Carlos Labraña: o teatro para idades temperás

EntrevistaCarlos Labraña a Carlos Labraña en Noticieiro Galego:
“(…) – Noticieiro Galego (NG): Ti tes moitas pezas teatrais publicadas. Tamén tes presente a máxima de que “o teatro escrito precisa que se implique o lector no texto”?
– Carlos Labraña (CL): Por suposto, pero non só do teatro senón de calquera outro texto. A miña forma de logralo é contar as acotacións dun xeito narrativo para implicar ao lector na lectura. Eu penso que a única diferenza que leva a un lector a non escoller un texto dramático fronte a un texto narrativo ou doutro xénero é o descoñecemento. Se nas escolas os rapaces lesen teatro de maneira habitual non habería ese medo. Todo o contrario, xa que o texto dramático é moito máis áxil que o narrativo. De feito, o emprego do diálogo é moi habitual en novelas infantís e xuvenís. (…)
– NG: E axiña te vemos mergullado no proxecto do “Colectivo Garola”… Como naceu este colectivo? Que supuxo para ti -e para o noso teatro- este colectivo?
– CL: Como comentei anteriormente, logo de participar no certame “Xeración Nós”, hai máis de 25 anos, Fusa e mais eu decatámonos da situación deste teatro e da falta de textos en galego. A partires de aí, fundouse o “Colectivo Garola” coa intencionalidade de desenvolver o teatro para nenas e nenos tanto desde a escrita como a representación das pezas que escribíamos. Por iso comprometémonos a escribir, polo menos, un texto ao ano e representalo. E así fixemos durante bastante tempo, ata que o meu traballo fixo que cada vez me afastara máis de Cedeira. De tódolos xeitos, estamos falando de recuperar esa tradición agora que as ferramentas dixitais permiten traballar a distancia.
Respecto á importancia do “Colectivo Garola”, eu creo que é un referente no teatro infantil en galego, porque conxuga tanto a escrita de pezas teatrais, que logo foron publicadas en diferentes editoriais, como a representación das mesmas, pero de xeito independente. Así, as bibliotecas municipais e, sobre todo, escolares, comezaron a ter pezas escritas para seren representadas polos rapaces. (…)
– NG: Por outra banda, tampouco o mundo da edición de obras teatrais está como para botar foguetes…
– CL: Este é un dos problemas fundamentais. O teatro infantil, que sempre foi o xénero minoritario a nivel da edición, agora coa crise é case inexistente. Só unha editorial, Embora, ten unha colección específica de teatro infantil. O mundo editorial nunca creu no teatro para nenas e nenos, tampouco no dos maiores, coa desculpa da pouca venda de libros, que se fan fotocopias… Eu creo, que o que faltou pola súa banda foi pedagoxía. O libro infantil véndese fundamentalmente polas recomendacións dos colexios. Hai que transmitirlles ás mestras e mestres que un texto teatral non é só para a representación, senón vai máis alá. Os últimos estudos pedagóxicos subliñan que é o texto ideal para aprendizaxe da lectura, máis aínda cando os pequenos teñen dificultades coa mesma, porque se practica a lectura repetitiva, a lectura en voz alta, a entoación e pódese usar para unha lectura na que participen todos os alumnos na aula. Respecto ás fotocopias, o libro de teatro xeralmente é un libro cativo, apenas sen ilustracións. Cando o formato é bonito, a xente paga por el. (…)”

Luís García Soto: ´A filosofía axúdache a entender o mundo pero a Lomce maltrátaa´

EntrevistaLuís G. Soto de P. Pérez a Luís García Soto en Faro de Vigo:
“(…) – Faro de Vigo (FdV): Por que escolleu a figura de Roland Barthes para este ensaio?
– Luís G. Soto (LGS): Eu fai anos fixen a miña tese en Doutoramento en Filosofía sobre este autor. Sempre publiquei cousas para especialistas e con isto quixen facer algo diferente. Pregunteime: ¿como lle presentaría a Barthes ás novas xeracións? Quixen mostrar en conxunto a obra de Barthes e a súa filosofía e explicalo da forma máis sinxela que puiden, coma se llelo explicase aos meus alumnos. Ademais en España hai moi pouco publicado sobre este autor.
– FdV: E como explicaría entón a importancia e trascendencia deste escritor e filósofo?
– LGS: A súa celebridade é porque con Umberto Eco é un dos fundadores da semiótica moderna. A semiótica é o estudio dos signos, de todo este mundo dos medios da comunicación, das imaxes… Barthes estudiou a literatura como un campo e, por outro, o mundo da imaxe. Ten por exemplo, un texto moi denso e moi duro, sobre a imaxe da moda. (…)
– FdV: Barthes era filósofo tamén… Pero, ¿está a filosofía agora en ameaza de extinción?
– LGS: Interese non está perdendo. Aínda que nos dous últimos anos o número de alumnos da Facultade de Filosofía baixou un pouquiño, de media nos últimos cinco e seis anos está por riba dos 50 alumnos, unha cifra máis que respetable porque tampouco sería óptimo que chegara aos 100 alumnos.
– FdV: Está ben tratada a Filosofía no ensino?
– LGS: A Lomce maltrata a asignatura de Filosofía porque pasa de ter presenza en Primeiro e en Segundo con duas materias obrigatorias, que ademais é opcional en Selectividade con Historia. Pero a nova lei mantén a obrigatoriedade en Primeiro pero a de Segundo empeza a ser optativa. Hai unha minoración. E a filosofía axúdache a entender como é o mundo. É moi formativa e necesaria nos sistemas educativos. En países emerxentes como Brasil ou a India danlle moita importancia á Filosofía nos seus sistemas educativos.”

De quen nos acompaña, para Marga do Val

DesdeA Sega A Sega:
En memoria de Alexander Schmuck e para Marga do Val
Igual que hai quen pensa que segar é unha actividade do animal, do irracional e do bruto, tamén hai quen pensa que a crítica literaria é unha actividade «obxectiva», «aséptica» e que acontece no baleiro emocional e humano. Adoito sentimos falar da crítica literaria como profesional sempre e cando deixe de lado os afectos. O profesional enténdese como o antagónico das relacións de amizade, de coñecerse, do amor, que se resumen a unha serie de «interferencias» na suposta obxectividade crítica. Non hai nada máis tipicamente patriarcal que ignorar os afectos. Porque nada existe fóra deles, do emocional, e negalos é tan fútil como perigoso e inhumano.
Ás veces, para desmontar este tipo de cousas, unha ten que empezar polo máis básico e político, polo persoal. Ese espazo onde hai quen fana e tira pedras, onde hai quen ameaza e amordaza. Mais tamén quen dá a man e a luz do sol. Como mulleres é nese espazo onde se negocian os primeiros activismos que logo poden traducirse nos demais. Onde podemos coller folgos, sacar os tempos, pensar nas liñas de cada recensión, a enerxía para atoparnos, coidarnos e querernos. Porque, non o podemos negar, exercer calquera tipo de activismo, da crítica entendida dende a solidariedade feminista, implica comer horas a outras cousas, implica investimentos emocionais que non sempre son ben pagos. Mais con que sexan pagos algunha ca outra vez, xa compensa.
Por veces eses pagamentos fanse en espazos que son coma alfaias, en persoas irrepetibles, xenerosas e discretas, compañeiras, que nos acubillan, que fan súas as nosas angueiras sen fagocitarnos no proceso, que son quen de poñerse ao noso carón e facernos crecer, xermolar, nós propias pero acompañadas. Alexander Schmuck, como o seu propio apelido indica, foi unha desas alfaias. Un compoñente da comunidade da Sega nos afectos, unha desas persoas que coa súa xenerosidade nos axudan a camiñar mentres outr@s ladran, que ocupan o noso día a día, o doméstico, as chamadas telefónicas, a acollida. Hoxe na Sega lembramos a Alexander Schmuck como o fogar xeneroso da nosa compañeira Marga do Val e do pequeno Tamiru. Hoxe lembramos o seu amor pola nosa lingua, mais tamén o seu respecto polos espazos, a súa acollida. Hoxe nosoutras segadoras, compañeiras de Marga do Val e de Tamiru asumimos o compromiso de seguir creando a rede, man a man, dese espazo que non coñece lindes nin marcos, que acolle sen fronteiras, como el viviu e tentar continualo para que siga sendo o mundo un lugar habitable para Marga e Tamiru. Para que nin sequera a morte sexa quen de desfacer os lugares de acollida que con tanto afecto persoas como Alexander foron quen de crear.

A Sega.”

III Concurso de Relatos do Museo del Gas da Fundación Gas Natural Fenosa

OFundación Gas Natural Fenosa Museo del Gas da Fundación Gas Natural Fenosa convoca o III Concurso de Relatos da entidade, á que se poden presentar orixinais inéditos en lingua galega, catalá ou castelá. O prazo remata o 17 de marzo de 2015 ás 24:00 horas.
A información completa sobre este III Concurso pódese consultar aquí.

Oleiros: programación da Hora do Conto e actividades infantís nas Bibliotecas Municipais

EstalogoHC2015 é a programación da Hora do Conto e actividades infantís nas Bibliotecas Municipais de Oleiros correspondente aos meses de xaneiro a maio 2015.
Algunhas das actividades requiren inscrición previa por aforo limitado, co que se prega consultar detalladamente o folleto adxunto ou ben chamar por teléfono a calquera das bibliotecas municipais dese concello.

Parlamento das Letras: Ánxela Gracián

EntrevistaÁnxela Gracián de Armando Requeixo a Ánxela Gracián no seu blogue, Criticalia:
“(…) – Armando Requeixo (AR): ¿Que cres que lle falta aínda ás nosas letras e que lle sobra definitivamente?
– Ánxela Gracián (AG): Eu non lle quitaría nada. Sumar e non restar, sempre en positivo. Fáltanlle apoios serios á hora de crear lectores en galego, algo externo á propia literatura pero consubstancial para a súa consolidación. (…)
– AR: ¿Cal é a túa valoración do noso presente literario?
– AG: Da creación, fantástico, pero a crise estanos matando. (…)”

Luís García Soto gaña o Premio Ramón Piñeiro de Ensaio

DesdeLuís G. Soto Galaxia:
“Vigo, luns 19 de xaneiro de 2015, 13.30 h.
A obra Barthes filósofo, da que é autor Luís García Soto, resultou gañadora do Premio Ramón Piñeiro de Ensaio 2014, que organizan conxuntamente a Secretaría Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia e Editorial Galaxia coa colaboración de Gas Natural Fenosa. A xuntanza do xurado realizouse hoxe, día 19 de xaneiro de 2015, ás 11 horas, no Centro Ramón Piñeiro, en Santiago de Compostela.
O premio desta décimocuarta edición está dotado con 3.000 euros e o ensaio ha ser publicado pola Editorial Galaxia durante este ano.
O xurado valorou especialmente que este ensaio faga unha interpretación, desde Galicia, da obra de Roland Barthes, importante autor cuxo legado está presente na cultura do século XXI. O autor interpreta a produción multidisciplinar de Roland Barthes como a dun auténtico filósofo. Argumentando a través da análise de cada unha das obras de Barthes, o ensaio debulla esta tese, en clave semiolóxica, na procura dun diálogo con quen le.
O xurado, que concedeu o premio por maioría, estivo formado por Luís Alonso Girgado, Patricia Arias Cachero, Antón Figueroa, Olivia Rodríguez González e Carlos Lema, como secretario con voz e voto. (…)”

Uxío Novoneyra: 85 anos desde o seu nacemento

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
O poeta courelao naceu un 19 de xaneiro 1930. Caderno da crítica, que sempre o ten moi presente, lembra esta data cun manuscrito poético cedido xenerosamente pola Fundación que leva o seu nome: trátase do contundente e estremecedor aínda “Amador e Daniel“, poema ao que particularmente cheguei, sendo adolescente, a través dunha interpretación incluída nun disco que oín centos de veces: Estamos chegando o mar (1976) de BibianoO tema musical pódese oír premendo aquí e, abaixo, reprodúcese o manuscrito poético. Beizón!”

uxio