Desde
BiosBardia:
“O escritor, crítico e investigador literario Manuel Forcadela, mantén unha das páxinas web máis interesantes das dos nosos creadores. N’O Ximnasio de Academo pode lerse poesía a diario e tamén descargar o último libro do autor: Nunca se sabe.
Manuel Forcadela é un dos nomes da literatura galega que máis rápido entendeu a relación que se podía crear entre a informática e as letras. Seguindo a longa tradición das máquinas que escriben, ideou algúns programas que experimentaban sobre a poesía automática. (…)
O espazo de Forcadela na rede ten unha clara vocación literaria, concretamente poética. Aínda que moitos dos textos que aparecen son diarios de viaxe, álbumes fotográficos ou reflexións non necesariamente relativas ás letras, o corpo central, a esencia que move o Ximnasio é a poesía. Especialmente a través da creación. O escritor publica directamente textos inéditos, o que lle dá unha substancia especial ao visitante que esculque. “eu son, dixo por fin/ a escura pega ida,/ a ave que alimenta as néboas na distancia” (do poema “portrait of a lady”); “Un vintetrés de outubro, alá polo ano catro,/ Na lancha de vapor chamada María Pita/ Na grata compañía de Oxea, de Carré,/ Do outono e de Murguía,/ Manuel Curros Enríquez embarca para o ocaso” (do poema “Embarque para Citerea”).
Forcadela, tras varios anos de publicación, tivo tempo de ensaiar diferentes estilos e temas mais son varias as constantes que van discorrendo verso tras verso ano tras ano. O gusto pola palabra: a degustación do adxectivo. A voz vocativa, que envolve o lector no universo lírico, que pasa a ser así coma unha buguina na que o escritor proxecta o eco da súa intimidade.
Nas pasadas semanas, o autor deu un paso máis no seu blog poético. A publicación en liña e de balde de Nunca se sabe é unha moi boa oportunidade para aqueles interesados na poesía en achegarse ao universo de Forcadela. E a resposta lectora a este seu traballo tamén lle ha valer a el para calibrar se hai vida para a poesía fóra das canles canónicas do libro e as editoriais.
Arquivo da categoría: Poesía
Vilagarcía de Arousa: I Xornadas Fermín Bouza Brey das Letras Galegas, Xosé María Díaz Castro. Poeta chairego no Salnés
Ars dedicandi: Xosé María Díaz Castro
Desde o blogue de Armando Requeixo, Criticalia:
“Hoxe é o cabodano de Xosé María Díaz Castro, quen se nos foi hai hoxe vinte e catro anos. Marchou o home, pero ficou connosco a súa escrita, que sempre nos admirará, como tamén admirou en vida aos que foron grandes amigos seus e tiveron a fortuna de ler o magnífico Nimbos en canto se publicou no verán de 1961. Entre estes tiña lugar senlleiro Ramón González-Alegre, director que foi da célebre Alba, a cabeceira que viu por vez primeira impresos os versos de ‘Penélope’ e tantos outros.
En lembranza de quen tan memorables páxinas nos legou, deixo aquí a dedicatoria inédita que o propio poeta estampou nun exemplar da primeira edición de Nimbos enviado, dende Madrid, ao seu amigo González-Alegre, quen o recibiu en Vigo para gorentalo devagar, como deixou escrito en diversos lugares.”
As redes de Inés, de Elvira Riveiro, por Eli Ríos
Artigo
de Eli Ríos na Plataforma de Crítica Literaria A Sega:
“(…) Porque tamén, hai (vou dicir unha obviedade) mulleres creativas, con imaxinación e que non desexan ser executoras, dilixentes reproductoras nin dóciles instrumentos sen vontade. E Elvira Riveiro móstranos na súa obra, As redes de Inés, que outra realidade é posible desde idades temperás.
Na etapa infantil, a poesía é un xoguete sonoro cheo de cores que non está condicionado por normas gramaticais e lóxicas. Simplemente é un elemento lúdico do que gozar. Neste proceso de xogo ábrense os camiños da inventiva pero, ao mesmo tempo, incorpórase léxico novo, contribúese á adquisición da linguaxe e refórzanse os lazos afectivos e referenciais. Lembremos que a linguaxe é o recurso primordial para comunicarse cos demais. Adquirila non só é obter os elementos que a constitúen senón, tamén, os mecanismos para usala e, desta forma, conseguir unha inserción positiva na cultura e na lingua da contorna. Se, neste período de aprendizaxe orientado a que as experiencias vitais das nenas e dos nenos se amplien e diversifiquen, só se presentan situacións nas que as nenas non se reflictan estaremos escabezando toda posibilidade de ofrecer exemplos diversos que favorezan a imitación de modelos lingüísticos e sociais cos que sentirse identificadas. Ao mesmo tempo, aprenderémoslle aos nenos a continuar un sistema como o que mencionaba Gianni Rodari na cita anterior.
As redes de Inés é un poemario que nos leva, da man de Inés, a coñecer o oficio das redeiras e a ser ” capaz de ler/historias salgadas/ que me fan crecer” porque ” o mundo é maior/ cando escoito a Inés”. E, non só se contan as aventuras do avó Olegario ou do tío Miguel senón as da avoa Esmeralda, a súa nai Rosa( “redeira tamén”), “a historia da solla”, “o conto da nena/ que quixo facer/ un traxe coas redes”, a ” da moura/da praia de Bens” ou a da lúa. Personaxes femininas próximas (a nai, a avoa, Inés) que fan cousas máxicas como “virar en arte/ o seu quefacer”, falan cun “sorriso de mel” ou converten “as ondas/ nun gran consomé/ e ten redes de ouro/que estende aos seus pés”. Mulleres nas que proxectar a imaxinación e desfrutar cos xogos de palabras, co ritmo, coas personificacións, coa cadencia,…, sen o alleamento do xénero. Sentíndose parte e protagonistas da lectura. (…)”
Santiago: VI Bienal Literaria en Compostela
Unha placa sinala a casa onde naceu o poeta Lois Pereiro
Desde Fervenzas Literarias:
“O concello de Monforte de Lemos rendeu o 30 de setembro unha nova homenaxe a Lois Pereiro: poeta, escritor e Fillo Predilecto da cidade.
Ao mediodía descubriuse unha placa na casa onde naceu Lois Pereiro, na rúa Ourense nº 39. Na citada placa figura a súa data de nacemento e un breve poema (Estou vivindo un sono repetido/nas noites dos que me seguen querendo), destacándose que foi poeta e escritor honrado co Día das Letras Galegas, e que é Fillo Predilecto de Monforte.
Ao acto, emotivo, familiar e sinxelo, asistiron as autoridades municipais, a nai do poeta, o seu irmán -o xornalista Xosé Manuel Pereiro- e o escritor Manuel Rivas.
Entrevista a María do Cebreiro arredor de Os inocentes
Entrevista de Xiana Arias a María do Cebreiro no Diario Cultural da Radio Galega arredor do seu novo libro Os inocentes:
Manuscritos: Valentín Paz-Andrade
Desde o blogue de Ramón Nicolás, Caderno da crítica:
Betanzos: presentación de Río Alzheimer, de Carlos Pereira
A Coruña: Volver a Luísa Villalta. No outro lado da Música, a Poesía, o domingo 28 de setembro
O 
domingo 28 de setembro, a Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega, co apoio da Deputación Provincial da Coruña e CEDRO, e a colaboración do Concello da Coruña e o IES Isaac Díaz Pardo de Sada, organiza a homenaxe Volver a Luísa Villalta. No outro lado da Música, a Poesía, co seguinte programa:
– 11:00 h. DESCUBRIMENTO DUNHA PLACA NA CASA ONDE VIVIU LUÍSA VILLALTA. Rúa Vila de Laxe, 6 – A Coruña.
– 12:15 h. RECITAL POÉTICO-MUSICAL. Teatro Rosalía de Castro.
• Intervención de Cesáreo Sánchez, presidente da AELG.
• Interpretación musical:
Dúo Paganini de guitarra e violino.
Solo de guitarra de Juan S. Bach.
• Lectura de textos de Luísa Villalta: Lino Braxe, Marica Campo, Miguel Anxo Fernán-Vello, Carlota Fiaño Salinas, Francisco Xosé Fernández Naval.
• Interpretación musical:
Fragmento de cuarteto de corda con mezzosoprano de Paulino Pereiro e texto de Cesáreo Sánchez Iglesias.
Trío de frauta e corda de W. A. Mozart.
• Lectura de textos de Luísa Villalta: Luz Pozo, Xavier Seoane, Mercedes Queixas, Xulio López Valcárcel, Dores Tembrás, Eva Veiga.
Mantedora do acto: Antía Otero.
Entrada libre até completar aforo.
Luísa Villalta constitúe unha destacada representante da cultura galega contemporánea, tanto no ámbito musical como no literario; a súa obra abarca todos os xéneros (poesía, teatro, novela e ensaio literario) sempre dende unha perspectiva renovadora e orixinal. Así, foi unha das pezas chaves da renovación da dramaturxia galega nos anos oitenta, dende os Cadernos da Escola Dramática, destacando nela a importancia do elemento musical, que propicia unha querenza formalista que devén nun cultismo textual na procura da dignificación do xénero teatral e da lingua.
Formouse na Universidade de Santiago onde se licenciou en Filoloxía Hispánica e Galego-Portuguesa, dedicando parte da súa vida profesional á docencia da Lingua e Literatura Galegas no ensino secundario; mais a súa inquedanza polo mundo das letras sempre estivo acompañada dun profundo amor pola música, que a levou a ser Titulada Superior de Violín e a participar en diferentes conxuntos de cámara, ademais de integrar a Xove Orquestra de Galicia, faceta que desenvolveu ademais como estudosa das relacións entre linguaxe musical e linguaxe poética como formas de coñecer poeticamente o mundo.
A poesía de Luísa Villalta estaba atenta ao eu, mais tamén a pensar o mundo contemporáneo, o que facía dela unha persoa interesada no devir da sociedade e en promover e participar vivamente en procesos de debate sobre ensino, emigración, marxinación, xénero…, involucrándose así nas mobilizacións que se convocaron desde o mundo da cultura contra a guerra do Iraq ou a catástrofe do Prestige, até o punto de que a súa última intervención pública foi a participación nun recital de poetas galegos e galegas en solidariedade con Palestina. O seu grande activismo cultural levouna a colaborar de xeito constante e desinteresado con diversas asociacións culturais, colectivos e proxectos.
Na lúcida ironía dos seus textos destaca tamén a reflexión sobre a cidade na posmodernidade, entendida como ágora, como territorio no que se formulan e resolven as tensións sociais, tomando a autora parte pola defensa dos dereitos das persoas desposuídas. Sensíbel e contundente, denunciou os valores e a apatía da sociedade capitalista.
