Arquivo da categoría: Poesía

María Nieto: “Gustaríame que o poemario chegase a quen cre que ten que cambiar para encaixar nun molde”

Publicado o por

Entrevista de Sergio Casal a María Nieto en Nós Diario:
“(…) – Nós Diario (ND): Vivimos os humanos en constante loita con nós mesmos?
– María Nieto (MN): Vivimos en loita con nós porque estamos deseñados así e porque a sociedade que construímos é unha sociedade extremadamente exixente e baseada en estándares absolutamente imposíbeis. Estamos nun espazo de autoexixencia enorme e non é sinxelo habitar nesta forma de vida actual.
– ND: O Corpo en loitøa trata cuestións moi delicadas relacionadas coa saúde mental. Precisamos falar máis sobre trauma, depresión e suicidio?
– MN: Totalmente. É verdade que son temas sensíbeis e non todo o mundo está preparado para falar deles. Todos temos os nosos traumas e non sempre se está preparado para asumilos ou sacalos á superficie. Agora ben, como sociedade construímos unha especie de campá na que nos metemos e que deixa fóra este tipo de cuestións por consideralas de mal gusto.
Deste modo, o que facemos é dificultar que as persoas que precisan falar para sandar teñan espazo para facelo. Está ben respectar os tempos de cada quen, pois non todo o mundo tense que achegar a determinadas cuestións de fronte se non está preparado, pero se como sociedade esquivamos determinadas cuestións, nunca vai haber ninguén preparado para falar delas. (…)”

Compostela: presentación de Un xesto de tenrura, de Gonzalo Hermo

Publicado o por

Desde Chan da Pólvora:
““Tempo, / sé xeneroso comigo. / Dáme de novo / a vertixe do lenzo por pintar, / o abismo do verso. / / Dáme a luz das cousas que brillan neste instante. / Concédeme outra vez o seu principio”, escribe Gonzalo Hermo no seu escintilante Un xesto de tenrura, Premio González Garcés e xa elixido o mellor poemario do ano en Galicia. O próximo sábado 27, a partir das doce e media do mediodía na libraría Numax, o autor asinará exemplares do libro nun acto de celebración poética que continuará ao longo da xornada.
Un xesto de tenrura é un libro con brillo de seu na sobriedade da forma, fascinante polas atmosferas e conmovedor na profundidade. Un libro nacido, segundo o autor, dun imposible que só o poema pode concibir: o feito de acariñar o teu corpo mentres está a medrar no tempo. Este poemario agroma dos pasos da emigración e articula, desde a distancia, un reencontro íntimo co idioma e coa contorna que quedou atrás, coa familia e co pasado. É unha viaxe de volta á procura do lugar da voz e tamén o testemuño de que, nese regresar, o poema bate cos primeiros balbuceos, co abraio ante o mundo e coa “tenrura máis fonda de nomealo todo por primeira vez”, asegura Hermo para describir o que é, sen dúbida, o libro onde confirma a poderosa personalidade da sua escrita na poesía galega das últimas décadas.”