Compostela: Obradoiro de dramaturxia A palabra na dramaturxia posdramática, por Afonso Becerra

O Obradoiro de dramaturxia A palabra na dramaturxia posdramática, impartido por Afonso Becerra é unha iniciativa da Escola de Escritores da AELG, co patrocinio e colaboración do Concello de Santiago.

Proposta
Obradoiro de exploración e creación teatral a partir de algunhas das condicións xerais de composición nas dramaturxias posdramáticas.
Experimentación e análise de dramaturxias colaborativas de proceso. A creación en equipo.
Pesquisa práctica e reflexión sobre a palabra como material no ámbito da danza e o teatro contemporáneos posdramáticos.

Participantes
Obradoiro dirixido a actrices, actores, bailarinas, bailaríns, dramaturgas/os, directoras/es de escena e persoas afeccionadas ás artes escénicas.
Ao tratarse dun obradoiro de dramaturxia colaborativa, cómpre un número de participantes múltiplo de 3, para poder facer equipos artísticos polo menos de 3 persoas. Máximo 15 persoas para poder aproveitar o tempo e facer un seguimento óptimo de cada proxecto.
Tamén é necesario contar co compromiso explícito de asistencia das/os participantes ás sesións de traballo e á mostra final, xa que, ao tratarse de creacións colectivas, resulta imprescindible a implicación íntegra para o bo funcionamento de cada grupo.
As persoas participantes deberán traer roupa cómoda para poder moverse.

Calendario e inscrición
– Días e horarios: sábados 13 e 27 de outubro; 3 e 17 de novembro; 1 e 15 de decembro: de 11:00 a 14:00. Sesión de Mostra ao Público o sábado 22 de decembro, de 12:00 a 14:00 h.
– Máximo de 15 prazas para persoas maiores de 16 anos.
-Inscrición, necesaria e gratuíta, en proxectoscultura@santiagodecompostela.gal
As prazas asignaranse por orde de solicitude.
O obradoiro desenvolverase na Sala Agustín Magán do Centro Sociocultural Santa Marta (Antonio Rama Seoane nº 6), de Santiago de Compostela.

Colaboración da AELG co Centro de Estudos Galegos de Lisboa. Visita de Susana Sánchez Arins

A AELG colabora co Centro de Estudos Galegos de Lisboa coa visita de Susana Sánchez Arins, co apoio da Secretaría xeral de Política Lingüística.

Na súa estadía en Lisboa Susana Sánchez Arins ofrecerá dúas conferencias.

A primeira, con título “Literatura, Arte, Compromisso: Escrever a Ditadura”, terá lugar o día 12 de outubro, ás 18.30, no marco das xornadas “Resistir na longa noite de pedra”, dedicadas á resistencia na Galiza durante a ditadura franquista. Este é o programa completo das xornadas, que se desenvolverán na Biblioteca-Museu República e Resistência (Rua Alberto de Sousa, 10 A, 1600-002 Lisboa):

11 de outubro

  • 19:00 Apresentação da reportagem televisiva: «A Guerra Também Foi Nossa», de Ana Luísa Rodrigues (jornalista, que estará presente), José Rui Rodrigues e Carla Quirino (imagem)

12 de outubro

  • 18:30  Conferência: “Literatura, Arte, Compromisso: Escrever a Ditadura”, com Susana Arins
  • 20:00 Jantar Galego Republicano de 1936  (inscrición previa en interculturacidade@gmail.com)

13 de outubro

  • 18:30 Conferência: “Organização, mobilização e resistências na freguesia das Encrovas (Cerzeda, Galiza)” , por David Fontán
  • 19:30 Recital Poético: Poesia de Intervención en Portugal e na Galiza

A segunda das súas conferencias será a que titulada “Memória Histórica e Mulheres. Dos silêncios e as silenciadas” ofrecerá o día 13 de outubro ás 17.00 na sede da UMAR – União de Mulheres Alternativa e Resposta (Empreendimentos Alcantara Rio – Rua da Cozinha Económica, Bloco D, Espaços M e N, Alcântara, 1300-149 Lisboa).
A moderación estará a cargo de Maria Dovigo, vicepresidenta da Academia Galega da Língua Portuguesa.

A AELG colabora co Centro de Estudos Galegos da Universidade Nova de Lisboa na organización dos eventos.

Allariz: Festival Internacional de Poesía Poemagosto

Lisboa: Resistir na Longa noite de pedra. Olhares Contemporâneos Sobre a Luta Antifranquista na Galiza, do 11 ao 13 de outubro

Antonio García Teijeiro: “Este libro é unha homenaxe máis que merecida, e por suposto necesaria, a Rosalía”

Desde Xerais:
“O programa Diario Cultural da Radio Galega emitiu unha entrevista ao escritor Antonio García Teijeiro sobre o poemario infantil: Paseniño, Paseniño, ilustrado por Marcos Viso.
A entrevista pode escoitarse nesta ligazón, concretamente nos minutos 03´15 a 14´15.”

Manuel Rei Romeu: “Poucas nacións teñen un referente desta dimensión”

Entrevista a Manuel Rei Romeu en Sermos Galiza:
“- Sermos Galiza (SG): Que lle parece a chegada a Galiza da obra A derradeira lección do mestre, de Castelao?
– Manuel Rei Romeu (MR): En primeiro lugar, hai que dicir que este é un logro da ILP aprobada hai tres anos; en segundo, que as autoridades no momento da desembalaxe da obra falan de proxección de futuro, e non de refrescar a memoria aos galegos e galegas.
– SG: Que elementos simbólicos destacaría?
– MR: Estamos diante da imaxe máis impactante da obra de Castelao. Bota man de aspectos potentes: o mestre asasinado, unha figura especial, un mártir por ser leal aos seus principios ideolóxicos, os do Partido Galeguista; dalgún xeito falamos do alter ego de Castelao. Ninguén discute ver nela a imaxe de Bóveda. Destaca tamén a presenza dos nenos, que en Castelao teñen unha simboloxía clara; un chora, outro ampara. A idea é que son a esperanza do porvir e a semente de futuro. Coido, con todo, que o símbolo máis potente son as dúas árbores podadas, mutiladas, mais que non están mortas. Son carballos, con vida e cheos de forza malia seren mutilados.
– SG: Só estará na Galiza até marzo. Que opina?
– MR: Evidentemente, o lenzo tiña que quedar aquí. A Xunta di que hai que respectar a emigración, mais coido que se xestionaron a súa chegada foi con certa molestia porque dalgún xeito se viron forzados pola ILP de 2015. A obra de Castelao está espallada por centos de lugares e o lóxico sería que estivese compilada nun museo. Falamos dun referente dunha dimensión que poucas nacións teñen e a súa obra debería proxectarse da forma que merece.”

Míriam Ferradáns entrevista a Xavier Alcalá

Desde Galaxia:
“(…) – Miriam Ferradáns (MF): O título da súa útima novela, The Making of, xa advirte o lector de que estamos ante un proceso de descuberta. A tradución deste título sería algo así como “Como se fixo”. Como pensou Xavier Alcalá esta novela? Como fixo vostede o making of de The Making of? Ten algo que ver a estrutura da novela co feito de que no ano 2007 depositara na RAG seis orixinais de novelas onde se pode ver como se vai ensamblando o proceso creativo?
– Xavier Alcalá (XA): O título da novela corresponde a unha vella teima miña, que xa se mostraba en Tertúlia, a novela “escandalosa” que –despois de esgotar axiña unha edición de 3.500 exemplares– non foi replublicada nin polo editor, Sotelo Blanco, nin por ningún outro.
Sempre me perseguiu a idea de que hai un “como se fixo” por tras de cada obra. En The Making of fixen unha reportaxe novelada de como nos chegou ao Cholo Rey (convertido en personaxe) e a min o coñecemento dunha historia incrible, se non fose porque o Cholo conseguiu os expedientes policiais e xudiciais do caso. Levounos moitos anos –coido que quince– madurala.
– MF: Un enxeñeiro de telecomunicacións que viaxa con frecuencia á Arxentina e –dentro dela– á Patagonia recibe o encargo de facer unha investigación sobre un galego emigrado e desaparecido. El será os nosos ollos en boa parte da novela. Por que ese enxeñeiro non ten nome?
– XA: Non fai falta saber como se chama. Ao lector só lle pode causar certa curiosidade que un tipo “non de Letras” teña a teima de escribir. En todo caso, haberá no texto un intento de demostración de que todos somos fabuladores, con independencia da nosa formación (velaí o Xavier Queipo ou a Antía Yáñez). Tamén, se cadra, pódese ver que os “de Ciencias” temos tendencia a investigar con rigor porque a falta de rigor nas nosas profesións se paga moi cara (se non funciona un cabo de fibra óptica non lles chega a Internet aos usuarios e non hai desculpas).
– MF: Vostede describe aquí unha emigración pouco traballada na literatura e no imaxinario colectivo de quen xa non viviu esa emigración de preto. Definiría vostede The Making of como unha novela innovadora? E como unha novela documental?
– XA: Non sei canto pode ter ese texto de innovador porque non son “técnico” da Teoría da Literatura. Ora, a cantidade de documentos que manexei para aterme aos feitos históricos foi moita. E contei con dúas axudas fundamentais: a sagacidade de sabuxo xornalista do Cholo Rey e a memoria dos vellos galegos perdidos “ao sur do mundo”. Non esquezamos que os profesionais da Historia Contemporánea, sobre todo nos eidos do silenciado por medo a tocar en “asuntos sensibles” (coma a presenza dos nazis na Arxentina), se valen da memoria viva das testemuñas dos feitos. (…)”

Xosé Luís Méndez Ferrín: “A loita segue merecendo a pena”

Entrevista de María Obelleiro a Xosé Luís Méndez Ferrín en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Vaiamos ao momento dos primeiros contactos co nacionalismo en Pontevedra, á chegada a Compostela e ao coñecemento de primeira man do proxecto de Piñeiro. En que se concretaba o seu proxecto político?
– Xosé Luís Méndez Ferrín (XLMF): Eu recibín un shock, que non me matou nin me confundiu nin nada do estilo. Eu tiven unha formación nacionalista, fundada na lectura do Sempre en Galiza e, sobre todo, nun texto que hoxe non se valora, A doutrina nacionalista de Vilar Ponte. Tiña definido o meu esquema nacionalista cunha dúbida pública: por que toda a xeración de Vilar Ponte non era independentista, arredista, como dicían eles. A miña sorpresa foi que ao chegar a Compostela, onde estudei, vin que a doutrina do grupo galeguista oficial era militantemente anti-nacionalista e formalizada por Ramón Lugrís nuns textos que non chegaron a publicarse máis que fragmentariamente no libro de Franco Grande Os anos escuros. Iso momentaneamente fixo que eu aceptase a disciplina do grupo pero que tivese a miña reserva ideolóxica. Eu era nacionalista, como un grupo de mozos como Xohana Torres, Reimundo Patiño… A Bautista [Álvarez] aínda non o coñecía. Foi un malestar que tiven que sufrir durante dous anos que se compensaban co contacto directo con Otero Pedrayo, que era un consolo.
– SG: Alude a Patiño e a Bautista Álvarez. Existía vontade dentro do grupo Brais Pinto, na súa pluralidade ideolóxica, de articular algo que fose alén da acción cultural? Que hai da axenda oculta das reunións con Soto, Seoane ou Patiño?
– XLMF: E Moreda. Sempre estaba esa idea. En realidade nunca nos consideramos un círculo cultural, eramos un círculo político e desde o primeiro momento en que callou de forma espontánea en 1958 o proxecto era facer un partido. Que partido non sabiamos moi ben aínda, porque o Partido Galeguista tampouco era o noso obxectivo. Aí tivo moita importancia, máis que Seoane –que era moi caótico politicamente–, Luís Soto, que estaba fóra e era independentista. O que nós sentiamos ía tomando forma e ligándonos coa historia. Moreda ligábanos coa legalidade republicana do Consello de Galiza, que o proxecto político de Ramón Piñeiro –e cítoo a el porque era o xefe absoluto, era unha ditadura total– negaba, burlándose do vellos que eran. (…)”