Radiocrítica do 09-06-2014, por Armando Requeixo

Desde o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“Velaquí unha nova Radiocrítica emitida o luns día 9 de xuño en Ames Radio (107.2 FM, agora accesible on line aquí). Nesta ocasión falei con Juan Luis Silva sobre Estrela do norte, de Luís Rei Núñez (I, 00:47); Onde viven os monstros, de Maurice Sendak en tradución de Xosé Manuel González (I, 6:27), Contos peregrinos, de Pedro Miguel Rocha (I, 11:50 e II, 0:00) e a Poesía galega, de Eloy Luis André en edición de César Camoira Vega (II, 5:30).”

Cuestionario Proust: Fernando M. Cimadevila

Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica, este Cuestionario Proust a Fernando M Cimadevila:

«1.– Principal trazo do seu carácter?
– O humor (advertidos quedades lectores de cuestionarios).
2.– Que calidade aprecia máis nas persoas?
– A boa calidade, por desgraza as persoas non veñen con selos de garantía.
3.– Que agarda das súas amizades?
– Non moito, que lles vou pedir… xa bastante fan con aturarme.
4.– A súa principal eiva?
– A falta de eivas, ou o ignorar as mesmas.
5.– A súa ocupación favorita?
– Durmir! Talvez soñar!
6.– O seu ideal de felicidade?
– Ese punto onde estás a piques de acadala pero sempre vai un paso por diante túa.
7.– Cal sería a súa maior desgraza?
– Prefiro non pensar a resposta, non vaia atraela.
8.– Que lle gustaría ser?
– Algo máis novo, algo máis alto, algo máis guapo… o normal.
9.– En que país desexaría vivir?
– Na Comarca (Terra Media), comendo, bebendo e traballando coas mans.
10.– A súa cor favorita?
– Varía segundo o cartucho que se esgota antes da impresora. Pero o ciano me relaxa.
11.– A flor que máis lle gusta?
– A que medra libre no campo.
12.– O paxaro que prefire?
– Os “cento voando”, son moi de quimeras.
13.– A súa devoción na prosa?
– Eu non devociono, prefiro que me cegue o resplandor a vivir baixo a sombra de outros. Pero admirar admiro a moitos, a todos aqueles que escriben con sinceridade, con aprecio ás historias e aos personaxes, os que viven e aman os seus libros e se afastan da pretensiosidade e dos ditados da industria.
14.– E na poesía?
– Non son lector de poesía. Como músico (vocalista) a miña poesía é a música, e a forza das palabras reside na harmonía de ambas as dúas disciplinas.
15.– Un libro?
O Hobbit, un conto para adultos que nos devolve o fogar perdido.
16.– Un heroe de ficción?
– Gandalf: poderoso, sabio, vai e ven cando lle peta, e fai e desfai ao seu antollo.
17.– Unha heroína?
– Eu non son de drogas, algo de café no almorzo, máis nada.
18.– A súa música favorita?
– Rock e metal, nas súas múltiples fusións. Guitarras grosas e contundentes.
19.– Na pintura?
– No apartado pictórico son moi de banda deseñada, tamén nas súas múltiples variantes, nos últimos anos moi de álbum europeo e novela gráfica.
20.– Un heroe ou heroína na vida real?
– As nais en xeral, en especial a miña… santa paciencia!!!
21.– O seu nome favorito?
– Non teño moito onde escoller, os meus pais só me puxeron dous: Fernando e Manuel, polos meus avós, así que me quedo con ambos.
22.– Que hábito alleo non soporta?
– Os que non predican co exemplo.
23.– O que máis odia?
– Madrugar, indubidablemente.
24.– A figura histórica que máis despreza?
– Prefiro reservar o meu desprezo para aqueles que aínda a están a escribir. E nestes tempos que corren rífanse os candidatos.
25.– Un feito militar que admire?
– Os tratados de paz e en segundo lugar os armisticios.
26.– Que don natural lle gustaría ter?
– Voar, a ver quen di o contrario.
27.– De que maneira lle gustaría morrer?
– Acadando a inmortalidade.
28.– Cal é o seu estado de ánimo máis habitual?
– Ese que cando nos preguntan “que tal?”, respondemos “imos tirando”.
29.– Que defectos lle inspiran máis indulxencia?
– Os que non entrañan malicia.
30.– Un lema na súa vida?
– Ama, soña, escribe.”

Cesáreo Sánchez Iglesias: “A poesía permite chegar ás capas máis profundas do que ves e sintes”

Entrevista de Carme Vidal a Cesáreo Sánchez Iglesias en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Caderno do Nilo evoca, pola viaxe e a descuberta das raíces culturais, o percorrido polos camiños históricos do noso país de O rumor do distante.
– Cesáreo Sánchez Iglesias (CS): Só é posíbel escribir este libro e entrar con nudez e humildade noutra cultura se un percorreu xa a propia, se ten os alicerces fondamente chantados na propia cultura. Só así se abrirá o camiño para ir tamén á propia soidade. Finalmente, é aí onde conduce toda viaxe, ao centro da propia soidade.
– SG: Na viaxe e no libro, atópase coa inmensa cultura e historia que atesoura o Nilo. Esa é a realidade que quixo reflectir nos seus poemas?
– CS: Achegueime, de maneira especial, á natureza humanizada, aos monumentos que volveron ser natureza anónima. As cidades, ao seu xeito, nacen, viven e morren como seres humanos. As marxes do Nilo son un grande patio de viciños e ao mesmo tempo forman parte da sacralidade do territorio. Que o río fose expropiado da súa divindade, que non se lle permita ter crecidas, significa tamén que o propio río volve ser unha natureza derrotada. Por iso permite un diálogo moi humano. Ao tempo, é un ser vivo, con hortas nas súas beiras, no linde do deserto, sen dúbida, o territorio máis fondo de reflexión posíbel. A nosa terra é moi fértil, humanizada, e iso atopámolo nas beiras do Nilo, non no deserto. Alí o concepto de noite e tamén de luz son distintos, producen certo desamparo. No alto Nilo estamos noutro hemisferio, as estrelas xa non son as mesmas que vemos todos os días e o concepto de soidade multiplícase. (…)
– SG: Esa referencia á historia e ás expresións artísticas fan que a súa sexa unha poesía culturalista?
– CS: Os alicerces culturais están aí mais non gosto da erudición na poesía, só as referencias necesarias como elementos de humanización, o arredor cultural do propio poema. Gusto que os libros teñan biografía. Vivín a transformación que a viaxe produciu en Flaubert ou Paul Klee e sentinme atraído polo efecto de oriente, do Nilo na súa obra. Levo décadas buscando a Safo polo Mediterráneo e o Exeo, tentando entender como é posíbel que hai dous mil anos nacera unha poesía que semella recén escrita.
– SG: Por que esa experiencia se transforma en poesía e non noutra fórmula de caderno de viaxes?
– CS: É a miña forma de comunicarme co mundo, unha forma de coñecemento. Pola poesía podes chegar á alma das cousas, ás capas máis fondas do que ves e sentes. Para min é a maneira de entrar no profundo do ser humano. A comunicación que se establece cos que len dáse nun territorio interior.
– SG: Río, memoria, silencio… hai conceptos que na súa poesía son recorrentes.
– CS: A relación do ser humano coa natureza tamén determina a memoria. A miña poesía procura buscar nas capas máis profundas, tamén como a memoria, como forma de ir ao lugar primeiro. Ao meu ver, as poéticas non son únicas, son a suma de poéticas. Na nosa propia realidade, a historia e a memoria teñen moita relevancia, son determinantes para coñecer o que somos.”

Rianxo: presentación de Nimbos. Cáliz fervendo!

O venres 13 de xuño, ás 20:30 horas, no Salón de Actos do Auditorio de Rianxo, preséntase Nimbos: Cáliz fervendo!, caderno XXIX do Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades, con Xosé Luís Axeitos, Armando Requeixo, Luís Cochón e Luís Alonso Girgado, introducidos por Adolfo Muíños.

Xosé Estévez: “Xosé María Díaz Castro: poeta da lus, con querencias vascas”

Desde Galego en Euskal Herria:
“Como xa vos anunciamos no seu día, o Centro de Estudos Galegos da UPV/EHU celebrou as Letras Galegas cun completo programa de actividades entre as cales salientaba a palestra impartida por Xosé Estévez, sen dúbida un dos máximos referentes da cultura galega en Euskal Herria desde hai xa varias décadas. Baixo o título Xosé María Díaz Castro: poeta da lus, con querencias vascas, o historiador quirogués (asentado desde hai anos en Oiartzun) abordou a vida e a obra do poeta homenaxeado pola Real Academia Galega neste ano 2014, mais concedéndolle unha especial atención aos vínculos (familiares, mais non só) que unían fondamente a Díaz Castro coa terra e coa cultura vascas. Desde logo, Xosé Estévez é unha das persoas máis capacitadas para falar destes aspectos, e de aí que sexa para nós un auténtico honor poder publicar neste blogue o texto íntegro (con algunhas mínimas correccións lingüísticas) da súa intervención na Faculdade de Letras de Vitoria-Gasteiz. Un texto extenso e detallado, cunha minuciosidade e un respecto polas fontes que fala ben ás claras da calidade de Xosé Estévez como historiador. Un texto, en definitivo, moi recomendábel, e que esperamos que vos resulte de proveito. (…)
O texto completo pódese ver aquí.”

Propostas con premio: O Gran Reino, de Eduardo Santiago, premio Jules Verne de literatura xuvenil 2014

Entrevista de Ramón Nicolás a Eduardo Santiago en Caderno da crítica:
“(…) – Ramón Nicolás (RN): Sinalou que a novela [O Gran Reino] se xera nunha reacción ao boom das novelas xuvenís de mundos paralelos, por que?
– Eduardo Santiago (ES): A primeira versión escribina hai sete anos. Daquela as miñas fillas eran dúas adolescentes de doce e quince anos e eu lía todos os libros que lían elas, porque gustabamos de intercambiar opinións. De súpeto decatámonos de que estabamos a ler sempre a mesma historia con distintos personaxes.
– RN: E a vinculación co ocorrido coas novelas de cabalerías de finais do XVI?
– ES: Ocorréuseme que podería haber un paralelismo co Quixote e as novelas de cabalerías de finais do século XVI. Unha nena intelixente e problemática que se puxera a ler compulsivamente este tipo de literatura podería desenvolver un certo afastamento da realidade como lle sucedera ao cabaleiro castelán.
– RN: Ao que parece, penso que en O Gran Reino hai elementos que se vinculan coa súa anterior obra publicada…
– ES: A protagonista segue a ser unha moza que, neste caso, chega a crear todo un mundo imaxinario ao seu xeito, como unha metáfora do principio creador feminino. As rapazas que formaron parte do xurado comentáronme que elas estaban convencidas de que esta novela escribíraa unha muller. Non daban creto cando descubriron que o escritor era un home. É a maior gabanza que me fixeron na miña vida. (…)”

Carlos Negro: “A poesía ten que fuxir da solemnidade para se achegar a novos públicos”

Entrevista de Carme Vidal a Carlos Negro en Sermos Galiza:
“(…) – Sermos Galiza (SG): No libro [Penúltimas tendencias] fai mención explícita de que vai dirixido a un público concreto, mozas adolescentes. Por que escribe para elas?
– Carlos Negro (CN): Sempre partimos do que se vive e eu son profesor e teño moitas mozas alumnas, rapazas que son lectoras e pareceume un destinatario interesante desde o punto de vista emocional. Makinaria era un poemario moi masculino e, por contraste, o reto era meterme na pel dunha moza nesa idade difícil da adolescencia. Interesábame como viven o mundo da publicidade, da imposición da beleza. (…)
– SG: Por que é singular escribir poesía para a mocidade?
– CN: Como dicía Fran Alonso nunha intervención, estamos inventando o xénero. Poden ler poetas clásicos ou modernos mais parecíame unha posibilidade inmensa que persoas coma min que estamos a carón de adolescentes podamos pensalos como destinatarios. O reto é atopar unha linguaxe contemporánea, que resulta críbel sen caer na impostura. O máis difícil foi atopar a voz, que fose natural, fluída, que se lea como a voz dunha moza e que se esqueza que detrás hai un home. Busquei unha voz feminina, contraditoria e rabuda. Trátase dunha moza que se fai preguntas, a primeira, quen quere ser e se revela contra as persoas que lle din como ten que ser.
Imposicións como o amor romántico, os modelos sexistas… continúan a consagrar a desigualdade e os estereotipos. Quen quero ser neste libro é esa moza que loita contra todo iso. (…)
– SG: Alén diso, vostede foi o autor do manifesto da AELG deste ano para a conmemoración do Día de Rosalía, que desta volta se promocionou con graffitis incluídos.
– CN: Cada vez é máis obvio que Rosalía fala cara o futuro. Canto máis achegamos á literatura ao mundo contemporáneo, mellor a entende o alumnado. Rosalía é un clásico porque permite continúas relecturas. A emigración é Rosalía e é o século XXI que nos tocou vivir. A súa voz é libre e os seus versos son berros para graffitear nas paredes por iso os rapaces a senten próxima. (…)
– SG: No libro hai unha recreación do poema Longa noite de pedra, como fixo no seu tempo o colectivo Ronseltz.Vostede acaba de dicir que fuxe da solemnidade da poesía, síntese herdeiro deles?
– CN: Non tanto nas formas, xa que eu non teño esa actitude paródica, mais si creo que hai unha conexión na antisolemnidade, no antiacadémico. A poesía ten que luxarse as mans, meterse no mundo que lle tocou vivir, lonxe de mensaxes crípticas e elitistas. Síntome herdeiro deles tamén no sentido de ser algo dadaístas, calquera pode ser artista e intentalo. A poesía ten que fuxir da solemnidade se se quere achegar a novos públicos. (…)”

Ferrol: actos destacados do sábado 14 e domingo 15 na Feira do Libro

O sábado 14 e domingo 15 de xuño finaliza a Feira do Libro de Ferrol (na Praza da Constitución), con horarios de 11:00 a 14:30 h. e de 17:30 a 21:30 h., cos seguintes actos literarios destacados para eses días:

Sábado 14
12:00 h. Firma de Xaquín Marín e Gabriel Tizón na caseta de Central Librera.
13:30 h. O actor e escritor Pepablo Patinho presenta o seu álbum infantil 321, publicado por Edicións Embora.
18:30 h. Un paso (sempre) adiante! Actuación musical do dúo formado por Héctor Lorenzo e Santi Cribeiro, arredor de poemas galegos de diversa autoría.
20:30 h. Presentación do libro – disco Tanto encanto reunido, de Berros do Castro, publicado por Edicións Embora.

Domingo 15
13:00 h. Firma de Ramón Loureiro na caseta de Central Librera.