundo do ensino estivo presente, en profesores e profesoras aos que Manuel María visitou nas súas aulas ou no presidente da AS-PG, Xoán Costa e secretario nacional da CIG-Ensino, Anxo Louzao. Uxía e Tereixa Novo, na espera de moitos músicos e músicas que chegarán a Outeiro, lembraban os moitos poemas de Manuel que se converteron en cancións. Elba Rei, da Fundación Uxío Novoneyra e Anxo Angueira, da Fundación Rosalía, asistiron ao acto de apertura ao público da casa do poeta.
Centro para investigadores na obra de Manuel María, cun conxunto documental de toda a súa traxectoria vital e literaria, unha biblioteca de máis de doce mil volumes, obxectos que o escritor viviu e un futuro sen límite para o encontro coa súa obra, a súa biografía e a nosa cultura. Ábrese tamén un arquivo virtual que se poderá visitar e que acollerá datos e documentación sen límite, toda a que se recolla e que se convida a aportar. Fotos, dedicatorias, actos… para a construción dun centro documental do que a casa será sede.
Saleta Goi foi a guía da primeira visita e os recordos agromaron en cada obxecto, en moitos libros, en fotografías, en coleccións que se reparten por unha casa na que a memoria de Manuel María é unha presenza continuada. Na mesa de noite do cuarto, ao pé da cama natal, Follas Novas e unha imaxe de Rosalía, no despacho, Sempre en Galiza e Castelao. Todo, como Manuel María o tería colocado.
Durante toda a tarde e até que a lus do sol se comezaba xa a pagar por volta case das nove da noite, a cultura sentiuse nunha horta da Casa Museo Manuel María na que centos de persoas cantaron e es emocionaron coa memoria compartida do poeta. Sobre o escenario cando se trataba de música e por riba dun tellado cando ía presentar aos poetas que recitaban no balcón, Xurxo Souto conduciu un acto que durou máis de tres horas nas que Manuel María foi o protagonista.
Foino nas cancións que interpretaron Miro Casabella, Fuxan os Ventos, Berrogüetto, María Manuela ou Uxía nunha xornada única que xuntou músicos de varias xeracións que transmitiron a forza das cancións de Manuel. Foino na voz de centos de persoas que corearon moitos dos versos, algúns tan coñecidos como O meu país ou O carro, que pechou o acto cun escenario repleto de músicos e só unha voz colectiva. E foino tamén ao reunir aos amigos poetas que compartiron tantos momentos con Manuel María como Xosé Luís Méndez Ferrín, Marica Campo, Pilar Pallarés, Miguel Anxo Fernán Vello ou Bernardino Graña que recitaron desde o balcón da casa, desde onde se outeaba unha horta chea de xente e a paisaxe da Terra Chá que Manuel María tanto quería.”

Pódese ver aquí a Galería de Fotos do acto.

Miro Villar: “Breizh é un diálogo entre as fisterras atlánticas”

Publicado o por

Entrevista a Miro Villar en Compás da Costa:
“(…) – Compás da Costa (CdC): Breizh parte de varias viaxes á Bretaña francesa, pero despois segue unha “lóxica itinerante”. Cal foi a túa fonte de inspiración?
– Miro Villar (MV): Foi a primeira viaxe. Este libro, aparte de todo o substrato sobre o haiku do que falei antes, ten unha viaxe física, que é cando por primeira vez coñezo a Bretaña nunha das viaxes organizadas polo Seminario de Estudos Comarcais da Costa da Morte, tendo como guías excelentes ó presidente do SEMESCOM, Xosé María Lema Suárez, e tamén ó que fora Director Xeral de Patrimonio en Francia, un bretón que coñece perfectamente a zona. Isto abriunos moito a ollada sobre esta xente, a arquitectura, o megalítico… É dicir, embarcarnos fóra dunha ollada turística, que non o é, senón como un diálogo con esa cultura. Calquera persoa galega, ten na súa imaxinación estas terras estremeiras como poden ser Bretaña ou Irlanda. Son fisterras atlánticas que están moi preto de nós. A obra trata de enlazar este diálogo entre terras que son próximas. Algo do que xa falaran Castelao ou Manuel María.
– CdC: Naquela viaxe, cando tomabas notas no teu caderno, xa tiñas na mente realizar un libro de haikus?
– MV: Non, pero os cadernos de viaxes normalmente non admiten notas longas, senón que son apuntamentos. A posteriori, reflexionando sobre esa suxestión de Jacinto Pascoal percibín que o haiku podía ser a estrofa ideal para recoller todo iso. Pola concisión, polo inmediato, porque permitiría recoller moitas das cousas que puiden observar. (…)”

Santiago: acto nacional no Panteón de Galegos Ilustres, o domingo 24 de febreiro

Publicado o por

O domingo 24 de febreiro, ás 12:00 horas, no Panteón de Galegos Ilustres, terá lugar un acto nacional onde serán lidos poemas de Cantares gallegos, ademais da realización dunha ofrenda floral. Este é o programa:

– Recepción: Grupo de Gaitas Carapaus.
– Saúda do Presidente da AELG, Cesáreo Sánchez Iglesias.
– Actuación da Coral da Asociación Cultural e Musical de Solfa, que interpretará as seguintes pezas:
A Rosalía, de Manuel Curros Enríquez; música de Alfredo Oliveira.
Campanas de Bastabales, de Rosalía de Castro; música de Xosé Carlos Seráns.
Rosa de abril, de Rosalía de Castro; música de Andrés Gaos e arranxos de Joám Trilho.
Negra Sombra, de Rosalía de Castro; música de Xoán Montes e arranxos: Joám Trilho.
Lela, de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao; música de Rosendo Mato Hermida e arranxos de Francisco Tobar Cereijo.
– Lectura do Manifesto da AELG:
Cesáreo Sánchez Iglesias, Presidente da AELG.
Xina Vega, vogal da AELG.
– Lectura de poemas rosalianos:
Marilar Aleixandre: Non che teño medo moucho.
Marta Dacosta: Eu cantar, cantar, cantei.
Alicia Fernández: Miña Santiña, miña Santasa.
Pilar García Negro: Campanas de Bastabales.
Inma López Silva: A xustiza pola man.
Teresa Moure: San Antonio Bendito.
Mercedes Queixas: Nasín cando as prantas nasen.
Helena Villar Janeiro: Quen non xime.
– Ofrenda floral.
– Interpretación do himno co acompañamento musical do Grupo de Gaitas Carapaus.

Lugo: xornada dedicada á vixencia de Castelao na arte e no pensamento galego

Publicado o por

PROGRAMA

Martes 27 de novembro
– 18:00 h. Presentación a cargo de Mario Outeiro, deputado delegado da Área de Cultura e
Turismo da Deputación de Lugo.
– 18:10 h. Táboa redonda con Xoán Carlos Garrido Couceiro e Pilar García Negro: VIXENCIA DE CASTELAO: NA ARTE, NO PENSAMENTO GALEGO.
– 19:00 h. Debate.
– 19:30 h. A restauración da obra en papel de Castelao no Museo Provincial de Lugo, por Blanca Besteiro García.
– 20:00 h. Visita técnica guiada á nova disposición da sala monográfica de Castelao a cargo da directora do MPL, Aurelia Balseiro García.

– No Museo Provincial de Lugo.
– Aforo: 80 asistentes.
– Información e contacto: direccion@museolugo.org Tlfno: 982 242 112 (Museo Provincial de Lugo).

50 anos da primeira representación en Galicia de Os vellos non deben de namorarse

Publicado o por

“A Biblioteca Nodal Ánxel Casal de Santiago de Compostela (Avenida de Xoán XXIII) inaugura a exposición Os vellos non deben de namorarse, 1961-2011. Cincuenta anos na memoria, unha mostra que conmemora o 50 aniversario da primeira representación en Galicia da obra Os vellos non deben de namorarse de Castelao, o 25 de xullo de 1961 na compostelá Praza da Quintana. No ano 1961 o grupo de teatro de Cantigas e Agarimos, dirixido por don Rodolfo López-Veiga, puxo en escena por primeira en Galicia a obra de Castelao, Os vellos non deben de namorarse. Pasados cincuenta anos daquel acto senlleiro da cultura galega, a Agrupación Folclórica Cantigas e Agarimos, en colaboración coa Biblioteca Pública Ánxel Casal de Santiago, quere renderlle unha homenaxe a todos aqueles e aquelas que fixeron posible que, aquela noite do 24 de xullo de 1961, a Praza da Quintana estivese abarrotada, no que -no dicir de moitos dos intelectuais galegos da época- foi un dos máis senlleiros acto de manifestación galeguista do tempo. Dende a xunta directiva da Asociación Cantigas e Agarimos destacan que “Todos e todas os que hoxe formamos parte de Cantigas e Agarimos temos claro que é de galegos de ben o ser agradecidos, ou -como di Manolo Rivas– que no noso país, danse as grazas.” Amais desta exposición sobre a primeira representación en Galicia de Os vellos non deben de namorarse entre o 10 e o 30 de abril, haberá un acto de agradecemento, o venres 13 de abril, ás 20:00 horas. A exposición pódese visitar durante o horario de apertura da biblioteca e acompañará á exposición unha mostra bibliográfica elaborada pola biblioteca con fondos da mesma, titulada Castelao dramaturgo: Os vellos non deben de namorarse.” Vía Fervenzas Literarias.