


Desde Erregueté (foto da autora, por Rosiña Rojo):
“O texto O miradoiro, da autora leonesa Isabel Fernández González (Isa Fernández, nada en La Valduerna no ano 1993) resultou ser o escollido, por unanimidade, polo xurado do 20º Premio Abrente da MIT de Ribadavia. Este, que estaba formado Ana Romaní, Arantza Villar e Sara Rey, destacou da obra premiada “a profundización dos personaxes e a intelixencia dos diálogos como espello das relacións humanas actuais”.
A peza presenta “unha conversa íntima entre dúas persoas que reflexionan sobre a súa relación e os seus desencontros, un diálogo que se expande cara a un espazo máis amplo e metafórico, como retrato dunha sociedade cada vez máis individualista”. Para o xurado, o texto “salta habilmente do persoal ao colectivo, nun cruce de xuízos críticos que aborda temas de actualidade dende o contraste de posicións, deixando entrever as dificultades de activar a empatía e recordando a importancia da escoita para a vida en comunidade”.
“Son orixinaria dunha pequena aldea leonesa, desas que no verán se enchen de trigo seco e no inverno conxelan o alento. Medrei ao quente do braseiro, escoitando á miña avoa contar historias doutros tempos e xogando a contalas no grupo de teatro da escola rural. Para min, o teatro é encontro”, explicou a autora á MIT sobre a súa traxectoria e a súa conexión co teatro. “Escribo dende que teño memoria. Poesía, teatro, ensaio e, sobre todo, textos sen xénero. Unha boa potaxe, que diría a miña avoa. Sempre buscando o xeito de diluír os límites, gústame tanto ler a Beckett como bailar unha boa bachata na verbena. Por iso valoro tanto os proxectos culturais que conectan o teatro e as artes vivas coas vivencias da xente de a pé”, engadiu, en relación coa súa relación coa escritura.
Isabel, segundo compartiu tamén coa MIT, está instalada en Galicia desde hai oito anos, dende que chegou a un recuncho arzuán onde aprendeu o galego das veciñas e se reencontrou co teatro da man da Gentalha do Pichel e da Escola Espazo Aberto. Actualmente forma parte da compañía ALOMAIS Teatro, creada este mesmo ano, que está a piques de estrear a súa primeira montaxe. Cun sacho como símbolo, a autora e o seu equipo entenden o teatro como “o humilde oficio de sachar o espazo para que a vida poida agromar”. (…)”
Por Antonio Reigosa (foto do autor, desde Wikipedia):
“Xuan Bello! Grande en todos os sentidos!
Na súa participación no Mondoñedo é poesía 2022, Xuan Bello mandara este texto: “A vida é moito máis verosímil na páxina escrita que no borrador do cotián. O poeta —poñendo toda a paixón na música esencial dos versos— descobre un mundo intacto, orixinal e ordenado onde, por exemplo, un aire pode ser a alma dunha dama que vén de Bretaña beber un trago de auga á fonte de Fascura. O poeta, ao longo dos anos, saúda esa dama e ponlle nomes pequenos: ribeira delgada onde se pousa a rula, rula das illas de lonxe, flor que bica a rula.
Os exemplos, xa se terá dado conta o lector, están sacados das cantigas de don Álvaro Cunqueiro. Ao pasar dos anos foi facendo da rula, esa pomba silvestre que cruza os mares, un símbolo da aventura, da delicadeza e da vertixe. Por iso os tres últimos versos que escribiu Cunqueiro gardan un misterioso e lúcido segredo: “E agora doume conta / de que xamais / oín cantar a rula”. Asdo. Xuan Bello.”