Arquivos da etiqueta: Editorial Galaxia
Inma López Silva: “A literatura pode amosar non o que é, senón o que podería ser”
Entrevista
de Daniel Salgado a Inma López Silva en Nós Diario:
“(…) – Sermos Galiza (SG): Cal foi o pulo inicial para escribir O libro da filla?
– Inma López Silva (ILS): Antes de ter argumento ou unha historia, atopei unha idea. Eu quería falar da épica da verdade e a mentira, esa foi a idea inicial. Viña da novela anterior, Aqueles días en que eramos malas (2016), en que todo o mundo minte, ou minte nalgún momento. Comecei a ler moito sobre o asunto, pero sen ter unha historia. Até que un día contactou comigo un home preso que coñecera nunha visita ao cárcere. E pediume vernos nun permiso para contarme a súa historia. É a que se conta no principio da novela: un home cumpre condena por violar a súa filla e defende que é inocente. Vin claro que había unha historia para contar, pero foi un pouco máis profundo. Atopeime a min mesma confrontada con esa épica da verdade e da mentira sobre a que viña pensando, sen máis ferramentas que decidir crer ou non crer a esa persoa. Decateime de que o que quería contar non era a historia concreta de intriga, senón esa disxuntiva: cando temos que tomar esa decisión, que é política e de responsabilidade cidadá. A quen queres crer e onde queres colocas a túa responsabilidade sobre a verdade e a mentira.
– SG: É por iso que unha das protagonistas é xornalista, pola relación que ten ese oficio coa verdade, a mentira e a realidade?
– ILS: Vin moi claro desde o primeiro momento que o xornalismo era o espazo que me permitía canalizar todo iso. Pero se repara, a personaxe é xornalista pero o que se conta é o enfrontamento da súa acción laboral e a súa vida persoal. Eu quería colocar esas cuestións no espazo íntimo, no espazo onde todas e todos nós temos capacidade. Iso explica que a xornalista tomase a decisión que toma no seu ámbito laboral. A diario todos batemos coa necesidade de tomar ese tipo de decisións. Cando cedemos ese ámbito de responsabilidade persoal é cando agroman os totalitarismos a través das fake news e da propia mentira persoal, de se amparar nas convencións e na definición do éxito público ou colectivo. A novela tamén quere contar que, canto máis libres somos, máis incómodas estamos. O xornalismo permitíame isto, á parte de que quería facer unha homenaxe a un determinado tipo de xornalismo. O que aparece na novela aparece como salvargarda de certos valores da liberdade, da democracia, se me apuras. (…)”
Iván García Campos: “A novela non morre, o que morre é un tipo de lector, e a industria é a que o mata”
Entrevista
a Iván García Campos en La Opinión:
“(…) – La Opinión (LO): Desmárcase e aposta pola aventura?
– Iván García Campos (IGC): Si. É certo que as miñas novelas anteriores trataban máis do particular, daquilo que non nos paramos a dar valor, pero este libro é máis aberto. Unha parte é unha viaxe de dous personaxes, e o que se persegue é tratar de comprender algo tan básico como a vida.
– LO: Na novela [O viaxeiro perfecto] semella suxerir que é a maior viaxe de todas.
– IGC: Claro. Había un escritor que dicía que hai viaxeiros que mesmo ignoran que viaxan. Se cambias a verba, moitas veces pásanos que nesta vida cotiá de erguernos e de ir a traballar, nos esquecemos de que estamos vivindo. Nesta obra hai esa metáfora, porque cando un escribe unha novela, sempre conta dúas historias. A que se lee e a que non, que é esa historia secreta que se constrúe co que non dis e que para min é o obxectivo. (…)
– LO: O viaxeiro perfecto fala moito da cultura, e de cuestionarse a través dela. A literatura debe interrogar?
– IGC: Si, o mundo debe ser interrogado desde os libros. Por iso creo que o escritor debería ser máis un sismógrafo que un documentalista, porque para iso non escribes ficción. Un autor ten que estar á espreita, escoitando á vida. A min interesábame falar da multiculturalidade, da pluralidade das opinións, das linguas…
– LO: Un tema de actualidade…
– IGC: Xa. Ultimamente escóitase que esa pluralidade, máis ca unha riqueza, é un obstáculo. E a min paréceme incríbel. Eu trato de darlle valor como a inmensa riqueza que temos, non coma un perigo.
– LO: Encaixan eses mensaxes na actual industria literaria?
– IGC: O nome de industria literaria xa está dicindo cal é o obxectivo: gañar cartos. Trata de darlle un utilitarismo á literatura, e busca un produto moi sinxelo, como comida rápida. Por iso a industria editorial está creando a un consumidor moi acomodado. A novela non morre, o que está morrendo é un tipo de lector, e a propia industria é a que o está matando. (…)”
Compostela: presentación do número 224 da revista Grial
A Coruña: presentación de Castelao. Construtor da nación. Tomo I, de Miguel Anxo Seixas Seoane
Entrevista a Baldo Ramos sobre Porque te quero
Desde
o Diario Cultural da Radio Galega:
“O escritor Baldo Ramos publica o libro Porque te quero, da editorial Galaxia. A entrevista pode escoitarse aquí.”
Vigo: presentación de Distancias, de Tamara Andrés e Marcos Viso
Lugo: presentación de Castelao. Construtor da nación. Tomo I. 1886-1930, de Miguel Anxo Seixas Seoane
O
28 de febreiro, ás 19:30 horas, na Libraría Trama de Lugo (Avenida da Coruña, 21), preséntase Castelao. Construtor da nación. Tomo I. 1886-1930, de Miguel Anxo Seixas Seoane, publicado por Galaxia, en coedición co Consorcio de Santiago. Acompañando ao autor asistirá Lourenzo Fernández Prieto.
Vídeo da presentación en Vigo de Porque te quero, de Baldo Ramos
Francisco Castro: “Non coñezo unha forma mellor para loitar contra o fascismo que a cultura e a educación”
Entrevista
a Francisco Castro en Atlántico Diario:
“(…) – Atlántico Diario (AD): En Tantos anos de silencio conta un acto de represión franquista. Está inspirado dun feito real?
– Francisco Castro (FC): Ningún dos personaxes existíu, pero houbo moitos que podían ter sido os protagonistas desta novela, dende intelectuais a membros da clase alta comprometidos coa República que foron represaliados, como militares franquistas que aproveitaron a guerra para requisar propiedades.
– AD: E as localizacións tan detalladas, tamén son froito da imaxinación?
– FC: O pazo de Flavia é totalmente ficticio, aínda que recrea en todo a estas construcións. Todo transcorre no mesmo escenario de xeito consciente. Quería crear sensación de claustrofobia para que o lector compartise ese sentimento ante peche dos presos.
– AD: Ao tempo conta unha historia paralela sobre o maltrato ás mulleres na actualidade. É unha equiparación buscada?
– FC: Si, porque é a violencia dunha e doutra é idéntica. Os que maltratan as mulleres son fascistas que non toleran que pensen por si mesmas. A terceira forza política de España é a que nega os dereitos das mulleres, pero tamén do colectivo LGTBI. Os mesmos fascistas que non queren que Ana, nen Ánxela (as protagonistas da novela en épocas distintas) sexan libres.
– AD: Para abordar a violencia machista escolle a unha muller profesional e intelectual, foxe así da tipificación da vítima?
– FC: Iso é algo que me interesa moito, rexeitar un perfil único da vítima. Non ten que ser de pouca formación ou baixos recursos para ser maltratada. Tamén o poden ser profesionais de prestixio con acceso á información. Non hai máis que ver a realidade. (…)”
